Το «κίνημα» που έχουμε και το κίνημα που χρειαζόμαστε

Με ψεύτικες «νίκες», με συναντήσεις με τους υπουργούς και με αυταπάτες νομιμότητας κανένας αγώνας δεν πρόκειται να οργανωθεί

Με τους αγώνες μας θα δώσουμε ξανά το πραγματικό περιεχόμενο στις λέξεις – με τους αγώνες μας θα βάλουμε φρένο στη βαρβαρότητα

Ζούμε σε μια περίοδο πρωτοφανούς συστημικής βαρβαρότητας και επίθεσης / αναίρεσης των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων στη ζωή. Φτώχεια, ακρίβεια, ψευτοεπιδόματα απορίας, διάλυση του δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας παιδείας, αξιολόγηση και βίαιο πέταγμα των παιδιών της φτωχολογιάς έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία, αδιοριστία και συνεχής εξευτελισμός των αναπληρωτών, εκβιασμός στους νεοδιόριστους.

Την ίδια στιγμή, τα ξένα αφεντικά της χώρας, οι ΗΠΑ, συνδιοργανώνουν με το σιωνιστικό / σύγχρονο ναζιστικό καθεστώς του Ισραήλ, τη μεγαλύτερη γενοκτονία ενός λαού μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, του Παλαιστινιακού. Ενώ οι εδώ υποτακτικοί τους –η κυβέρνηση- παραδίνουν όλη τη χώρα στο δολοφονικό νατοϊκό στρατό.

Αυτή η τρομακτική καθημερινή μαυρίλα πλακώνει τις ζωές και τις ψυχές των λαϊκών ανθρώπων, των εργαζομένων και της νεολαίας. Μια νεολαία που, κάθε μέρα και περισσότερο, σπρώχνεται στο περιθώριο και στο αδιέξοδο της τυφλής βίας.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα φόντο μιας καθαρής φασιστικοποίησης του επίσημου συστήματος. Που απαγορεύει απεργίες, χτυπάει σωματεία, δέρνει διαδηλωτές και κάνει πλάτες στις φασιστικές συμμορίες. Που στοχοποιεί κάθε κίνηση αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή Αντίσταση. Τα παραμύθια «δημοκρατίας» της «πολιτισμένης» Δύσης καταρρέουν εκκωφαντικά. 

Τι «κίνημα» έχουμε

Έχουν περάσει δεκαετίες συνδικαλιστικής διάλυσης και κυριαρχίας μιας γραμμής υποταγής και συμβιβασμού. Οι ηγεσίες έχουν δηλητηριάσει κάθε ζωντάνια, έχουν παραποιήσει την ίδια την έννοια των λέξεων:

·         Μιλάνε για casus belli σε κάθε νέο αντιδραστικό μέτρο, αλλά δεν κουνάνε ούτε το δαχτυλάκι τους.

·         Παρουσιάζουν ως «νίκες» όταν τους δέχεται ο υπουργός, ή όταν κάνει μια «δήλωση συμπάθειας» κάποιος Προϊστάμενος ή Γραμματέας του Υπουργείου.

·         Επαίρονται ότι σώζουν τα σπίτια των ανθρώπων, όταν πλειστηριασμοί γίνονται και κηρύσσονται άγονοι!

·         Βάζουν ως «αίτημα» να συναντηθούν με υπεύθυνους, λες και οι φορείς της αντιδραστικής πολιτικής δεν ξέρουν τι συμβαίνει και θα πειστούν με επιχειρήματα.

·         Επιδιώκουν καθημερινούς «πρωινούς καφέδες» με τους Υπουργούς για να συνδιαλλάσσονται καθημερινά.

·         Αποπροσανατολίζουν, διαρρέοντας ότι στη σημερινή κοινωνία, μπορεί να υπάρχει «μια άλλη καλή αξιολόγηση» και μια τηλε-«εκπαίδευση» καλών προθέσεων.

·         Έχουν κηρύξει σιωπητήριο για άθλια ταξικά μέτρα όπως αυτά της Τράπεζας Θεμάτων και της ΕΒΕ.

·         Διασπάνε τον κλάδο σε μόνιμους, νεοδιόριστους, αναπληρωτές και κατακερματίζουν κάθε υποψία μάχης.

·         Καμώνονται ότι κλείνουν το παράθυρο της αξιολόγησης με τα λεγόμενα «ενιαία κείμενα», ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα.

·         Δεν κάνουν καμία πραγματική προσπάθεια πραγματοποίησης γενικών συνελεύσεων.

·         Περιορίζουν την προοπτική αγώνων στο πλαίσιο που επιτρέπει ο αντίπαλος, κηρύσσοντας άτακτη υποχώρηση όταν αυτός βγάζει μια απεργία ή κινητοποίηση στην παρανομία.

·         Εξοβελίζουν κάθε προοπτική οργάνωσης απεργιακού αγώνα και σπέρνουν την αντίληψη ότι «αυτά δεν γίνονται»! Ούτε λίγο ούτε πολύ πάνε να βγάλουν τρελούς όσους επιμένουμε σε αυτήν την προοπτική. Εχουν κάνει έναν κλάδο 200.000 εργαζομένων να νιώθει μόνος και αδύναμος!

Υποχωρήσεις, συμβιβασμοί, διάλυση, ταξική συνεργασία, εικονικοί λεονταρισμοί και εικονικές νίκες, ψέματα! Αυτός είναι ο κυρίαρχος συνδικαλισμός της υποταγής και της σωρείας ηττών!

Σε αυτό το θεάρεστο έργο, έχουν συμμαχήσει (με άλλες αφετηρίες και άλλη ρητορική) οι κυρίαρχες παρατάξεις σε ΟΛΜΕ-ΔΟΕ (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ/Δίκτυο – ΠΕΚ/ΔΗΣΥ – ΑΣΕ). Προκύπτει η πολυπόθητη ενότητα στην… υποταγή.

Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους

Η επίθεση που εξελίσσεται δεν έχει τη βάση της στο ότι η κυβέρνηση «δεν ξέρει και δεν κάνει καλά την δουλειά της». Το αντίθετο. Με πλήρη συνείδηση των ταξικών συμφερόντων που υπηρετεί, με πλήρη αυτογνωσία για τον επιδιωκόμενο από αυτήν στόχο της συντριβής όλων των λαϊκών δικαιωμάτων στην κοινωνία και στην εκπαίδευση, προχωρά αποφασιστικά. Κανένα επιχείρημα δεν μπορεί να πείσει τους συνειδητούς φορείς αυτής της αντιδραστικής πολιτικής. Το μόνο επιχείρημα είναι η ισχύς. Η ισχύς των αγώνων μας.

Όλα είναι συσχετισμός. Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια που έχει αποδειχτεί στην ανθρώπινη ιστορία. Γι΄ αυτό, το καθήκον μας είναι ΕΝΑ: Να συγκροτήσουμε το αναγκαίο κίνημα. Για να υπερασπίσουμε την δουλειά μας, τη ζωή μας, τα παιδιά μας. Δεν είναι εύκολο, αλλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ. Αν δεν το καταφέρουμε, θα συντριβούμε…

«Μα μπορούμε;» Ναι μπορούμε. Όπως μπόρεσαν οι εργάτες και οι εργαζόμενοι τον προηγούμενο αιώνα, όταν οι αγώνες τους δημιούργησαν αυτό το σώμα κατακτήσεων, που σήμερα ανατινάζεται. Όπως μπορούν οι εκπαιδευτικοί και άλλοι εργαζόμενοι σε άλλες χώρες, που, σε αυτές τις συνθήκες, μετά από πολυήμερες απεργίες, κερδίζουν σημαντικές αυξήσεις μισθών. Καμία κατάκτηση δεν κερδίζεται χωρίς κόστος σε κάθε επίπεδο – κανένας αγώνας δεν κερδίζεται χωρίς μάχη.

Απεργία: Η απεργία ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΜΟΡΦΗ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ. Με αυτήν συγκροτούνται μεγάλες διαδηλώσεις, με αυτήν κάνουν οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι την δικιά τους καμπάνια πληροφόρησης στην κοινωνία, με αυτήν ο αγώνας παίρνει κεντρικά χαρακτηριστικά. Για αυτό το σύστημα και οι κυβερνήσεις του τις βγάζουν όλες παράνομες, γι αυτό ψηφίζουν νόμους περιστολής τους. Η απεργία δεν είναι περίπατος, δεν είναι «χαμένο μεροκάματο».

Πώς; Η οργάνωση κεντρικής απεργιακής μάχης είναι η μόνη πραγματική διέξοδος για το κίνημα. Αυτό σημαίνει συγκρότηση επιτροπών αγώνα, συγκρότηση απεργιακών ταμείων, έξοδο στην κοινωνία με διαδηλώσεις, εκδηλώσεις, συναυλίες, ενημέρωση γονιών και μαθητών για το χαρακτήρα αυτής της απεργιακής μάχης που πρέπει να οργανωθεί. Κινήσεις οικοδόμησης κοινών αγώνων με μαθητές και γονείς.  

«Νομιμότητα»: Το να νομίζει κανείς ότι οι αγώνες θα είναι νόμιμοι είναι μια τεράστια αυταπάτη. Ο νόμος τους και τα δικαστήριά τους υπάρχουν για να διασφαλίζουν ότι η επελαύνουσα κοινωνική βαρβαρότητα θα συνοδεύεται από μέτρα καταστολής ενάντια σε κάθε κίνηση αντίστασης, Με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο ΟΛΕΣ οι διαδηλώσεις που γίνονται είναι ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ αφού δεν παίρνουν άδεια από την αστυνομία ούτε ορίζουν υπεύθυνο διαδήλωσης και διαδρομή της πορείας (όπως προβλέπει ο Ν. 4704/2020 – νόμος Χρυσχοϊδη). Παράνομες είναι και ΟΛΕΣ οι απεργίες (ακόμα και πριν κηρυχτούν έτσι από Δικαστήρια) αφού δεν προκύπτουν από συνέλευση 50%+1 των μελών του σωματείου και από ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, δεν έχει προηγηθεί «διάλογος» κλπ (όπως προβλέπουν οι Ν.4512/2018 – νόμος Αχτσιόγλου και ο Ν. 4808/20121 – νόμος Χατζηδάκη). Παράνομα είναι και ΟΛΑ τα σωματεία που δεν έχουν μπει στο αντίστοιχο μητρώο (ΓΕΜΗΣΟΕ) που τα φακελώνει! Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι για να είμαστε νόμιμοι δεν θα διαδηλώνουμε, δεν θα έχουμε σωματεία, δεν θα κάνουμε απεργία; Πότε στην ανθρώπινη ιστορία έγιναν σημαντικοί αγώνες που είχαν αποτέλεσμα και θεωρήθηκαν από τον αντίπαλο νόμιμοι; Ευτυχώς, ακόμα, ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ, ο λαός διαδηλώνει, απεργεί, αγωνίζεται.

«Συνδικαλιστική κάλυψη»: Στους αγώνες μας, λοιπόν, η ασπίδα μας δεν είναι ο νόμος. Η ασπίδα μας είναι η μαζικότητά μας. Καμία μαζική πορεία δεν μπορεί να την σταματήσει κανένας νόμος Χρυσοχοΐδη. Καμία προετοιμασμένη μεγάλη απεργία δεν μπορεί να την σταματήσει κανένας νόμος Χατζηδάκη. Καμία δίωξη δεν μπορεί να προχωρήσει όταν το κίνημα συμπαράστασης είναι πλατύ και μαζικό!

Η οργάνωση μας και οι αγώνες μας είναι οι μόνοι παράγοντες που μπορούν να υπερασπίσουν τις ζωές μας.

·     Να οργανώσουμε το κίνημα – να προετοιμάσουμε κεντρική μάχη με την αντιδραστική πολιτική

·         Για αυξήσεις στους μισθούς –ανατροπή της αξιολόγησης –μονιμοποίηση των αναπληρωτών –κατάργηση της ΕΒΕ και της Τράπεζας Θεμάτων – ανάκληση όλων των διώξεων

·        








Για ζωή και δουλειά με δικαιώματα και ελευθερίες

·         Οι αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι – ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ