Με γενικές συνελεύσεις και αποφάσεις αγώνα να συνεχίσουμε στην παρακαταθήκη των κινητοποιήσεων του Μάρτη

Με γενικές συνελεύσεις και αποφάσεις αγώνα να συνεχίσουμε στην παρακαταθήκη των κινητοποιήσεων του Μάρτη

Ο αγώνας για το δικαίωμα στην πλήρη και μόνιμη δουλειά είναι σπουδαίος και πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά!

Οι απανωτές κινητοποιήσεις που έγιναν το Μάρτη αποτέλεσαν ένα μικρό αλλά σημαντικό βήμα του κινήματος των εκπαιδευτικών. Ήταν η πρώτη μετά από τέσσερα χρόνια, όχι αμελητέα εμφάνισή του, μια εμφάνιση που έγινε με όρους μαζικότητας και μαχητικότητας. Με τις κινητοποιήσεις αυτές:

ü  Επανήλθε στο δρόμο η αντίσταση και η διεκδίκηση.

ü  Ξεπεράστηκαν οι χαρταπιάγκες αιτημάτων που μπορεί να θυμίζουν μανιφέστα αλλά όχι αγώνα.

ü  Προσπεράστηκε η αποπροσανατολιστική γραμμή υπουργείου – ΟΛΜΕ –ΔΟΕ, που προσπάθησαν να ανοίξουν ως θέμα συζήτησης τα «κριτήρια διορισμών» σε μια φάση που έρχονται απολύσεις.

ü  Μα, πάνω απ’ όλα, -έστω ανολοκλήρωτα, έστω δειλά- αναδείχτηκε το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, που είναι αυτό της αδιοριστίας, των απολύσεων και της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και, άρα, αντικειμενικά και το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ που δεν μπορεί να είναι άλλο από τη ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ μέσα κι έξω από την εκπαίδευση.

Οι κινητοποιήσεις αυτές –παρά το ότι είχαν απέναντί τους τις απανωτές προσπάθειες της αστικής και ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής ηγεσίας να τον αποκλιμακώσουν και να τον υπονομεύσουν- κατάφεραν να δημιουργήσουν θετικές παρακαταθήκες. Αποτέλεσμα της πίεσης που παρήγαγαν οι κινητοποιήσεις του προηγούμενου μήνα, ήταν οι προσπάθειες του υπουργείου να διασπάσει και να αποπροσανατολίσει τους συμβασιούχους εκπαιδευτικούς μέσω συναντήσεων με τρεις από τις ενώσεις τους μέσα στο Πάσχα. Στη συνάντηση αυτή δημοσιοποιήθηκε από τον υπουργό η διασπαστική και διαλυτική πρόταση (υποτίθεται των «θεσμών») αντί για μόνιμοι διορισμοί, να υπάρξουν κάποιες πενταετείς συμβάσεις αναπληρωτών.

Στόχος του υπουργείου και του συστήματος συνολικά είναι να συντρίψει οποιοδήποτε όνειρο για πλήρη και μόνιμη δουλειά. Να πείσει ότι έχει παρέλθει η εποχή της μόνιμης δουλειάς με τον ίδιο τρόπο που θέλει να πείσει ότι έχει παρέλθει η εποχή των συντάξεων, της δωρεάν περίθαλψης, των εργασιακών δικαιωμάτων συνολικά. Η στρατηγική αυτή επιδίωξη συνδέεται με τη συνολική ρεβάνς που θέλει να πάρει το κεφάλαιο από τον κόσμο της εργασίας. Το σύστημα όμως δεν αναιρεί ΟΛΑ τα βασικά δικαιώματα «επειδή λείπουν τα χρήματα» ή «επειδή υπάρχει χρέος». Τα αναιρεί επειδή ΜΠΟΡΕΙ να ΤΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ, επειδή δηλαδή η αποσυγκρότηση του κινήματος και η μακρόχρονη διάλυσή του δυσκολεύει το πιο μαχητικό, μαζικό και αποφασιστικό ξεδίπλωμα των αγώνων. Τα αναιρεί επειδή μπορεί να τα αναιρέσει με την ίδια ακριβώς λογική που, ΑΛΛΟΤΕ, τα παραχώρησε γιατί ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ να τα παραχωρήσει.

Η ανεργία, οι απολύσεις, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η δουλειά σε συνθήκες δικαιωμάτων που παραπέμπουν πολλές δεκαετίες πίσω ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, είναι απλή έκφραση δυσμενούς συσχετισμού. Με την έννοια αυτή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ είναι η ανάγκη συγκρότησης αυτού του σπουδαίου αγώνα. Γιατί, ο αγώνας για μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση και για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων (αναπληρωτών) είναι ένας σπουδαίος αγώνας που έρχεται να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα των αντιδραστικών επιλογών του συστήματος. Ένας αγώνας που έκανε κάποια πρώτα μικρά βήματα, που δεν πρέπει να μείνουν μετέωρα. Γιατί οι συσχετισμοί δεν αλλάζουν στις πάσης φύσης εκλογές αλλά στους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους, δύσκολους αγώνες.

Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να δοθεί με «πειστικά επιχειρήματα» στον αντίπαλο, ούτε με ημερίδες, ούτε με «διαλόγους» με τους σφαγείς των δικαιωμάτων μας, ούτε με πολυδιάσπαση (παραταξιακή, ειδικοτήτων), ούτε με «λογιστικό» υπολογισμό του «πόσοι και με ποια κριτήρια είναι σωστό να διοριστούν», ούτε με αυταπάτες για εύκολες νίκες που θα προκύψουν μέσα από κόλπα και βερμπαλισμούς.

Μπορεί να δοθεί με τη συνείδηση της πολιτικής που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, με την αναγνώριση των φανερών εχθρών και των ψεύτικων φίλων, με το ρεαλισμό του ρόλου που παίζουν οι αστικές και ρεφορμιστικές ηγεσίες. Με συνείδηση του τι παλεύουμε, της σημασίας, των δυσκολιών αλλά και των δυνατοτήτων. Με συγκέντρωση δυνάμεων, με λογική κλιμάκωσης και ενιαίου αγώνα όλων –συμβασιούχων και μόνιμων.

Να προχωρήσουμε σε γενικές συνελεύσεις που θα αποφασίσουν αγωνιστικό, απεργιακό πρόγραμμα δράσης.

Μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους, μαζικοί μόνιμοι διορισμοί, ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ μέσα κι έξω από την εκπαίδευση.