Το κίνημα θα προχωρήσει! Κόντρα σε ό,τι χρειαστεί!

Διανύουμε μια κρίσιμη περίοδο που κάθε μέρα θα γίνεται και πιο έντονη, κάτω από την τεράστια εκστρατεία που θα προωθήσει το σύστημα για να μεταφέρει την κρίση του στα γνωστά θύματα: τον εργαζόμενο λαό. Η κατάσταση αυτή επιτείνει το βαρύ κλίμα αδυναμίας και ηττοπάθειας στους εργαζόμενους, ένα κλίμα στη δημιουργία του οποίου έχουν συμβάλει στο μέγιστο βαθμό οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ αλλά και το ΠΑΜΕ.

Στη συγκυρία αυτή - που το σύστημα «παίζει» μόνο του - είναι καθήκον πρώτης γραμμής να παρέμβει το κίνημα και τα εκατομμύρια των εργαζομένων που θα σηκώσουν το βάρος των συνεπειών της κρίσης να βγουν μπροστά, να συγκροτήσουν ένα μέτωπο αντίστασης με στόχο ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ – ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ – ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΓΙΑ ΜΟΡΦΩΣΗ KAI ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ. Στην κατεύθυνση αυτή θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ κόντρα σε δυσκολίες και προβλήματα.

Ποιοι φοβούνται τον κόσμο που αγωνίζεται;

Η εισήγηση της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας (ανεξάρτητα από τις πραγματικές προθέσεις των εμπνευστών της) ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν όσοι θέλουν να συμβάλουν στην υπόθεση του κινήματος για να εκφραστεί αγωνιστικά η λαϊκή οργή και να μπει σφήνα το κίνημα στις απανωτές επιθετικές πρωτοβουλίες του συστήματος. Ήταν ακόμα μια πρώτης τάξης ευκαιρία - μέσω της δημιουργίας απεργιακών επιτροπών - να αφαιρεθεί η πρωτοβουλία από την ηγεσία και να μπουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στο τιμόνι της διαχείρισης του αγώνα.

Δυστυχώς, αυτά που εξελίχτηκαν τις τελευταίες μέρες με αφορμή αυτή την πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας ήταν άκρως αποκαλυπτικά για τα πραγματικά χαρακτηριστικά και τις αντιλήψεις της μεγάλης πλειοψηφίας των παρατάξεων που δρουν στο κίνημα των εκπαιδευτικών. Θα λέγαμε ότι ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια η απλή προοπτική μιας απεργίας δε συγκέντρωσε τέτοια αντιαπεργιακή εμπάθεια από διάφορα κέντρα εξουσίας και πολιτικής.

Η πρόταση της ΟΛΜΕ και ο σκεπτικισμός του κλάδου

Η ΟΛΜΕ έδρεψε τους καρπούς της χρόνιας αδράνειας και διαλυτικής δουλειάς της. Η αφερεγγυότητά της, ενισχυμένη από την αντίστοιχη αφερεγγυότητα - διάλυση των ηγεσιών των τοπικών ΕΛΜΕ έχει, δυστυχώς, ενισχύσει την έλλειψη εμπιστοσύνης του κλάδου όχι μόνο προς αυτές αλλά και στην ίδια τη δύναμη του αγώνα. Ίσως φαίνεται ότι η βάση του κλάδου καταψήφισε την πρόταση για απεργία διαρκείας. Θα λέγαμε ότι η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική: Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (με τη γενναία συνδρομή της ΔΑΚΕ και της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ) ΟΔΗΓΗΣΕ τον κλάδο να απορρίψει την απεργία διαρκείας!

Οι εισηγητές της πρότασης ουσιαστικά δε στήριξαν την ίδια την πρότασή τους. Με διάφορες ταχύτητες - ανά ΕΛΜΕ - η ΠΑΣΚ και η ΣΥΝεργασία είτε καταψήφισαν είτε ψήφισαν λευκό είτε ψήφισαν την πρόταση αλλά με τοποθετήσεις που (ουσιαστικά) την υπονόμευαν. Σε κάποιες περιοχές κάτι αντίστοιχο έκαναν και σχήματα των Παρεμβάσεων.

Όσο για την ΕΣΑΚ-ΔΕΕ ήταν πραγματικά… αξιοθαύμαστος ο φανατισμός με τον οποίο πολέμησε το ενδεχόμενο της απεργίας διαρκείας. Αρκεί να παραδοθεί στην κρίση των εργαζομένων η δυνατότητα μιας παράταξης να δίνει τον… καλύτερο εαυτό της όχι για να δοθεί αλλά για να μη δοθεί μια κεντρική απεργιακή σύγκρουση.

Όλο το επίσημο πολιτικό σκηνικό απέδειξε πόσο φοβάται το ενδεχόμενο ξεδιπλώματος της λαϊκής πάλης. Πόσο φοβάται να αντικατασταθεί η επένδυση σε εκλογικές «λύσεις» από κινηματική προοπτική. Όλοι αυτοί πάτησαν στις πραγματικές δυσκολίες του κινήματος όχι για να προσπαθήσουν να τις αντιμετωπίσουν αλλά για να κάνουν (συγκαλυμμένα ή κυνικά) την άθλια δουλειά να πολλαπλασιάσουν την ηττοπάθεια, την αίσθηση αδυναμίας και μοιρολατρίας - ουσιαστικά να διαιωνίσουν το τέλμα και την ακινησία.

Είχαν, βέβαια, άξιους συμμάχους! Κυβερνητικοί διαδικτυακοί τόποι, η ΔΑΚΕ αλλά και εφημερίδες που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ πανηγύριζαν για τις συνελεύσεις που χάνονταν, εμφάνιζαν αποφάσεις ΔΣ ως αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων και σε κάποιες περιπτώσεις ενημέρωναν για ΕΛΜΕ που απέρριπταν την πρόταση πριν καν κάνουν συνελεύσεις!

Φάνηκε ανάγλυφα πόσα πολλά κέντρα εξουσίας και παρατρεχάμενοι του συστήματος έτρεμαν στο ενδεχόμενο να βγει κόσμος στο δρόμο σε αυτή την εκρηκτική περίοδο.

Είναι θλιβερό ότι δυνάμεις που δηλώνουν αριστερές υποτάσσονται τόσο ολοκληρωτικά στο συσχετισμό - δηλαδή στο σύστημα - και «κλιμακώνουν» συνεχώς την πάλη κάποιο άλλο χρόνο, σε κάποια άλλη ήπειρο. Και είναι κωμικό ότι όσο πιο ολοκληρωτικός είναι ο ακολουθητισμός τους τόσο μεγαλύτερος ο βερμπαλισμός τους.

Οι παρατάξεις της υποταγής δυσκολεύονται να στηρίξουν μια απεργία αλλά είναι έτοιμες να γίνουν στα ΠΥΣΔΕ οι «αριστεροί» υλοποιητές της πολιτικής του συστήματος

Η αντίστοιχη ανετοιμότητα πάντως δεν επιδεικνύεται στην εκλογική αναμέτρηση για τα ΠΥΣΔΕ. Παρατάξεις που δυσκολεύονται να κάνουν μια βόλτα στα σχολεία για να ενισχύσουν το κίνημα, δείχνουν τρομερή ενεργητικότητα στο να στελεχώσουν ψηφοδέλτια και να κάνουν προεκλογική εκστρατεία για μια θεσούλα στα όργανα διοίκησης και εφαρμογής της κυβερνητικής πολιτικής.

Δεν μπορούν να στηρίξουν μια απεργία αλλά «μπορούν» να αλλάξουν τη φύση ενός αντιδραστικού, αντικινηματικού οργάνου όπως τα ΠΥΣΔΕ - ΚΥΣΔΕ.

Για τον ίδιο λόγο που δε τους ακολουθήσαμε στην υπονόμευση της απεργιακής προοπτικής, για τον ίδιο λόγο δεν τους ακολουθούμε στην ενίσχυση των πελατειακών σχέσεων και της φιλοδοξίας να μπούμε και μεις στο σύστημα.
Για τον ίδιο λόγο που στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις το κίνημα για τον ίδιο λόγο απέχουμε από τα όργανα συνδιοίκησης!

Θα προχωρήσουμε!

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν στην κατεύθυνση της πολιτικής στήριξης της απεργίας διαρκείας χωρίς να καταφέρουν να ανατρέψουν το σκεπτικισμό του κόσμου που ενισχύθηκε με ποικίλους τρόπους και από ποικίλες μεριές.

Το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κινήματος είναι ζήτημα που με προφανή πια τρόπο είναι ζήτημα ζωής. Η ανασυγκρότηση αυτή θα γίνει. Αλλά θα γίνει δια πυρός και σιδήρου! Με ελπίδες και αναστολές, με αβεβαιότητες, με προχωρήματα και πισωγυρίσματα. Με αναμέτρηση με τις πραγματικές αδυναμίες. Όποιος ελπίζει σε βελούδινο περιβάλλον βεβαιοτήτων, σιγουριάς και ασφάλειας, κάνει λάθος. Η μόνη εγγύηση που υπάρχει είναι ότι όσο ο λαός είναι στη γωνία τόσο θα αποθρασύνεται ο αντίπαλος.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους να αντιμετωπίσουν την παραλυσία και την ηττοπάθεια που επιβάλλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να μετατρέψουν το δικαιολογημένο σκεπτικισμό τους σε δημιουργική συμμετοχή στο κίνημα παρά την πληθώρα φανερών εχθρών και ψεύτικων φίλων.

Η μόνη λύση είναι η δύσκολη! Ενάντια στη λογική της ανάθεσης και στην αυταπάτη των εκλογικών συσχετισμών, ενάντια στη λογική συνδιαλλαγής με το σύστημα, η υπόθεση πρέπει να περάσει στα χέρια των εργαζομένων. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών θα ενισχύσουν με κάθε τρόπο την ενεργητική εμπλοκή του πλατύτερου δυναμικού εργαζομένων σε ένα κίνημα αντίστασης και αγώνα.

Θα προχωρήσουμε! Με πίστη στον μόνο παράγοντα που μπορεί να ανασχέσει το εφιαλτικό μέλλον που μας προετοιμάζει το σύστημα: Το κίνημα και την ταξική πάλη…