ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ Ή ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ; ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΑΛΛΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ!
Στο σύλλογο Προμηθέας στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης οι Αγωνιστικές Κινήσεις κυκλοφόρησαν και μοίρασαν στα σχολεία και στις συναντήσεις του ΔΣ με ομάδες σχολείων και νηπιαγωγείων την παρακάτω προκήρυξη
ΔΜ
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι.
Η μαζική αντίδραση δασκάλων και νηπιαγωγών, η μαζική Γενική Συνέλευση, η δηλωμένη μαζική συμμετοχή στις στάσεις εργασίας που δεν πραγματοποιήθηκαν γιατί οι σχολικοί σύμβουλοι ματαίωσαν τα σεμινάρια της δήθεν ενημέρωσης, όλα αυτά δείχνουν ότι στο σύλλογό μας εκφράζεται μαζικά η αντίθεση στην εφαρμογή της κακόφημης αυτοαξιολόγησης και της χειραγώγησης που την συνοδεύει.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Η κυβέρνηση των ιμπεριαλιστών προστατών, των δανειστών και του κεφαλαίου που κυβερνά σήμερα με «βασιλικά» διατάγματα επιβάλλοντας απολύσεις στους εκπαιδευτικούς και στο δημόσιο γενικότερα, που παγώνει και πετσοκόβει τους μισθούς και τις συντάξεις θα έλεγε κανείς πως δεν έχει ανάγκη την αξιολόγηση-χειραγώγηση αφού η πολιτική της γενικά περνάει και οι εργασιακές ανατροπές εφαρμόζονται (τελευταία η μετάθεση της οργανικότητας στις σχολικές μονάδες με ότι αυτό συνεπάγεται).
Το εργαλείο της αξιολόγησης-χειραγώγησης η κυβέρνηση το χρειάζεται για να επιβάλλει καθεστώς πειθάρχησης και τρομοκρατίας (σε συνδυασμό με το φασιστικοποιημένο πειθαρχικό πλαίσιο του τελευταίου χρόνου) ,για να υποτάξει αυτούς που θα απομείνουν από τις απολύσεις και τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολικών μονάδων, για να παγιώσει τη μισθολογική καθήλωση και να διαφοροποιήσει τις σχολικές μονάδες μεταθέτοντας την ευθύνη για τη λειτουργία τους στους μαθητές και παραπέρα στους γονείς (σημείο που δεν έχουμε τονίσει επαρκώς στους εργαζόμενους γονείς).
Η επίθεση δεν περιορίζεται στην αυτοαξιολόγηση. Αντίθετα χρειάζεται ένα μεγάλο, διευρυμένο μέτωπο αντίστασης και ανατροπής προκειμένου να μπει φραγμός σε μια επίθεση που διαλύει τις ζωές μας η τις μετατρέπει σε μια συνεχόμενη κόλαση !
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Η απάντηση του κλάδου των εκπαιδευτικών είναι σαφώς κάτω από τις απαιτήσεις των καιρών. Η γραμμή της ανυπακοής στους συλλόγους διδασκόντων ως βήμα είναι αναγκαίο αλλά καθόλου ικανό από μόνο του για να σταματήσει την κυβέρνηση. Δεν λέμε καμία μεγάλη αλήθεια, κάτι αντίστοιχο επισημαίνουν οι συνάδελφοι στη Γενική Συνέλευση και στις συναντήσεις με το ΔΣ όπου εκφράζεται μια αμηχανία για το γεγονός ότι δεν υπάρχει ενιαίο κεντρικό πρακτικό από τη ΔΟΕ, για το πόσο νόμιμη είναι η μη συμμετοχή στις ομάδες εργασίες κλπ.
Γνωρίζουν όλοι πως οι σύλλογοι διδασκόντων –αν και μέχρι τώρα λειτουργούσαν δημοκρατικά- δεν παύουν να αποτελούν κομμάτια της κρατικής μηχανής. Ότι οι διευθυντές στη βάση του φασιστικοποιημένου πια νομοθετικού πλαισίου έχουν μηδέν περιθώριο να ενεργήσουν αλλιώς όταν θα έρθει η ώρα του «εντέλλεσθε».
Η μάχη σε νομικό επίπεδο είναι από χέρι χαμένη στη σημερινή συγκυρία που το νομικό πλαίσιο δεν αφήνει κανένα περιθώριο νομιμότητας στην έκφραση της ελευθερίας της σκέψης.
Η καλλιέργεια προεκλογικών αυταπατών ότι «είναι στα τελευταία τους» καλλιεργεί μια τάση αναμονής και όχι προετοιμασίας στον κλάδο. Και τις αναμονές τις πληρώσαμε μέχρι τώρα ακριβά.
Προκαλεί επίσης απορίες αυτή η ομοθυμία των συνδικαλιστικών παρατάξεων και η εύκολη σύμπραξη στη γραμμή της ανυπακοής των καθεστωτικών δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) που μέχρι σήμερα είχαν αναλάβει την υπερ… εργολαβία της προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό έπρεπε να ανησυχεί και να προβληματίζει κυρίως την αριστερά της όποιας απόχρωσης.
Τι πρέπει να γίνει συνεπώς;
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Καταρχήν πρέπει η στάση μας να είναι ενιαία στους συλλόγους διδασκόντων. Ένα πρακτικό που θα λέει ότι η πλειοψηφία του συλλόγου διδασκόντων δεν συμμετέχει στη συγκρότηση όπως αυτό που προτάθηκε. Να γίνει σαφές ότι ο νόμος της αυτοαξιολόγησης θεωρεί υποχρεωτική τη σύσταση ομάδων εργασίας όχι όμως την συμμετοχή των συναδέλφων και πάνω εδώ σε όλη την επικράτεια εκτυλίχθησαν σκηνές απείρου κάλλους και τρομοκράτησης (όπως στο Ηράκλειο που ξυλοκοπήθηκε συνάδελφος από εντεταλμένο «συνάδελφο» της διευθύντριας που «ήθελε να εφαρμόσει το νόμο»!).
Από εκεί και πέρα υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Ή μήπως… ένα;
Είτε το πράγμα θα αφεθεί να «κυλήσει» (στην επαρχία αλλά και σε κάποια αστικά κέντρα αριθμός σχολείων συγκρότησαν ομάδες εργασίας) και μαζεύοντας τα κομμάτια του ο κλάδος (απολύσεις των διαθεσίμων στις 23 Μαρτίου, συγχωνεύσεις και άλλων σχολικών μονάδων, μετάθεση της οργανικόητας) να οδηγηθεί στην εφαρμογή της κανονικής αξιολόγησης τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο…
Είτε η κυβέρνηση προσμετρώντας τις πολιτικές εξελίξεις αντίστροφα να κλιμακώσει την επίθεση στο συγκεκριμένο ζήτημα συν όλα τα… παραπάνω!
Ποιο σενάριο είναι το καλύτερο; Διαλέγεται και παίρνεται. Αδιέξοδο. Όπως αδιέξοδη είναι η ομόθυμη γραμμή της «ανυπακοής»!
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Μέσα σε ένα χρόνο ο κλάδος δέχτηκε τρία σημαντικά χαστούκια.
Επιστράτευση-που δεν αντιμετωπίστηκε- απολύσεις, αξιολόγηση/αλλαγή του εργασιακού νομοθετικού πλαισίου.
Πόσο ακόμα να είμαστε στην αναμονή;
Η οργάνωση ενός μεγάλου αγώνα με διάρκεια (τις μορφές θα τις καθορίσουμε μέσα από τις διαδικασίες μας και όχι με συλλογές… υπογραφών) είναι η μόνη πολιτική κατεύθυνση που μπορεί να υψώσει φραγμό στον επερχόμενο ορυμαγδό!
Είναι απορίας άξιον πως ένας συνάδελφος που μπορεί να διακινδυνεύσει τη θέση του με την άρνηση εφαρμογής του νόμου το «σκέφτεται» αν είναι να θυσιάσει μερικές μέρες απεργίας για να σώσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του! Εκτός και αν κάποιοι τον βαυκαλίζουν με υποθέσεις πως ανώδυνα θα κάνει ανυπακοή ή τον «ψεκάζουν» προεκλογικές αυταπάτες. Όπως αυτές που δυο χρόνια έχουν παραλύσει σαν νευροπαραλυτικό αέριο τις αντιδράσεις μας απέναντι στους Μητσοτάκηδες και τους Αδωνηδες.
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Οι κατακτήσεις μας που με θυσίες ήρθαν σε μας από το παρελθόν με θυσίες θα κρατηθούν, αν κρατηθούν.
Όσο πιο γρήγορα πάρουμε χαμπάρι ότι το κόστος της αντίστασης είναι μικρότερο από το κόστος της υποταγής και της αδράνειας, όσο ο χρόνος που περνάει δεν είναι χρόνος αναμονής ( τίνος πράγματος και από ποιον;) αλλά αντίθετα, χρόνος προετοιμασίας ενός μεγάλου αγώνα ,τόσο το καλύτερο. Ο χρόνος μετράει όταν τον δουλεύεις. Το λέμε και στα παιδιά εξάλλου.
Γιατί υπάρχει ζωή και μετά την αυτοαξιολόγηση. Γιατί ο πάτος της επίθεσης είναι… άπατος! Και η επίθεση χωρίς έλεος! ΌΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΕΥΓΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ «ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ». Είμαστε ένας μαζικός κλάδος 170.000 που μπορεί να υποκινήσει τη γενικότερη ανάφλεξη ,τη συμπόρευση κλάδων στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα που δέχονται την ίδια επίθεση. Η περίπτωση της μιας «δράκας» διοικητικών υπαλλήλων στα Πανεπιστήμια που αντιστάθηκαν για μήνες είναι χαρακτηριστική.
Συνάδελφοι συναδέλφισσες
Ο κλάδος να γίνει μια γροθιά - Κανένας απολυμένος στις 23 Μάρτη - Ολοι οι διαθέσιμοι πίσω στα σχολεία – Να ανατραπεί το θεσμικό πλαίσιο αξιολόγησης - αυτοαξιολόγησης
Κάθε συνάδελφος πρέπει ΤΩΡΑ να μπει μπροστά στην οργάνωση του αγώνα για να ανατραπούν οι απολύσεις, για να μπει φραγμός στον εφιάλτη της ανεργίας, της απόρριψης των μαθητών από την εκπαιδευτική διαδικασία και της πλήρους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Τα σωματεία πρέπει να αντιπαρατεθούν στην ηττοπάθεια και στη μοιρολατρία. ΤΩΡΑ πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, με συντονισμό με άλλους κλάδους που χτυπιούνται.
Καμία ταλάντευση, καμία μουρμούρα. Μόνη λύση ο αγώνας!
deltioake.blogspot.com 10/2/2014
ΔΜ
Οι απολύσεις πλησιάζουν…
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ Ή ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ;
ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΑΛΛΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ!
Η μαζική αντίδραση δασκάλων και νηπιαγωγών, η μαζική Γενική Συνέλευση, η δηλωμένη μαζική συμμετοχή στις στάσεις εργασίας που δεν πραγματοποιήθηκαν γιατί οι σχολικοί σύμβουλοι ματαίωσαν τα σεμινάρια της δήθεν ενημέρωσης, όλα αυτά δείχνουν ότι στο σύλλογό μας εκφράζεται μαζικά η αντίθεση στην εφαρμογή της κακόφημης αυτοαξιολόγησης και της χειραγώγησης που την συνοδεύει.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Η κυβέρνηση των ιμπεριαλιστών προστατών, των δανειστών και του κεφαλαίου που κυβερνά σήμερα με «βασιλικά» διατάγματα επιβάλλοντας απολύσεις στους εκπαιδευτικούς και στο δημόσιο γενικότερα, που παγώνει και πετσοκόβει τους μισθούς και τις συντάξεις θα έλεγε κανείς πως δεν έχει ανάγκη την αξιολόγηση-χειραγώγηση αφού η πολιτική της γενικά περνάει και οι εργασιακές ανατροπές εφαρμόζονται (τελευταία η μετάθεση της οργανικότητας στις σχολικές μονάδες με ότι αυτό συνεπάγεται).
Το εργαλείο της αξιολόγησης-χειραγώγησης η κυβέρνηση το χρειάζεται για να επιβάλλει καθεστώς πειθάρχησης και τρομοκρατίας (σε συνδυασμό με το φασιστικοποιημένο πειθαρχικό πλαίσιο του τελευταίου χρόνου) ,για να υποτάξει αυτούς που θα απομείνουν από τις απολύσεις και τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολικών μονάδων, για να παγιώσει τη μισθολογική καθήλωση και να διαφοροποιήσει τις σχολικές μονάδες μεταθέτοντας την ευθύνη για τη λειτουργία τους στους μαθητές και παραπέρα στους γονείς (σημείο που δεν έχουμε τονίσει επαρκώς στους εργαζόμενους γονείς).
Η επίθεση δεν περιορίζεται στην αυτοαξιολόγηση. Αντίθετα χρειάζεται ένα μεγάλο, διευρυμένο μέτωπο αντίστασης και ανατροπής προκειμένου να μπει φραγμός σε μια επίθεση που διαλύει τις ζωές μας η τις μετατρέπει σε μια συνεχόμενη κόλαση !
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Η απάντηση του κλάδου των εκπαιδευτικών είναι σαφώς κάτω από τις απαιτήσεις των καιρών. Η γραμμή της ανυπακοής στους συλλόγους διδασκόντων ως βήμα είναι αναγκαίο αλλά καθόλου ικανό από μόνο του για να σταματήσει την κυβέρνηση. Δεν λέμε καμία μεγάλη αλήθεια, κάτι αντίστοιχο επισημαίνουν οι συνάδελφοι στη Γενική Συνέλευση και στις συναντήσεις με το ΔΣ όπου εκφράζεται μια αμηχανία για το γεγονός ότι δεν υπάρχει ενιαίο κεντρικό πρακτικό από τη ΔΟΕ, για το πόσο νόμιμη είναι η μη συμμετοχή στις ομάδες εργασίες κλπ.
Γνωρίζουν όλοι πως οι σύλλογοι διδασκόντων –αν και μέχρι τώρα λειτουργούσαν δημοκρατικά- δεν παύουν να αποτελούν κομμάτια της κρατικής μηχανής. Ότι οι διευθυντές στη βάση του φασιστικοποιημένου πια νομοθετικού πλαισίου έχουν μηδέν περιθώριο να ενεργήσουν αλλιώς όταν θα έρθει η ώρα του «εντέλλεσθε».
Η μάχη σε νομικό επίπεδο είναι από χέρι χαμένη στη σημερινή συγκυρία που το νομικό πλαίσιο δεν αφήνει κανένα περιθώριο νομιμότητας στην έκφραση της ελευθερίας της σκέψης.
Η καλλιέργεια προεκλογικών αυταπατών ότι «είναι στα τελευταία τους» καλλιεργεί μια τάση αναμονής και όχι προετοιμασίας στον κλάδο. Και τις αναμονές τις πληρώσαμε μέχρι τώρα ακριβά.
Προκαλεί επίσης απορίες αυτή η ομοθυμία των συνδικαλιστικών παρατάξεων και η εύκολη σύμπραξη στη γραμμή της ανυπακοής των καθεστωτικών δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) που μέχρι σήμερα είχαν αναλάβει την υπερ… εργολαβία της προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό έπρεπε να ανησυχεί και να προβληματίζει κυρίως την αριστερά της όποιας απόχρωσης.
Τι πρέπει να γίνει συνεπώς;
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Καταρχήν πρέπει η στάση μας να είναι ενιαία στους συλλόγους διδασκόντων. Ένα πρακτικό που θα λέει ότι η πλειοψηφία του συλλόγου διδασκόντων δεν συμμετέχει στη συγκρότηση όπως αυτό που προτάθηκε. Να γίνει σαφές ότι ο νόμος της αυτοαξιολόγησης θεωρεί υποχρεωτική τη σύσταση ομάδων εργασίας όχι όμως την συμμετοχή των συναδέλφων και πάνω εδώ σε όλη την επικράτεια εκτυλίχθησαν σκηνές απείρου κάλλους και τρομοκράτησης (όπως στο Ηράκλειο που ξυλοκοπήθηκε συνάδελφος από εντεταλμένο «συνάδελφο» της διευθύντριας που «ήθελε να εφαρμόσει το νόμο»!).
Από εκεί και πέρα υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Ή μήπως… ένα;
Είτε το πράγμα θα αφεθεί να «κυλήσει» (στην επαρχία αλλά και σε κάποια αστικά κέντρα αριθμός σχολείων συγκρότησαν ομάδες εργασίας) και μαζεύοντας τα κομμάτια του ο κλάδος (απολύσεις των διαθεσίμων στις 23 Μαρτίου, συγχωνεύσεις και άλλων σχολικών μονάδων, μετάθεση της οργανικόητας) να οδηγηθεί στην εφαρμογή της κανονικής αξιολόγησης τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο…
Είτε η κυβέρνηση προσμετρώντας τις πολιτικές εξελίξεις αντίστροφα να κλιμακώσει την επίθεση στο συγκεκριμένο ζήτημα συν όλα τα… παραπάνω!
Ποιο σενάριο είναι το καλύτερο; Διαλέγεται και παίρνεται. Αδιέξοδο. Όπως αδιέξοδη είναι η ομόθυμη γραμμή της «ανυπακοής»!
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Μέσα σε ένα χρόνο ο κλάδος δέχτηκε τρία σημαντικά χαστούκια.
Επιστράτευση-που δεν αντιμετωπίστηκε- απολύσεις, αξιολόγηση/αλλαγή του εργασιακού νομοθετικού πλαισίου.
Πόσο ακόμα να είμαστε στην αναμονή;
Η οργάνωση ενός μεγάλου αγώνα με διάρκεια (τις μορφές θα τις καθορίσουμε μέσα από τις διαδικασίες μας και όχι με συλλογές… υπογραφών) είναι η μόνη πολιτική κατεύθυνση που μπορεί να υψώσει φραγμό στον επερχόμενο ορυμαγδό!
Είναι απορίας άξιον πως ένας συνάδελφος που μπορεί να διακινδυνεύσει τη θέση του με την άρνηση εφαρμογής του νόμου το «σκέφτεται» αν είναι να θυσιάσει μερικές μέρες απεργίας για να σώσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του! Εκτός και αν κάποιοι τον βαυκαλίζουν με υποθέσεις πως ανώδυνα θα κάνει ανυπακοή ή τον «ψεκάζουν» προεκλογικές αυταπάτες. Όπως αυτές που δυο χρόνια έχουν παραλύσει σαν νευροπαραλυτικό αέριο τις αντιδράσεις μας απέναντι στους Μητσοτάκηδες και τους Αδωνηδες.
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Οι κατακτήσεις μας που με θυσίες ήρθαν σε μας από το παρελθόν με θυσίες θα κρατηθούν, αν κρατηθούν.
Όσο πιο γρήγορα πάρουμε χαμπάρι ότι το κόστος της αντίστασης είναι μικρότερο από το κόστος της υποταγής και της αδράνειας, όσο ο χρόνος που περνάει δεν είναι χρόνος αναμονής ( τίνος πράγματος και από ποιον;) αλλά αντίθετα, χρόνος προετοιμασίας ενός μεγάλου αγώνα ,τόσο το καλύτερο. Ο χρόνος μετράει όταν τον δουλεύεις. Το λέμε και στα παιδιά εξάλλου.
Γιατί υπάρχει ζωή και μετά την αυτοαξιολόγηση. Γιατί ο πάτος της επίθεσης είναι… άπατος! Και η επίθεση χωρίς έλεος! ΌΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΕΥΓΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ «ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ». Είμαστε ένας μαζικός κλάδος 170.000 που μπορεί να υποκινήσει τη γενικότερη ανάφλεξη ,τη συμπόρευση κλάδων στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα που δέχονται την ίδια επίθεση. Η περίπτωση της μιας «δράκας» διοικητικών υπαλλήλων στα Πανεπιστήμια που αντιστάθηκαν για μήνες είναι χαρακτηριστική.
Συνάδελφοι συναδέλφισσες
Ο κλάδος να γίνει μια γροθιά - Κανένας απολυμένος στις 23 Μάρτη - Ολοι οι διαθέσιμοι πίσω στα σχολεία – Να ανατραπεί το θεσμικό πλαίσιο αξιολόγησης - αυτοαξιολόγησης
Κάθε συνάδελφος πρέπει ΤΩΡΑ να μπει μπροστά στην οργάνωση του αγώνα για να ανατραπούν οι απολύσεις, για να μπει φραγμός στον εφιάλτη της ανεργίας, της απόρριψης των μαθητών από την εκπαιδευτική διαδικασία και της πλήρους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Τα σωματεία πρέπει να αντιπαρατεθούν στην ηττοπάθεια και στη μοιρολατρία. ΤΩΡΑ πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, με συντονισμό με άλλους κλάδους που χτυπιούνται.
Καμία ταλάντευση, καμία μουρμούρα. Μόνη λύση ο αγώνας!
deltioake.blogspot.com 10/2/2014
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου