Αντίσταση - οργάνωση – αγώνας

Μόνιμη και σταθερή δουλειά, μισθοί, ασφάλιση-περίθαλψη, σπουδές, ελευθερίες ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Με σωματεία όργανα αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στην υποταγή, τη συνδιαχείριση και το συμβιβασμό

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Σχέδιο απόφασης για το 13ο συνέδριο της ΟΛΜΕ

Γενική επίθεση στην κοινωνία και στην εκπαίδευση
Ζούμε σε μια περίοδο όπου έχουν συντελεστεί μεγάλες ανατροπές υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των λαών. Το κεφάλαιο τα θέλει όλα και τα θέλει γρήγορα. Βιάζεται να εκμεταλλευτεί τις συνέπειες της ήττας της λαϊκής πάλης του περασμένου αιώνα και να αποκαταστήσει τη «φυσική τάξη πραγμάτων» (όπως αυτό την εννοεί) σε όλα τα επίπεδα.
  • Το «φυσικό» δικαίωμα του ιμπεριαλισμού να ισοπεδώνει χώρες και να δολοφονεί λαούς. Το «φυσικό» δικαίωμα να βαφτίζει τρομοκράτες τους λαούς που αντιστέκονται και «λίκνα της δημοκρατίας» τις χώρες που έχουν τα πιο εξελιγμένα όπλα και δολοφονούν γυναικόπαιδα. Το «φυσικό» δικαίωμα να επιβάλει εκλογικά αποτελέσματα και όταν δεν τα καταφέρνει να επιβάλει εμπάργκο και να κάνει πραγματικούς πολέμους για να ρίξει κυβερνήσεις. Το «φυσικό» δικαίωμα να διαθέτει Γκουαντάναμο και να νομιμοποιεί ανοιχτά τα βασανιστήρια σε κρατουμένους.
  • Και, βέβαια, τα αντίστοιχα «φυσικά» δικαιώματα του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους και την εργατική τάξη: Το «δικαίωμα» του να επιβάλει ελαστικές, «σύγχρονες» εργασιακές σχέσεις. Δηλαδή, να προσλαμβάνει όποιους, για όσο και με όποια σύμβαση θέλει, χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Να καταργήσει (ουσιαστικά) ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα. Να τελειώνει με το βραχνά των συλλογικών συμβάσεων και της συνδικαλιστικής δράσης.
  • Και όλα αυτά σε ένα φόντο πλήρους καταπάτησης στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Κάμερες παρακολούθησης, στημένες δίκες, τηλεοπτικές εικόνες απίστευτης βαρβαρότητας (για παγκόσμιο παραδειγματισμό) αλλά και στρατιωτικοί νόμοι στην καρδιά της… πολιτισμένης και «δημοκρατικής» Ευρώπης (Γαλλία) αποκαλύπτουν με ειλικρίνεια το… βάθος των δημοκρατικών πεποιθήσεων του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού, που τόσο κόπτεται για την καταπίεση του ατόμου στις αριστερές οργανώσεις και στο «χάσιμο του ατόμου στη μάζα» στις μαζικές διαδηλώσεις.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γενικής επίθεσης, η κυβέρνηση, επιστρατευμένη από κεφάλαιο και Ε.Ε. ξεριζώνει από το σώμα των δικαιωμάτων όποιες κατακτήσεις έχουν απομείνει. Η «μεταρρύθμιση» που επαγγέλλεται αποτελεί σύγχρονη δουλεία. Στο «έργο» αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ έχει την ουσιαστική στήριξη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, η ΝΔ το αντεργατικό έργο του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει και διευρύνει:

Η κατάργηση του 8ωρου, της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, η ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος, η επιβολή εξοντωτικών ωραρίων στα καταστήματα, η επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων δεν τους είναι αρκετά. Σε συνεργασία με την εργοδοσία απαιτείται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Στην συνταγματική αναθεώρηση περιλαμβάνεται και η κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο. Τίποτα δεν πρέπει να θυμίζει εργασιακό δικαίωμα. Μόνιμα έχουν εγκατασταθεί στη ζωή μας, η λιτότητα και οι μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς. Η ακρίβεια και οι συνεχόμενες αυξήσεις στα είδη πλατιάς κατανάλωσης και στις υπηρεσίες. Η φτώχεια και η ανέχεια. Η ανεργία με τα κλεισίματα επιχειρήσεων και τους χιλιάδες απολυμένους σε όλη τη χώρα. Είναι βέβαιο -και αυτό δεν μπορούν να το κρύψουν- ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα δοθεί το τελικό χτύπημα στην κοινωνική ασφάλιση.
Όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες για το τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Αποτελούν ένα ακόμη επεισόδιο στην επιχείρηση λεηλασίας τους. «Νόμιμα» ή παράνομα, με «διαφάνεια» ή «κάτω από το τραπέζι», αδέξια ή δεξιοτεχνικά, πρώην και νυν κυβερνώντες φουσκώνουν με τα αποθεματικά των ταμείων τις τσέπες διάφορων απατεώνων-μιζαδόρων και τους λογαριασμούς επώνυμων αρπακτικών επιχειρηματιών- χρηματιστών –τραπεζιτών.


Τα ερχόμενα συνέδρια ΟΛΜΕ-ΔΟΕ γίνονται κάτω από το βάρος του διπόλου «επίθεση του συστήματος – ένταση των αγώνων στην εκπαίδευση». Η κυβέρνηση με τη στήριξη όλων των κέντρων εξουσίας αλλά και του ΠΑΣΟΚ κλιμακώνει μια πρωτοφανή σε διασπορά (σε όλες τις βαθμίδες) και ένταση επίθεση:

Στην πρωτοβάθμια: Τα νέα βιβλία στο δημοτικό και οι αλλαγές στα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών οδηγούν σε ένα πιο ταξικό σχολείο με πιο αντιδραστικό ιδεολογικό περιεχόμενο. Η αύξηση και το κατέβασμα της ύλης σε μικρότερες τάξεις, η «Ευέλικτη Ζώνη», η διαθεματική οργάνωση της ύλης, τα κείμενα, το ιδεολογικό περιεχόμενο και οι στόχοι που θέτουν κινούνται ενιαία και συστηματικά στην ίδια γραμμή επίθεσης. Που στοχεύει στην από νωρίς αποθάρρυνση των παιδιών και στην παραίτησή τους από το δικαίωμα στις σπουδές αλλά και στην εμπέδωση της κυριαρχίας των ιδανικών του συστήματος στους μικρούς μαθητές.

Στη δευτεροβάθμια: Η βάση του 10 πετάει με βίαιο τρόπο χιλιάδες μαθητές –βασικά λαϊκής προέλευσης- έξω από την τριτοβάθμια και τα νέα βιβλία του γυμνασίου μαζί με τη «διαθεματικότητα» κινούνται σε αντίστοιχη κατεύθυνση με τα αντίστοιχα μέτρα στην πρωτοβάθμια.
Ο νόμος ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ δημιουργεί παραπέρα κατηγοριοποίηση των σχολείων. Δημιουργεί τα ΕΠΑΛ που όλο και περισσότερο προσομοιάζουν σε μια πιο εντατικοποιημένη και δύσκολη (για τους μαθητές) εκδοχή των σημερινών ΤΕΕ και τις ΕΠΑΣ που αποτελούν μια εκτρωματική και άγρια ταξική εκδοχή… ιδρυμάτων κατάρτισης (είναι δύσκολο να ονομαστούν σχολεία) όπου ο νεαρός μαθητής πρέπει να αφομοιώσει ότι δεν είναι γεννημένος για γράμματα (από τις ΕΠΑΣ οι πόρτες για την τριτοβάθμια είναι κλειστές), άρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι και τα δικαιώματα του στη δουλειά θα είναι ανάλογα, δηλαδή «ανύπαρκτα».
Ταυτόχρονα, δημιουργείται κλίμα τεράστιας ανασφάλειας στους εκπαιδευτικούς της Τεχνικής για να παραδοθούν αιχμάλωτοι στη… μεγαλοψυχία των αιρετών και των πάσης φύσης μηχανισμών εκδουλεύσεων και εκβιασμών.

Στην τριτοβάθμια: Ο νέος νόμος-πλαίσιο καταργεί ουσιαστικά το άσυλο, βάζει ΑΕΙ και ΤΕΙ στη μέγγενη των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, θάβει τα δικαιώματα φοιτητών - σπουδαστών σε δωρεάν σίτιση – στέγαση – συγγράμματα και επιβάλλει την εξουθένωση-πολιτική υποταγή της νεολαίας με μαζικές διαγραφές, «στρατιωτικούς» εσωτερικούς κανονισμούς και ανάλογους ρυθμούς σπουδών.

Ταυτόχρονα, μέσω της επιχειρούμενης αναθεώρησης του άρθρου 16, των Συμπράξεων Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα αλλά και πλήθους «δράσεων» («νέοι και επιχειρηματικότητα», «εικονικές επιχειρήσεις» κα.) τίθεται σε παραπέρα αμφισβήτηση η δημόσια δωρεάν παιδεία, κατάκτηση του κινήματος από προηγούμενες δεκαετίες. Ενώ πριν καλά καλά ψηφιστεί ο νόμος πλαίσιο ετοιμάζονται οι νόμοι για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα.

Κι όλα αυτά μέσα σε κλίμα άγριας καταστολής όποιου αντιστέκεται. Χημικά, ξύλο και δίκες συνοδεύονται από άθλιες συκοφαντίες που εκτοξεύονται από τα αστικά ΜΜΕ.

Όμως, η επίθεση δεν τελειώνει εδώ. Στο άμεσο μέλλον πρέπει να περιμένουμε:
- αλλαγές (προς το χειρότερο) στο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια (η βάση του 10 που πέταξε χιλιάδες μαθητές από λαϊκές οικογένειες έξω απ’ τα πανεπιστήμια δεν είναι αρκετή) και
- κλιμάκωση της επίθεσης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με προώθηση των προτάσεων του ΕΣΥΠ και σίγουρα επίθεση στις κατακτήσεις των εκπαιδευτικών με προώθηση της αξιολόγησης.

Είναι φανερό ότι τα κέντρα εξουσίας του συστήματος (κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ, ΣΕΒ, ΕΕ, αστικός τύπος) απεργάζονται ριζικές λύσεις στην εκπαίδευση. Βασικοί στόχοι τους:
· Το παραπέρα χτύπημα της δημόσιας δωρεάν παιδείας.
· Το ξεθεμελίωμα των δικαιωμάτων των παιδιών στην πρόσβαση στην εκπαίδευση.
· Η ουσιαστική κατάργηση της έννοιας του πτυχίου και η εμπέδωση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων με απόλυτο τρόπο.
· Το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών.
· Η συντριβή των αντιστάσεων και των κινημάτων μαθητών, εκπαιδευτικών, φοιτητών.


Αυτή η συνολική επίθεση είναι η βάση που κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους του χώρου της εκπαίδευσης (ας σκεφτούμε μόνο ότι όλη αυτή τη χρονιά, κάθε Τετάρτη ή Πέμπτη το κέντρο της Αθήνας ήταν κατειλημμένο από διαδηλωτές) σε ένα κύκλο αγώνων που είναι πολύ πιθανό να συνεχιστεί – ακόμα και με αλλαγή σκυτάλης. Αυτός ο ένας χρόνος αγώνων μας βοηθά να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα:
  • Σε όλες αυτές τις κινητοποιήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που συμμετείχαν ήταν νέες γενιές (και στους δασκάλους) με μειωμένη –ίσως- πολιτική εμπειρία, αλλά και χωρίς να κουβαλάνε το βάρος της ήττας. Και διαθέτοντας την ορμή και την αποφασιστικότητα που έδωσε αυτή τη συγκλονιστική διάρκεια αλλά και το δυναμισμό τόσο στην απεργία των δασκάλων όσο και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις.
  • Το κίνημα του χρόνου αυτού διέλυσε τη ρητορική και τα άλλοθι διάφορων δυνάμεων που εδώ και χρόνια είχαν ως αγαπημένο μοτό το «δεν τραβάει ο κόσμος». Αποδείχτηκε περίτρανα ότι αυτό που δεν τραβάει είναι οι διάφορες συνδικαλιστικές ηγεσίες και αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο απολογισμού.
  • Οι ηγεσίες αυτές κατάφεραν να ξεπεράσουν κάθε όριο κατά το δίμηνο των φοιτητικών κινητοποιήσεων, όταν δεν έκαναν τίποτα για να συμπαραταχθεί ο κλάδος με το φοιτητικό κίνημα στην προοπτική σύμπυξης πανεκπαιδευτικού μετώπου. Η ΔΟΕ –αφού άφησε την απεργία των δασκάλων στον «αυτόματο πιλότο»- εξαφανίστηκε μετά τον Οκτώβρη, η ΟΛΜΕ κορόιδευε ανοιχτά με τις απανωτές αποφάσεις που μετέθεταν τον επόμενο βήμα την… κλιμάκωση, η ΓΣΕΕ αρνήθηκε πεισματικά οποιαδήποτε εμπλοκή στους αγώνες.
Πιο συγκεκριμένα για την απεργία του Σεπτέμβρη-Οκτώβρη: Το κίνημα στην εκπαίδευση με πρωτοπορία τον απεργιακό αγώνα των δασκάλων σφράγισε το δίμηνο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου.
Η απεργία των έξι εβδομάδων των δασκάλων πυροδοτήθηκε από τη γενικευμένη οργή που υπάρχει σε όλη την κοινωνία. Η απεργία στηρίχτηκε στις αγωνιστικές διαθέσεις της βάσης του κλάδου, διαθέσεις που έδωσαν απάντηση στις θεωρίες για τους «ενσωματωμένους κλάδους που έχουν ξεχάσει να αγωνίζονται».

Η απεργία –από την άλλη- δε στηρίχτηκε πολιτικά, οργανωτικά, οικονομικά από τη συνδικαλιστική ηγεσία. Η ΟΛΜΕ έκανε τα πάντα για μην μπουν και οι καθηγητές αποφασιστικά στον αγώνα. Το ζήτημα των νέων βιβλίων «θάφτηκε», απεργιακές επιτροπές δεν συντονίστηκαν κεντρικά, απεργιακά ταμεία δεν άνοιξαν ούτε και έγινε συντονισμένη προσπάθεια οικονομικής ενίσχυσης της απεργίας. Με την έννοια αυτή, η διάρκεια της απεργίας καθορίστηκε από την πίεση που ασκούσε ο κλάδος με τη συμμετοχή του (ιδιαίτερα κεντρικά) στην απεργία αλλά και στα συλλαλητήρια.

Με δυο λόγια, τη διάρκεια της απεργίας την επέβαλε η ίδια η βάση του κλάδου, τη στιγμή που η ηγεσία την είχε αφήσει στον «αυτόματο πιλότο» και φλέρταρε από την πρώτη ακόμα βδομάδα με το κλείσιμό της. Άλλωστε, αλήθεια, ποιος τολμάει στα σοβαρά να ισχυριστεί ότι μια απεργία που συνοδεύεται από τεράστιες διαδηλώσεις, που πλαισιώνεται από μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις, που αποτελεί πονοκέφαλο για τα αστικά επιτελεία, μια τέτοια απεργία έχει πιάσει τα όρια της;!

Το μόνο επιχείρημα που χρησιμοποίησαν όσοι υποστήριξαν την «αλλαγή μορφής» (δηλ. το κλείσιμο) ήταν τα μικρά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία. Σε σχέση με αυτό, έχουμε να πούμε τα εξής:
Τα ποσοστά αποτελούν δευτερεύον κριτήριο όταν μιλάμε για μια απεργία που (με αυτά τα μικρά ποσοστά) δημιουργεί κεντρικό πολιτικό γεγονός. Από την άλλη τα ποσοστά είναι ένας παράγοντας μεταβλητός. Και σίγουρα, όσοι στήριξαν τη μονοσήμαντη λογική των ποσοστών έκαναν πως δεν είδαν πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν γίνει για να τα ανεβάσουν. Γιατί, άραγε, δεν άνοιξαν απεργιακά ταμεία ούτε και έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια οικονομικής στήριξης των απεργών; Γιατί –ειδικά στη δευτεροβάθμια- δε δημιουργήθηκαν απεργιακές επιτροπές, εκτός από εξαιρέσεις; Γιατί –και στους δασκάλους και στους καθηγητές- δε δημιουργήθηκε κεντρικός απεργιακός συντονισμός, αλλά το κίνημα έμεινε στην αιχμαλωσία των συσχετισμών των ομοσπονδιών; Γιατί –ακόμα χειρότερα- όποιες προσπάθειες κεντρικού συντονισμού έγιναν, αντιμετώπισαν τη λοιδορία και την ανοιχτή εχθρότητα;
Όλα αυτά, για μας, δείχνουν ότι αυτοί που πήραν την ευθύνη για το κλείσιμο, χρησιμοποίησαν τις υπαρκτές αδυναμίες του κινήματος (ποιο κίνημα, άραγε, δεν έχει αδυναμίες;) όχι για να τις αντιμετωπίσουν, αλλά για να πιαστούν από αυτές και να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους. Όλοι, τόσα χρόνια μιλούσαν για κοινό πανεκπαιδευτικό αγώνα. Και όταν αυτός έφτασε να φαίνεται άμεση προοπτική, αποφάσισαν να ιεραρχήσουν πρώτα τις δυσκολίες για να τον στείλουν σε ένα αβέβαιο μέλλον. Με την έννοια αυτή, το σταμάτημα της απεργίας αποτέλεσε σοβαρό λάθος και ολοκλήρωσε μια σειρά χειρισμούς που είχαν γίνει από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες κατά τη διάρκεια της απεργίας και που της πρόσθεταν βαρίδια και προβλήματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι δύο ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ δε συντονίζονταν στη φάση της κλιμάκωσης και επιχείρησαν να συντονιστούν στη φάση της… αποκλιμάκωσης (με την πρόταση για 24ωρες).

Κάθε κίνημα με τη δυναμική αυτού του κινήματος στην εκπαίδευση, έρχεται κάποια στιγμή που βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σημείο: Ή θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του, θα βαθύνει πολιτικά και οργανωτικά, θα ωριμάσει, θα συγκρουστεί και θα νικήσει ή θα κάνει πίσω. Σε αυτό, ακριβώς το σημείο οι απεργοί δάσκαλοι και καθηγητές βρήκαν απέναντι –ναι! απέναντι- μια ηγεσία που δεν ήθελε ή δεν μπόρεσε να κάνει αυτό το βήμα. Που φοβήθηκε μπροστά στο γεγονός που θα χρεωνόταν, που προτίμησε να ξεμπερδεύει με το απεργιακό κίνημα (ή μήπως απεργιακό βραχνά;) για να γυρίσει και να κάνει τη «δουλειά» όπως την ξέρει. Στους διαδρόμους και στην αποσυγκρότηση του διαλόγου και της συνδιοίκησης.

Για την αναθεώρηση του άρθρου 16
Η προσπάθεια αναθεώρησης του άρθρου 16 σημαίνει
καίριο χτύπημα στη δωρεάν δημόσια εκπαίδευση και αμφισβήτηση της αντίληψης ότι η εκπαίδευση αποτελεί δικαίωμα όλων των παιδιών του λαού, επιβολή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στο σύνολο της δημόσιας εκπαίδευσης, παραπέρα προώθηση της ταξικής επίθεσης σε όλες τις βαθμίδες και παραγωγή υποταγμένου κι ελεγχόμενου επιστημονικού προσωπικού στην υπηρεσία του συστήματος.

Το Φλεβάρη το μαζικό φοιτητικό-σπουδαστικό κίνημα υποχρέωσε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να αποσύρει τη στήριξη της στην αναθεώρηση του άρθρου 16! Αν δεν υπήρχαν οι γενικές συνελεύσεις, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων φοιτητών-σπουδαστών, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι το ΠΑΣΟΚ θα είχε ψηφίσει μαζί με τη ΝΔ την αναθεώρηση του άρθρου 16, όπως θα είχε γίνει νόμος και το κακόφημο «προσχέδιο» του ΥΠΕΠΘ. Το ΠΑΣΟΚ στηρίζει την κυβερνητική πολιτική –με βάση τα συμφέροντα που εκφράζει- αλλά αυτή η στήριξη το απομονώνει ακόμα περισσότερο απ’ το λαό. Η αναδίπλωσή του είναι επιτυχία του κινήματος αλλά- προφανώς- δεν αποτελεί καμία μεταβολή της πολιτικής του. Είναι, επίσης, φανερό ότι η πίεση και το ρήγμα στην αντιδραστική αστική συμμαχία για το 16, βασίστηκε σε όλους τους αγώνες του περασμένου φθινοπώρου, συνολικά, στη λαϊκή συμπαράσταση που εκδηλώθηκε στους αγώνες αυτούς.

Ο νέος νόμος – πλαίσιο και το φοιτητικό κίνημαΤη στιγμή που η αναθεώρηση του Α.16 δέχτηκε το χτύπημα αυτό, η κυβέρνηση επέλεξε κλιμάκωση της επίθεσης, καθώς ψήφισε το νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ που κινείται στην ίδια λογική έντασης των φραγμών, χτυπήματος της δωρεάν παιδείας και του φοιτητικού κινήματος και κατάργησης του ασύλου. Το φοιτητικό κίνημα έδωσε για ένα χρόνο έναν ηρωικό αγώνα τόσο ενάντια στο νόμο-πλαίσιο όσο και στην αναθεώρηση του Α.16. Έναν αγώνα που δεν ήταν ένα απλό διάλειμμα. Αντίθετα αποτελεί τον προάγγελο μαζικών κινημάτων τόσο της νεολαίας όσο και του λαού στο μέλλον. Μπορεί να έκλεισε αυτός ο κύκλος, άλλα οι φοιτητές δεν έχουν ολοκληρώσει τον αγώνα τους για ανατροπή-κατάργηση του νόμου.

Απέναντι σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση, οι Ομοσπονδίες δε θέλησαν να αντιδράσουν. Σταμάτησαν τον Οκτώβρη τον αγώνα και έδωσαν «αγωνιστικό» ραντεβού το Γενάρη –υποτίθεται για να δώσουν όλες τις δυνάμεις για το άρθρο 16. Όταν κατέβηκε χιλιάδες κόσμος στις 10 Γενάρη για το άρθρο 16, έβαλαν συνελεύσεις αρχές Φλεβάρη. Υποσχέθηκαν ότι στα τέλη Φλεβάρη είναι η στιγμή του «αυθεντικού πανεκπαιδευτικού μετώπου». Πριν 10 μόλις μέρες έλεγαν πως «χρειάζεται τώρα να ξαναπιάσουµε το νήµα των αγώνων που ξεκίνησαν το φθινόπωρο διεκδικώντας το σύνολο των δίκαιων και ώριµων αιτηµάτων µας. Μπορούµε τώρα να συναθροίσουµε την δική µας κινητοποίησή µας µε τη δυναµική του φοιτητικού κινήµατος» (ΟΛΜΕ 20/2). Και όταν το φοιτητικό κίνημα πλημμύρισε τους δρόμους, ανέβαλαν τις συνελεύσεις και έσπειραν τη σύγχυση. Αντί να βρουν τα ζητήματα που μας ενοποιούν με τα άλλα κομμάτια της εκπαίδευσης και να βάλουν τον κλάδο στη μάχη, υποσκάπτουν τις ίδιες τις κινητοποιήσεις που εξαγγέλλουν και μετά λένε ότι φταίει ο κόσμος.

Για την επόμενη χρονιά

Βασική αδυναμία, λοιπόν που αναδείχτηκε ήταν η δυσκολία να βρεθούν ταυτόχρονα στους δρόμους τα διάφορα τμήματα της εκπαίδευσης που (όλα) θίγονται: μαθητές, φοιτητές, δάσκαλοι και καθηγητές.

Η επόμενη χρονιά πρέπει να είναι χρονιά συντονισμένου αγώνα για να αποκρουστεί σε όλη την εκπαίδευση η ταξική επίθεση:
- για να αποσυρθούν τα νέα βιβλία.
- για να ανατραπεί ο νόμος ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ και ο νόμος-πλαίσιο.
- για να καταργηθεί η βάση του 10.
- για να σπάσει η πολιτική λιτότητας και να παλέψουμε για πραγματικές αυξήσεις.

Για να συμβεί αυτό πρέπει τα διάφορα τμήματα της εκπαίδευσης να βγουν μαζί στους δρόμους.

Σε πρώτη φάση να οργανωθεί και να αποφασιστεί ενιαία και ταυτόχρονα να κλείσει όλη η εκπαίδευση για μια βδομάδα στην αρχή της επόμενης χρονιάς (περίπου Οκτώβρη) με πενθήμερη απεργία δασκάλων και καθηγητών και πενθήμερη κατάληψη των πανεπιστημίων.
Με στόχο να συνεχιστεί ο αγώνας με τη μορφή επαναλαμβανόμενων εβδομαδιαίων απεργιών και καταλήψεων.
Με σωματεία ανεξάρτητα από τις αστικές επιρροές και από την κρατική-εργοδοτική κηδεμονία, με σωματεία εξαρτημένα από τα ταξικά συμφέροντα της μεγάλης μάζας των εκπαιδευτικών, μαζί με τους μαθητές, τους φοιτητές και το λαό.
  • Πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις
  • Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι ΝΔ –ΠΑΣΟΚ
  • Καμιά αύξηση ορίων ηλικίας καμιά αύξηση ασφαλιστικών εισφορών
  • Να ανατραπεί η ταξική επίθεση που εξελίσσεται σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες μέσα από μια καταιγίδα μέτρων (νέα βιβλία, ευέλικτη ζώνη, ΣΔΙΤ, ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, βάση του 10, προτάσεις ΕΣΥΠ, νόμος-πλαίσιο, αξιολόγηση, αναθεώρηση του άρθρου 16)
  • Κάτω ο νόμος πλαίσιο
  • Υπερασπιζόμαστε τη δημόσια δωρεάν παιδεία
  • Υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα
  • Να καταργηθεί ο θεσμός του ωρομίσθιου, αναπληρωτή – μαζικοί μόνιμοι διορισμοί με βάση το χρόνο λήψης πτυχίου – ΟΛΟΙ οι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι πλήρη μέλη των ΕΛΜΕ και των Διδ.Συλλόγων
    Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα στις σπουδές, στη δουλειά, στις ελευθερίες
    Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

Δεν υπάρχουν σχόλια: