Για τη λεγόμενη «αναπλήρωση ύλης»

Οι ηθικοί αυτουργοί ζητάνε τα ρέστα από τα θύματα της πολιτικής τους

Οι αγώνες δεν τιμωρούνται – δεν αναπληρώνονται

Αυτοί που:

• Σπρώχνουν τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς σε κινητοποιήσεις μέσω της πολιτικής τους που κάθε μέρα αμφισβητεί όλο και περισσότερο την (όση έχει απομείνει) δημόσια δωρεάν παιδεία…
• Αφήνουν τα σχολεία με χιλιάδες κενά μέχρι τα μέσα του χρόνου…
• Εκδίδουν βιβλία που όταν δεν είναι ξετσίπωτα προπαγανδιστικά φυλλάδια, βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις ανάγκες των μαθητών…
• Δείχνουν κάθε μέρα την απαξίωσή τους (ή το μίσος τους;) για τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, εντείνοντας τους φραγμούς στη μόρφωση και την πολιτική λιτότητας…

Αυτοί οι ίδιοι απαιτούν από τα μόνιμα θύματα (εκπαιδευτικούς και μαθητές) να βρουν τρόπο να αναπληρώσουν τη «χαμένη ύλη». Μέσω της όλο και πιο προσφιλούς (και πραξικοπηματικής) διαδικασίας των υπουργικών αποφάσεων, το ΥΠΕΠΘ εισηγείται περικοπή εκδρομών, παράταση του διδακτικού έτους, επέκταση του ωραρίου και αξιοποίηση των Σαββάτων!

Τι είναι τώρα αυτό; Είναι το γνωστό θράσος των αργόσχολων (αλλά πολύ παραγωγικών σε αντιεκπαιδευτικές ρυθμίσεις) πολιτικών στελεχών της κυβέρνησης; Όχι, συνάδελφοι. Είναι κάτι παραπάνω: Είναι προσπάθεια να τιμωρηθούν οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις. Είναι η προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα τετελεσμένο, που στο μέλλον θα αποτελεί τροχοπέδη για το ξεκίνημα οποιουδήποτε αγώνα, αφού θα επικρέμεται (εξαρχής) η απειλή των υπερωριών, των Σαββάτων, της παράτασης του σχολικού έτους.

Στο παιχνίδι αυτό, το ΥΠΕΠΘ προσπαθεί να βάλει και τους συλλόγους γονέων, χρησιμοποιώντας τις αγωνίες των γονιών. Ομως, δεν είδαμε το υπουργείο να ρωτάει τους γονείς όταν μειώνει τους εισακτέους, όταν καταργεί τις μετεγγραφές, όταν αφήνει τα σχολεία χωρίς θέρμανση, όταν βάζει τη βάση του 10, όταν κάνει το νόμο ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Τώρα τους θυμήθηκε; Για να τους χρησιμοποιήσει στην έμμεση ποινικοποίηση των αγώνων και στην αμφισβήτηση του εργασιακού καθεστώτος των εκπαιδευτικών; Τι άλλο από προσπάθεια να στραφεί ένα μέρος της κοινωνίας ενάντια σε άλλο (ο διαβόητος «κοινωνικός αυτοματισμός») θυμίζουν οι πρακτικές αυτές;

Όμως αποκαλυπτική είναι και η στάση της ΟΛΜΕ. Παρά τις γνωστές φιοριτούρες, παρά τις όμορφες φρασούλες, η ΟΛΜΕ (στην πρόσφατη απόφασή της για το ζήτημα, http://olme-attik.att.sch.gr/files/annolme/anaplirosiylis2008.pdf) δεν μπορεί να κρύψει ότι δεν τολμά να πάρει μια ξεκάθαρη θέση. Με τα ψελλίσματα της σπέρνει τη σύγχυση και ουσιαστικά ανοίγει το δρόμο στην κυβέρνηση.

Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να έχει καμία ταλάντευση: Οφείλει να προστατεύσει την ίδια την ιδέα του αγώνα (και του κλάδου αλλά και των μαθητών). Οφείλει να ξεγυμνώσει την επιθετικότητα και την υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ. Και να πει καθαρά ότι οι αγώνες δεν τιμωρούνται – δεν αναπληρώνονται.

Αλλωστε, οι μαθητές γνωρίζουν ότι ο αγώνας τους έχει κόστος. Ψηφίζουν υπέρ των καταλήψεων, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, από το 1999, ο νόμος προβλέπει περικοπή σχολικών εκδρομών, εορτών, πολιτιστικών δραστηριοτήτων, μέχρι και μάθημα τα Σάββατα. Δεν πτοούνται όμως. Δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα. Στέλνουν έτσι ένα μήνυμα στην κοινωνία: «Όταν αντιστεκόμαστε δεν υπολογίζουμε το κόστος»!

Αγώνες θα συνεχίσουν να ξεσπάνε όσα αντιδραστικά αποτρεπτικά μέτρα και να πάρει η κυβέρνηση… Και θα είναι όλο και πιο έντονοι…

Καμία αναπλήρωση!
Να καταργηθεί όλο το θεσμικό πλαίσιο που ποινικοποιεί και τιμωρεί τις κινητοποιήσεις!