Μπορεί η σφαγή των νηπίων του Ηρώδη να έχει αμφισβητηθεί από
πολλούς ιστορικούς –όπως και άλλα πράγματα–, όμως ο ιστορικός του μέλλοντος δεν
θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει… τη σφαγή νηπίων και προνηπίων (μετά των γονέων
τους και των εκπαιδευτικών) που λαμβάνει χώρα στο –καθόλου σωτήριο– κορονοέτος
2020 από την περίοδο των εγγραφών στα νηπιαγωγεία μήνα Μάη μέχρι και λίγο πριν
ανοίξουν (;) τα σχολεία.
Και όλοι αναρωτιούνται: Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Πώς γίνεται
όλοι να βλέπουν το τρένο να έρχεται και να μένουν ακίνητοι στη γαλαρία; Τι
ζούμε, Θεέ μου; (για όσους πιστεύουν).
Ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή. Μια κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ),
«ακούγοντας» το αίτημα του κλάδου, θεσμοθετεί πριν από τρία χρόνια την
υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Χωρίς να δώσει ούτε ένα ευρώ από τον
προϋπολογισμό για τις ανάγκες (αίθουσες, νηπιαγωγοί) που θα προέκυπταν. Μια
δεύτερη κυβέρνηση (Ν.Δ.), όχι μόνο για να φανεί φιλολαϊκή αλλά γιατί μια τέτοια
αναταραχή βόλευε και τη δική της αντιλαϊκή ατζέντα, σαν τέλειωσε το τρίχρονο
βαθμιαίο –υποτίθεται– και πιλοτικό (χωρίς πιλότο!) μεταβατικό διάστημα,
εφαρμόζει άτεγκτα τον νόμο και εξαιρεί μόνο πέντε δήμους πανελλαδικά από την
εφαρμογή (όχι και τους πιο μικρούς – τυχαίο; δεν νομίζω). Επιπρόσθετα, σαν τον
κλέφτη και μέσα στην καραντίνα, με ΠΝΠ θεσμοθετεί τον Απρίλη τη δυνατότητα των
δήμων «προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες σε απαιτούμενες αίθουσες για την
υλοποίηση της δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης για το σχολικό έτος 2020-21» να
μπορούν «να αναθέτουν δημόσιες συμβάσεις προμήθειας προκατασκευασμένων αιθουσών
προσχολικής εκπαίδευσης, συναφών υλικών, υπηρεσιών και έργων για την τοποθέτησή
τους, καθώς και του απαιτούμενου εξοπλισμού για τη λειτουργία τους, κατά τις
διατάξεις».
Οι δήμοι, βλέποντας το ζεστό χρήμα του… επιτελικού κράτους,
το θεωρούν ευκαιρία για να χωθούν στο παιχνίδι, γρήγορα όμως διαπιστώνουν πως
με το πέρας της καραντίνας δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τις απαιτούμενες
δυνατότητες.
Το ενδιαφέρον είναι βέβαια τι έκαναν οι εκπρόσωποι του
εκπαιδευτικού κλάδου και οι συνοδοιπόροι αυτών (όποιος δεν νιώθει τέτοιος ας
σηκώσει το χέρι): από τον αρχικό ενθουσιασμό που ένα πάγιο αίτημα του κλάδου
υλοποιήθηκε πέρασαν –αρκετοί κατά τόπους συνδικαλιστές που αναφέρονται στην
ποικιλώνυμη Αριστερά– σε κοινές... περιπολίες μαζί με αντιδημάρχους προς
αναζήτηση χώρων που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τα νέα τμήματα ή παραρτήματα
που αναγκαστικά θα δημιουργούνταν! Τέτοιος ο ρόλος του συνδικαλισμού, κατ’
αυτούς. Κάποιοι –ακόμα πιο «προχώ»– έβαζαν πλώρη για το ενιαίο, πια,
δεκατετράχρονο σχολείο! Η ύπαρξη, βλέπετε, τότε στα κυβερνητικά έδρανα μιας
«φιλολαϊκής» κυβέρνησης εξέτρεφε και γιγάντωνε τις συμμετοχικές αυταπάτες κάθε
είδους. Μέχρι που ανέλαβαν οι σημερινοί για να ολοκληρώσουν το έργο των
προηγούμενων.
Ετσι φτάσαμε σε ένα σημείο όπου κυβερνήσεις, δήμοι και
συνδικαλιστικές ηγεσίες με τους συνοδοιπόρους (είπαμε, όποιος δεν νιώθει έτσι
ας σηκώσει το χέρι!) να μην μπορούν να χαρούν με τον μεγάλο θρίαμβο. Κάτι σαν
τη νύφη που δεν μπορεί να ευχαριστηθεί τον γάμο της.
Το ζήτημα βέβαια είναι πως αυτή τη «συνέργεια» την πληρώνουν
ακριβά οι αληθινοί πρωταγωνιστές της σχολικής πραγματικότητας: οι γονείς, που
δεν ξέρουν μέχρι αυτή την ώρα σε ποιο νηπιαγωγείο θα φοιτήσουν τα παιδιά τους·
τα νήπια που, λόγω της εκτίναξης των εγγραφών, αν μένουν διακόσια και κάτι
μέτρα από το νηπιαγωγείο της γειτονιάς τους, δεν μπορούν να φοιτήσουν σε αυτό·
τα τμήματα ένταξης που συμπιέζονται· οι νηπιαγωγοί που αλλόφρονες προσπαθούν να
αντιμετωπίσουν την οργή και την αγανάκτηση των γονιών. Και όλα αυτά σε εποχή
πανδημίας που απαιτεί αύξηση αποστάσεων!
Αλλά δημιουργούνται και άλλες παράπλευρες απώλειες: τα κίμπο
και τα προκατασκευασμένα κουτιά που προγραμματίζονται να κατσικωθούν σε αυλές
σχολείων ως… εσωτερικοί μετανάστες θα στερήσουν τον ήδη στερημένο χώρο σε
άλλους μαθητές. Επιμένουμε. Σε εποχή πανδημίας και αύξησης των αποστάσεων!
Και να μην ξεχνάμε και τους εργαζόμενους στους δημοτικούς
παιδικούς σταθμούς, που με την αποδυνάμωσή τους χάνουν την εργασία τους ή
οδηγούνται σε εργασιακή περιπλάνηση εντός των δημοτικών υπηρεσιών (αλλά αυτός
είναι και στόχος του επιτελικού κράτους, οπότε όλα καλά!).
Τι να γίνει, λοιπόν, αφού έτσι ήρθαν τα πράγματα αλλά δεν
πρέπει έτσι να πάνε; Τι νόημα πρακτικό και ουσιαστικό έχει σήμερα να σηκώνει
κανείς το χέρι και να διαφοροποιείται από αυτή τη «συνέργεια» της συμφοράς;
Κατ’ αρχάς να αναγνωρίσει –άποψη που, αν δεν λοιδορούνταν,
τουλάχιστον αγνοούνταν επιδεικτικά έως αμήχανα– ότι δεν είναι η θεσμοθέτηση της
δίχρονης υποχρεωτικής αγωγής η λυδία λίθος, αλλά είναι οι αγώνες για τα
«κλασικά πράγματα», για σχολειά και δασκάλους, που μπορούν με τους όρους του
κινήματος να φέρουν αποτέλεσμα. Δεν φαίνεται αυτό ρεαλιστικό σήμερα; Ε, ας
λουστούμε λοιπόν –μπόλικο– τον «ρεαλισμό» της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής
κυβερνήσεων και δήμων!
Ας προσχωρήσουμε λοιπόν στον ρεαλισμό των αγώνων. Μαζί με
όλους τους εκπαιδευτικούς που σε συνθήκες μη ασφαλούς επαναλειτουργίας των
σχολείων και εφαρμογής του κακόφημου πολυνομοσχέδιου της Κεραμέως (ειδικά στο
ζήτημα των μαθητών ανά τάξη) θα έχουν να αντιμετωπίσουν μία κανονική «κόλαση».
Να απαιτήσουμε μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών, να κόψουν
τον λαιμό τους δήμαρχοι, διευθύνσεις, περιφέρειες και κυβερνητικοί να βρουν χώρους
που να πληρούν τους υγειονομικούς και εκπαιδευτικούς όρους για να βρίσκονται
και να φοιτούν άνθρωποι σε αυτούς. Ξέρουν να βρίσκουν λεφτά για ζαρντινιέρες
και για τις κοινωνικές διαφημίσεις των καλαναρχών!
Με γενικές συνελεύσεις στα προαύλια των σχολείων να
αποφασίσουμε απεργιακές κινητοποιήσεις. Το ξεκίνησαν ήδη στην Ισπανία. Το
συζητάνε στη Γαλλία. Το μήνυμα στη νέα ηλεκτρονική εποχή δεν θέλει πολύ για να
διαδοθεί. Ενα παγουρίνο δρόμος…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΟΣ
Μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου