Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ξαναστηθεί από την αρχή

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ξαναστηθεί από την αρχή

Ξεκινάμε με αυτόν το βαρύγδουπο τίτλο ξέροντας ασφαλώς ότι στη ζωή δεν υπάρχει «μηδέν», πως ό,τι έχει περάσει στην ιστορική πορεία κάθε συλλογικού οργανισμού καταγράφεται στη συλλογική του μνήμη ως θετική και αρνητική εμπειρία. Δεν μπορεί να σβηστεί ή να ακυρωθεί, μπορεί μόνο να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει το προχώρημά του.

Γνωρίζουμε επίσης ότι δε διαθέτουμε όλες τις απαντήσεις. Σε αντίθεση με άλλους( που καμώνονται πως τις έχουν) εμείς πατάμε στις γενικές αρχές μας που θεωρούμε  πως αποτελούν τη βάση (και έχουν επιβεβαιωθεί από τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων) , αλλά τα αναλυτικά «βήματα», το «σχέδιο» μπορεί να προκύψει μόνο όταν και όσο οι εργαζόμενοι βγουν από το περιθώριο, όταν γίνουν με τους ΑΓΩΝΕΣ τους και την ΟΡΓΑΝΩΣΗ τους υποκείμενα που επιδρούν στην ίδια την τύχη τους.

Είναι γεγονός πως η τελευταία πενταετία αποκάλυψε με τραγικό τρόπο πως το κίνημα των εργαζομένων (και των εκπαιδευτικών ανάμεσά τους) ήταν εντελώς απροετοίμαστο και αποσυγκροτημένο. Η γραμμή των παζαριών, της ήττας και της υποταγής σκότωσε τα πάντα. Δεν έχουμε σκοπό σε λίγες γραμμές να κάνουμε απολογισμό της παρουσίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Τον απολογισμό θα τον κάνουμε έμμεσα, προβάλλοντας τους άξονες πάνω στους οποίους κινείται η δική μας παρέμβαση:

1. Οι εργαζόμενοι και οι κυβερνήσεις που έχουν αναλάβει τη διαχείριση της επίθεσης (άρα και οι προηγούμενες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και η σημερινή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) δε βρίσκονται στην ίδια μπάντα. Ακριβώς γιατί ο λαός και η φτωχολογιά της χώρας δε βρίσκονται στην ίδια μπάντα με την ιμπεριαλιστική ΕΕ και με την πλουτοκρατία της χώρας. Αρα «διάλογος» δεν υπάρχει, παρά μόνο πάλη και συσχετισμοί.
2. Η ισχύς του κινήματος των εργαζομένων δεν προκύπτει ούτε από τα επιχειρήματα που θα παρουσιάσει στον αντίπαλο ούτε από την εξυπνάδα των ηγετών του. Προκύπτει από τον πραγματικό συσχετισμό. Και αυτός δεν είναι οι ψήφοι στις εκλογές ή οι έδρες στο ΔΣ αλλά καθορίζεται από το πόσοι και πόσο είναι στις καθημερινές μάχες, μαζικοποιούν τις συνελεύσεις, συμμετέχουν στις διαδηλώσεις και τις απεργίες.
3. Για να αυξηθεί η μαζικότητα, για να ευνοηθούν οι καθημερινές αντιστάσεις η παράταξή μας είναι πολύ πλατιά και ανεκτική και αποφεύγει σε τέτοια ζητήματα να απαιτήσει το εύρος της γραμμής της. Δεν ψάχνουμε με άλλα λόγια προφάσεις να διαχωριστούμε.
4. Την ίδια στιγμή που είναι αναγκαία η πλατιά ενότητα σαν μια γροθιά όταν είμαστε στον αγώνα, την ίδια στιγμή είμαστε σε σκληρή αντιπαράθεση με κάθε προσπάθεια οι αγώνες να υποτάσσονται στα πολιτικά σχέδια δυνάμεων που ευνοούν το παζάρι και το συμβιβασμό με το σύστημα. Προσπαθούμε κάθε απλή κίνηση να ανεβαίνει ποιοτικά προτάσσοντας την κατεύθυνση της αναμέτρησης με τον αντίπαλο και όχι τη συνδιαλλαγή με αυτόν. Διαπραγμάτευση με τα αφεντικά της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του ΔΝΤ, συμβιβασμός με το κεφάλαιο δεν υπάρχει.
5. Εδώ που φτάσαμε έχουν μεγάλη σημασία τα γεγονότα που παράγει το κίνημα (γιατί θα ξαναπαράξει γεγονότα!!) να είναι πραγματικά και όχι τηλεοπτικά –εικονικά. Οι ακτιβισμοί μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες μπορεί να αποτελούν παρηγοριά για το τμήμα των εργαζομένων που είναι στα όρια της απελπισίας, αλλά αναπαράγουν τη λογική Ζορό, την περιθωριοποίηση των εργαζομένων που γίνονται θεατές ενός άλλου («ριζοσπαστικού») θεάματος και τελικά αναπαράγουν το ίδιο το πρόβλημα.
6. Προτιμάμε να χάσουμε μια μαζική συνέλευση παρά να κερδίσουμε μια συνέλευση πενήντα ανθρώπων. Το πρώτο παράγει αντιπαράθεση, σύνθεση, σκέψη, συμπεράσματα. Το δεύτερο δεν παράγει τίποτα.
7. Οι συναντήσεις με τη Διοίκηση είναι κάποιες φορές υποχρεωτικό να γίνονται, αλλά όσο οι εργαζόμενοι είναι μακριά από κινητοποιήσεις, δεν παράγουν τίποτα παρά γραφειοκρατία, «συνδικαλισμό» του «διαλόγου», της συνδιοίκησης και των ΠΥΣΔΕ, δεν προσφέρουν στάλα στη συγκρότηση του κινήματος.
8. Με λίγα λόγια όσο δύσκολο κι αν είναι, παλεύουμε το συνδικαλιστικό κίνημα να αποβάλει όλη τη σαβούρα που το έφερε στο σημερινό χάλι. Αυτό δεν μπορεί να γίνει απαξιώνοντας τα σωματεία, γιατί τα πολιτικά προβλήματα και οι συνέπειες της μακρόχρονης διάλυσης δεν ξεπερνιούνται με φυγή από το πρόβλημα.
9. Συνολικά αγωνιζόμαστε όχι απλά να στηρίξουμε το σωματείο, αλλά να το «ξαναφτιάξουμε» πάνω σε μια άλλη βάση, δείχνοντας σε μια άλλη κατεύθυνση: ταξική, αγωνιστική, μαζική, με δημοκρατική λειτουργία, δίπλα στο λαό και στα παιδιά του.

Την τελευταία χρονιά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια πλήρη κινηματική νηνεμία για την οποία σημαντικό ρόλο έπαιξε η φρούδα ελπίδα που καλλιέργησαν οι συνδικαλιστές των ΣΥΝΕΚ για το τέλος των μνημονίων, για να μας πουν τώρα ότι εννοούσαν των δύο πρώτων αφού ήρθε (φρέσκο-φρέσκο) το τρίτο. Και για να αντιγράψουν μέχρι λεπτομέρειας αυτά που έλεγαν οι προηγούμενοι κυβερνητικοί συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ περί του μονόδρομου των μνημονίων και της ήττας. Ενημερώνοντάς μας, βεβαίως ότι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο η κυβέρνηση και άλλο οι ΣΥΝΕΚ. Άξιοι!

Όμως, ταυτόχρονα εδώ και χρόνια είμαστε αντιμέτωποι και με την ηττοπάθεια που έχουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ για τις δυνατότητες του αγώνα και με την ανασφάλεια που το διακατέχει μην τυχόν και εμπλακεί σε συγκρούσεις με το σύστημα που δεν έχει επιλέξει. Μπορεί για την κινηματική απραξία των τελευταίων χρόνων να μην είναι βασικά υπεύθυνο το ΠΑΜΕ, όμως δεν ξεχνάμε τη στάση του όταν κρίνονταν πράγματα και οι συνελεύσεις ήταν γεμάτες (εξάμηνο Μάη – Σεπτέμβρη 2013).

Η παράταξή μας συνεχίζει να πιστεύει στην ανάγκη δημιουργίας επιτροπών αγώνα στα πλαίσια της ΕΛΜΕ. Επιτροπών που θα επιδιώξουν να εμπλέξουν με πιο μόνιμο τρόπο ένα πλατύτερο δυναμικό συναδέλφων στην πάλη. Δε σκοπεύουμε να «κάψουμε» την πρόταση για αυτό δεν την επαναφέρουμε ακόμα, σήμερα που οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες.

Η Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής τα τρία χρόνια δράσης της ως σχήμα συνεργασίας της Αγωνιστικής Παρέμβασης Πειραιά, των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών και άλλων αγωνιστών πάνω στους παραπάνω άξονες προσπάθησε να κινηθεί. Χωρίς να κάνει μικροπολιτική, με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος. Είναι φανερό –σε κάθε καλοπροαίρετο συνάδελφο- ότι προσπαθήσαμε. Είναι επίσης φανερό ότι δεν τα καταφέραμε όπως θα θέλαμε. Παρά τις δυσκολίες θα συνεχίσουμε αποφασιστικά γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Καλούμε όλους τους αγωνιστές συναδέλφους που εκτιμάνε την προσπάθειά μας να έρθουν κοντά στην παράταξή μας. Και δηλώνουμε ότι κάθε πρόταση αλλά και κριτική είναι ευπρόσδεκτες. Αρκεί να μην απαιτούν από μας να περάσουμε μια γραμμή: εκείνη που θα μας κάνει πιο αποδεκτούς στον αντίπαλο…

Π.Χ.