Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών: Η καθημερινότητα της

Τρίτη 21 Απριλίου 2020

Η καθημερινότητα της « τηλεκπαίδευσης»

Καθώς πέρασε ένας μήνας που τα σχολεία έκλεισαν λόγω «κορωνοϊού» και κυρίως λόγω του διαλυμένου συστήματος δημόσιας υγείας, πολύς λόγος γίνεται και από πολλές πλευρές κυρίως συστημικές για τη σωτήρια «λύση» της «τηλεκπαίδευσης».

Τις ενστάσεις μας αλλά και τα επιχειρήματά μας ως Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών έχουμε αναπτύξει από την αρχή της εφαρμογής της καθώς και γιατί δεν μπορεί να υπάρξει εκπαιδευτική διαδικασία απουσία της φυσικής παρουσίας των εμπλεκομένων αλλά και τι σημαίνει η λεγόμενη τηλεκαίδευση-τηλεργασία για
τους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς αλλά και για τους μαθητές, αφού πολλοί εκπαιδευτικοί είναι και γονείς αλλά κι ανταλλάσσουν εμπειρίες και με τους μαθητές τους.

Γι αυτό στο παρόν σημείωμα επιλέξαμε να παρουσιάσουμε συνοπτικά τις εμπειρίες συναδέλφων αλλά και τους προβληματισμούς και τα συμπεράσματά τους από το σχετικά νέο αυτό –για τα ελληνικά δεδομένα- φαινόμενο.

Κοινές διαπιστώσεις για την καθημερινότητα των εκπαιδευτικών σε καραντίνα που κάνουν τηλεκπαίδευση ασύγχρονη και σύγχρονη αποτελούν οι ακόλουθες:

· Κατάργηση ωραρίου. Συνάδελφοι στημένοι μπροστά από έναν υπολογιστή να προσπαθούν καταρχάς να εγγραφούν στο ΠΣΔ, να περιμένουν ώρες για να συνδεθούν, να αναρτούν εργασίες, να διορθώνουν εργασίες που στέλνονται από τους μαθητές σε ποικίλες μορφές, (κυρίως χειρόγραφα κείμενα -φωτογραφίες). Οι διορθώσεις κατά γενική ομολογία απαιτούν πολύ περισσότερη ώρα. Παιδιά που έστελναν ερωτήσεις-απορίες ανά πάσα στιγμή της ημέρας ή και της νύκτας!

· Καθημερινά μεσημεριανά ή απογευματινά σεμινάρια των συντονιστών εκπαίδευσης οι οποίοι ανάμεσα στα άλλα τόνιζαν την αναγκαιότητα αν όχι και υποχρεωτικότητα της συμμετοχής.

· Άτυπες συνεδριάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων ακόμη και Κυριακές, ή ανταλλαγές απόψεων ανάμεσα στους συναδέλφους που αφορούσαν ακόμη και για το πόσοι ή ποιοι μαθητές συμμετέχουν στο τηλεμάθημα του καθένα.

· Σύχρονη διδασκαλία μέσω webex. Εκτός από τα συνεχή τεχνικά προβλήματα, προβλήματα στη σύνδεση, κακός ήχος, πότε τον έναν, πότε τον άλλον τον πετούσε έξω το σύστημα, συνεχής αγωνία αν τα παιδιά είναι «εκεί», αν ακούν, αν παρακολουθούν ή αν έχουν κλειστά μικρόφωνα για να μην ακούγονται οι θόρυβοι μέσα στο σπίτι καθώς πολλές φορές ακούγονται την ώρα του μαθήματος στην καλύτερη περίπτωση ο ήχος μιας ηλεκτρικής σκούπας ή φωνές μικρότερων παιδιών που φωνάζουν «τρέξε αρχίζει». (σημ. οι περιγραφές δεν είναι φανταστικές). Όπως ούτε φαινόμενα όπως τα παρακάτω, παιδιά που «μπαίνουν στο μάθημα» κι ενώ το μάθημα τελειώνει και μπαίνει το επόμενο τμήμα ορισμένοι μαθητές από το προηγούμενο τμήμα ξεχάστηκαν κι είναι ακόμα «εκεί», γιατί δεν μπήκαν ουσιαστικά ποτέ.

Συμπέρασμα αν μέσα στη φυσική τάξη υπάρχει ένα ποσοστό μαθητών που για πολλούς λόγους κυρίως ταξικούς, δεν συμμετέχουν, είναι βουβοί και παθητικοί και μόνο το φυσικό πλησίασμα, το άγγιγμα, το βλέμμα, ο καλός λόγος και η ενθάρρυνση του δασκάλου, μπορεί να τους κερδίσει έστω προσωρινά, στο «τηλεμάθημα» είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό των παιδιών που χάνεται, δεν είναι μόνο τα τελευταία θρανία, είναι και τα μεσαία ακόμα και κάποια από τα πρώτα.

Διάδραση και διάλογοι σχεδόν μηδαμινοί, ατέλειωτοι κουραστικοί μονόλογοι των εκπαιδευτικών, άντε και προβολή πολυμέσων που όμως το δίκτυο δεν σηκώνει και στα παιδιά δεν φτάνει σχεδόν ποτέ ο ήχος ή η εικόνα. Προβληματισμοί διατυπώνονται φυσικά και από τους συναδέλφους είτε για την έκθεσή τους μέσα στα σπίτια των μαθητών τους είτε για την αξιοποίηση όλου αυτού του διδακτικού υλικού από τις πλατφόρμες του Υπουργείου και την αξιολόγησή τους.

Οι εκπαιδευτικοί σηκώνουν το βάρος και βιώνουν μέσα από αυτή τη διαδικασία τις εσκεμμένες παθογένειες ενός εκπαιδευτικού συστήματος που υπάρχει για να αποκλείει και να ενσωματώνει, για να αναπαράγει τις ταξικές ανισότητες και όχι για να τις αμβλύνει, ως δική τους ατομική «αποτυχία’’ και επαγγελματική απαξίωση. Και η τηλεκπαίδευση βοηθάει πολύ και σε όλο αυτό, είναι ένα πετυχημένο εργαλείο του συστήματος.

Γιατί τα ίδια ισχύουν και για τους μαθητές και τις μαθήτριες. Πού τόσο καιρό το Υπουργείο και τα στελέχη μας είχαν πάρει τα αυτιά για τους κινδύνους της οθόνης, της τηλεζωής και της εικονικής πραγματικότητας, τώρα πιστοί στις παιδαγωγικές τους αρχές –να μην περνάμε στα παιδιά αντιφατικά μηνύματα— αποθεώνουν την εξοικείωση των παιδιών με τις νέες ψηφιακές δεξιότητες και την ολοήμερη σχεδόν ενασχόληση τους με τις οθόνες.

Και φυσικά είναι κι εκείνοι οι μαθητές που δεν ανταποκρίνονται, όχι μόνο γιατί δεν έχουν τον εξοπλισμό ή γιατί οι γονείς είναι και χωρίς δουλειά και τώρα περισσότερο από ποτέ δεν έχουν «όρεξη’’ για μελέτη, ή γιατί οι γονείς δεν ξέρουν γράμματα ή και ελληνικά για να τα βοηθήσουν στις ασκήσεις, είναι λοιπόν όλα εκείνα τα παιδιά που δεν συμμετέχουν γιατί είναι αποκλεισμένα από το εκπαιδευτικό σύστημα και από την τηλεκπαίδευση ακόμη παραπάνω.

Επειδή λοιπόν φαίνεται ότι η «τηλεκπαίδευση» εξυπηρετεί τους στόχους αυτής της πολιτικής, υπονομεύοντας ταυτόχρονα δικαιώματα στις σπουδές και στην εργασία, γι αυτό ήρθε –εν μέσω πανδημίας-για να μείνει, αν δεν αντισταθούμε και δεν την αντιπαλέψουμε.