Κεντρική απεργιακή συγκέντρωση στο… Υπουργείο Παιδείας! Καλά, σοβαρολογείτε;

Στο Υπουργείο Παιδείας καλεί η ΔΟΕ την κεντρική απεργιακή συγκέντρωση στις 15 Σεπτέμβρη, ημερομηνία στην οποία θα πραγματοποιηθεί 24ωρη απεργία των δασκάλων. Μια απεργία την οποία (δεν) ακολουθεί η ΟΛΜΕ με 3ωρη στάση και συγκέντρωση στον ίδιο χώρο.

Με την επιλογή τους αυτή, τα ΔΣ των ΔΟΕ και ΟΛΜΕ κάνουν σαφείς τις προθέσεις τους σε σχέση με την απεργία της 15^ης Σεπτέμβρη αλλά και συνολικά σε σχέση με το πώς εννοούν τους «αγώνες» που σκοπεύουν να οργανώσουν. Κάνουν σαφές ότι θέλουν να υποβαθμίσουν την απεργία σε μια απλή εκδήλωση δυσαρέσκειας και την απεργιακή συγκέντρωση σε μια παράσταση διαμαρτυρίας.

Πρόκειται για μια διαλυτική απόφαση, η οποία θα επικαθίσει ακόμα πιο αρνητικά στο ήδη βαρύ κλίμα που υπάρχει στον κλάδο.

Δεν είναι ότι αποκλείουμε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο να γίνει κάποια μαζική παρέμβαση στο Υπουργείο. Οι συγκεντρώσεις όμως (και ειδικά οι απεργιακές) ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΛΑΟ και δεν μπορούν να πραγματοποιούνται σε μια ανισόπεδη ενός δρόμου ταχείας κυκλοφορίας πίσω από πλαστικά ηχομονωτικά.

Το Υπουργείο Παιδείας βρίσκεται σε χώρο παντελώς απομονωμένο από χώρους που ζει, κινείται και εργάζεται ο λαός. Σε κανέναν δε γίνεται αντιληπτή μια συγκέντρωση και η «ύπαρξή» της εξαρτιέται απολύτως από τις επιδιώξεις και τις ιεραρχήσεις των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.

Με τον τρόπο αυτό οι κινητοποιήσεις παίρνουν όλο και πιο εικονικό - τηλεοπτικό χαρακτήρα και εκφυλίζονται σε «παραστάσεις διαμαρτυρίας» όπου, αφού (αν είναι λίγο ζεστά τα αίματα) κουνηθούν λίγο οι πόρτες (είτε από ειλικρινή αγανάκτηση είτε για χάρη της κάμερας), ακολουθούν τα παζάρια για το πόσοι και ποιοι θα περάσουν ως αντιπροσωπεία για να συναντηθούν με τον υπουργό. Και η σεμνή τελετή ολοκληρώνεται με το φυλλορρόημα της συγκέντρωσης αλλά ταυτόχρονα και την ανάδειξη ενός συνδικαλιστικού δυναμικού που (ό,τι κι αν λέει) συμμετέχει στον διάλογο – απάτη, συνδιαλέγεται με τον αντίπαλο και άρα χτίζει διαύλους (πολιτικούς ή προσωπικούς) επικοινωνίας με αυτόν. Για να εμπεδωθεί ακόμα περισσότερο η σύγχυση ότι η ικανοποίηση ενός αιτήματος δεν έρχεται από το ανέβασμα της αντιπαράθεσης, από τη στήριξη στο λαό, από τη συγκρότηση των εργαζομένων – αλλά από τη σωστή παράθεση πειστικών επιχειρημάτων στους σφαγείς των δικαιωμάτων μας. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με πραγματικό κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης;

Το χειρότερο, λοιπόν, είναι ότι η επιλογή τόπου συγκέντρωσης στη συγκεκριμένη περίπτωση κουμπώνει απολύτως με όλη τη ρεφορμιστική, συνδιαχειριστική σαβούρα του εικονικού κινήματος, της συνεργασίας των τάξεων και της συνδιαλλαγής, μια σαβούρα που έχει λερώσει σε βάθος το συνδικαλιστικό κίνημα. Η μάχη για να απαλλαγεί το κίνημα από αυτή τη σαβούρα είναι μάχη ζωής για τα στοιχειώδη δικαιώματά μας.

Οι εργαζόμενοι νικάμε με τους αγώνες μας, με την οργάνωσή μας με τις πραγματικές μας διαδικασίες. Ούτε με διαλόγους ούτε με «θέαμα».

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών