Δυστυχώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αντι να πρωτοστατούν στους αγώνες,σέρνονται από τους εργαζόμενους που το δίκιο τους βγάζει στο δρόμο.Και στην περίπτωση των αναπληρωτών δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Οταν το Νοέμβριο του 2014 εκλεγήκαμε σαν Αγωνιστικές Κινήσεις στο Δ.Σ, της ΕΛΜΕ Δυτ.Αττικής, η πρώτη πρόταση μας αφού ολοκληρώθηκε η διαδικασία προεδρείου, ήταν το αμέσως επόμενο διάστημα να καλέσουμε τους τότε διαθέσιμους και τους αναπληρωτές σε μια συνάντηση-σύσκεψη. Ο λόγος ήταν ότι θεωρούσαμε και θεωρούμε ότι ο θεσμός των αναπληρωτών είναι το πιο ωμό μοντέλο εκμετάλλευσης στην εκπαίδευση και ως εκ τούτου,θα έπρεπε να συναντηθούμε μαζί τους, να μιλήσουμε,να τους ακούσουμε, να πληροφορηθούμε τις συνθήκες με τις οποίες δουλεύουν και πληρώνονται(αν πληρώνονται) και όλα τα ζητήματα με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι. (παρουσιολόγια, υποχρεωτικές αξιολογήσεις για να πληρωθούν, έλλειψη συμφωνητικού όρων εργασίας, απειλές για τις άδειες και τις απεργίες,κλπ). Πράγματα που κατά καιρούς πέφτανε στην αντίληψη μας, αλλά ποτέ δεν είχαμε μπορέσει να συνολικοποιήσουμε και να κωδικοποιήσουμε, για να γνωρίζουμε, οι συνάδελφοι μας, οι άνθρωποι της διπλανής μας αίθουσας, τι είχαν να αντιμετωπίσουν.
Οι περισσότεροι νέοι σε ηλικία, είχαν αποδεχτεί μια συνθήκη εργασίας μέσα στο χαμό του τέρατος της ανεργίας,νιώθοντας μάλλον και ευγνώμονες του κράτους που τους κάλεσε να δουλέψουν και έχοντας μάλλον αποδεχτεί πως έτσι θα είναι ο εργασιακός τους βίος. Δεν υπήρχε στη δική τους οπτική σωματείο, συλλογική δράση, συλλογική διεκδίκηση.
Και είμαστε εμείς που καλούμαστε να τους φέρουμε κοντά και να μπούμε μπροστά όταν έχουν ένα αίτημα,να τους συνδέσουμε με τους μόνιμους και να τους κάνουμε κομμάτι των κοινών μας αγώνων και της κοινής μας ζωής μες στα σχολεία.
Δυστυχώς,"φωνή βοώντος εν τη ερήμω". Τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. και οι αιρετοί μας, καμία ανταπόκριση δεν είχαν στην επιμονή μας να βρούμε τους αναπληρωτές.
Παραμονές του συνεδρίου της ΟΛΜΕ, μια και πλησίαζε και η ώρα του στόχου των αλλαγών συσχετισμών, θυμήθηκαν τους αναπληρωτές σαν "συντονισμοί", ακολουθήσαμε κι εμείς στέλνοντας ένα mail και καλώντας τους σε σύσκεψη. Ένας συνάδελφος έφθασε στην πόρτα του σωματείου, για να τον αποτελειώσουν με το να του βάζουν το σύνολο των αιτημάτων της εκπαίδευσης, μα και του οράματος της άλλης κοινωνίας που έχει καθένας στο μυαλό του, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για να παλέψει για το δικαίωμα του να διοριστεί!!!! Γιατί δεν έφτανε το αίτημα για μαζικούς διορισμούς ενάντια στην πολιτική των περικοπών! Οχι ! Οι ινστρούκτορες της συνδιοίκησης του έλεγαν πως όφειλε να ξεκαθαριστεί ποιος θα διοριστεί, με ποια σειρά, με ποια κριτήρια. Τη βασική πολιτική της έλλειψης διορισμών, δεν την βλέπαμε! Στην επιμονή μας ότι ένα πρέπει να είναι το αίτημα, κι αυτό είναι μόνιμοι μαζικοί διορισμοί, απαντούσαν πως εμείς δεν ξέρουμε πώς λειτουργεί η διαδικασία!
Αμ δε που δεν ξέρουμε! Φυσικά και ξέρουμε! Πως όταν οι απαιτήσεις των εργαζομένων και οι ανάγκες τους είναι συγκεκριμένες,οι κυρίαρχες παρατάξεις βαράνε αλλού! Στο άλλο σχολείο,στο ενιαίο 12χρονο,στην άλλη κοινωνία, στη μετά θάνατον ζωή κλπ.Αρκεί να μην ανοιχτούν δρόμοι για να παλέψουμε την ανάγκη και αναγκαιότητα του σήμερα! Αφοπλισμένοι λοιπόν οι αναπληρωτές,όπως παλιότερα οι διαθέσιμοι, αντί να βρουν στήριξη στον κλάδο, ψάχνουν μόνοι τους τα μονοπάτια με συντονισμούς διαφόρων αποχρώσεων.
Κι όταν η κατάσταση φτάνει πια στο μη περαιτέρω, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εμφανίζονται καβαλούν τα κάγκελα του Υπουργείου και προτρέπουν "έλα, όλοι μαζί, ψηλά τα χεράκια. Ελα να βγούμε σε απεργία διαρκείας, έλα να κλιμακώσουμε με απογευματινές συγκεντρώσεις!" σα να ξεχνάνε κάτι βασικό, μου φαίνεται! Πως ξεχάσανε να καλέσουν σε συνελεύσεις, σε συγκεντρώσεις να ακουστεί η φωνή των αναπληρωτών και να νοιώσουν κι οι μόνιμοι πως ο αγώνας τους είναι κοινός. Πως η αδιοριστία δεν παλεύεται με ανθρωποφαγία, ούτε με το "ο θάνατος σου η ζωή μου". Ούτε με δικαστικούς αγώνες και αποφάσεις ΣτΕ. Πως η αδιοριστία είναι υπόθεση όλων μας και μόνο μέσα από κοινούς αγώνες μπορούμε να νικήσουμε! Μόνιμοι ή αναπληρωτές! Στην πάλη μας για σταθερή και μόνιμη εργασία που δε θα θέτει συνεχώς υπό αμφισβήτηση το δικαίωμά μας να εργαστούμε!
Ολος αυτός ο κόσμος που την Παρασκευή 15-4-2016 μαζεύτηκε έξω από το υπουργείο με τη δυναμική του παρουσία έχει ένα και μοναδικό αίτημα: να γίνουν μαζικοί διορισμοί για να μπορέσει να εργαστεί. Χωρίς να απαιτείται να εξαφανίσει το διπλανό του για να το κάνει. Χωρίς να αποδεχτεί το ρεαλισμό του συστήματος που θέλει να επιβάλει μια εκπαίδευση που θα φορτώσει άλλη μια φορά το κόστος της στην πλάτη του λαού, που οι περικοπές θα είναι η μοναδική λύση και οι ορδές των αδιορίστων θα δέχονται όποιους όρους τους επιβάλουν για να δουλέψουν. Μα και οι μόνιμοι θα συμπιέζονται να αποδεχτούν κάθε αλλαγή στο εργασιακό για να κρατηθούν και να φέρουν βόλτα τα αδιέξοδα του συστήματος,σαν μονόδρομο! Τα σωματεία οφείλουν να συμβάλλουν σε αυτό! Να μπουν μπροστά στους κοινούς μας αγώνες!
Αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν εννοούν να το καταλάβουν και το μόνο που προσπαθούν να πετύχουν είναι τη συμμετοχή σε προσχηματικούς διαλόγους και συνδιαλλαγή, ίσως είναι ο καιρός να χαράξουμε μόνοι μας τα δικά μας μονοπάτια αγώνα, ξεπερνώντας τους άλλη μια φορά !
Ουρανία Σταυρακάκη
μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου