O Δεκέμβρης του Αλέξη μας εμπνέει και μας ξεσηκώνει ξανά!

Γιατί η δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου δεν ήταν τυχαίο γεγονός! Ήταν η απόληξη ενός καθημερινού και βάρβαρου πολέμου που άλλοτε έχει το όνομα των εργατικών δολοφονιών (που ονομάζονται εύσχημα εργατικά ατυχήματα), άλλοτε παίρνει τη μορφή των ποικίλων αποκλεισμών από τη μόρφωση και τη ζωή μεγάλων μερίδων της νεολαίας, που παραμένουν όμως πάντα στην αφάνεια (για να μην εμφανιστεί το μεγαλύτερο κοινωνικό σκάνδαλο της εποχής μας) και πότε - πότε παίρνει τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής απελπισίας του άνεργου, του υποαπασχολούμενου και του περιθωριοποιημένου.

Γιατί οι δολοφονικές σφαίρες στις 6 του Δεκέμβρη 2008, δεν στόχευαν μόνο κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Δοκίμαζαν την υποταγή της αντιδραστικής αντεργατικής πολιτικής καθώς και της αστυνομοκρατίας και των «αντιτρομοκρατικών» νόμων που την συνοδεύουν... Μία πολιτική παθητικής αποδοχής η οποία «δουλεύονταν» όλο το προηγούμενο διάστημα από τα ΜΜΕ με πολύ έντεχνο τρόπο. Το σύστημα γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να εξασφαλίζει εσαεί την υποταγή στις «αναπροσαρμογές» και τις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε καθημερινά, διογκώνει όλο και περισσότερο τους κατασταλτικούς – αστυνομικούς μηχανισμούς και την άμεση εφαρμογή τους στους αδύναμους και περισσότερο ανυπεράσπιστους αυτής της κοινωνίας (μετανάστες, νεολαίους, κ.ά).

Όμως στην περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου οι υπολογισμοί για παθητικότητα και υποτακτική «συναίνεση» δεν λειτούργησαν. Αντίθετα αυτό που έγινε πριν από ένα χρόνο και από τότε εμφιλοχωρεί στις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες, ήταν η συμπύκνωση της οργής που προκαλεί η καταπίεση και η εκμετάλλευση τις οποίες καμουφλάρουν οι γκλαμουράτες εκδηλώσεις των επίσημων κοινωνικών και πολιτικών φορέων και ο μαγικός, ψεύτικος όμως κόσμος της τηλεόρασης. Ήταν η ίδια οργή που προκάλεσαν με τις δηλώσεις, στην προσπάθεια συγκάλυψης της δολοφονίας, ταγοί από διάφορες πλευρές. Ήταν η απέχθεια που νιώσαμε όλοι από την εναγώνια προσπάθεια του «σοβατίσματος» των ρωγμών ενός συστήματος που κατέρρεε στα μάτια της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Είναι η ίδια η πραγματικότητα, που ένα χρόνο μετά, αναδεικνύει στην εργαζόμενη πλειοψηφία τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αυξημένες ανάγκες και τα ίδια διλήμματα: με ποιους να πάει και ποιους να αφήσει! Η οικονομική και κοινωνική κρίση συνεχίζεται μαζί με την απειλή των δήθεν «αναγκαίων μέτρων» που πρέπει να ληφθούν και θα σημαίνουν την οριστική μας εξαθλίωση. Η αντιδραστική πολιτική στην εκπαίδευση βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη με μια καταιγίδα νόμων που σαν αποτέλεσμα θα έχουν την ανατροπή των μόνιμων και σταθερών εργασιακών σχέσεων, την χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας στο σχολείο και τον ακόμα μεγαλύτερο ταξικό προσανατολισμό του, με το αυστηρό ξεδιάλεγμα των παιδιών που δεν «μπορούν» να ακολουθήσουν.

Η κυβέρνηση και τα στηρίγματα του συστήματος για να κάνουν πράξη την πολιτική αυτή, ασκούν μια τεράστια πολιτική και ιδεολογική τρομοκρατία. Κινδυνολογούν για τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας, λες και είναι οι εργαζόμενοι αυτοί που την χρεοκόπησαν, καλώντας μας ουσιαστικά να πληρώσουμε το νέο κύκλο άγριας κερδοφορίας που ετοιμάζουν... Προσπαθούν με όχημα την κρίση και την αναγκαιότητα υπέρβασής της, να καταργήσουν κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ!

Ο Δεκέμβρης να γίνει ο φωτεινός μας φάρος στην πορεία υπεράσπισης των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, των δημοκρατικών ελευθεριών και των κοινωνικών κατακτήσεων!

Να γίνει το ορόσημο στη διεκδίκηση μιας άλλης παιδείας σε μια άλλη κοινωνία όπου θα προτάσσονται οι ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων!
Όλοι και όλες στο παλλαϊκό συλλαλητήριο την Κυριακή 6/12/2009 στις 13.30΄ μ. μ. στην Καμάρα και στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στο άγαλμα Βενιζέλου, Δευτέρα 7/12/2009 στις 12.00 μ. μ.

Να κηρυχτεί πανεκπαιδευτική απεργία για τις 7 Δεκέμβρη!