Ξεκινά, λέει, το ΥΠΕΠΘ διάλογο από μηδενική βάση με τα κόμματα, τα συνδικάτα και… όλη την κοινωνία σε σχέση με τα ζητήματα της εκπαίδευσης.
Μια κυβέρνηση που δίνει δυο φορές την ημέρα εντολή στα ΜΑΤ να ξυλοφορτώσουν και να αντιμετωπίσουν με χημικά τους νέους, τους αγρότες, τους απλούς πολίτες που θέλουν να υπερασπίσουν τα λιγοστά δέντρα της γειτονιάς τους, μια κυβέρνηση που μόνη της «δουλειά» είναι η αφαίρεση οποιασδήποτε λαϊκής κατάκτησης, αυτή η κυβέρνηση… ενδιαφέρεται για τη γνώμη των εργαζομένων.
Οι πραγματικές επιδιώξεις
Να θυμίσουμε καταρχήν ότι οι επιδιώξεις του συστήματος και οι ανάγκες των εργαζομένων βρίσκονται σε απόλυτα αντίθετη και ανταγωνιστική κατεύθυνση. Μια επιτυχία για το σύστημα είναι αποτυχία για το λαό και τη νεολαία και αντίστροφα. Αρα δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πείσει η μία πλευρά την άλλη μέσω του «οπλοστασίου των επιχειρημάτων» της ούτε σε κάποιο «διάλογο» να διαμορφωθεί κάποιος συσχετισμός. Ο πραγματικός συσχετισμός είναι συσχετισμός δύναμης των δύο πλευρών και διαμορφώνεται στη πραγματική ζωή: από την πλευρά του συστήματος στα ΜΑΤ, στα δικαστήρια, στην εργοδοτική τρομοκρατία και από την πλευρά του λαού στους αγώνες, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις.
Με την έννοια αυτή σε μια ταξική, ανταγωνιστική κοινωνία ο «διάλογος» στο γήπεδο του ισχυρού δεν είναι παρά ο πειθαναγκασμός των «εκπροσώπων» των ασθενέστερων στους ισχυρούς.
Να θυμίσουμε επίσης ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία μηδενική βάση. Το αμέσως προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση έχει προωθήσει πλήθος αντιδραστικών αντιλαϊκών μέτρων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης: Νέα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα στο δημοτικό, νόμο ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, νόμο πλαίσιο στην τριτοβάθμια και πολλά άλλα. Τα μέτρα αυτά στο σύνολό τους αλλάζουν δραματικά το χάρτη στην εκπαίδευση, προωθώντας μια εκπαίδευση ακριβή και ταξική, μια εκπαίδευση με χτυπημένες τις δημοκρατικές – συνδικαλιστικές ελευθερίες, μια εκπαίδευση σημερινών καταρτίσιμων (με... δεξιότητες) και αυριανών απασχολήσιμων.
Η επίθεση αυτή βρίσκεται στη μέση. Φιλοδοξία του συστήματος και, άρα της σημερινής και της αυριανής κυβέρνησης (όποια κι αν είναι αυτή) είναι η κλιμάκωση της επίθεσης σε όλες τις βαθμίδες, με πιθανές αιχμές το χτύπημα εργασιακών κατακτήσεων των εκπαιδευτικών (οργανικότητα, ωράριο, αξιολόγηση-χειραγώγηση) και η διαμόρφωση ακόμα πιο επαχθών όρων στα δικαιώματα της νεολαίας στη μόρφωση και τη δουλειά.
Με βάση τα παραπάνω, το πυροτέχνημα του «διαλόγου σε μηδενική βάση» έχει δύο βασικούς στόχους:
1. Να θεωρήσει «κεκτημένο» για το σύστημα το πλήθος των μέτρων που έχουν περάσει το αμέσως προηγούμενο διάστημα. Να περάσει δηλαδή η αντίληψη ότι παρά την αντίθεση που εκφράζεται ακόμα για τα νέα βιβλία, για το Ν. 3475/06 και για το νόμο πλαίσιο, αυτά αποτελούνε πια de facto… μηδενική βάση.
2. Να προετοιμαστεί η κλιμάκωση της επίθεσης στη μόρφωση και τη δουλειά το επόμενο διάστημα με την εξασφάλιση της συναίνεσης των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων και των υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Πλήρης ΑΠΟΧΗ από το ΔΙΑΛΟΓΟ-ΑΠΑΤΗ - Ο διάλογός μας πρέπει να γίνει στους δρόμους
Ο κλάδος μας δεν πρέπει να τρέφει καμία αυταπάτη σε σχέση με τις πραγματικές επιδιώξεις της κυβέρνησης και τα σωματεία πρέπει χωρίς καμία ταλάντευση να καταγγείλουν την απάτη και να μη συμμετέχουν σε καμία διαδικασία υποτιθέμενου διαλόγου με αυτούς που λεηλατούν τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Σήμερα, που η κυβέρνηση δείχνει για το κάθε ζήτημα το αντιδραστικό και κατασταλτικό της πρόσωπο, μαθητές, φοιτητές κι εκπαιδευτικοί δεν «τσιμπάνε» στα περί διαλόγου. Σπεύδουν, όμως, οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, ως καψαλισμένες αλεπούδες στο παζάρι, να δηλώσουν συμμετοχή. Πρώτη η ΟΛΜΕ «κατάκτησε» το διμερή διάλογο (μόνο με το ΥΠΕΠΘ και όχι με το ΕΣΥΠ και το Μπαμπινιώτη και υποτίθεται στη βάση των δικών της προτάσεων, πολλές από τις οποίες δεν κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτές του υπουργείου). Ακολούθησε η ΔΟΕ που δήλωσε συμμετοχή στο κεντρικό πάνελ του διαλόγου. Πού καιρός για αγώνες, ο Άρης κάνει διάλογο!
Ταυτόχρονα η συζήτηση που πρέπει να ανοίξει στον κλάδο δεν μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά της κατάθεσης «προτάσεων» στο πλαίσιο αυτού του υποτιθέμενου διαλόγου και σε παραλληλία με αυτόν.
Αλλά πρέπει να προσανατολίζεται στην αποκάλυψη των πραγματικών επιδιώξεων του συστήματος στην εκπαίδευση και στην ανάγκη να υπάρξει αγωνιστική απάντηση του κινήματος στη σοβαρή επίθεση που εξελίσσεται στα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα. Να γίνει καθαρό ότι «ελεύθερη πρόσβαση» σημαίνει σφαγή υποψηφίων με νέους όρους, «αυτονομία του λυκείου από τις εξετάσεις» μεταφράζεται ως «ξεσκαρτάρισμα» σε άλλες βαθμίδες κλπ.
Η τελευταία περίοδος αποδεικνύει πως υπάρχει διάθεση σε πλατιά κομμάτια κόσμου να αγωνιστούν και να «ξοδέψουν» το χρόνο τους σε συλλογικές διαδικασίες. Να ξαναζωντανέψουν, λοιπόν, οι διαδικασίες βάσης στην εκπαίδευση.
Στο φόντο της κρίσης, η επίθεση θα ενταθεί.
Μόνη διέξοδος οι αγώνες! Να γίνουν γενικές συνελεύσεις.
7/2/2009
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Μια κυβέρνηση που δίνει δυο φορές την ημέρα εντολή στα ΜΑΤ να ξυλοφορτώσουν και να αντιμετωπίσουν με χημικά τους νέους, τους αγρότες, τους απλούς πολίτες που θέλουν να υπερασπίσουν τα λιγοστά δέντρα της γειτονιάς τους, μια κυβέρνηση που μόνη της «δουλειά» είναι η αφαίρεση οποιασδήποτε λαϊκής κατάκτησης, αυτή η κυβέρνηση… ενδιαφέρεται για τη γνώμη των εργαζομένων.
Οι πραγματικές επιδιώξεις
Να θυμίσουμε καταρχήν ότι οι επιδιώξεις του συστήματος και οι ανάγκες των εργαζομένων βρίσκονται σε απόλυτα αντίθετη και ανταγωνιστική κατεύθυνση. Μια επιτυχία για το σύστημα είναι αποτυχία για το λαό και τη νεολαία και αντίστροφα. Αρα δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πείσει η μία πλευρά την άλλη μέσω του «οπλοστασίου των επιχειρημάτων» της ούτε σε κάποιο «διάλογο» να διαμορφωθεί κάποιος συσχετισμός. Ο πραγματικός συσχετισμός είναι συσχετισμός δύναμης των δύο πλευρών και διαμορφώνεται στη πραγματική ζωή: από την πλευρά του συστήματος στα ΜΑΤ, στα δικαστήρια, στην εργοδοτική τρομοκρατία και από την πλευρά του λαού στους αγώνες, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις.
Με την έννοια αυτή σε μια ταξική, ανταγωνιστική κοινωνία ο «διάλογος» στο γήπεδο του ισχυρού δεν είναι παρά ο πειθαναγκασμός των «εκπροσώπων» των ασθενέστερων στους ισχυρούς.
Να θυμίσουμε επίσης ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία μηδενική βάση. Το αμέσως προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση έχει προωθήσει πλήθος αντιδραστικών αντιλαϊκών μέτρων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης: Νέα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα στο δημοτικό, νόμο ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, νόμο πλαίσιο στην τριτοβάθμια και πολλά άλλα. Τα μέτρα αυτά στο σύνολό τους αλλάζουν δραματικά το χάρτη στην εκπαίδευση, προωθώντας μια εκπαίδευση ακριβή και ταξική, μια εκπαίδευση με χτυπημένες τις δημοκρατικές – συνδικαλιστικές ελευθερίες, μια εκπαίδευση σημερινών καταρτίσιμων (με... δεξιότητες) και αυριανών απασχολήσιμων.
Η επίθεση αυτή βρίσκεται στη μέση. Φιλοδοξία του συστήματος και, άρα της σημερινής και της αυριανής κυβέρνησης (όποια κι αν είναι αυτή) είναι η κλιμάκωση της επίθεσης σε όλες τις βαθμίδες, με πιθανές αιχμές το χτύπημα εργασιακών κατακτήσεων των εκπαιδευτικών (οργανικότητα, ωράριο, αξιολόγηση-χειραγώγηση) και η διαμόρφωση ακόμα πιο επαχθών όρων στα δικαιώματα της νεολαίας στη μόρφωση και τη δουλειά.
Με βάση τα παραπάνω, το πυροτέχνημα του «διαλόγου σε μηδενική βάση» έχει δύο βασικούς στόχους:
1. Να θεωρήσει «κεκτημένο» για το σύστημα το πλήθος των μέτρων που έχουν περάσει το αμέσως προηγούμενο διάστημα. Να περάσει δηλαδή η αντίληψη ότι παρά την αντίθεση που εκφράζεται ακόμα για τα νέα βιβλία, για το Ν. 3475/06 και για το νόμο πλαίσιο, αυτά αποτελούνε πια de facto… μηδενική βάση.
2. Να προετοιμαστεί η κλιμάκωση της επίθεσης στη μόρφωση και τη δουλειά το επόμενο διάστημα με την εξασφάλιση της συναίνεσης των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων και των υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Πλήρης ΑΠΟΧΗ από το ΔΙΑΛΟΓΟ-ΑΠΑΤΗ - Ο διάλογός μας πρέπει να γίνει στους δρόμους
Ο κλάδος μας δεν πρέπει να τρέφει καμία αυταπάτη σε σχέση με τις πραγματικές επιδιώξεις της κυβέρνησης και τα σωματεία πρέπει χωρίς καμία ταλάντευση να καταγγείλουν την απάτη και να μη συμμετέχουν σε καμία διαδικασία υποτιθέμενου διαλόγου με αυτούς που λεηλατούν τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Σήμερα, που η κυβέρνηση δείχνει για το κάθε ζήτημα το αντιδραστικό και κατασταλτικό της πρόσωπο, μαθητές, φοιτητές κι εκπαιδευτικοί δεν «τσιμπάνε» στα περί διαλόγου. Σπεύδουν, όμως, οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, ως καψαλισμένες αλεπούδες στο παζάρι, να δηλώσουν συμμετοχή. Πρώτη η ΟΛΜΕ «κατάκτησε» το διμερή διάλογο (μόνο με το ΥΠΕΠΘ και όχι με το ΕΣΥΠ και το Μπαμπινιώτη και υποτίθεται στη βάση των δικών της προτάσεων, πολλές από τις οποίες δεν κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτές του υπουργείου). Ακολούθησε η ΔΟΕ που δήλωσε συμμετοχή στο κεντρικό πάνελ του διαλόγου. Πού καιρός για αγώνες, ο Άρης κάνει διάλογο!
Ταυτόχρονα η συζήτηση που πρέπει να ανοίξει στον κλάδο δεν μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά της κατάθεσης «προτάσεων» στο πλαίσιο αυτού του υποτιθέμενου διαλόγου και σε παραλληλία με αυτόν.
Αλλά πρέπει να προσανατολίζεται στην αποκάλυψη των πραγματικών επιδιώξεων του συστήματος στην εκπαίδευση και στην ανάγκη να υπάρξει αγωνιστική απάντηση του κινήματος στη σοβαρή επίθεση που εξελίσσεται στα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα. Να γίνει καθαρό ότι «ελεύθερη πρόσβαση» σημαίνει σφαγή υποψηφίων με νέους όρους, «αυτονομία του λυκείου από τις εξετάσεις» μεταφράζεται ως «ξεσκαρτάρισμα» σε άλλες βαθμίδες κλπ.
Η τελευταία περίοδος αποδεικνύει πως υπάρχει διάθεση σε πλατιά κομμάτια κόσμου να αγωνιστούν και να «ξοδέψουν» το χρόνο τους σε συλλογικές διαδικασίες. Να ξαναζωντανέψουν, λοιπόν, οι διαδικασίες βάσης στην εκπαίδευση.
Στο φόντο της κρίσης, η επίθεση θα ενταθεί.
Μόνη διέξοδος οι αγώνες! Να γίνουν γενικές συνελεύσεις.
7/2/2009
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου