28 ΙΑΝ 2016
Μια βόλτα στην παραλία…
Οι αναμμένες μηχανές των τρατών και των μικρών καϊκιών που αποχωρούσαν από το «μπλόκο» δια της θαλάσσης κατευθυνόμενα στα παράλια του Θερμαϊκού κόλπου και στην Χαλκιδική δονούσαν όλη την ατμόσφαιρα. Τοπίο σίγουρα ειδυλλιακό αν μη τι άλλο…
Μία εικόνα με χίλιους συμβολισμούς και μεταφορές…
Η νηνεμία του κόλπου, η λάδι θάλασσα, ο κόσμος που έκανε την βόλτα του σαν να ήταν μία συνηθισμένη μέρα, με όλα τα κεφάλια γερμένα προς την κατεύθυνση των καϊκιών…
Δεν θα μπορούσε καλύτερα να μεταφερθεί οπτικά το «πέσιμο», και το αλφάδιασμα των διαθέσεων του κόσμου της δουλειάς και σε αντιδιαστολή αυτό που λείπει σήμερα πιο πολύ από ποτέ, οι… ντηζελοκινητήρες της λαϊκής οργής που υπόκωφα κάνουν αισθητή την παρουσία τους και που θα έπρεπε «κανονικά» να δονούν το τοπίο. Δεν υπήρχε αμφιβολία ήταν μία θαυμάσια μέρα ύστερα από τόσες μέρες κρύου και παγωνιάς.
Αυτές τις σκέψεις έκανα πριν πλησιάσω στη βουή του αυτοκινητόδρομου και λίγο πριν καλυφτεί από τον ήχο των λεωφορείων η βουή των θαλασσινών μηχανών καθώς απομακρύνονταν οι βάρκες με τις μαύρες σημαίες της διαμαρτυρίας.
Τότε η μετάβαση από τη συμβολική μεταφορά στην πεζή πραγματικότητα μου έφερε στο νου τα λόγια της συναδέλφισσας που πήγα να πείσω για να απεργήσει: «δεν ξέρω που να πάω, δεν ξέρω που να στραφώ».
Θυμήθηκα τότε πως έπρεπε να φέρω στη συζήτηση τα παραδείγματα: οι εργάτες στης ΣΚΟΤ και της Ανακύκλωσης, οι λιμενεργάτες, παλιότερα οι εργαζόμενοι στη Wind, μέσα σε αυτό το «ακίνητο» και… ανίκητο τοπίο κατέκτησαν τις νίκες τους…
Αλλά από μεριάς μου επέμεινα στην υπογράμμιση αυτού του αδιεξόδου. Στην συνειδητοποίηση της έλλειψης αυτών των κινητήρων πολλαπλασιασμού της λαϊκή δόνησης. Στην επιταγή όχι μόνον των απαραίτητων, όσο γίνεται πιο πλατιών, μετώπων αντίστασης αλλά και στη ανάγκη μιας νέας αριστεράς που να τα «υποκινεί». Γιατί παρ' όλες τις κραυγές αυτή η… υποκίνηση είναι που λείπει. Αυτό το μέτωπο, η αριστερά το κόμμα της… υποκίνησης αναζητούν οι άνθρωποι που τάχα μου ειδυλλιακά και ανέμελα βαδίζουν στην παραλία και «αδιάφορα» κοιτούν προς τα καΐκια της οργής… Ενδεχομένως και χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει.
Αριστεράς νέας αλλά ταυτόχρονα τόσο… παλιάς όσο οι αγωνιστικές παραδόσεις και παρακαταθήκες, το πνεύμα της ταξικής αδιαλλαξίας που μας έδωσαν τα δικαιώματα που σήμερα μας παίρνουν πίσω.
Τόσο πραγματικά νέας όμως που θα μπορούσε να ενώσει τον αγώνα για ένα άλλο κόσμο με τις ανάγκες του αγώνα μέσα σε αυτό τον κόσμο των φαινομενικά ακίνητων και ανίκητων τοπίων.
Και σκέφτηκα πως στον πάτο της γραφής μια τέτοια συνειδητοποίηση δεν μπορεί παρά να είναι επώδυνη όπως η κάθε γέννα…
Δημήτρης Μάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου