Σκέψεις για την τηλεργασία και τηλεκπαίδευση (Μήπως ήρθαν για να μείνουν;)

Αρχικά, η τηλεργασία, εντάσσεται στις βλέψεις του κεφαλαίου χρόνια τώρα καθώς είναι μια μορφή εργασίας που κουμπώνει στα ήδη αρνητικά δεδομένα για τους εργαζόμενους. Τα ελαστικά ωράρια μπορούν πολύ εύκολα να ξεχειλώσουν ακόμα περισσότερο τώρα, αφού ούτως ή άλλως είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου! Λένε, «τι καλύτερο να κάνεις απ‘ το να δουλεύεις;». Ενώ κανείς δε λέει στους εργαζόμενους ότι θα φορτωθούν και το κόστος του εξοπλισμού (υπολογιστής, κάμερα, ηλεκτρονική γραφίδα) και των αναλώσιμων. Ακόμα και στις περιπτώσεις που τους παρέχονται τα βασικά (ένας υπολογιστής για παράδειγμα), επωμίζονται και πάλι την ευθύνη  για τη συντήρηση τους. (Πολλές οι «ευθύνες» λοιπόν απέναντι στα αφεντικά που έχουν ήδη αρχίσει τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες κατά χιλιάδες).

Επιπλέον, η τηλεργασία είναι ένας εξαιρετικός τρόπος αποξένωσης των εργαζόμενων, και καταπάτησης κάθε συλλογικής έννοιας.  Όταν δε γνωρίζεις καν τους συναδέλφους σου, πώς θα σταθείς στο πλευρό τους και θα διεκδικήσετε μαζί; Φαίνεται επομένως, πως δεδομένων των συνθηκών, ο άμεσος εξαναγκασμός αρκετών εργαζόμενων σε τηλεργασία, απαντά σε επιδιώξεις ετών για το σύστημα απέναντι τους, απέναντι στο αίσθημα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Να μην γίνει λόγος και για την ασφάλιση και τους μισθούς γιατί αυτά τίθενται υπό αμφισβήτηση από καιρό.

Από την άλλη, και παράλληλα με την τηλεργασία προωθείται και η τηλε-εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, σε σχολεία και πανεπιστήμια, αλλά και στην ιδιωτική εκπαίδευση.  Κόπτεται η κυβέρνηση να μην χαθεί η χρονιά ή το εξάμηνο για μαθητές και φοιτητές. Στο ίδιο μοτίβο με την τηλεργασία και τον γενικό εγκλεισμό στα σπίτια, προτρέπει σε διαδικτυακές διαλέξεις, εργασίες και τεστάκια χωρίς σταματημό, γιατί το καλύτερο που έχει η νεολαία να κάνει είναι να κάτσει να διαβάσει!  Η εντατικοποίηση χτυπάει κόκκινο ξανά. Και πάλι βέβαια θεωρούν δεδομένο ότι όλοι οι μαθητές και οι φοιτητές διαθέτουν τα απαραίτητα τεχνικά μέσα για μια τέτοια διαδικασία. Δε νοιάζονται διόλου για τα παιδιά και τους νέους των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων στους οποίους φέρνουν ακόμα περισσότερες δυσκολίες, θέλοντας τους με σκυμμένο το κεφάλι πάντα και παντού. 

Ταυτόχρονα συνεχίζουν να περνάνε διάφορα μέτρα που ανενόχλητοι θα εφαρμόσουν όσο οι φοιτητές βρίσκονται μακριά από τις σχολές τους, μην μπορώντας να συζητήσουν και να οργανωθούν. Δεν είναι καινούριες, άλλωστε, ούτε οι απόψεις για διαδικτυακές συνελεύσεις ή ψηφοφορίες που μπορεί να ακολουθήσουν. Οι μαζικοί αγώνες είναι αυτοί που τους τρόμαζαν πάντα, και όχι η απομόνωση του λαού.

Οι εργαζόμενοι και η νεολαία δε θα πρέπει να δεχτούμε τη μονιμοποίηση καμιάς μορφής τέτοιων σχεδιασμών όπως η τηλεργασία και η τηλε-εκπαίδευση, και μετά το πέρας της κατάστασης αυτής. Όπως επίσης δε θα πρέπει να δεχόμαστε λογικές προτασεολογίας για να διαχειριστεί το σύστημα την κρίση που βιώνει με την επέλαση του κορωνοϊού. Δεν είναι λίγες βέβαια οι ρεφορμιστικές εκείνες δυνάμεις οι οποίες πάντα αρέσκονταν να δίνουν τις συμβουλές τους στο σύστημα για την καλύτερη διαχείριση διαφόρων καταστάσεων, μακριά απ’ τις πραγματικές διεκδικήσεις και τα αιτήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας. Η πραγματικότητα βέβαια δείχνει πως αυτό καταφέρνει να βρίσκει τον τρόπο να αποκομίζει το κατιτίς του, εκμεταλλευόμενο τις όποιες συνθήκες. Μόνο η πάλη του λαού και των εργατών μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ΄ αυτό, και αυτός είναι και ο  δρόμος στον οποίο θα βαδίζουμε παρά τις απαγορεύσεις τους!

ΔΣ Φοιτήτρια