Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

ΑΠΟΧΗ από τις εκλογές των αιρετών

Οι όροι ζωής και εργασίας μας θα κριθούν από το βάθεμα, την πολιτικοποίηση, την ενίσχυση του κινήματος

Να στηρίξουμε τα δικά μας όργανα, τις συνελεύσεις, τις ΕΛΜΕ και τους Διδ. Συλλόγους

Ο απεργιακός αγώνας δημιούργησε για πρώτη φορά συνθήκες πανεκ-παιδευτικού ξεσηκωμού. Οι έξι βδομάδες απεργίας των δασκάλων, η (έστω και ανολοκλήρωτη) συμμετοχή των καθηγητών, τα τεράστια συλλαλητήρια, οι πάνω από χίλιες μαθητικές καταλήψεις και οι δεκάδες φοιτητικές ανέδειξαν το ζήτημα της παιδείας στο κέντρο της κοινωνίας.

Η συνδικαλιστική ηγεσία των ΔΣ της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ υπέστειλε τη σημαία του απεργιακού αγώνα, τη στιγμή που το κίνημα γινόταν επικίνδυνο για την κυβερνητική πολιτική με τη δικαιολογία ότι οι εκπαιδευτικοί «δεν αντέχουν» άλλο. Οι ΔΟΕ-ΟΛΜΕ χρησιμοποίησαν τις αδυναμίες της απεργίας όχι για να τις αντιμετωπίσουν αλλά για να βρουν το πρόσχημα να «απαγκιστρωθούν» απ’ τον αγώνα. Χαρακτηριστικό δε της αγωνίας τους είναι ότι το ΔΣ της ΟΛΜΕ αρνήθηκε να δεσμευτεί για το πότε θα ξαναγίνουν συνελεύσεις παρά την απαίτηση δεκάδων ΕΛΜΕ! Ο τρόπος που λειτούργησαν κατά τη διάρκεια της απεργίας, η απόκρυψη των αντιδραστικών μέτρων σε όλες τις βαθμίδες, οι συνεργασίες κορυφής, η συναίνεση για το κλείσιμο της απεργίας, η εχθρότητα απέναντι στον κοινό συντονισμό απεργιακών επιτροπών καταδεικνύουν το τεράστιο κενό πολιτικής – συνδικαλιστικής ηγεσίας.

Είναι φανερό ότι η επίθεση της κυβέρνησης (με την ουσιαστική συμφωνία του ΠΑΣΟΚ) και συνολικά του συστήματος στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας είναι μεγάλη, έχει βάθος και δεν θα σταματήσει αν δεν τη σταματήσουμε εμείς. Παρά τα σκαμπανεβάσματα του εκπαιδευτικού κινήματος, όλα τα μέτωπα παραμένουν ανοιχτά.

Απαιτείται να ξαναζωντανέψουν οι διαδικασίες βάσης, οι γενικές συνελεύσεις, οι επιτροπές αγώνα. Να ανοίξει η συζήτηση για τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση. Για την ουσία των νέων βιβλίων, την αύξηση της ύλης, την ευέλικτη ζώνη, το νόμο ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, τη βάση του 10, την αξιολόγηση, τις προτάσεις του ΕΣΥΠ.

Να αποκαλυφθεί ότι στόχος είναι μια εκπαίδευση πιο ταξική στο περιεχόμενο, με απανωτούς φραγμούς για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Να αποκαλυφθούν οι πλευρές της συνταγματικής αναθεώρησης (ιδιωτικά πανεπιστήμια, κατάργηση μονιμότητας).

Το κίνημα πρέπει να δει τις αδυναμίες του και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Να αποκοπεί από λογικές που εναποθέτουν τα πάντα στους συσχετισμούς κορυφής. Να απορρίψει μεσοβέζικες λογικές που περιλαμβάνουν «ολίγη από αγώνες» και… πολύ από παζάρια με εχθρικούς μηχανισμούς, λογικές που τόσα χρόνια οδηγούν στην παραίτηση και την ήττα.

Σε αυτές τις συνθήκες ολομέτωπης επίθεσης αναχρονισμού, βασική επιλογή του συστήματος είναι το τσάκισμα κάθε συλλογικής, μαζικής δράσης. Και η υποκατάσταση του συνδικαλισμού από κρατικά όργανα όπου όλοι «συμμετέχουμε» αλλά η κυβέρνηση αποφασίζει με τελικό στόχο οι εκπαιδευτικοί να μην αναζητούν τη λύση στο σωματείο τους αλλά στον «αιρετό» τους. Αντί για τη συλλογική δράση, ο ατομισμός. Αντί για το συνδικαλισμό, οι «κομματάρχες» του συστήματος. Αντί για τον αγώνα, η αιχμαλωσία και οι «χάρες». Αντί για την κατάκτηση δικαιωμάτων, ο εξευτελισμός.
Τα όργανα αυτά ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ. Τα όργανα αυτά είναι του συστήματος και δεν αλώνονται από το κίνημα των εργαζομένων. Ο απεργιακός αγώνας, τα μαζικά συλλαλητήρια, οι συλλογικές διεκδικήσεις ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΟΥΝ σε αυτά. Για όλα αυτά…

Να μη συμβάλουμε στην υποκατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος από τα κρατικά όργανα (ΚΥΣΔ(Π)Ε-ΑΠΥΣΔ(Π)Ε-ΠΥΣΔ(Π)Ε)
του ατομισμού και του ρουσφετιού

Απέχουμε από τις εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια

Για να ενισχυθεί η κατεύθυνση της οικοδόμησης ενός ανεξάρτητου από το σύστημα και τους μηχανισμούς του, συνδικαλιστικού κινήματος. Που οι μόνες του εξαρτήσεις θα είναι τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών, της νεολαίας, του λαού.