Μ’ ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Μ’ ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

            Η Ολομέλεια του ΣτΕ, σε διάσκεψη κεκλεισμένων των θυρών, έκρινε  μέσα στο Μάη συνταγματική την κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων- Πάσχα και του επιδόματος άδειας (13ος και 14ος μισθός), “ενταφιάζοντας” τις ελπίδες πάνω από 600.000 δημοσίων υπαλλήλων, που στη βάση της αποσυγκρότησης του κινήματος, είχαν οδηγηθεί να διεκδικήσουν τα δίκια τους δικαστικά

            Ελπίδες -που καλλιεργήθηκαν από ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ ακόμα και κυβερνητικούς κύκλους- που δεν είχαν ωστόσο καμιά υλική βάση, αφού αγνοούσαν την πραγματικότητα! Μια πραγματικότητα που ορίζει ότι η δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική εξουσία δεν είναι ξεκομμένες, ανεξάρτητες μεταξύ τους αλλά συνεργάζονται στενά, αλληλοτροφοδοτούνται και υπηρετούν πιστά το σύστημα της εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε βάρος των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας.

Δεν θα μπορούσαν οι ανώτεροι δικαστικοί, αφού πρώτα έκριναν αντισυνταγματικές τις περικοπές στους δικούς τους παχυλούς μισθούς, να μην προσφέρουν καλές υπηρεσίες στην πολιτική όλων των κυβερνήσεων (μπλε, πρασινων, ροζουλί). Μια πολιτική που υπαγόρευσε τις αρχικές περικοπές και συνέχισε με νέες περικοπές μισθών και πλήρη κατάργηση των δώρων. Μια πολιτική που καθορίζεται από τη θέληση ν’ αυξάνονται διαρκώς τα κέρδη των τραπεζών, του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, από την επιδίωξη να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

            Μια πραγματικότητα που καταδεικνύει ότι οι κυβερνήσεις αυτές δεν θέλουν να παρεκκλίνουν από τις δεσμεύσεις τους στους Θεσμούς και στους δημοσιονομικούς στόχους, δεν θέλουν να αναγνωρίσουν στους εργαζόμενους δικαιώματα, αξία, δύναμη. Αρέσκονται να τους καθιστούν επαίτες και να προσπαθούν να τους εξευμενίσουν με κάποιο φιλοδώρημα ίσως.

            Τεράστιες ευθύνες για τη διάψευση των ελπίδων φέρουν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των δευτεροβάθμιων σωματείων και της ΑΔΕΔΥ που, αφού δέχτηκαν απανωτές μειώσεις μισθών χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους, αφού ανέχονται την αδιοριστία, τη μη μόνιμη δουλειά και την ελαστική απασχόληση (πχ αναπληρωτιλίκι) έσπρωχναν χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους όχι στο δρόμο του Αγώνα και της Διεκδίκησης, αλλά στα δικηγορικά γραφεία και στις αίθουσες των δικαστηρίων.

            Με την ανοχή, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις και δυνάμεων που αναφέρονται στους εργαζόμενους και στο κίνημα που είτε έσπερναν ψευδαισθήσεις για την ευκαιρία, για τη λογική του κόλπου (θα ξεγελάσουμε προεκλογικά το σύστημα για να τους τα πάρουμε) είτε αυταπάτες ότι τάχα μπορούν να επιστραφούν οι απώλειες των εργαζόμενων με σχέδια νόμου στη Βουλή.

            Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών εγκαίρως είχαν καταγγείλει την πρακτική αυτή. Με ανακοίνωσή τους με τίτλο «Τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κατακτιούνται με αγώνες!» από το Φλεβάρη είχαν επισημάνει:
«Ότι η λογική-πρακτική των δικαστικών προσφυγών συμβάλλει στην εδραίωση της αντίληψης ότι οι εργαζόμενοι διεκδικούν από το κράτος και μέσω της δικαιοσύνης μόνο και εφόσον το κράτος έχει να δώσει. Αποδυναμώνεται, έτσι, και η λογική ότι διεκδικούμε το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση και ο αγώνας για αύξηση του μισθού μας ανεξάρτητα και ουσιαστικά σε αντίθεση με την πολιτική των κυβερνήσεων και των δικαστικών αποφάσεων. Ενισχύει, δηλαδή, την αντίληψη περί εφικτού, το εφικτό που προβάλλει η κυβέρνηση και το σύστημα, το οποίο τελικά καταστρέφει τους εργαζόμενους και μεταθέτει για το …απώτερο μέλλον την ανάγκη για οργάνωση αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης».

Επιμένουμε λοιπόν: Στόχος μας είναι οι αυξήσεις στους μισθούς μας –αυξήσεις που να ανέρχονται στο κόστος ζωής, που να καλύπτουν τις ανάγκες μας. Διεκδικούμε 13ο και 14ο μισθό.
 Για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να ανοίξουμε έναν αγωνιστικό δρόμο πάλης και διεκδίκησης. Στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, στη δική μας οργάνωση και αλληλεγγύη. Κόντρα στην υποταγμένη ηγεσία της ΟΛΜΕ -ΑΔΕΔΥ που έχει εδώ και καιρό κηρύξει στάση αγώνων.