Ο αγώνας συνεχίζεται!

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

• Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ενάντια στην ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου της κυβέρνησης της ΝΔ ανοίγουν μια νέα σελίδα στο κίνημα των εργαζομένων. Οι τρεις πανελλαδικές απεργίες, οι απεργίες της ΔΕΗ, των ΟΤΑ, τα τεράστια συλλαλητήρια – με αποκορύφωμα αυτό της 19ης Μάρτη – θύμισαν σε όλους τι σημαίνει η μαζική λαϊκή κινητοποίηση που γεμίζει τους δρόμους της χώρας.
• Μετά από αυτό, το σύστημα και η κυβέρνηση – παρά την ψήφιση του νόμου – κατανοούν ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη λαϊκή αντίσταση, έντονη και συνεχή, την επόμενη περίοδο. Γι’ αυτό και η ένταση της κρατικής (αστυνομικής και δικαστικής) τρομοκρατίας.
• Ο νέος αντιασφαλιστικός νόμος είναι καταδικασμένος στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Παρά τις λυσσασμένες συκοφαντίες των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης εναντίον των απεργών, οι εργαζόμενοι της χώρας έμειναν σταθερά στη σωστή όχθη της ταξικής αλληλεγγύης και αχρήστευσαν τα όνειρα της κυβέρνησης για φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού.
• Η ψήφιση του νόμου αποτελεί αρνητική εξέλιξη, για την οποία την ευθύνη έχει η συνδικαλιστική ηγεσία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Μια ηγεσία που όχι μόνο δεν έκανε αυτά που έπρεπε, αλλά αντιθέτως: Αποδέχτηκε και ενίσχυσε την αποπροσανατολιστική κυβερνητική προπαγάνδα περί δήθεν προβλήματος των ασφαλιστικών ταμείων. Επέδειξε το δίμηνο από τα μέσα Δεκέμβρη μέχρι τα μέσα Φλεβάρη αποκαλυπτική αδράνεια. Μετέτρεψε την 24ωρη απεργία της 12ης Μάρτη σε τρίωρη στάση. Περίμενε την τελευταία μέρα να κάνει απεργία. Με δυο λόγια αποδείχτηκε περίτρανα ο καθαρός ρόλος της ως μακρύ χέρι του συστήματος μέσα στο κίνημα των εργαζομένων.
  
  Εκ των υστέρων προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών αυτής της ηγεσίας αποτελεί το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος. Ενώ είναι σαφές ότι οι εργαζόμενοι έχουν ψηφίσει στους δρόμους και στις απεργίες. Ενώ είναι αυταπόδεικτο ότι δημοψήφισμα δε θα γίνει. Ενώ είναι γνωστό ότι ο συσχετισμός κρίνεται στο κίνημα (αυτό που υπονόμευσε). Ενώ έχει καθήκον την οργάνωση των αγώνων του συνδικαλιστικού κινήματος και όχι τον αποπροσα-νατολισμό του σε... καμπάνιες συλλογής υπογραφών.
  
  Στην απαίτηση ενδυνάμωσης της συμμετοχής των εργαζομένων, συντονισμού και κλιμάκωσης των αγώνων δεν συνέβαλε η τακτική του ΠΑΜΕ (των «ταξικών», όπως αυτάρεσκα αποκαλούνται, σωματείων, εννέα ομοσπονδιών και δώδεκα εργατικών κέντρων). Ενώ δεν ήταν σε θέση (ή δε θέλησαν) να προετοιμάσουν ούτε μια απεργία χωρίς να την κηρύξει η ΓΣΕΕ, ήταν σε θέση να ψάχνουν άλλες πλατείες και να μη συνεννοούνται με κανέναν έξω απ’ τον εαυτό τους.

Το απεργιακό κίνημα ενόχλησε πολλούς. Ηγεσίες συνδικάτων, αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων ένιωθαν την πίεση της λαϊκής αγανάκτησης και των τεράστιων διαδηλώσεων. Έψαχναν από την αρχή σχέδια απαγκίστρωσης από το κίνημα. Και την απαγκίστρωση αυτή τη «βρήκαν» με δύο τρόπους: Στέλνοντας τα σωματεία να κάνουν προσφυγές στα «ανεξάρτητα» δικαστήρια και μαζεύοντας υπογραφές για το περιβόητο δημοψήφισμα. Στόχος τους, επιτέλους, να τελειώνουν με το βραχνά της ταξικής σύγκρουσης… Η λαϊκή δυσαρέσκεια να αδειάσει τους δρόμους των πόλεων και να μπει στα ανώδυνα θεσμικά σαλόνια.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Είναι φανερό ότι διανύουμε μια κρίσιμη περίοδο. Μια περίοδο όπου το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό έχουν κηρύξει τον πόλεμο σε κάθε κατάκτηση των εργαζομένων.

Μετά την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου, παρά το σοβαρό τραυματισμό της, η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην εξειδίκευση των αντιασφαλιστικών διατάξεων κατά χώρους (και στο δημόσιο).

Στη συγκυρία αυτή πρέπει να γίνουν τρία πράγματα:

1. Να προετοιμάσουμε την αντίσταση σε κάθε νέο νόμο – υπουργική απόφαση που θα εξειδικεύει τον αντιασφαλιστικό νόμο.
2. Κάθε μας κίνηση να προβάλει χωρίς εκπτώσεις το γενικό στόχο της ανατροπής του νέου αντιασφαλιστικού νόμου μαζί με εκείνους των Σιούφα – Ρέππα.
3. Να είμαστε σε εγρήγορση για τα νέα μέτωπα που θα ανοίξει η κυβέρνηση τόσο σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις όσο και στο χώρο της εκπαίδευσης.

Οι συγκρούσεις τέτοιου ταξικού – πολιτικού χαρακτήρα προϋποθέτουν την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για μια τέτοια αναμέτρηση, από εκείνες τις δυνάμεις στις οποίες υποτίθεται ότι ανήκει αυτός ο ρόλος.
Όχι ρητορικά, όχι στις τηλεοράσεις, όχι προτάσσοντας την αγωνιώδη επιδίωξή τους για αύξηση των εκλογικών τους ποσοστών, αλλά στο κίνημα, εκεί που κρίνονται οι πραγματικοί συσχετισμοί.

Μπροστά μας υπάρχει νέα επίθεση.
Μπροστά μας υπάρχει ανάγκη για νέους αγώνες.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

· Από τον αγώνα που έγινε να κρατήσουμε τα συλλαλητήρια των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στους δρόμους της χώρας.
· Να κρατήσουμε τον τρόμο της κυβέρνησης όταν κλιμακωνόταν η απεργία των ΟΤΑ και της ΔΕΗ.
· Να κρατήσουμε την υστερία των καναλιών ενάντια στους απεργούς και το όργιο δικαστικής τρομοκρατίας.
· Να κρατήσουμε την… επάρκεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του αντιπάλου.
· Να κρατήσουμε την ανάγκη για κοινή δράση των δυνάμεων που λένε ότι θέλουν να υπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Γιατί όπως οι δυνάμεις του συστήματος δρουν συντονισμένα όταν επιτίθενται, το ίδιο πρέπει να κάνουν και όσοι δηλώνουν πως είναι σε αυτή τη μεριά της όχθης.

Και να προχωρήσουμε… Γιατί νέοι αγώνες θα έρθουν σύντομα… Όχι επειδή το σχεδιάζουμε εμείς, αλλά επειδή το επιβάλλει η αντιδραστική καταιγίδα που χαρακτηρίζει την εποχή μας…

Και οι νέοι αυτοί αγώνες θα είναι νικηφόροι…

Όλοι στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή
Τετάρτη 26/3, ώρα 6 μ.μ.