Τώρα που οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες υιοθετούν το πρόγραμμα δράσης των «ταξικών» σωματείων

Πολύ βρισιά πέφτει τα τελευταία χρόνια προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αρκετοί εργαζόμενοι δεν αρκούνται σε πολιτικούς χαρακτηρισμούς, όπως συμβιβασμένες, αλλά τις λούζουν με διάφορα κοσμητικά, που δε γράφονται αλλά λέγονται. Κι αυτές, συνεχίζουν στον ίδιο χαβά, αφού το βρίσιμο είναι μεν μια καλή εκτόνωση εκείνου που βρίζει, αλλά κανένα πρόβλημα δεν δημιουργεί στους εργατοπατέρες.

Τα τελευταία πέτρινα χρόνια, που οι κυβερνήσεις νομοθετούν και εφαρμόζουν βάρβαρα μέτρα ενάντια στον ελληνικό λαό, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις κηρύσσονται με το ζόρι. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες φροντίζουν οι 24ωρες απεργίες ντουφεκιές στον αέρα, να απέχουν μεταξύ τους δύο ή τρεις μήνες τουλάχιστο και να γίνονται στο «παρά πέντε» ή στο «και πέντε» της ψήφισης των νόμων. Απεργίες, που πριν εξαγγελθούν, έχουν ήδη υπονομευτεί από τις ηγεσίες που τις αποφασίζουν. Την ίδια στιγμή, στέκονται εχθρικά σε κάθε κίνηση ή πρωτοβουλία εργαζομένων που προσπαθούν να πάνε κόντρα στο κλίμα παραίτησης και ηττοπάθειας. Μας οδηγούν από ήττα σε ήττα, βορά στους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους υποτελείς τους.

Τον «κινηματικό» σχεδιασμό των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ακολουθούν κατά πόδας οι ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία. Ανακοινώσεις και καταγγελίες για την κυβερνητική πολιτική βομβαρδίζουν το διαδίκτυο αλλά καμία σοβαρή κίνηση, καμία προσπάθεια συνεννόησης ανάμεσα σε δυνάμεις που λένε ότι έχουν αναφορά στο κίνημα δεν υπάρχει, προκειμένου να σπάσουμε με αγώνες (πώς αλλιώς;) το σερί των ηττών.

Οι δε ακτιβισμοί και οι θεαματικές ενέργειες έχουν αντικαταστήσει κάθε άλλη δράση, σε τέτοιο βαθμό, που αρκετός κόσμος νομίζει πως κάπως έτσι είναι να αγωνίζεσαι ή ότι οι αγώνες γίνονται μέσω αντιπροσώπων. Το ζητούμενο για μερικούς είναι όλο κι όλο να «παίξει θέμα» στα δελτία ειδήσεων. Τα πανό στην Ακρόπολη, οι συμβολικές καταλήψεις, οι αλυσοδεμένοι συνδικαλιστές κλπ «γράφουν» στον φακό της τηλεόρασης. Αυτά είναι παραδείγματα για το «τι δεν είναι κίνημα».

Όλα κι όλα, όμως! Το ΠΑΜΕ έχει διαχωρίσει τη θέση του και πάει σε άλλη πλατεία, μακριά από τους συμβιβασμένους! Βέβαια, πάντα ακολουθεί τον απεργιακό προγραμματισμό των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και μόνο αυτόν. Κάνει και καμιά απογευματινή ή Σαββατιάτικη συγκέντρωση και μπόλικους ακτιβισμούς. Έτσι πορεύονται τα πράγματα!

ΤΩΡΑ, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου τα «ταξικά» σωματεία του ΠΑΜΕ να βάλουν τη σφραγίδα τους. «Έσυραν» τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στο δικό τους πρόγραμμα δράσης. Τις «ανάγκασαν» να υιοθετήσουν τον τρόπο που θα βάλει ο λαός φραγμό στον αντιασφαλιστικό νόμο λαιμητόμο! 48ωρη απεργία όταν το νομοσχέδιο έρθει στη Βουλή!!! Μετά από μια τέτοια εξέλιξη, το σύνθημα που πρέπει να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί ταυτόχρονα είναι: «ΤΩΡΑ ΣΩΘΗΚΑΜΕ»!

Έτσι, από τον Φλεβάρη περιμένουμε και… περιμένουμε. Πέρασαν ήδη τρεις μήνες. Σύμφωνα με τον προγραμματισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ, οι εργαζόμενοι απλά καθόμαστε στα αυγά μας! Το πιο αστείο θα είναι, η κυβέρνηση να φέρει το νομοσχέδιο στη Βουλή και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να δηλώσουν αιφνιδιασμένες! Εν τω μεταξύ, για τα άλλα νομοσχέδια που θα έρθουν, ίσως και πιο γρήγορα, πχ φορολογικά, δε μας λένε πώς θα αντιδράσουν.

Όλοι καταλαβαίνουμε πως οι «απ’ έξω» και η κυβέρνηση σχεδιάζουν ανενόχλητοι να πάρουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα εναντίον μας. Παρακολουθούμε να συμβαίνει αυτό που λέει η παροιμία, «όσο κάθεται ο κερατάς, μεγαλώνουν τα κέρατά του».

Όσο περιμένουμε την κεραμίδα των μέτρων να πέσει στο κεφάλι μας, το ΠΑΜΕ ακουμπάει τα πάντα στην… κορύφωση του αγώνα μέσω 48ωρης (άλλωστε ήταν δική του φαεινή). Ζητάει όλοι να στοιχηθούν πίσω από τα «ταξικά του» σωματεία. Κάτω από κάθε ανακοίνωσή του, για οποιοδήποτε θέμα, έχει μόνο να προτείνει «συμμετοχή στην 48ωρη απεργία όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό στη Βουλή». Δηλαδή, μια απεργία που δεν έχει αποφασιστεί επίσημα, ούτε ξέρουμε πότε θα γίνει. Το «πότε», το αποφασίζει η κυβέρνηση. Μέχρι τότε, η ΓΣΕΕ προσπαθεί «να φάει την 48ωρη», αφού σκέφτεται να την «κουμπώσει» πάνω στην Πρωτομαγιά, με την αιτιολογία ότι … η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία αλλά απεργία! Μας δουλεύουν ψιλό γαζί!

Γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να περιμένουμε τον σχεδιασμό των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ να αυγατίσει; Είναι φανερό πως οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν θέλουν απεργούς και διαδηλωτές και το ΠΑΜΕ αρκείται στο να έχει στη «δικιά του πλατεία» πιο πολύ κόσμο από των «άλλων». Άσε που κι αυτή τη φορά, αν θα περάσουν τα μέτρα, θα βγουν όλοι τους να πουν πως φταίει ο λαός που δεν αγκάλιασε τον αγώνα που εξαγγέλθηκε εδώ και τόοοσο καιρό!

Να χαλάσουμε τα σχέδια όλων. Της κυβέρνησης, των ξένων αφεντικών της και των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ήττας.

Να κάνουμε αυτό που δε μας αφήνουν, να κάνουμε αυτό που φοβούνται. Να γεμίσουμε ξανά τους δρόμους ως απεργοί και διαδηλωτές. Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας!

Βαγγελιώ Δερμιτζάκη

μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών