Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

Οι δυσκολίες του κινήματος των εκπαιδευτικών λύνουν τα χέρια της κυβέρνησης, για να κλιμακώσει την επίθεσή της

(*) Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 810, στις 14/10/2017

Πραγματοποιήθηκε στις ΕΛΜΕ όλης της χώρας κύκλος γενικών συνελεύσεων ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, απόπειρα γενικών συνελεύσεων. Η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ-ΠΕΚ) είχε εισηγηθεί πλαίσιο μιας σαφούς υποστήριξης της κυβέρνησης στην... κοινή πορεία εξόδου από τα μνημόνια (αυτό ήταν το πνεύμα του πλαισίου). Το γεγονός αυτό από μόνο του λειτουργούσε διαλυτικά και αποσυσπειρωτικά. «Κούμπωσε» με την ψυχολογία ήττας που διακρίνει τον κλάδο -αλλά και όλο τον λαό- κι έδωσε ένα αποτέλεσμα παρουσίας λίγων δεκάδων εκπαιδευτικών ανά ΕΛΜΕ. Οι συνελεύσεις κατέληξαν σε ανοιχτά ΔΣ, ενώ η συζήτηση σε πολλές περιπτώσεις καταπιάστηκε με ζητήματα εργασιακής καθημερινότητας και προσομοίασε σε... ανοιχτά ΠΥΣΔΕ (συνδιοικητικά όργανα ανά εκπαιδευτική περιοχή).

Στην ποικιλία των «αιτημάτων» της ΟΛΜΕ συμπεριλαμβάνονταν το... πάγιο -σε όλο τον εκπαιδευτικό αστικό και ρεφορμιστικό συνδικαλιστικό κόσμο- αίτημα για «επιμόρφωση», το επικίνδυνο αίτημα για «Λύκειο αυτόνομη μορφωτική βαθμίδα», το κυβερνητικό αίτημα για «αξιόπιστο απολυτήριο με ενδοσχολικές εξετάσεις και πρόσβαση στην Γ/θμια μετά το απολυτήριο με πανελλαδικές εξετάσεις» και άλλα... πάγια, κάτω από το καπέλο της ανατροπής «των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας και ύφεσης, των πολιτικών ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ», μιας και κυβέρνηση δεν υπάρχει για την ΟΛΜΕ στην ελληνική κοινωνία... Οι δύο (ΣΥΝΕΚ, ΔΑΚΕ) και μισή (ΠΕΚ) κυβερνητικές παρατάξεις απέδειξαν ποσό επίπλαστες είναι οι διαφωνίες των κομματικών τους φορέων και πόσο στενά μπορούν να συνεργαστούν στην κατεύθυνση της πλήρους απαξίωσης και διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Με μπόλικο θράσος, τέλος, αυτή η πολύ φερέγγυα ΟΛΜΕ ζήτησε από τον κλάδο «εξουσιοδότηση κήρυξης 24ωρης απεργιακής κινητοποίησης, εάν υπάρξει αιφνιδιασμός από τη μεριά του Υπουργείου».

Αντίστοιχο πρόγραμμα δράσης-αδράνειας πρότεινε και το ΠΑΜΕ: Τις μερικές δεκάδες αιτήματα του πολιτικού του πλαισίου τις υποστήριξε με πρόταση για «24ωρη απεργία, σε περίπτωση που η κυβέρνηση φέρει σε ψήφιση μέτρα περιορισμού των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών», αλλά και αυτό όχι... με τους 70.000 εκπαιδευτικούς της Β/θμιας εκπαίδευσης μόνους τους, αλλά «μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα»!

Όπως είναι φανερό, η λέξη απεργία αποτελεί πλέον μια απαγορευμένη λέξη για την αστική και ρεφορμιστική συνδικαλιστική ηγεσία. Το γεγονός αυτό στη χειρότερη περίπτωση αποτελεί ανοιχτή απεργοσπασία και στην καλύτερη υποταγή και βόλεμα στον αρνητικό συσχετισμό.

Οι Παρεμβάσεις πρότειναν συγκεκριμένο απεργιακό βήμα μέσα στον Οκτώβρη (κάτι που είναι θετικό), αλλά με ένα πλαίσιο που καταλήγει πιθανά σε νέο ατομικό ρεκόρ των Παρεμβάσεων με καμιά εκατοστή αιτήματα! Προβληματική παραμένει η λογική υπεράσπισης των φοβερών και τρομερών αποφάσεων των συνεδρίων της ΟΛΜΕ, καθώς «παραμένουν σε ισχύ όλα τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις του κλάδου όπως διαμορφώθηκαν από το 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, ψηφίστηκαν από τις ΓΣ των ΕΛΜΕ του Σεπτεμβρίου του 2013 από χιλιάδες εκπαιδευτικούς, επιβεβαιώθηκαν στο 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ». Θυμίζουμε, ότι οι όποιες θετικές αποφάσεις έχουν παρθεί σε συνέδρια έχουν ξεπουληθεί στην πραγματικότητα από όσους απλώς ήθελαν να τις χρησιμοποιήσουν για να ανέλθουν στο αστικό πολιτικό παιχνίδι.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο που έγινε στις 5 Οκτώβρη δεν κατάφερε να συσπειρώσει στην Αθήνα πάνω από 150 ανθρώπους και στη Θεσσαλονίκη πάνω από λίγες δεκάδες. Στην Αθήνα, μόνο αηδία προκαλούσε η «αγωνιστική» επιστροφή διαφόρων ξεφωνημένων καθεστωτικών συνδικαλιστών, οι οποίοι έπιασαν τις ντουντούκες, ενώ σε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του θα είχαν πεταχτεί με τις κλωτσιές έξω από τους κόλπους του, με βάση τα άθλια έργα τους ενάντια στον κλάδο.

Ένα τέτοιο κλίμα αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και του συστήματος. Νιώθει, ότι έχει λυμένα τα χέρια της να κλιμακώσει την επίθεση μέσω του «νέου λυκείου», αλλά και της αξιολόγησης και της παραπέρα διάλυσης των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών. Πρέπει ωστόσο να γίνει κάτι ξεκάθαρο. Η προπαγάνδα περί «κανονικότητας» και η άνεση κίνησης της κυβέρνησης δεν είναι ένα πραγματικό γεγονός. Αποτελεί αποτέλεσμα της μεσολάβησης ενός παραμορφωτικού φακού που αντιστοιχεί στην αποσυγκρότηση και στην περιθωριοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Είναι διαπιστωμένο ιστορικά, ότι και οι πιο γελοίες πολιτικές συστημικές λύσεις μπορούν να δείχνουν σοβαρές, ότι και τα πιο μεγάλα αδιέξοδα του συστήματος είναι από αυτό διαχειρίσιμα στο βαθμό που η εργατική τάξη και ο λαός είναι ανασυγκροτημένοι.

Με την έννοια αυτή, χρέος των οργανωμένων δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα (ιδιαίτερα εκείνων που θέλουν να είναι κομμουνιστικές), αλλά και των ανένταχτων αγωνιστών είναι να παλέψουν ενάντια στην εμπέδωση του κλίματος ήττας και να υποστηρίξουν τη θεμελιώδη αρχή της δυνατότητας των λαϊκών αγώνων. Με σταθερή αντιπαράθεση στις γραμμές συμβιβασμού, οι οποίες στους χώρους της εκπαίδευσης εκφράζονται και με λογικές «ιδιαιτερότητας του κλάδου», «αταξικότητας της εκπαίδευσης» και άρα «δυνατότητας προοδευτικής συνδιοίκησής της». Με άλλα λόγια, παρά το γεγονός ότι οι ρεφορμιστικές αυταπάτες είναι βαθιά ριζωμένες στους χώρους της εκπαίδευσης (ως ένα από τα αποτελέσματα της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης που δυσκολεύει την καθαρή ταξική τοποθέτηση στα ζητήματα) η πάλη, σήμερα, ενάντια στις αυταπάτες αυτές είναι παράλληλη με την επιδίωξη να βγει ο κλάδος των εκπαιδευτικών στον δρόμο του αγώνα. Το γενικό πλαίσιο της πάλης προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα και είναι η στόχευση για ανατροπή της πολιτικής της φτώχειας, των απολύσεων, της ανεργίας, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και των ταξικών φραγμών. Για:

Ø  Μαζικούς μόνιμους διορισμούς - Όχι στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις στην εκπαίδευση και στη κοινωνία - Όχι στις απολύσεις.

Ø  Να ανατραπεί το πλαίσιο αξιολόγησης - αυτοαξιολόγησης. Όχι στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων.

Ø  Αυξήσεις στους μισθούς.

Ø  Κάτω τα χέρια από τα συνδικαλιστικά δικαιώματα - όχι στον κρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Ø  Να μην κατατεθεί το σχέδιο Γαβρόγλου ενάντια στους ταξικούς φραγμούς.