Η επίθεση συνεχίζεται με ντεκόρ βροχή επικοινωνιακού αποπροσανατολισμού Μπροστά σε νέες δυσκολίες το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών

Η επίθεση συνεχίζεται με ντεκόρ βροχή επικοινωνιακού αποπροσανατολισμού

Μπροστά σε νέες δυσκολίες το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών

Ο χώρος της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ήταν από τους χώρους όπου οι εργαζόμενοι επένδυσαν πολλά στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η μακρόχρονη κυριαρχία αστικών και η σημαντική επίδραση ρεφορμιστικών αντιλήψεων στους εκπαιδευτικούς πήγαινε παρέα με την κυριαρχία μιας σειράς αντίστοιχων ιδεολογημάτων για αταξικότητα του κράτους και άρα της εκπαίδευσης, για ανάγκη κατάθεσης εκπαιδευτικών προτάσεων (συνδιαμόρφωσης, δηλαδή, της εκπαιδευτικής πολιτικής), για την “κατάκτηση” της συνδιοίκησης (όπου εκπρόσωποι του συνδικαλιστικού κινήματος εφάρμοζαν “ορθολογικά” τα νομοθετήματα του αστικού κράτους), για την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού και πολλές ακόμα αυταπάτες για τη φύση της κοινωνίας αυτής αλλά και την περίοδο που διανύουμε. Λόγω της σοβαρής της παρουσίας στο χώρο, σημαντικές ήταν οι ευθύνες όλων των τάσεων της ρεφορμιστικής αριστεράς, η οποία ποτέ δεν κουράστηκε να καταθέτει τις προτάσεις της για το πώς πρέπει να λειτουργεί εύρυθμα, ορθολογικά και... φιλολαϊκά το αστικό σχολείο. Ούτε κουράστηκε να διαμορφώνει προτάσεις διεκδίκησης ρόλου στην ιεραρχία της εκπαιδευτικής αστικής διοίκησης.

Έκφραση όλων αυτών ήταν η αμηχανία που επέδειξε αυτή η αριστερά (και που τροφοδότησε όλον τον κλάδο των εκπαιδευτικών) στην κυβερνητική φαρσοκωμωδία της εκλογής των διευθυντών σχολείων από τους εκπαιδευτικούς, στην άλλη (αλλά αντιγραμμένη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις) φαρσοκωμωδία του “Διαλόγου για την Παιδεία”. Έκφραση, επίσης, όλων αυτών είναι και το αφισάκι που κυκλοφόρησε η ΟΛΜΕ σε σχέση με τις νέες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, όπου απουσιάζει το “να μην περάσει” αλλά υπάρχει χώρος για την “κατοχύρωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης” και για το γνωστό “φέρτε πίσω τα κλεμμένα”.

Και αποτέλεσμα όλης αυτής της αστικής και ρεφορμιστικής κυριαρχίας είναι το γεγονός ότι ένας κλάδος με τεράστιες δυνάμεις και πραγματικές δυνατότητες, ένας κλάδος μεγάλης μαζικότητας που βρίσκεται σε καθημερινή ώσμωση με το λαό μέσω των παιδιών του, να νιώθει ανήμπορος να επιδράσει με τους αγώνες του στην ίδια του τη ζωή.

Είναι γεγονός ότι σε αυτό το πολιτικό και συνδικαλιστικό περιβάλλον, οι εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας, έχουν δημιουργήσει σύγχυση στον κόσμο των εκπαιδευτικών. Μερικοί πιστεύουν στα σοβαρά ότι η εκπαίδευση θα πήξει στις προσλήψεις, άλλοι θα μας μιλήσουν για τη νίκη του “υποχρεωτικού 14χρονου” και άλλοι για νίκες... “που το μέλλον θα φέρει”. Και όλα αυτά, βέβαια, σε καταιγισμό “διαλόγων”, συνυπευθυνοτήτων, συνδιοικήσεων και προσκλήσεων στον κλάδο και το συνδικαλιστικό κίνημα να... φέρει τις προτάσεις του για τον ακριβή τρόπο εκτέλεσής του.

Ομως, τα πραγματικά μέτωπα δεν ορίζονται ούτε από τις κομπίνες των διάφορων αντιλαϊκών κυβερνήσεων ούτε από τις αυταπάτες και τις φαντασιώσεις των ρεφορμιστών που ζουν με το όνειρο ότι το σύστημα θα τους δώσει ρόλο και λόγο. Ορίζονται από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, από την πραγματική πολιτική του συστήματος σε αυτή την ιστορική φάση κρίσης του και απόλυτης επιθετικότητάς του απέναντι στις κατακτήσεις του λαού και της νεολαίας. Οσο μας αφορά, λοιπόν, θα συνεχίζουμε όχι μόνο να μην τσιμπάμε στον αποπροσανατολισμό του συστήματος και των κυβερνήσεών του, όχι μόνο να παρενοχλούμε και να επιτιθόμαστε σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν να μπερδέψουν τους εργαζόμενους, αλλά και να προσπαθούμε να αναδεικνύουμε τα πραγματικά μέτωπα και καθήκοντα του κινήματος. Μέτωπα που προκύπτουν από τη λυσσαλέα επίθεση του συστήματος, μια επίθεση η οποία, ασφαλώς θεωρείται... προαπαιτούμενη και δεδομένη στο τσίρκο του “εθνικού διαλόγου για την παιδεία”.

Γενική ομπρέλα μιας τέτοιας γραμμής στους χώρους της εκπαίδευσης συνεχίζει να είναι η κατεύθυνση «με σωματεία που πρέπει να γίνουν όπλα των εργαζομένων, παλεύουμε για δουλειά, σπουδές, ελευθερίες». Θεωρούμε ότι τα βασικά καθήκοντα είναι όπως τα έχουμε ορίσει εδώ και ένα χρόνο μιας και η κατάσταση -στους ίδιους άξονες- συνεχίζει να κινείται σε πιο επιθετική ρότα από τη μεριά του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού.

• Για δουλειά μόνιμη, σταθερή και με πλήρη δικαιώματα σε αμοιβές, εργασιακές σχέσεις, ασφάλιση – περίθαλψη. Για αυξήσεις στους μισθούς, για αποτροπή - ανατροπή της αξιολόγησης (αποτίμησης ή όπως αλλιώς βαφτιστεί) και των ελαστικών σχέσεων εργασίας, ενάντια στην κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, για μόνιμους διορισμούς ενάντια στον κατακερματισμό των εργασιακών σχέσεων. Στο σημείο αυτό, καθήκον πρώτης γραμμής αποτελεί η σε πρώτη ιεράρχηση – εξειδίκευση ζητημάτων που σχετίζονται με τους αναπληρωτές αλλά, πια, και με την ακόμα πιο μαύρη μορφή εργασίας, τους πενταμηνίτες.
• Για δωρεάν σπουδές για όλη τη νεολαία, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς, ενάντια στην εντατικοποίηση, ενάντια στην κατάρτιση και την εκμετάλλευση της νεολαίας σε δομές φτηνής (έως απλήρωτης) και ανασφάλιστης εργασίας με το πρόσχημα της μαθητείας. Αντιστεκόμαστε στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, στον αντικομμουνισμό, στο φασισμό - ρατσισμό και στην διαπαιδαγώγηση της νεολαίας στον ατομισμό και την υποταγή. Δεν έχουμε την αυταπάτη ότι η αντίσταση αυτή περνάει μέσα από θεσμικούς δρόμους, γνωρίζοντας ότι οι αγώνες και η συλλογική δράση, δηλαδή η μη θεσμική πράξη είναι αυτή που αποκαλύπτει την πραγματικότητα. Αντιστεκόμαστε στο ρόλο του παιδονόμου και του μπάτσου των μαθητικών κινητοποιήσεων – δε βολευόμαστε από την άλλη στον κοσμοπολιτισμό, στη σύγχυση και στις αυταπάτες του εθελοντισμού.
• Για ελευθερίες πολιτικές και συνδικαλιστικές. Ενάντια στις απαγορεύσεις και το χτύπημα απεργιών και διαδηλώσεων, ενάντια στον αντισυνδικαλιστικό νόμο που ετοιμάζεται ξανά, ενάντια στην ποινικοποίηση από το σύστημα κάθε αντιιμπεριαλιστικής δράσης, ενάντια στη φασιστικοποίηση και την καταστολή.
• Με σωματεία που πρέπει να γίνουν όπλα των εργαζομένων. Να ανοίξουμε την ατζέντα για την αστική και ρεφορμιστική λογική που κυριάρχησε για δεκαετίες στα συνδικάτα. Να έρθουμε σε ακόμα πιο ανοιχτή ρήξη με τις λογικές συνδιοίκησης και συνδιαχείρισης, με τη διαλυτική κουλτούρα του εικονικού κινήματος, που, αν από τη μία αποτελεί καταφύγιο της απελπισίας, από την άλλη αναπαράγει την περιθωριοποίηση των μαζών. Με την αποθέωση της ανάθεσης και την ουσιαστική μεταφορά της λογικής των υπηρεσιακών συμβουλίων στο εσωτερικό των σωματείων. Να ανοίξουμε τη συζήτηση για τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να πεταχτεί όλη η σαβούρα που έχουν φορτωθεί τα συνδικάτα αλλά και αυτά που πρέπει να γίνουν για να βρεθούν πιο κοντά να είναι στη θέση να οργανώσουν αγώνες. Να προωθήσουμε τη λογική ότι τα συνδικάτα πρέπει να στηθούν από την αρχή. Σε άλλη βάση, που θα θέλει να οξύνει την ταξική πάλη και την αντιπαράθεση με το σύστημα και το κράτος του, με το πολιτικό του προσωπικό. Το ζήτημα του συνδικαλισμού και των σωματείων έχει αναδειχτεί σε ζήτημα πρώτης γραμμής, καθώς τα τελευταία χρόνια όχι φανεί ότι η διαλυτική δουλειά των οπορτουνιστικών αντιλήψεων έχει εκφυλίσει και διαλύσει σε βάθος την κατάσταση.

Δεν εκτιμάμε ότι η κατάσταση είναι εύκολη. Πόσο μάλλον, όταν είναι φανερό ότι οι πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά (ακόμα και στην πάλαι ποτέ εξωκοινοβουλευτική), παρά το στραπάτσο που έφαγε από τα μεγαλοπιάσματα και τις αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζουν ενάντια στην πεισματική πραγματικότητα, να επιδεικνύουν μεγαλύτερο (από αυτήν την πραγματικότητα) πείσμα και αρνούνται να βγάλουν συμπεράσματα που θα ανατρέψει τη γραμμή και τις αυταπάτες τους. Συνεχίζουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν το διαλυτικό ρόλο που έχει παίξει ο εντός του κλάδου κυβερνητισμός (μέσω της συνδιοίκησης), επιμένουν στη μονομανία με τις θεαματικές ενέργειες, επαναφέρουν χρεοκοπημένα και επικίνδυνα συνθήματα σαν το “φέρτε πίσω τα κλεμμένα” ή το “λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους” (ναι! Ακόμα και σήμερα!).

Μόνο η είσοδος των μαζών στο προσκήνιο και η γενναία παρέμβαση σε αυτή την είσοδο των πολιτικών τάσεων που αντιλαμβάνονται τα τεκταινόμενα ως αποτέλεσμα του συσχετισμού της ταξικής πάλης, ως αποτέλεσμα δηλαδή αντιπαράθεσης μπορεί να κλονίσει όλη αυτή την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική σαβούρα και να προωθήσει με πραγματικούς όρους έστω ένα βήμα την υπόθεση της ανασυγκρότησης του κινήματος των εργαζομένων.