.. Είναι αργά για να ξαναγυρίσουμε στις… σπηλιές!

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΛΙΜΑΤΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.

Το τελευταίο διάστημα αντιμετωπίζουμε ως εκπαιδευτικοί απανωτά κρούσματα τρομοκράτησης που μόνο τυχαία και ασύνδετα δεν είναι.

Συντονιστές και συντονίστριες καλούν πχ τις/τους νηπιαγωγούς να μην ακούνε τους «συνδικαλιστές» αλλά ό, τι τους λέει τη διοίκηση, επιβάλλεται με το ζόρι  συμμετοχή  σε  διαδικτυακές δραστηριότητες που βρίσκονται όχι μόνο μέσα στο εργασιακό αλλά και στο διδακτικό ωράριο όπως με τις προϊστάμενες των νηπιαγωγείων της Καλαμαριάς (αλήθεια που πήγε όλη εκείνη η πρεμούρα για τη «μη διαταραχή του σχολικού προγράμματος;) και γενικότερα αυξάνεται η «πίεση».

Σε όλη τη χώρα ξεπερνούν κατά πολύ τις πενήντα οι διώξεις ενάντια σε εκπαιδευτικούς με μηνύσεις και ΕΔΕ από τις διευθύνσεις με κορυφαία τη δίωξη εκπαιδευτικών στον Πειραιά που περνούν πειθαρχικό γιατί συνελήφθησαν σε διαδήλωση ή γιατί έγραψαν κάτι «κακό» για τον γραμματέα του Υπουργείου στο… viber!

Την ίδια περίοδο με αφορμή τις καταλήψεις αστυνομικοί μπαίνουν ένοπλοι στα σχολεία και συλλαμβάνουν μαθητές (Κέρκυρα) ενώ οι εκπαιδευτικοί απειλούνται με διώξεις αν δεν κάνουν τηλεκπαίδευση στα υπό κατάληψη σχολεία.

Τέλος ενεργοποιείται η εισαγγελική παρέμβαση ενάντια στις κινητοποιήσεις των φοιτητών για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η πλήρης ανατροπή των εργασιακών ,δημοκρατικών και εκπαιδευτικών δικαιωμάτων , η πιο σκληρή εφαρμογή των ταξικών φραγμών στους μαθητές , ο έλεγχος-καταστολή των εκπαιδευτικών και της ελευθερίας σκέψης και δράσης απαιτούν μαθητές και εκπαιδευτικούς υποταγμένους και σε κλοιό τρομοκράτησης.

Ο λεγόμενος παλιός «επιθεωρητισμός» ωχριά απέναντι στην κατασταλτική και πειθαρχική μέγγενη που θέλουν να επιβάλλουν!

Πολύ περισσότερο που μετά την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας έρχεται με φούρια η ατομική αξιολόγηση με τις γνωστές «φόρμες» που δεν θα αφορούν μόνο τους νεοδιόριστους.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.

Ζούμε ίσως την πιο μαύρη , αντιδραστική και καταπιεστική περίοδο της επίθεσης που έχει εξαπολυθεί τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση.

Αλλά έχει και πιο….μαύρες μέρες αν αφήσουμε να εξελιχτεί το κουβάρι της τρομοκρατίας.

Είναι αλήθεια ότι τα συνδικαλιστικά μας όργανα, οι ομοσπονδίες , η συνδικαλιστική ηγεσία δεν μας προετοίμασαν ούτε επιδιώκουν να οργανώσουν αποτελεσματικά την αντίσταση μας. Με τη σιγή νεκροταφείου και τον ενταφιασμό κάθε νύξης για οργάνωση κεντρικού απεργιακού αγώνα συνεργούν στην εμπέδωση της επίθεσης στα δικαιώματα μας.

Η απεργία-αποχή από την αξιολόγηση ως μορφή αγώνα αποδεικνύεται πια ανεπαρκής ενώ η προσφυγή στα γνωστά κείμενα της αυτοαξιολόγησης αποδέχεται στην ουσία το πλαίσιο της αξιολόγησης του «εκπαιδευτικού έργου» . Είναι άλλο πράγμα αν πολλοί συνάδελφοι μπροστά στην ανυπαρξία άλλης πρότασης αναγκαστικά τα ψήφισαν στους συλλόγους διδασκόντων.

Πρέπει να πιέσουμε τα σωματεία, να μαζικοποιήσουμε με τη συμμετοχή μας τις γενικές συνελεύσεις ώστε οι ομοσπονδίες μας να οργανώσουν έναν κεντρικό απεργιακό αγώνα. Ενάντια στην αξιολόγηση, την τρομοκρατία, για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις μας.

Παράλληλα καμία πρόκληση , κανένα κρούσμα τρομοκράτησης δεν πρέπει να μένει αναπάντητο.

Κανένας/καμία νηπιαγωγός , δάσκαλος ή δασκάλα, κανένας εκπαιδευτικός δεν πρέπει να νοιώσει μόνος απέναντι σε συντονιστές, διευθυντές, διευθύνσεις!

Να βρεθούμε μαζί στο δρόμο με τους αγωνιζόμενους φοιτητές και μαθητές.

Είναι πολύ αργά για να γυρίσουμε στις σπηλιές!