ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

 

Η τάξη που κυριαρχεί κάθε φορά συγκροτεί την εξουσία της με τη μορφή του κράτους και εκφράζει τη θέλησή της με τη μορφή του νόμου. Όσο στέριωνε την κυριαρχία της η αστική τάξη, τόσο μεγάλωνε η δύναμη των δικαστηρίων. Υπηρέτες του καταμερισμού εργασίας, ονομάζει τους δικαστές ο Μαρξ.

Το κυρίαρχο αστικό αφήγημα θέλει τη δικαιοσύνη ανεξάρτητη, τυφλή, ισορροπημένη, να κρίνει ακριβοδίκαια και να μοιράζει δίκιο. Το αφήγημα δεν λειτουργεί. Ο λαός ψάχνει να βρει το δίκιο του μες στις δικαστικές αίθουσες, μα του κάκου.

Βάρα τον φτωχό μα βλέπε και το δίκιο του, λέει μια παροιμία. Όμως, η δικαιοσύνη που έχει τα μάτια της ορθάνοιχτα, διαλέγει τον πλούσιο. Αν κάποιος κλέψει μια φραντζόλα ψωμί, θα καταδικαστεί όχι για το ψωμί αλλά για την πράξη του, γιατί παραβίασε τον νόμο. Αν έχει καταδικαστεί ξανά για το ίδιο έγκλημα, τότε ο χαρακτηρισμός εγκληματίας του αξίζει και χωρίς ελαφρυντικά. Η καθαρίστρια που πλαστογράφησε το απολυτήριο δημοτικού, απαξίωσε θεσμούς για να διεκδικήσει μόνιμη δουλειά σε μια εποχή που η εργασία ταυτίζεται με την ανασφάλεια. Ο πλούσιος δε θα έκλεβε ποτέ μα ποτέ μια φρατζόλα ψωμί γιατί απλά όλες είναι δικές του κι αυτό δεν είναι έγκλημα. Η πράξη της καθαρίστριας θίγει τα συμφέροντά του.

Η πολύκροτη δίκη της Χρυσής Αυγής τελειώνει. Οι αποφάσεις μοιάζουν με σκωτσέζικο ντουζ. Την ικανοποίηση της καταδίκης και του χαρακτηρισμού της Χ.Α. ως εγκληματική οργάνωση, διαδέχτηκε η απογοήτευση και ο εκνευρισμός από το άκουσμα των ποινών.

Το σύστημα απέδωσε τη δικαιοσύνη που πιέστηκε να δώσει. Παραμερίζει το ναζιστικό μόρφωμα αφού πρώτα το έκανε κόμμα αλλά δεν εξοντώνει τα φυσικά πρόσωπα. Βέβαια, η Χρυσή Αυγή και η ηγεσία της δέχτηκαν σημαντικό πλήγμα, ηττήθηκαν. Όμως, ακόμα κι αν οι ποινές γίνουν οι πιο βαριές, οι λογαριασμοί με τον φασισμό δεν τελειώνουν.

Το δικαστήριο δίκασε πράξεις, όχι ιδέες. Οι ιδέες και η πολιτική ατζέντα των ναζιστών απολαμβάνουν την ελευθερία τους. Τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τις λαϊκές κινητοποιήσεις καταδιώκει η κυβέρνηση. Ο εθνικισμός και ο σωβινισμός καλλιεργούνται συστηματικά από επίσημα κι ανεπίσημα χείλη. Οι μηχανοκίνητες μονάδες της αστυνομίας πέφτουν πάνω στους διαδηλωτές… Καθημερινά, μεγάλα ή μικρά γεγονότα αποδεικνύουν πως το σύστημα φασιστικοποιείται.

Τον φασισμό δε θα τον δικάσει κανένα δικαστήριο. Τις μεγάλες αδικίες δεν τις καταδικάζει κανένας δικαστής. Ο φασισμός και το άδικο παράγονται απ’ το σύστημα και οι θεσμοί του το υπηρετούν. Ο φασισμός και το άδικο τσακίζονται με αγώνα.

Οι χιλιάδες που πλημμύρισαν τους δρόμους μπροστά από το Εφετείο στις 7 του Οκτώβρη έχουνε μπροστά τους καθήκοντα. Με την ίδια ζέση πρέπει να μαζικοποιήσουν τους αγώνες που ξεσπούν. Μπροστά μας έχουμε πολλές απεργίες και διαδηλώσεις. Πολλές φορές πρέπει να πλημμυρήσουν οι δρόμοι με διαδηλωτές.

Υστερόγραφο:

Υπάρχει μια τάξη που δεν ζητάει καμιά ιδιαίτερη δικαιοσύνη, εφόσον εναντίον της ασκείται όχι μια ιδιαίτερη αδικία αλλά η αδικία γενικά. Που δεν βρίσκεται σε μονόπλευρη αντίθεση με τις συνέπειες αλλά σε ολόπλευρη αντίθεση με τις προϋποθέσεις του συστήματος. Όταν παλεύει για το δίκιο της απελευθερώνει όλη την κοινωνία. Με αυτή την τάξη, την εργατική, φαίνεται να μην ασχολείται κανείς. Επειδή δεν μιλάει, δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Όταν θα κάνει αισθητή την παρουσία της, θα θέσει τη συζήτηση που εξελίσσεται αυτές τις μέρες για τον φασισμό και τη δικαιοσύνη, σε άλλη βάση. Έχει ο καιρός γυρίσματα.

 Β.Δ.