Ο αγώνας ενάντια στην αντιασφαλιστική επίθεση μπορεί και πρέπει να δοθεί με μαζικούς όρους και αποφασιστικότητα.

Ο αγώνας ενάντια στην αντιασφαλιστική επίθεση

μπορεί και πρέπει να δοθεί με μαζικούς όρους και αποφασιστικότητα.

Το 2005 ο περίφημος οίκος αξιολόγησης Standard & Poors σε έκθεση του για τις χώρες της Ε.Ε έγραφε, ότι « οι συντάξεις είναι πολύ γενναιόδωρες, τα ποσοστά αναπαραγωγής πολύ χαμηλά, οι ηλικιωμένοι πάρα πολλοί και “πολύ ηλικιωμένοι” ». Έντυνε δηλαδή με επισημονικοφάνεια και με τη θεωρία της “κατάρρευσης των ταμείων” την επίθεση που είχε ήδη εξαπολύσει το κεφάλαιο στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων .

Στην ίδια κατεύθυνση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ, τα ΜΜΕ και η συμπολιτευόμενη –αντιπολίτευση προβάλλουν την επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα σαν «αναγκαίο κακό» για να «σωθεί το ασφαλιστικό».!! Είναι αναγκαίο δηλαδή να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε και να μην έχει τη δυνατότητα η πλειοψηφία του λαού σε περίθαλψη. Γιατί αυτό συνεπάγεται η σύνταξη των 120 ευρώ για όσους στα 67 χρόνια τους έχουν 15 χρόνια δουλειά με ένσημα, με δεδομένο το καθεστώς της περιπλανώμενης ανασφάλιστης εργασιακής ανασφάλειας. Αυτό συνεπάγονται οι συνεχείς περικοπές –πλαφόν στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Το ασφαλιστικό σύστημα δεν θα είναι ποτέ «βιώσιμο» για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, το λαό, όσο αποδέχονται την προπαγάνδα των κυρίαρχων περί «άδειων ταμείων» και υποτάσσουν τα ασφαλιστικά και εργασιακά τους δικαιώματα στις αναλογιστικές μελέτες και στις ντερεκτίβες των ιμπεριαλιστών. Διότι τα δικαιώματα στην ασφάλιση και την περίθαλψη δεν χαρίστηκαν, αλλά κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες όταν ο συσχετισμός έγειρε υπέρ των εργαζομένων επειδή στο εργατικό- λαϊκό κίνημα ήταν ισχυρή η αγωνιστική και ταξική κατεύθυνση.

Η σύνταξη, οι παροχές σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και οι άλλες κοινωνικές παροχές είναι μέρος της παραγόμενης υπεραξίας πλούτου σε ενεστώτα χρόνο, τώρα δηλαδή , το οποίο διεκδικούν οι εργαζόμενοι , ο λαός γιατί είναι αυτοί που παράγουν όλον αυτόν τον πλούτο. Το ύψος της σύνταξης, όπως και του μισθού είναι αποτέλεσμα του ταξικού συσχετισμού και όχι τι έχουν και αν έχουν τα ταμεία. Εξ’ άλλου τα χρήματα των ταμείων τα διαχειρίστηκαν οι κυβερνώντες διαχρονικά και δεν τα «έφαγε ο λαός».

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Μπορούν οι εργαζόμενοι ,οι άνθρωποι του μόχθου να αποκρούσουν την αντιασφαλιστική επίθεση; Κατ’ αρχήν ο στόχος της Αντίστασης, το να μην περάσει το νέο ασφαλιστικό αποτελεί πολιτικό στόχο που ενοποιεί το λαό, αφού πλήττει το σύνολο των εργαζομένων –ανέργων, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Αποτελεί στόχο που μπορεί να κατεβάσει μαζικά το λαό στις απεργίες, στις διαδηλώσεις , να στριμώξει την κυβέρνηση, το σύστημα, τους «προστάτες» και να τους αναγκάσει σε υποχώρηση. Αυτό τον αγώνα οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ούτε θέλουν ,ούτε μπορούν να τη δώσουν. Η ελπίδα των εργαζομένων βρίσκεται στον αγώνα που δεν θα ελέγχουν αυτές οι ηγεσίες. Όταν οι εργαζόμενοι στον κάθε χώρο δουλειάς συζητήσουν και αποφασίσουν να πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους .

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών θεωρούμε, ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι η απαλλαγή του κινήματος από απόψεις, θέσεις και πρακτικές που το κρατούν σε ρόλο παρατηρητή ή συμβουλάτορα της κυβέρνησης. Τέτοιες είναι :

1. «Η κυβέρνηση έχει καλές προθέσεις, αλλά την εκβιάζουν οι ΕΕ, ΔΝΤ .Το κίνημα να απαιτεί να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της ή το κίνημα είναι το διαπραγματευτικό χαρτί της κυβέρνησης ». Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ έχει αποδείξει ότι εκφράζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και στηρίζει τα συμφέροντα της αστικής τάξης .Καμιά αυταπάτη πλέον.

2). « Να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα στα ταμεία ». «Να πληρώσει η εργοδοσία» Θέσεις, όπου ταυτίζονται η ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ και οι Παρεμβάσεις, παρά τις διαχωριστικές κορώνες ή ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Θέσεις που αποδέχονται τα επιχειρήματα του συστήματος για «πρόβλημα στο ασφαλιστικό». Απόψεις που εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους στην προπαγάνδα του συστήματος.. Αφαιρούν τον ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης και βάζουν το κράτος της άρχουσας τάξης να εγγυηθεί τη «βιωσιμότητα του ασφαλιστικού».

3)Η ακατάσχετη προτασεολογία ( Σύνταξη στα 60 και 55 στις γυναίκες το ΠΑΜΕ – σύνταξη στα 60 και 58 οι γυναίκες, καμιά σύνταξη κάτω απ’ τα 900 ευρώ ,κλπ ( Παρεμβάσεις),, έλεγχος της εισφοροδιαφυγής – συνδιαχείριση των ταμείων, ΑΔΕΔΥ..) γιατί «δεν φτάνει το, Να μην περάσει το νέο νομοσχέδιο».

Πραγματικά θα θέλαμε να μας εξηγήσουν, αν θεωρούν εύκολη τη μάχη ενάντια στην αντιασφαλιστική επιδρομή και έχουν τη νίκη στο τσεπάκι. Για μας, αυτό που λείπει απ’ το κίνημα δεν είναι η προτασεολογία, αλλά η εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητα των αγώνων. Μια νικηφόρα έκβαση λοιπόν αυτής της πάλης, θα δώσει κουράγιο και ελπίδα στον κόσμο της δουλειάς να συνεχίσει να αγωνίζεται για όλα όσα του στερούν και όσα του ανήκουν. Ο πολιτικός στόχος «να μην περάσει το νέο αντιασφαλιστικό» είναι επιθετικό αίτημα γιατί φέρνει αντιμέτωπους τον κόσμο της δουλειάς μ’ όλους αυτούς που του κλέβουν τον κόπο του ( κεφάλαιο, κυβέρνηση, ιμπεριαλιστές). Η κοινή δράση, που είναι επιτακτικά αναγκαία, πάνω σ’ αυτή τη βάση πρέπει να οικοδομηθεί με στόχο να βγει μαζικά ο λαός στο δρόμο του αγώνα.

Είναι γεγονός ότι οι φιλοκυβερνητικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα υπονόμευσαν αγώνες ,έσπειραν την απογοήτευση, καλλιέργησαν αυταπάτες και σήμερα επιδιώκουν να καναλιζάρουν την οργή και τη διάθεση για αγώνα των εργαζομένων σε ανώδυνες, για τη κυβέρνηση και το σύστημα, κινητοποιήσεις. Έτσι η μεν ΑΔΕΔΥ απ’ τις περιφερόμενες συγκεντρώσεις κατέληξε σε μια 24ωρη στις 4 Φλεβάρη μαζί με τη ΓΣΕΕ, ενώ η ΟΛΜΕ δέησε και αποφάσισε γενικές συνελεύσεις, για να εισηγηθεί …..την απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 4 Φλεβάρη. Άλλες δε δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, έχουν ονομάσει τις ακτιβίστικες –συμβολικές ενέργειες των λίγων, «μαχητικές κινητοποιήσεις», υποτιμώντας τις διαθέσεις του κόσμου, αλλά και την αναγκαιότητα των μαζικών διαδικασιών –γενικών συνελεύσεων- για τη λήψη αποφάσεων. Όμως οι νικηφόροι αγώνες ποτέ δεν έγιναν από συνδικαλιστικές ή πολιτικές δυνάμεις, αλλά απ’ το μαζικό, ταξικά προσηλωμένο εργατολαϊκό κίνημα. Όσοι λοιπόν επενδύουν απλά στην καταγραφή τους σαν «αγωνιστές» μακριά απ’ τους εργαζόμενους , «για τους εργαζόμενους», ενισχύουν τη λογική της ανάθεσης και αποθαρρύνουν ουσιαστικά να ξεδιπλωθεί πραγματικό κίνημα που να βάλει φρένο στην αντιλαϊκή λαίλαπα.

Στη μάχη για να μην περάσει το αντιασφαλιστικό τερατούργημα οι εκπαιδευτικοί μαζί με τους άλλους εργαζόμενους πρέπει να δώσουμε μαζικό «παρών» και να συμβάλλουμε ώστε η απεργία της 4^ης Φλεβάρη να αποτελέσει αφετηρία μαζικών παρατεταμένων απεργιακών και άλλων μορφών αγώνων για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματα μας στη δουλειά και στη ζωή.

Χανιά, 21-01-2016

Γεωργία Θάνου

Χριστίνα Λιάπη

Χαρά Ξανθάκη

Μέλη των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών