ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΣΚΟΤ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΣΚΟΤ

Εκεί που τελειώνει η πόλη της Μάνδρας,παίρνοντας έναν δρόμο που μοιάζει με αγροτικός,έχει στηθεί μια πρόχειρη παράγκα.Φθάνοντας ,βρίσκεις τα χαμογελαστά πρόσωπα των εργατριών-μελισσών της ΣΚΟΤ.Μας υποδέχονται με χαρά,μας κάνουν χώρο να κάτσουμε πλάι τους και σιγά-σιγά,μα χωρίς κανένα δισταγμό,ξεκινάει η κουβέντα μας.

Σηκωσαν παντιέρα από τις 13 Ιανουαρίου όταν ένας από τους συναδέλφους τους απολύθηκε,μέλος του σωματείου ,που εδω και τρια χρόνια στήσανε ,μπροστά στις τότε απολύσεις συναδέλφων και τις μειώσεις των αποδοχών που προσπάθησε η εργοδοσία να περάσει.Χωρίς κανένα δισταγμό,έκαναν το πιο αυτονοήτο:έφτιαξαν σωματείο εκεί που δεν υπήρχε.Κατανοώντας από την ίδια τους την ταξική θέση ,το αυτονόητο: μέσα απο τους συλλογικούς αγώνες μπορούμε να προασπιστούμε τα δικαιώματά μας,να προωθήσουμε τις συλλογικές μας διεκδικήσεις.


Το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας,αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την απόφαση τους,γιατί λέει ήταν γυναίκες και δεν θα άντεχαν.Να ήταν άραγε μόνο αυτό,ή μήπως είναι και το γεγονός πως τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα,χρόνια τώρα παλεύουν για να κρατηθούν οι εργαζόμενοι μακριά από το να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και προτιμούν την ανάθεση που τους οδηγεί στην ανέλιξη σε συνδικαλιστικές θέσεις ,που τις χειρίζονται για να ελέγχουν τα εργατικά κινήματα και να τα κρατούν στα πλαίσια της εργασιακής ειρήνης με την εργοδοσία και το κράτος;

Το βήμα των εργατών αποδείχτηκε αποτελεσματικό και η επιλογη τους σωστή.Το 2013,εν μέσω του πλήρους ξεδιπλώματος της επίθεσης του συστήματος στα λαϊκά δικαιώματα,οι εργαζόμενοι στη ΣΚΟΤ,πετυχαίνουν τη νίκη του δίκαιου αγώνα τους.Οι απολύσεις και οι μειώσεις ανακαλούνται.

Σήμερα,βρέθηκαν και πάλι σε μια νέα πρόκληση της εργοδοσίας.Η εμπειρία που έχουν καταγράψει από τους προηγούμενους αγώνες τους,είναι εκεί.Ο δρομος γνωστός:ΑΠΕΡΓΙΑ!μέχρι να ανακληθεί η απόλυση του συναδέλφου τους,του ανθρώπου που χρόνια τώρα εργάζεται δίπλα τους,μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες,τα ίδια προβλήματα.Οι εργάτριες που καθημερινά ανασαίνουν τον ίδιο αέρα,ποτισμένο με τα χημικά που το εργοστάσιο επεξεργάζεται,δεν στάθηκαν ούτε μια στιγμή να σκεφτούν αν τις “παίρνει” να απεργήσουν,αν θα τα βγάλουν πέρα τον υπόλοιπο μήνα,αν θα λείψει απο την οικογένεια τους το μεροκάματο,που σε αυτό και μόνο στηρίζονται,αυτό που βγαίνει απο τα ίδια τους τα χέρια,που τα δείχνουν με περηφάνεια.Ούτε μήπως την επόμενη μέρα είναι οι ίδιες που θα βρεθούν απολυμένες,στον απέραντο κόσμο της ανεργίας.Ηταν ο συνάδελφός τους,ήταν ένας απο αυτούς που βρέθηκε απολυμένος.Και ακόμα κι όταν τα ΜΑΤ έφτασαν στο εργοστάσιο,δε λύγισαν.Στάθηκαν μπροστά για να μην περάσουν οι απεργοσπάστες .

Αυτόματα,χτύπησαν καμπανάκια στο μυαλό.Ο κλάδος μας.Ενας κλάδος 80.000 μελών με άμεση επιρροή και στις οικογένειες των μαθητών μας,με σωματεία,ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες,όταν βρεθήκαμε εμπρός στην απόλυση των συναδέλφων μας,αποτύχαμε στο να στηρίξουμε τους συναδέλφους μας που χτυπιούνταν από τη βάρβαρη πολιτική του συστήματος,που θέλει να τελειώνει με τη σταθερή και μόνιμη εργασία.Που θέλει ο εκπαιδευτικός να είναι κρατικός υπάλληλος,να δέχεται την απόλυση,τη μετακίνηση,την αλλαγή εργασιακών σχέσεων,των ταξικών φραγμών στους μαθητές μας,την αξιολόγηση,τις μειώσεις μισθών,την κατάργηση συντάξεων,το σπάσιμο των συλλογικοτήτων.

Κάθε φορά που καλούμαστε να στηρίξουμε μια κινητοποίηση,μια απεργία,μια αντίσταση στην επίθεση ,αρχίζουμε να συζητάμε,όρους και προυποθέσεις,αν μας παίρνει να απεργήσουμε.Η μήπως τάχα να βρούμε άλλους τρόπους εκτός την απεργία;Και η προτασεολογία,ατελείωτη.Κι από αυταπάτες ,αναρίθμητες.Να θίξουμε τη συνταγματικότητα,να κάνουμε εικονικές καταλήψεις,να κάτσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων,καταθέτωντας τις ευφυείς προτάσεις μας,να δεχτούμε την εκλογή διευθυντών από το Σύλλογο σαν υπέρτατη κατάκτηση(λες και πάλεψε ποτέ ο κλάδος για να εκλέγει όργανα διοίκησης).Πού είναι η συναδελφικότητα μας σε αυτούς που βρέθηκαν σε διαθεσιμότητα;Πού φάνηκε η συλλογική μας δύναμη;Πού βάλαμε την αλληλεγγύη μπροστά απο κάθε ατομική ανάγκη;

Κανένας εργαζόμενος όταν βγαίνει σε απεργία,δεν έχει αποθέματα χρημάτων.Κανένας δεν ξέρει πού θα φτάσει η πάλη του.Κανένας δεν έχει εξασφαλισμένη τη νίκη.Παλεύει έχοντας μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του:να πετύχει το στόχο που τον οδήγησε στην απεργία.Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν γιατί είναι η εργατική τάξη πρωτοπορεία και γιατί ο εργάτης κατανοεί πολύ περισσότερο το δρόμο που θα τον απελευθερώσει απο τα δεσμά του κεφαλαίου.

Ομως σήμερα και μπροστά στην ξεθεμελίωση στο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό μας,ίσως να αξίζει να ξαναδούμε,πώς μόνο μέσα απο τους δικούς μας αγώνες,μόνο παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική που ρημάζει τη ζωή μας.


ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΣΚΟΤ

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ ΔΕΝ ΘΑ


Ο.Σ.