Κεντρικό ζήτημα του 14ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ -όπως και κάθε συνεδρίου- θα έπρεπε να είναι ο απολογισμός της απερχόμενης διοίκησης που είχε και την πολιτική ευθύνη σε όλο το μεσοδιάστημα. Ειδικότερα η αποτίμηση της πορείας ενός μαζικού και - κατά τεκμήριο - συνειδητοποιημένου κλάδου εργαζομένων αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν αυτή η πορεία διανύεται σε μια περίοδο σημαντικών και κρίσιμων εξελίξεων και κάτω από το βάρος και τις συνέπειες μιας διαρκώς ογκούμενης κρίσης …
Κατά συνέπεια η αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων που διαμορφώνονται στην παρούσα φάση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια ουσιαστική βάση για την οργάνωση των αγώνων και αντιστάσεων του κλάδου στην επόμενη περίοδο. για τα ζητήματα που πρέπει να ανάδειξει και να παλέψει το συνδικαλιστικό κίνημα των καθηγητών και γενικότερα οι εκπαιδευτικοί.
Ωστόσο ο απολογισμός του ΔΣ της ΟΛΜΕ, και πιο συγκεκριμένα των δυνάμεων που συγκροτούν το προεδρείο του (ΠΑΣΚ. Αγωνιστική Συνεργασία και Παρεμβάσεις) δείχνει να ζει και να κινείται σε μιαν άλλη πραγματικότητα. Εκτός από τα ευχολόγια που τα βαφτίζουν αιτήματα, οι 30 σελίδες του απολογιστικού κειμένου μετά βίας βγάζουν τρεις αράδες νόημα σχετικό με το αντικείμενο που υποτίθεται ότι πραγματεύονται. Τη δίχρονη πορεία ενός μαζικού κλάδου. Το πραγματικό νόημα ωστόσο βγαίνει αφαιρετικά. Και το οποίο δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα υποταγμένο συνδικαλισμό στην γραμμή της ταξικής συνεργασίας, για μια ηγεσία που τα έχει διπλώσει κανονικά στις επιταγές της εκτελεστικής εξουσίας των κυβερνήσεων του αστικού κράτους. Είναι γεμάτο με «δράσεις» και οι «δραστηριότητες» που γεμίζουν σελίδες αλλά δεν προσθέτουν ούτε ένα δράμι πραγματικού αποτελέσματος, που δεν αποτελούν ούτε καν μισό βήμα προχωρήματος μπροστά!Τι είναι λοιπόν αυτό που δεν καταγράφεται στο συγκεκριμένο απολογισμό (όπως και στον προηγούμενο) που θα κληθούν οι εκατοντάδες σύνεδροι να υπερψηφίσουν; Και για να το πούμε διαφορετικά: τι είναι αυτό που επιμελώς αποκρύβεται; Είναι το γεγονός πως οι πραγματικοί πολιτικοί συσχετισμοί όχι μόνο καλύπτονται αλλά και γίνεται προσπάθεια να εξωραϊστούν κατά κάποιο τρόπο. Οι πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν, και κατά βάση διαμορφώνουν τα πραγματικό πλαίσιο κίνησης και δράσης της ΟΛΜΕ, πέφτουν στα «μαλακά». Και σε αυτό συνεργεί και η ηγεσία των Παρεμβάσεων που αυτάρεσκα δηλώνει εκπρόσωπος όλου του «ανυπότακτου» ρεύματος της εκπαιδευτικής αριστεράς. Το ότι από τα 11 μέλη τα 7 είναι από τις κυβερνητικές παρατάξεις ( 4 ΔΑΚΕ και 3 ΠΑΣΚ) που εκπροσωπούν και εκφράζουν στο πολιτικό - συνδικαλιστικό επίπεδο ό,τι το πιο αντιδραστικό υπάρχει στο γενικότερο πολιτικό σκηνικό. Που είναι οι απολογητές της πιο άγριας επίθεσης στο δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Αυτός ο καταθλιπτικός συσχετισμός είναι και θα παραμείνει και σε αυτό το συνέδριο το πραγματικό πλαίσιο. Και αυτό δεν πρέπει να προσπερνιέται και να υποτιμάται.
Τελικά ο αρνητικός συσχετισμός υπάρχει και πρέπει να ανατραπεί ή δεν υπάρχει και η δράση (ή η αδράνεια) της ΟΛΜΕ οφείλεται σε «προβλήματα λειτουργικών αδυναμιών» ή ακόμα και στο γεγονός πως κάποια μέλη του ΔΣ (ΔΑΚΕ και ενδεχομένως και ΠΑΣΚ) «επέμειναν να αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους, κατά το μάλλον ή ήττον, συμβολικό»; (από το κείμενο του απολογισμού). Ο συντάκτης ή οι συντάκτες του απολογιστικού κειμένου πώς αλήθεια αντιλαμβάνονται το δικό τους ρόλο. Μάλλον φανταστικό. Γιατί οι προηγούμενοι πολύ καλά τον αντιλαμβάνονται και πολιτικά – πολιτικότατα συμπεριφέρονται, και είναι συνεπείς με αυτό που υπηρετούν.
Παράδειγμα η απεργία διαρκείας που εισηγήθηκε προς τον κάδο τον περασμένο Δεκέμβρη το πλειοψηφικό μπλοκ της ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ- Αγωνιστική Συνεργασία - Παρεμβάσεις). Δεν υπονομεύτηκε μόνο από την κυβερνητική ΔΑΚΕ αλλά και από την ΠΑΣΚ και σε μεγάλο βαθμό οπό το ΣΥΝ (και βεβαίως φανατικά και από την ΕΣΑΚ, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα). Τελικά σε ποιους αναφέρεται το απολογιστικό κείμενο όταν ισχυρίζεται πως «τα ΔΣ αρκετών ΕΛΜΕ της χώρας δεν ανταποκρίνονταν αυτή την κρίσιμη περίοδο σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις ενημέρωσης και ενεργοποίησης των συναδέλφων»; Δεν υπάρχουν πολιτικοί προσδιορισμοί για τις συνθέσεις αυτών των ΔΣ; Ή μήπως το αφήνει απροσδιόριστο για κάποιο άλλο λόγο; Γενικά ΕΛΜΕ, γενικά μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ και έτσι φτάνουμε στην πεμπτουσία της ανάλυσης λέγοντας πως «Η αδικαιολόγητη, εντέλει, αδράνεια του κλάδου είναι το μείζον πρόβλημα»!! Εντάξει η «αδράνεια» είναι φανερή, είναι και πρόβλημα, αλλά το αδικαιολόγητη; Από και ως πού; Όσο για την συνέχεια που ήταν επίσης αρνητική με το μη κατέβασμα νέας εισήγησης ο λόγος και η αιτία ήταν: «οι διαφορετικές εκτιμήσεις του ΔΣ της ΟΛΜΕ (γενικά πάλι) την περίοδο αυτή δεν επέτρεψαν την σύγκλιση νέων γενικών συνελεύσεων» (γιατί έγιναν πριν;). Τόσο μαλακά πέφτει η αυλαία και…δικαιολογημένα! Να το πούμε ακόμα μία φορά: το επιχείρημα που χρησιμοποιείται είτε άμεσα είτε έμμεσα ότι «φταίει ο κόσμος που δεν τραβάει» δεν είναι απλά πολιτικά λάθος. Είναι αντιδραστικό. Και αν είναι «μείζον» το πρόβλημα όπως το διαπιστώνει ο απολογισμός, γίνεται ακόμη πιο μείζον όταν θεωρείται και αδικαιολόγητο, δηλ. ανεξήγητο. Αποσιωπάται έτσι ό,τι έχει να κάνει με συγκεκριμένες πολιτικές και λογικές, ό,τι έχει να κάνει με την απαξίωση του κόσμου στην κινηματική του έκφραση.
Από την άλλη, θα μπορούσαμε να πούμε, αυτή η «αδράνεια» του κόσμου έχει και ένα δυναμικό στοιχείο. Είναι σε μεγάλο βαθμό γύρισμα της πλάτης στο συγκεκριμένο και ταξικά υποταγμένο συνδικαλισμό… και όχι γενικά στη μαζική πάλη και τον αγώνα. Είναι αδιαφορία σε ένα ψευτοσυνδικαλισμό με προτάσεις για το σύστημα και την εκτελεστική του εξουσία και όχι προς τον κλάδο που εκπροσωπεί… Χωρίς αγωνιστικές προτάσεις και στόχους πάλης, παραιτημένο από κάθε έννοια αγωνιστικής διεκδίκησης.
Τέλος, τα συμπεράσματα που καταλήγει το κείμενο, είναι στο ίδιο εξωραϊστικό καμβά του όλου κειμένου για τη ΟΛΜΕ. Ιδιαίτερα η κατακλείδα: «Γιατί το παρόν της ΟΛΜΕ και η θετική προοπτική της, η θετική προοπτική των αγώνων μας, είναι υπόθεση όλων μας!»
Αυτό το παρόν της ΟΛΜΕ είναι που δεν εγγυάται καμιά θετική προοπτική ιδιαίτερα για τους αγώνες μας. Οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις που εκφράζουν τις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος συνεπικουρούμενες από τα δεκανίκια της επίσημης αριστεράς, είναι που το εγγυώνται αυτό αν και εφόσον τα πράγματα εξακολουθούν να κινούνται στα πλαίσια του διαχειριστικού συνδικαλισμού και συνδιαλλαγής με το σύστημα.
Σε τελική ανάλυση ο συγκεκριμένος απολογισμός (καθόλου διαφορετικός στην ουσία του από τους προηγούμενους) όχι σε αυτό που καταγράφει, αλλά σε αυτό που αντιστοιχεί σαν πραγματική πορεία της διετίας, ποιους στην πραγματικότητα έρχεται να εκφράσει;
Δεν εκφράζει (άσχετα αν το ψηφίσουν σαν κείμενο) την κυβερνητική ΔΑΚΕ; Τι πρόβλημα έβαλε η ΟΛΜΕ στην Κυβέρνηση;
Δεν εκφράζει την ΠΑΣΚ; Ποιοι κινηματικοί όροι διαμορφώθηκαν, που θα ήταν ενοχλητικοί στο πιθανό διάδοχο κυβερνητικό σχήμα;
Τελικά ποιος είναι ο πραγματικός απολογισμός που αντιστοιχεί στην σημερινή πραγματικότητα του εκπ/κού κινήματος;
Ο πραγματικός απολογισμός σήμερα κατά βάση γίνεται αλλού και με πολλούς και διάφορους τρόπους. Και ο κόσμος που τον κατηγορεί για αδράνεια ο απολογισμός της ΟΛΜΕ έχει κάνει σε μεγάλο βαθμό τον δικό του απολογισμό . Μπορεί σήμερα να μην είναι θετικός, είναι όμως πραγματικός και εν δυνάμει χειραφετικός. Σε τελική ανάλυση ο πραγματικός απολογισμός γίνεται μέσα στους αγώνες και από τους αγώνες. Και εκεί φαίνεται καθαρά η διαφορά με τις φλυαρίες του σημερινού.…………………………………………………………………………………………………………
Σημ . Στο κείμενο του απολογισμού της ΟΛΜΕ διαβάζουμε ότι το ΔΣ της ΟΛΜΕ προχώρησε σε ένα άλλο διάλογο από τον κακοστημένο διάλογο του ΥΠΕΠΘ: «η ΟΛΜΕ απαίτησε και πέτυχε απευθείας διαπραγμάτευση (ο όρος είναι λάθος, γιατί στην συνδικαλιστική πρακτική διαπραγμάτευση προϋποθέτει δυναμική κινήματος) για να παρθούν απαντήσεις από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου. Στις τρεις απευθείας συναντήσεις που ακολουθούν δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα». Παρόλα αυτά η ΟΛΜΕ επιμένει «θα συνεχίσουμε να απαιτούμε»... Η ΟΛΜΕ δε συμμετέχει στο διάλογο… συμμετέχοντας!
Κατά συνέπεια η αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων που διαμορφώνονται στην παρούσα φάση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια ουσιαστική βάση για την οργάνωση των αγώνων και αντιστάσεων του κλάδου στην επόμενη περίοδο. για τα ζητήματα που πρέπει να ανάδειξει και να παλέψει το συνδικαλιστικό κίνημα των καθηγητών και γενικότερα οι εκπαιδευτικοί.
Ωστόσο ο απολογισμός του ΔΣ της ΟΛΜΕ, και πιο συγκεκριμένα των δυνάμεων που συγκροτούν το προεδρείο του (ΠΑΣΚ. Αγωνιστική Συνεργασία και Παρεμβάσεις) δείχνει να ζει και να κινείται σε μιαν άλλη πραγματικότητα. Εκτός από τα ευχολόγια που τα βαφτίζουν αιτήματα, οι 30 σελίδες του απολογιστικού κειμένου μετά βίας βγάζουν τρεις αράδες νόημα σχετικό με το αντικείμενο που υποτίθεται ότι πραγματεύονται. Τη δίχρονη πορεία ενός μαζικού κλάδου. Το πραγματικό νόημα ωστόσο βγαίνει αφαιρετικά. Και το οποίο δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα υποταγμένο συνδικαλισμό στην γραμμή της ταξικής συνεργασίας, για μια ηγεσία που τα έχει διπλώσει κανονικά στις επιταγές της εκτελεστικής εξουσίας των κυβερνήσεων του αστικού κράτους. Είναι γεμάτο με «δράσεις» και οι «δραστηριότητες» που γεμίζουν σελίδες αλλά δεν προσθέτουν ούτε ένα δράμι πραγματικού αποτελέσματος, που δεν αποτελούν ούτε καν μισό βήμα προχωρήματος μπροστά!Τι είναι λοιπόν αυτό που δεν καταγράφεται στο συγκεκριμένο απολογισμό (όπως και στον προηγούμενο) που θα κληθούν οι εκατοντάδες σύνεδροι να υπερψηφίσουν; Και για να το πούμε διαφορετικά: τι είναι αυτό που επιμελώς αποκρύβεται; Είναι το γεγονός πως οι πραγματικοί πολιτικοί συσχετισμοί όχι μόνο καλύπτονται αλλά και γίνεται προσπάθεια να εξωραϊστούν κατά κάποιο τρόπο. Οι πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν, και κατά βάση διαμορφώνουν τα πραγματικό πλαίσιο κίνησης και δράσης της ΟΛΜΕ, πέφτουν στα «μαλακά». Και σε αυτό συνεργεί και η ηγεσία των Παρεμβάσεων που αυτάρεσκα δηλώνει εκπρόσωπος όλου του «ανυπότακτου» ρεύματος της εκπαιδευτικής αριστεράς. Το ότι από τα 11 μέλη τα 7 είναι από τις κυβερνητικές παρατάξεις ( 4 ΔΑΚΕ και 3 ΠΑΣΚ) που εκπροσωπούν και εκφράζουν στο πολιτικό - συνδικαλιστικό επίπεδο ό,τι το πιο αντιδραστικό υπάρχει στο γενικότερο πολιτικό σκηνικό. Που είναι οι απολογητές της πιο άγριας επίθεσης στο δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Αυτός ο καταθλιπτικός συσχετισμός είναι και θα παραμείνει και σε αυτό το συνέδριο το πραγματικό πλαίσιο. Και αυτό δεν πρέπει να προσπερνιέται και να υποτιμάται.
Τελικά ο αρνητικός συσχετισμός υπάρχει και πρέπει να ανατραπεί ή δεν υπάρχει και η δράση (ή η αδράνεια) της ΟΛΜΕ οφείλεται σε «προβλήματα λειτουργικών αδυναμιών» ή ακόμα και στο γεγονός πως κάποια μέλη του ΔΣ (ΔΑΚΕ και ενδεχομένως και ΠΑΣΚ) «επέμειναν να αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους, κατά το μάλλον ή ήττον, συμβολικό»; (από το κείμενο του απολογισμού). Ο συντάκτης ή οι συντάκτες του απολογιστικού κειμένου πώς αλήθεια αντιλαμβάνονται το δικό τους ρόλο. Μάλλον φανταστικό. Γιατί οι προηγούμενοι πολύ καλά τον αντιλαμβάνονται και πολιτικά – πολιτικότατα συμπεριφέρονται, και είναι συνεπείς με αυτό που υπηρετούν.
Παράδειγμα η απεργία διαρκείας που εισηγήθηκε προς τον κάδο τον περασμένο Δεκέμβρη το πλειοψηφικό μπλοκ της ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ- Αγωνιστική Συνεργασία - Παρεμβάσεις). Δεν υπονομεύτηκε μόνο από την κυβερνητική ΔΑΚΕ αλλά και από την ΠΑΣΚ και σε μεγάλο βαθμό οπό το ΣΥΝ (και βεβαίως φανατικά και από την ΕΣΑΚ, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα). Τελικά σε ποιους αναφέρεται το απολογιστικό κείμενο όταν ισχυρίζεται πως «τα ΔΣ αρκετών ΕΛΜΕ της χώρας δεν ανταποκρίνονταν αυτή την κρίσιμη περίοδο σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις ενημέρωσης και ενεργοποίησης των συναδέλφων»; Δεν υπάρχουν πολιτικοί προσδιορισμοί για τις συνθέσεις αυτών των ΔΣ; Ή μήπως το αφήνει απροσδιόριστο για κάποιο άλλο λόγο; Γενικά ΕΛΜΕ, γενικά μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ και έτσι φτάνουμε στην πεμπτουσία της ανάλυσης λέγοντας πως «Η αδικαιολόγητη, εντέλει, αδράνεια του κλάδου είναι το μείζον πρόβλημα»!! Εντάξει η «αδράνεια» είναι φανερή, είναι και πρόβλημα, αλλά το αδικαιολόγητη; Από και ως πού; Όσο για την συνέχεια που ήταν επίσης αρνητική με το μη κατέβασμα νέας εισήγησης ο λόγος και η αιτία ήταν: «οι διαφορετικές εκτιμήσεις του ΔΣ της ΟΛΜΕ (γενικά πάλι) την περίοδο αυτή δεν επέτρεψαν την σύγκλιση νέων γενικών συνελεύσεων» (γιατί έγιναν πριν;). Τόσο μαλακά πέφτει η αυλαία και…δικαιολογημένα! Να το πούμε ακόμα μία φορά: το επιχείρημα που χρησιμοποιείται είτε άμεσα είτε έμμεσα ότι «φταίει ο κόσμος που δεν τραβάει» δεν είναι απλά πολιτικά λάθος. Είναι αντιδραστικό. Και αν είναι «μείζον» το πρόβλημα όπως το διαπιστώνει ο απολογισμός, γίνεται ακόμη πιο μείζον όταν θεωρείται και αδικαιολόγητο, δηλ. ανεξήγητο. Αποσιωπάται έτσι ό,τι έχει να κάνει με συγκεκριμένες πολιτικές και λογικές, ό,τι έχει να κάνει με την απαξίωση του κόσμου στην κινηματική του έκφραση.
Από την άλλη, θα μπορούσαμε να πούμε, αυτή η «αδράνεια» του κόσμου έχει και ένα δυναμικό στοιχείο. Είναι σε μεγάλο βαθμό γύρισμα της πλάτης στο συγκεκριμένο και ταξικά υποταγμένο συνδικαλισμό… και όχι γενικά στη μαζική πάλη και τον αγώνα. Είναι αδιαφορία σε ένα ψευτοσυνδικαλισμό με προτάσεις για το σύστημα και την εκτελεστική του εξουσία και όχι προς τον κλάδο που εκπροσωπεί… Χωρίς αγωνιστικές προτάσεις και στόχους πάλης, παραιτημένο από κάθε έννοια αγωνιστικής διεκδίκησης.
Τέλος, τα συμπεράσματα που καταλήγει το κείμενο, είναι στο ίδιο εξωραϊστικό καμβά του όλου κειμένου για τη ΟΛΜΕ. Ιδιαίτερα η κατακλείδα: «Γιατί το παρόν της ΟΛΜΕ και η θετική προοπτική της, η θετική προοπτική των αγώνων μας, είναι υπόθεση όλων μας!»
Αυτό το παρόν της ΟΛΜΕ είναι που δεν εγγυάται καμιά θετική προοπτική ιδιαίτερα για τους αγώνες μας. Οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις που εκφράζουν τις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος συνεπικουρούμενες από τα δεκανίκια της επίσημης αριστεράς, είναι που το εγγυώνται αυτό αν και εφόσον τα πράγματα εξακολουθούν να κινούνται στα πλαίσια του διαχειριστικού συνδικαλισμού και συνδιαλλαγής με το σύστημα.
Σε τελική ανάλυση ο συγκεκριμένος απολογισμός (καθόλου διαφορετικός στην ουσία του από τους προηγούμενους) όχι σε αυτό που καταγράφει, αλλά σε αυτό που αντιστοιχεί σαν πραγματική πορεία της διετίας, ποιους στην πραγματικότητα έρχεται να εκφράσει;
Δεν εκφράζει (άσχετα αν το ψηφίσουν σαν κείμενο) την κυβερνητική ΔΑΚΕ; Τι πρόβλημα έβαλε η ΟΛΜΕ στην Κυβέρνηση;
Δεν εκφράζει την ΠΑΣΚ; Ποιοι κινηματικοί όροι διαμορφώθηκαν, που θα ήταν ενοχλητικοί στο πιθανό διάδοχο κυβερνητικό σχήμα;
Τελικά ποιος είναι ο πραγματικός απολογισμός που αντιστοιχεί στην σημερινή πραγματικότητα του εκπ/κού κινήματος;
Ο πραγματικός απολογισμός σήμερα κατά βάση γίνεται αλλού και με πολλούς και διάφορους τρόπους. Και ο κόσμος που τον κατηγορεί για αδράνεια ο απολογισμός της ΟΛΜΕ έχει κάνει σε μεγάλο βαθμό τον δικό του απολογισμό . Μπορεί σήμερα να μην είναι θετικός, είναι όμως πραγματικός και εν δυνάμει χειραφετικός. Σε τελική ανάλυση ο πραγματικός απολογισμός γίνεται μέσα στους αγώνες και από τους αγώνες. Και εκεί φαίνεται καθαρά η διαφορά με τις φλυαρίες του σημερινού.…………………………………………………………………………………………………………
Σημ . Στο κείμενο του απολογισμού της ΟΛΜΕ διαβάζουμε ότι το ΔΣ της ΟΛΜΕ προχώρησε σε ένα άλλο διάλογο από τον κακοστημένο διάλογο του ΥΠΕΠΘ: «η ΟΛΜΕ απαίτησε και πέτυχε απευθείας διαπραγμάτευση (ο όρος είναι λάθος, γιατί στην συνδικαλιστική πρακτική διαπραγμάτευση προϋποθέτει δυναμική κινήματος) για να παρθούν απαντήσεις από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου. Στις τρεις απευθείας συναντήσεις που ακολουθούν δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα». Παρόλα αυτά η ΟΛΜΕ επιμένει «θα συνεχίσουμε να απαιτούμε»... Η ΟΛΜΕ δε συμμετέχει στο διάλογο… συμμετέχοντας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου