Για το 19ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ

Για το 19^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ                 

Υποτονικότητα, απόσταση από τον κλάδο, εξευτελισμός διαδικασιών και προετοιμασία χειρότερων συνδικαλιστικών εξελίξεων

Μετά από δύο χρόνια αδράνειας και υποταγής της ΟΛΜΕ, δεν θα μπορούσε ένα συνέδριό της (και μάλιστα λίγες μόλις μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές) να ήταν καλύτερο.

Ο απολογισμός του προέδρου της ΟΛΜΕ αποτέλεσε ένα πλήρες διαζύγιο από τη συνδικαλιστική πραγματικότητα που έζησαν οι εκπαιδευτικοί. Αραδιάζοντας δεκάδες «δράσεις», ανάμεσα στις οποίες και συναντήσεις με την κυβέρνηση, η ΟΛΜΕ επιδίωξε να δώσει την εικόνα μιας ομοσπονδίας που σφύζει από ζωή! Ακολούθησε ο… εντυπωσιακός οικονομικός απολογισμός με έσοδα για την ΟΛΜΕ της τάξης των 930.000 ευρώ και έξοδα 900.000 ευρώ! Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ (ως υπουργός οικονομικών που επιστρέφει χρήματα σε φορολοταρίες) διευκρίνισε ότι τμήμα των εσόδων αυτών… επιστρέφει στον κλάδο μέσω της επιδότησης των παιδικών κατασκηνώσεων. Κανένας προβληματισμός, ασφαλώς, για στήσιμο απεργιακών ταμείων αφού στις πολυποίκιλες δράσεις της Ομοσπονδίας δεν συμπεριλαμβάνεται κανένας αγώνας.

Το βράδυ της τρίτης μέρας ζήσαμε τον απόλυτο εξευτελισμό των διαδικασιών. Το προεδρείο του Συνεδρίου παρουσίαζε τα συμπεράσματα των λεγόμενων «επιτροπών του συνεδρίου» (διαπαραταξιακές επιτροπές που στόχο έχουν την προετοιμασία των προτάσεων και των ψηφισμάτων που θα παρουσιαστούν στους συνέδρους με παράλληλη διερεύνηση των συμφωνιών) ως τελικά αποτελέσματα – αποφάσεις του συνεδρίου! Ακυρώνοντας πλήρως την ύπαρξη συνεδρίου, το Προεδρείο ανακοίνωνε: «ψήφισμα νούμερο 11: Προτάθηκε από την τάδε παράταξη, υπερψηφίστηκε στην επιτροπή ψηφισμάτων από δύο παρατάξεις, καταψηφίστηκε από άλλες δύο, μία ψήφισε λευκό – άρα το ψήφισμα δεν περνάει. Προχωράμε στο ψήφισμα νούμερο 12… κοκ»! Η ψηφοφορία των πέντε υποκατέστησε όχι μόνο την πολιτική συζήτηση αλλά και τις αποφάσεις. Οι σύνεδροι ούτε λίγο ούτε πολύ θα μπορούσαν να μείνουν σπίτι τους και απλώς να ενημερωθούν για τους τακτικισμούς και τα πάρε-δώσε των παρατάξεων στις επιτροπές προτάσεων και ψηφισμάτων τακτικισμοί και πάρε-δώσε που, τελικά, οδηγούσαν σε αποφάσεις!

Χειρότερα έγιναν τα πράγματα όταν το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών έπαιξε (εκούσια ή ακούσια) το ρόλο του λαγού, ανοίγοντας θέμα καταστατικών αλλαγών στο επόμενο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Ως αιτία (ή πρόσχημα), χρησιμοποίησε το ζήτημα της 24ωρης απεργίας (το καταστατικό της ΟΛΜΕ δεν της δίνει το δικαίωμα να προκηρύξει 24ωρη απεργία χωρίς συνέλευση προέδρων). Ωστόσο, είναι γνωστό ότι το ΠΑΜΕ έχει κατά καιρούς προτείνει μια σειρά καταστατικών αλλαγών, οι περισσότερες από τις οποίες οδηγούν στην παραπέρα γραφειοκρατικοποίηση της Ομοσπονδίας, στη μεγαλύτερή της απόσταση από τις ΕΛΜΕ και τον κλάδο. Ακόμα πιο σαφής είναι αυτή η επιλογή για τις δυνάμεις του συστήματος ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ, οι οποίες επιδιώκουν και τον απόλυτο κρατικό έλεγχο των συνδικάτων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι δυνάμεις αυτές έδωσαν μάχη για να περάσει η πρόταση του ΠΑΜΕ. Η έντεχνη προσπάθεια του ΠΑΜΕ να παρουσιάσει μια εικόνα ότι οι προτεινόμενες καταστατικές αλλαγές αφορούν το ζήτημα της 24ωρης αποδομήθηκε από τους συμμάχους του ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ, που μιλούσαν (επίσης έντεχνα αόριστα) για «κάποιες χρήσιμες καταστατικές αλλαγές».

Τα καταστατικά ζητήματα (για να περάσει απεργία, πρέπει να ψηφιστεί από το 50%+1 των ΕΛΜΕ, οι οποίες όμως να αντιστοιχούν στα 2/3 + 1 των εκπαιδευτικών, οι εκλογές γίνονται με βάση το ν.1264 που νομιμοποιεί τον κρατικό έλεγχο και καταστρατηγεί την απλή αναλογική κα.) που υπάρχουν στην ΟΛΜΕ δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε θετική κατεύθυνση υπό την ηγεμονία των παρατάξεων του συστήματος. Το να δίνει κάποιος πάσα σήμερα στις δυνάμεις αυτές (και μάλιστα όχι στα πρωτοβάθμια σωματεία, όπου μπορεί να μιλήσει ο κλάδος, αλλά σε Ομοσπονδίες, όπου οι αποφάσεις κρίνονται από τις υπόγειες συνεννοήσεις και τα ανταλλάγματα ανάμεσα σε αστικές και ρεφορμιστικές παρατάξεις), αποτελεί μια πολύ κακή υπηρεσία. Αν κάποιος δηλώνει ότι οι δυνάμεις του συστήματος θα ανοίξουν ζήτημα καταστατικών αλλαγών, για να υπάρξουν θετικές αναπροσαρμογές, τότε λέει απλώς ψέματα ή είναι απολύτως αφελής πολιτικά.

Δεν θα είναι λοιπόν καθόλου απίθανο να βρισκόμαστε μπροστά σε μικρό ή μεγάλο συνδικαλιστικό πραξικόπημα. Ας ελπίσουμε ότι οι εκπαιδευτικοί με τη μαζική τους κίνηση και τους αγώνες τους θα μπλοκάρουν κάθε τέτοια εξέλιξη.

Οι σύνεδροι των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών στο συνέδριο:

- ανέδειξαν τις βασικές πτυχές της επίθεσης του συστήματος, τόσο τα δύο τελευταία χρόνια, όσο και από δω και πέρα.

- έβαλαν την αντίληψή μας για την αναγκαιότητα να ανατραπεί στο κίνημα η γραμμή της υποταγής αλλά και η χρόνια κυριαρχία της γραμμής του κυβερνητισμού, της συνδιαχείρισης και της συνδιοίκησης.

- στήριξαν πολιτικά την γραμμή του αδιαπραγμάτευτου αγώνα.

- υποστήριξαν την αναγκαιότητα ενίσχυσης του αντιιμπεριαλιστικού – αντιπολεμικού κινήματος.

- πρόβαλαν την αναγκαιότητα της κοινής δράσης μακριά από πλήρη πολιτικά προγράμματα εκλογικής κοπής και επιδίωξης.

Σε κάποια συγκεκριμένα ζητήματα:

- Καταγγέλλουμε την απόφαση των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ για παρακράτηση των εισφορών μέσω μισθοδοτικών καταστάσεων. Δεν αναγνωρίζουμε την απόφαση γιατί στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν υπάρχει δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και τα πρωτοβάθμια σωματεία (ΕΛΜΕ) δεν έχουν καμία υποχρέωση να εφαρμόζουν αποφάσεις της ΟΛΜΕ με τις οποίες διαφωνούν.

- Θα σταθούμε αποφασιστικά απέναντι σε κάθε ενδεχόμενη απόπειρα συνδικαλιστικού πραξικοπήματος, που στόχο θα έχει την πλήρη υποταγή και απονεύρωση των συνδικάτων και την απαξίωση των ΕΛΜΕ από την Ομοσπονδία.

Σε κάθε περίπτωση, είχαμε δηλώσει και πριν το συνέδριο: «Οι ΟΛΜΕ –ΔΟΕ αυτά τα χρόνια πλειοδότησαν σε… αδράνεια και αποδοχή της αντιδραστικής πολιτικής της κυβέρνησης και του συστήματος. Τα νέα ΔΣ ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, με βάση τα πολιτικά δεδομένα (Σημ: έτσι κι αλλιώς είναι ίδια), είναι φανερό ότι θα σταθούν απέναντι σε κάθε ενδεχόμενο συγκρότησης των αντιστάσεων του κλάδου την επόμενη χρονιά, η οποία θα χαρακτηριστεί από νέο γύρο επίθεσης στα δικαιώματα στις σπουδές και στη δουλειά». Και: «Σε αυτό το περιβάλλον, η προσπάθεια πρέπει να πέσει στα πρωτοβάθμια σωματεία. Εκεί πρέπει να δοθεί η μάχη συγκρότησης αγώνων και πλαισίωσή τους με μαζικούς όρους από τη μεγάλη μάζα των εκπαιδευτικών που, για την ώρα, βρίσκεται στο περιθώριο. Εκεί πρέπει να δοθεί η μάχη να μη γίνουν τα σωματεία γλάστρες δίπλα στο κράτος και την κυβέρνηση.»

Σε αυτή τη γραμμή θα κινηθούμε: Στις ΕΛΜΕ θα παλέψουμε να συμβάλουμε στη συγκρότηση αντιστάσεων και διεκδικήσεων. Προσπαθώντας να οικοδομήσουμε κινήσεις κοινής δράσης με στόχο την εξυπηρέτηση του κινήματος και την έξοδο των εκπαιδευτικών σε αγωνιστικούς δρόμους. Αν χρειαστεί χωρίς, αν χρειαστεί ενάντια και στην ΟΛΜΕ.