Εδώ μέσα μια από τα ίδια…

Εκεί έξω τουλάχιστον θα κάνουμε τίποτα;

• Είναι γεγονός ότι το κίνημα των εκπαιδευτικών –όπως και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα- είναι σε κατάσταση εντελώς αναντίστοιχη με τις σοβαρές ανάγκες που υπάρχουν καθώς στον κλάδο κυριαρχεί μια ουσιαστική απελπισία των εκπαιδευτικών που νιώθουν ότι εντελώς αδύναμοι, απλώς παρακολουθούν να εξελίσσεται η καπιταλιστική έφοδος στις κατακτήσεις μας.
• Είναι, επίσης, φανερό ότι οι βασικές δυνάμεις που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών δείχνουν αρκετά «ευχαριστημένες» με το πώς έχουν πάει ως τώρα, με αποτέλεσμα το συνέδριο να εξελίσσεται χωρίς κανέναν ουσιαστικό απολογισμό, ένα συνέδριο (όπως, άλλωστε ήταν αναμενόμενο) πολύ μακριά από τις ανησυχίες και τα προβλήματα των εκπαιδευτικών.
• Είναι, τέλος, γεγονός ότι το συνδικαλιστικό κίνημα θα βρεθεί το αμέσως επόμενο διάστημα μπροστά σε νέες προκλήσεις, τις οποίες θα πυροδοτήσει η ένταση της επίθεσης στο λαό και στους εκπαιδευτικούς – ως κομμάτι του.

Οι εκπαιδευτικοί –όπως και όλοι οι εργαζόμενοι- δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες. Οι παρατάξεις που στηρίζουν την αντιδραστική επίθεση ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ εγγυώνται γι’ αυτό. Το έχει δείξει η χρόνια κυριαρχία τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το έχει δείξει η συμμετοχή τους στις απάτες του διαλόγου, η συνενοχή τους στην έκταση της επισφάλειας στην εργασία, η συμφωνία τους σε όλα τα αντιδραστικά μέτρα που παίρνουν οι αστικές κυβερνήσεις και η ΕΕ.

Η μεγάλη μάζα των εκπαιδευτικών πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια της. Η αντιστροφή της διαλυτικής πορείας του συνδικαλιστικού κινήματος δε θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Δε θα έχει ευκολίες και εγγυήσεις.
Οι δυνάμεις που δηλώνουν ότι θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα είναι υποχρεωμένες να δουλέψουν τη βάση του κλάδου, να μην υποσκάπτουν αλλά να διευκολύνουν την κοινή δράση, να βρουν τις ρωγμές εκείνες που θα διευκολύνουν τους εργαζόμενους να συμμετέχουν μαζικά στη δημιουργία αποτελεσματικών εστιών αντίστασης, να αντιστοιχίσουν –τελικά- ένα… μικρό ποσοστό του βερμπαλισμού και της αυταρέσκειάς τους σε πραγματική και ουσιαστική δράση για να εξυπηρετήσουν το κίνημα και τους εργαζόμενους και όχι τον εαυτό τους.

• Γιατί, τι πραγματικό αποτέλεσμα έχουν οι βερμπαλισμοί της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ για αντεπιθέσεις όταν η παράταξη αυτή βγαίνει από τα δεξιά στην ΟΛΜΕ στην φετινή εισήγηση για απεργία διαρκείας; Τι νόημα έχουν οι χωριστές συγκεντρώσεις όταν –μάλιστα- αυτές κρύβονται σε κάτι απίθανα στενά (στο Μεταξουργείο!) ή πορεύονται για διακόσια μέτρα (Ομόνοια – Δημαρχείο) μετά την κυβερνητική απαίτηση για εγκατάλειψη των δρόμων το Δεκέμβρη που πέρασε; Πώς συμβαίνει όταν ο κόσμος είναι στους δρόμους να «μην είναι ώριμες οι συνθήκες» αλλά όταν ο κόσμος αδρανεί να σαλπίζονται… αντεπιθέσεις;
• Τι απολογισμό έχουν να κάνουν η Αγωνιστική ΣΥΝεργασία και οι Παρεμβάσεις για τη μόνιμη σύμπηξη συμμαχίας με την ΠΑΣΚ στην ΟΛΜΕ; Ποιος αγώνας και ποια θετική προοπτική προέκυψε και δεν το καταλάβαμε από την προηγούμενη και πολυδιαφημισμένη κοινή συνεδριακή απόφαση ΠΑΣΚ-ΣΥΝεργασίας-Παρεμβάσεων; Τι προσφέρει μια τέτοια συμμαχία σε ένα συνέδριο, μάλιστα, αποκομμένο από τον κλάδο και έξω από περιόδους αγώνων εκτός από την ανακύκλωση των αδιεξόδων, την ακόμα μεγαλύτερη ανάθεση της υπόθεσης στα κομπρεμί της ηγεσίας και την αποενοχοποίηση της σοσιαλδημοκρατίας;

Εξω και αν χρειαστεί και ενάντια στη συνδικαλιστική ηγεσία, οι δυνάμεις που αυτοχαρακτηρίζονται δυνάμεις του κινήματος πρέπει να αποδείξουν τον αυτοπροσδιορισμό τους. Και, παράλληλα με την πολιτική αντιπαράθεση, να κινούνται στη βάση του κλάδου στη λογική της ενότητας στη δράση για την υπεράσπιση των κατακτήσεων, στη λογική της απαγκίστρωσης του συνδικαλιστικού κινήματος από την αστική κηδεμονία και την κοινοβουλευτικοποίηση της οργάνωσης και λειτουργίας του και στη λογική της ασυμβίβαστης στήριξης των αντιστάσεων που σίγουρα θα ξεσπάνε όλο και πιο έντονα…
Οποιος παρακάμπτει αυτά τα αυτονόητα αλλά κρίσιμα και άμεσα καθήκοντα ας αφήσει κατά μέρος τα «στρατηγήματα» και τα μεγάλα λόγια…