Να μη μείνει μετέωρη η ελπιδοφόρα αρχή των κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση!

Να μη μείνει μετέωρη η ελπιδοφόρα αρχή 

των κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση!

Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ήττας και της υποταγής

Οι μαζικές συγκεντρώσεις συμβασιούχων – αναπληρωτών αλλά και κάποιων μόνιμων εκπαιδευτικών που έγιναν την Παρασκευή 2 Μάρτη σε πολλές πόλεις της χώρας έβαλαν μια άνω τελεία στην παύση κινητοποιήσεων που χαρακτήριζε για πάνω από τέσσερα χρόνια τον κλάδο των εκπαιδευτικών.

Κινητήρια δύναμη των κινητοποιήσεων ήταν η οργή των συμβασιούχων – αναπληρωτών για την μακρόχρονη ομηρία τους αλλά και για τις προοπτικές που διαγράφονται τραγικές. Η πολιτική της κυβέρνησης με τις επιταγές ΕΕ – ΟΟΣΑ, μια πολιτική αδιοριστίας αλλά και περικοπής θέσεων εργασίας στην εκπαίδευση οδηγούν αυτό τον κλάδο των εργαζομένων πιο κοντά στη μόνιμη… απόλυση.

Διάφοροι και πολυδιασπασμένοι σύλλογοι αναπληρωτών πήραν καταρχήν την πρωτοβουλία για την κινητοποίηση, έχοντας στο μυαλό τους μια εθιμοτυπία (κινητοποίηση πριν τη συμπλήρωση αιτήσεων) και στόχο το παζάρι με την κυβέρνηση στην κατεύθυνση του περιορισμού των απολύσεων τον επόμενο χρόνο. Στην πορεία, το πράγμα απέκτησε δυναμική και ξεπέρασε και την προσπάθεια απολιτικής και αντισυνδικαλιστικής υστερίας. Χιλιάδες όμως εργαζόμενοι βρήκαν την ευκαιρία να κινητοποιηθούν και απέδειξαν ότι υπάρχει οργή και διάθεση αντίστασης στην πολιτική της αδιοριστίας, των περικοπών, των αντιδραστικών νόμων, εγκυκλίων και ρυθμίσεων.

Η κυβέρνηση αντέδρασε καταρχήν με εκτεταμένη ρίψη χημικών και πολύ ξύλο στους διαδηλωτές, Στη συνέχεια, και μετά από συνεννοήσεις κορυφής άνοιξε τις πόρτες και έτσι εκατοντάδες εκπαιδευτικοί πραγματοποίησαν συνέλευση, η οποία κύλησε καλά. Τον λόγο πήραν πολλοί νέοι εκπαιδευτικοί και αξίζει να αναφερθεί ότι οι περισσότερες τοποθετήσεις δεν ξέφευγαν από το αίτημα των μαζικών διορισμών και της συνέχειας των κινητοποιήσεων το αμέσως επόμενο διάστημα, με συνελεύσεις και ξανά κινητοποίηση την Παρασκευή 9/3. Μόνο το ΠΑΜΕ διαφώνησε σε αυτό το σημείο λέγοντας ότι για λόγους προετοιμασίας του αγώνα, προτείνει κινητοποίηση στις 16/3.

Η λογική αυτή βόλεψε τις ΟΛΜΕ – ΔΟΕ (ΔΑΚΕ- ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ), οι οποίες καλούν σε κινητοποίηση την Παρασκευή 16/3, ευελπιστώντας ότι (ακόμα και αν είναι ιδιαίτερα μαζικές κινητοποιήσεις - που εκτιμάμε θα είναι) η χρονική προσέγγιση των διακοπών του Πάσχα θα λειτουργήσει εκτονωτικά και θα τις γλιτώσει από περιπέτειες. Το ΠΑΜΕ λειτούργησε ως λαγός των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ στην περίπτωση αυτή.

Οσο μας αφορά, θα σημειώσουμε ότι, σε σχέση με το ουσιαστικό ζήτημα και την προοπτική του, συνεκτιμούμε τέσσερα δεδομένα:

§  Το πρώτο είναι ότι κόντρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της υποταγής στο συσχετισμό, υπάρχουν στους εργαζόμενους όχι μόνο οργή και αγανάκτηση αλλά και αγωνιστικές διαθέσεις που όποτε τους δίνεται στοιχειωδώς η ευκαιρία, εκφράζονται.

§  Το δεύτερο ότι η ελπιδοφόρα αρχή δεν πρέπει να μείνει εδώ, αλλά πρέπει να συνεχίσει.

§  Το τρίτο είναι ότι οι ΟΛΜΕ – ΔΟΕ δεν έχουν καμία πραγματική πρόθεση να παλέψουν στην κατεύθυνση της συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα.

§  Το τέταρτο είναι ότι όταν το πράγμα ζεσταίνεται και εκφράζονται αγωνιστικές διαθέσεις, κάθε καθυστέρηση καθορισμού επόμενου βήματος κινητοποιήσεων είναι υπονομευτική.

Ο στόχος και τα μέσα

Ο στόχος θεωρούμε ότι αναδείχτηκε από την πραγματικότητα: σε αυτό το πρώτο μικρό βήμα πραγματικού κινήματος, προβλήθηκε ως αίτημα αιχμής το «μαζικοί μόνιμοι διορισμοί – να διοριστούν μόνιμοι όλοι οι συμβασιούχοι - αναπληρωτές» που στοχεύει ενάντια στο συνολικό αντιδραστικό πλαίσιο που διαμορφώνεται στην εκπαίδευση και αφορά τις συνθήκες και σχέσεις εργασίας όλων των εκπαιδευτικών (μόνιμων και συμβασιούχων) και φυσικά αποτελεί επίθεση ενάντια στην πολιτική της αδιοριστίας, των απολύσεων και της ανεργίας. Τα «ολοκληρωμένα» προγράμματα επί χάρτου των διάφορων «στρατηγών»  και η χαρταπιάγκα αιτημάτων (… διαφυγής) βρέθηκαν στα αζήτητα. Ασφαλώς, διερευνούμε κι εμείς την επιλογή στόχων που θα διευκολύνουν την αποφασιστική είσοδο στον αγώνα των μόνιμων εκπαιδευτικών (πχ. αντίθεση στην αξιολόγηση και το 30ωρο), όμως, σε αυτή τη φάση δεν πρόκειται να δώσουμε διόδους διαφυγής στο άπειρο σε όσους θέλουν να θάψουν τον αγώνα για διορισμούς και ενάντια στις απολύσεις σε ένα χάος εκατοντάδων αιτημάτων που αντικειμενικά οδηγούν σε μανιφέστα σύγχυσης και τελικά αδράνειας.

Οσον αφορά τα μέσα και με δεδομένες για εμάς τις παραπάνω παρατηρήσεις, προτείνουμε:

1.      Να γίνουν γενικές συνελεύσεις εντός της εβδομάδας και σίγουρα αμέσως μετά τις 16/3, ανεξάρτητα με το τι θα κάνει η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ. Αν οι αποφάσεις για συνέλευση δε βγαίνουν από ΔΣ, να γίνει συλλογή υπογραφών. Οπου είναι δυνατόν, να συγκροτηθούν Επιτροπές Αγώνα.

2.      Οι Συνελεύσεις να αποφασίσουν νέα απεργιακή κινητοποίηση και νέες συγκεντρώσεις άμεσα (τη βδομάδα 19-23/3) με βασική αιχμή τους μαζικούς μόνιμους διορισμούς και την μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να υπάρχουν κενά και ξεφουσκώματα.

Δύο δευτερεύουσες παρατηρήσεις

Ταυτόχρονα, δε θεωρούμε χωρίς αξία δύο παρατηρήσεις για αγκυλώσεις των ηγεσιών (κυβερνητικών, «ταξικών» και «ριζοσπαστικών») σε κάποιες επιλογές:

Η μία είναι η επιμονή στη λογική των πανελλαδικών κινητοποιήσεων. Η επιμονή αυτή όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τίποτα αλλά τελικά λειτουργεί στην κατεύθυνση της απομαζικοποίησης των συγκεντρώσεων. Χίλιες φορές καλύτερα 500 διαδηλωτές στο Ηράκλειο παρά 5-10 παραπάνω που θα ανέβουν στην Αθήνα.

Η δεύτερη είναι η αγκύλωση στην επιλογή του Υπουργείου Παιδείας ως τόπου συγκέντρωσης. Εδώ, θέλουμε να σημειώσουμε το εξής: Ένα κίνημα δεν νικάει επειδή υπερέχει στα επιχειρήματα από τον αντίπαλο ούτε επειδή είναι «στρατιωτικά» πιο ισχυρό από αυτόν. Ένα κίνημα αντλεί δυνάμεις από το λαό. Η λύση δεν μπορεί να βρεθεί ούτε στους «διαλόγους» παζαριών, συνδιαλλαγής και ανάδειξης συνομιλητών του συστήματος ούτε στην αναμονή… εξόδου από την κρίση και στην κυβερνητική κατανόηση. Η επιλογή ως τόπου συγκέντρωσης του Υπουργείου Παιδείας (σε ένα φρούριο απομονωμένο μακριά από το λαό, όπου η κινητοποίηση γίνεται αντιληπτή μόνο αν το θελήσουν τα ΜΜΕ) σε ένα τέτοιο κεντρικό ζήτημα υποβαθμίζει τον αναγκαίο αγώνα ενάντια στις απολύσεις και για διορισμούς και δίνει την εντύπωση ότι το ζήτημα αυτό αποτελεί μια εσωτερική εκπαιδευτική κόντρα.

Συμπερασματικά

Ο αγώνας αυτός βρίσκεται στην αρχή του. Δεν έχει ακόμα ξεδιπλωθεί και ούτε είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε αν καταφέρει να ξεδιπλωθεί κόντρα σε φανερούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους. Το σίγουρο είναι ότι ανέδειξε μια πραγματικότητα συσσωρευμένης οργής και σοβαρών αγωνιστικών διαθέσεων. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών από την πρώτη στιγμή παρέμβηκαν στις κινητοποιήσεις και θα συνεχίσουν να τις στηρίζουν αποφασιστικά, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες, θέτοντας τα καθήκοντα –όπως τα αντιλαμβάνονται- και προσπαθώντας να ενισχύσουν πολιτικά και οργανωτικά τη μαζική αγωνιστική έκφραση των εκπαιδευτικών. Αλλωστε, δε θα διστάζαμε να πούμε, ότι η πραγματικότητα αλλά και η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών δικαίωσε πλήρως την πρωτοβουλία κοινής δράσης και αγώνα που προσπάθησαν να προωθήσουν το αμέσως προηγούμενο διάστημα (ανεξάρτητα της στάσης των αποδεκτών της), μια πρόταση, η οποία, όπως φάνηκε, βασίστηκε και σε μια σωστή εκτίμηση του χρόνου και των συνθηκών. Οι προκλήσεις και οι απαντήσεις βρίσκονται μπροστά και ο δρόμος θα χαράζεται με την ένταση των αγώνων και της ταξικής πάλης. Θα παλέψουμε ώστε η ελπιδοφόρα αρχή των κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση να μην αποτελέσει μια απλή παρένθεση…