Μπαταρίες που άδειασαν κιόλας…

Τα σχολεία άνοιξαν με την κυβέρνηση να διατυμπανίζει για τους διορισμούς που έκανε και τη στελέχωση όλων των εκπαιδευτικών από την αρχή στη θέση τους. Ως φετινή νεοδιόριστη λοιπόν, που έπρεπε σε διάστημα 15 ημερών να βρει σπίτι να μετακομίσει και να ενταχθεί στο νέο περιβάλλον και όλα αυτά με τα λεφτά του ταμείου ανεργίας, η εικόνα που μεταφέρουν οι περισσότεροι συνάδελφοι σίγουρα δε συνάδει με τις προοπτικές του υπουργείου.

Η πρώτη εβδομάδα της σχολικής χρονιάς έφτασε στο τέλος της, βρίσκοντας τους συναδέλφους ήδη κουρασμένους. Οι διευθυντές πιέζουν για πολλαπλές εφημερίες και διπλές μέρες ολοήμερου. Μας λένε να μη μιλάμε μεταξύ μας στα διαλείμματα και στις εφημερίες και δημιουργούν ένα κλίμα εντατικοποίησης και πίεσης. Σίγουρα πάντως όλη αυτή η πίεση δεν προέρχεται από την πλήρη στελέχωση των σχολείων από προσωπικό αλλά στην έλλειψη αυτού.

 Όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν στο νέο διαβαθμισμένο σχολείο που προσπαθούν να εφαρμόσουν. Μέντορες, σχολικοί συντονιστές, εργαστήρια δεξιοτήτων, ηλεκτρονικός φάκελος και το κερασάκι στην τούρτα το διευρυμένο ολοήμερο με το ανύπαρκτο προσωπικό. Δεν υπάρχει συνάδελφος που να μην αγανακτεί με τους καθημερινούς ρυθμούς του σχολείου και με όλα αυτά που πρέπει να προλάβει μέσα στο εργασιακό του ωράριο. Φυσικά οι περισσότεροι φτάνουν να κάνουν απλήρωτες υπερωρίες και να εργάζονται και από το σπίτι. Το υπουργείο που στόχο έχει την απλήρωτη εργασία και το ωράριο λάστιχο των εκπαιδευτικών τρομοκρατεί όλους εμάς τους νεοδιόριστους αλλά και τους αναπληρωτές συναδέλφους μέσω των μεντόρων και προσπαθεί να διασπείρει την διχόνοια μεταξύ παλαιών και νέων εκπαιδευτικών. Η αγανάκτηση και η κούραση έχει ήδη φανεί και είμαστε μόλις στην αρχή!

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες παραμένουν άφαντες, συνελεύσεις σε κάποια σωματεία δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί και άλλες υπονομεύουν τις διαδικασίες καλώντας τους εκπαιδευτικούς για συνελεύσεις δυο μέρες πριν. Οι συνάδελφοι δυστυχώς αγανακτούν όχι μόνο λόγω του φόρτου εργασίας αλλά και λόγω της απραξίας των σωματείων. Μάλλον έχουμε ήδη νικήσει  την πολιτική του συστήματος με τα περσινά ενιαία κείμενα και αυτά που έρχονται δεν είναι και κάτι σοβαρό. Είναι μάλλον πράγματα που ήδη κάναμε μεταξύ μας, έ και τι πειράζει να εφαρμοστούν και στα χαρτιά. Σάμπως οι παλιοί δε βοηθούσαν τους νέους συναδέλφους, σάμπως κάποιοι από εμάς δεν καθόμασταν παραπάνω για να τρέξουμε κάποιες δράσεις του σχολείου; Τι πειράζει να είναι όλα νομοθετημένα και να τα κάνουμε εκτός ωραρίου; Μήπως ξεχνάμε ότι είμαστε λειτουργοί και όχι εργαζόμενοι;

Α.Π.