Η ΤΗΛΕ-«ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Αντιστεκόμαστε - συσσωρεύουμε όρους ώστε να τεθεί με μαζικό τρόπο ο στόχος της ΑΠΟΧΗΣαπό το τσίρκο της τηλε-«εκπαίδευσης»

 

Μόλις άνοιξαν τα σχολεία τον Σεπτέμβρη, ξεκίνησε το παραμύθι της κυβέρνησης και των (ει)δικών της πως τα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία είναι ασφαλή από τον κορονοϊό. Ήταν η δικαιολογία για να λειτουργούν χωρίς μέτρα προστασίας και για να συνωστίζονται μαθητές κι εκπαιδευτικοί στις σχολικές αίθουσες χωρίς να αντιδρούν. Τώρα που ξεχειλίζουν οι ΜΕΘ και αυξάνονται τραγικά οι αριθμοί των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των νεκρών, η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει Νηπιαγωγεία και Δημοτικά. Με άνεση περνά από τις δηλώσεις του Σεπτέμβρη ότι «τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν γιατί η τηλε-εκπαίδευση δεν είναι εκπαίδευση», στις διαταγές για υποχρεωτική εφαρμογή της τηλε-«εκπαίδευσης» και στην πρωτοβάθμια.

Η τηλε-«εκπαίδευση» έφερε τα πρώτα κακά μαντάτα. Για πρώτη φορά, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση καθιερώνεται βιβλίο ύλης, ζητείται αναλυτική αναφορά των ενεργειών του εκπαιδευτικού και οι απουσίες μπαίνουν κάθε διδακτική ώρα και όχι ανά μέρα. Η κυβέρνηση σκληραίνει τη στάση της. Από τη μια ελέγχει τους εκπαιδευτικούς αν υπακούν τις εντολές της και από την άλλη δεν αφήνει στους μαθητές καμιά χαλαρότητα, δεν αναγνωρίζει καμιά δυσκολία.

Τηλε-«εκπαίδευση» στην πρωτοβάθμια, από τα προνήπια ως την Έκτη τάξη του Δημοτικού, σημαίνει απογευματινή λειτουργία. Για να μην «κρεμάσει» εντελώς η πλατφόρμα Webex στρίμωξαν  εκπαιδευτικούς και μαθητές σε ώρες που διαλύουνε τη μέρα τους και τη ζωή τους. Ξεκίνησε με την πλατφόρμα να σέρνεται, με γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές εκνευρισμένους και ταλαιπωρημένους κι έτσι συνεχίζει.

Οι περισσότεροι εξαντλούν την κριτική τους στις ελλείψεις στον εξοπλισμό σχολείων και μαθητών. Δεν λύνονται με τις δωρεές-ρεκλάμες κάποιων χορηγών, με τα τάμπλετ που δανείζουν οι Δήμοι. Όμως, ακόμη κι αν με μαγικό τρόπο υπήρχε παντού και για όλους άριστος εξοπλισμός, η τηλε-«εκπαίδευση» δε θα μεταμορφωνόταν σε εκπαιδευτική διαδικασία. Δεν είναι απλά ένα ελλιπές υποκατάστατο της δια ζώσης διδασκαλίας, είναι η άρνησή της. Δεν είναι τρόπος επαφής και στήριξης των μαθητών, είναι μηχανισμός καταστροφής της παιδαγωγικής σχέσης. Δεν είναι εκπαίδευση αλλά επίθεση στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές και στους γονείς.

Τηλε-«εκπαίδευση»  για τον μαθητή σημαίνει πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, εκνευρισμό και κούραση. Οξύνει τα μαθησιακά προβλήματα και δημιουργεί νέα σε περισσότερους μαθητές. Σε τηλε-περιβάλλον οι πιο φτωχοί και πιο αδύναμοι μαθητές πετιούνται πιο εύκολα εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στο νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού δεν μπορεί στα σοβαρά να γίνεται λόγος για μάθημα μέσω υπολογιστή.

Στην τηλε-«εκπαίδευση» ο μαθητής είναι απλά φωνή και εικόνα που ρυθμίζεται εξ αποστάσεως. Αν ενοχλεί, οι μαθητές πάντα αντιδρούν σε ό,τι τους καταπιέζει, στις δυνατότητες της πλατφόρμας είναι το πέταγμα του εκτός της ηλεκτρονικής τάξης με ένα κλικ. Κάθε μαθητής είναι εκτεθειμένος σε δημόσια θέα. Στις εικονικές ηλεκτρονικές τάξεις η μόνη πραγματικότητα είναι η αντιδραστική παιδαγωγική και οι ταξικοί φραγμοί.

Τηλε-«εκπαίδευση» για τον εκπαιδευτικό σημαίνει ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις του. Τα ωράρια χάνονται, οι άδειες συνοδεύονται από δουλειά, ο έλεγχος είναι δεδομένος. Είτε με κλειστή είτε με ανοιχτή κάμερα βρίσκεται εκτεθειμένος δημόσια να προσπαθεί να βγάλει την υπέρογκη ύλη των μαθημάτων σε συνθήκες που δεν ελέγχει. Δεν γνωρίζει αν οι μαθητές είναι πραγματικά παρόντες και καταλαβαίνουν. Χρεώνεται ως δική του ανεπάρκεια τα προβλήματα που δημιουργούνται από τα βαφτίσια μιας ηλεκτρονικής εφαρμογής σε «εκπαιδευτική διαδικασία». Αντιμετωπίζει στο σπίτι του, που έχει γίνει χώρος δουλειάς, τα ίδια προβλήματα με τους γονείς των μαθητών του.

Τηλε-«εκπαίδευση» για τους γονείς στην πρωτοβάθμια σημαίνει ότι πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη για εξοπλισμό και να γίνουν μαθητές και δάσκαλοι για τα παιδιά τους. Τι γίνεται με τους γονείς που εργάζονται, που δεν δικαιούνται άδεια ειδικού σκοπού ή μπορεί να κάνουν τηλε-εργασία που δεν τους επιτρέπει την επιτήρηση των παιδιών την ώρα των μαθημάτων, που μπορεί να έχουν κι άλλα παιδιά, που δεν τους φτάνουν οι υπολογιστές και τα τάμπλετ; Σε αυτά τα ερωτήματα δεν απαντά κανείς ινστρούχτορας του υπουργείου. Η τηλε-«εκπαίδευση» μεταφέρει τα αδιέξοδά της στις οικογένειες, μέσα στα σπίτια των μαθητών.

Το φιάσκο της τηλε-«εκπαίδευσης» των πρώτων ημερών αποτυπώνεται ως κούραση κι εκνευρισμός. Στην πρωτοβάθμια η πίεση που θα δεχτούν οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές θα είναι μεγάλη. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, πρέπει να ξεπεραστούν οι ψεύτικες αντιθέσεις και να βρεθούν στην ίδια όχθη μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς για να διεκδικήσουν πράγματα για την πραγματική εκπαίδευση.

Απ’ την αρχή της σχολικής χρονιάς, το Δ.Σ. της ΔΟΕ απέφυγε να καλέσει σε κινητοποιήσεις για να διεκδικήσουμε υγειονομικά μέτρα προστασίας στα σχολεία, δεν είπε κουβέντα για την απογευματινή λειτουργία της πρωτοβάθμιας και δεν βλέπει κανένα πρόβλημα στην τηλε-«εκπαίδευση» παρά μόνο ελλείψεις στην υποδομή. Ζητά «διασφάλιση για τη μη καταγραφή απουσιών για τους μαθητές που αποδεδειγμένα δεν έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στις διαδικτυακές τάξεις». Το «αίτημα» αυτό είναι κυνική παραδοχή ότι κάποιοι μαθητές θα μείνουν έτσι κι αλλιώς εκτός ηλεκτρονικών τάξεων και αποδοχή του γεγονότος ότι η τηλε-«εκπαίδευση» οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Οι παρατάξεις που εκπροσωπούνται στο Δ.Σ. της ΔΟΕ τοποθετούνται υπέρ της τηλε-«εκπαίδευσης» με το ΠΑΜΕ να υπερθεματίζει και τις Παρεμβάσεις να κρατούν κάποιες αποστάσεις. Όλες την νομιμοποίησαν είτε ως ασύγχρονη είτε ως σύγχρονη απ’ την περασμένη Άνοιξη.

Με κλειστά σχολεία δεν υπάρχει εκπαίδευση. Η τηλε-επαφή εκπαιδευτικών και μαθητών σε συνθήκες καραντίνας, δεν μπορεί να ονομαστεί εκπαιδευτική διαδικασία για να δικαιώσει την εικονική «κανονικότητα» που θέλει η κυβέρνηση. Δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική και να έχει ωρολόγιο πρόγραμμα.

Η τηλε-«εκπαίδευση» δεν είναι εκπαίδευση. Μια πλατφόρμα τηλεδιάσκεψης δεν γίνεται σχολείο, αυτά που εξελίσσονται στο Webex δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική τάξη. Η πραγματική σχολική τάξη δεν είναι το «προσωπικό δωμάτιο» του εκπαιδευτικού, δεν έχει λόμπι, ούτε μικρόφωνα, με ένα κλικ δεν κλείνει το στόμα των μαθητών. Στην κανονική τάξη, ο δάσκαλος επικοινωνεί με τους μαθητές, ξέρει αν προσέχουν, αν καταλαβαίνουν, αν κάτι τους απασχολεί. Στην τηλε-«εκπαίδευση» τέτοια επικοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει.

Η τηλε-«εκπαίδευση» οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Σε τηλε-περιβάλλον δεν χωράνε οι πιο αδύναμοι μαθητές. Η σκληρή πραγματικότητα που ζουν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών είναι η αιτία που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν τυπικά και ουσιαστικά στις εικονικές τάξεις. Η τηλε-«εκπαίδευση» είναι ταξική, άδικη, άνιση και διαλυτική, δεν εξορθολογίζεται.

Η ύλη δεν μπορεί να προχωρά μέσω τηλε-«εκπαίδευσης» και καμία τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική για εκπαιδευτικούς και μαθητές. Η υπέρογκη ύλη πρέπει να μειωθεί δραστικά. Όταν ανοίξουν τα σχολεία να συνεχιστεί η διδασκαλία από το σημείο που σταμάτησε λόγω καραντίνας.

ΔΕΝ ενημερώνουμε βιβλία ύλης, δεν καταχωρούμε κανένα φύλλο–ούτε καν «όλοι παρόντες». Κανένας μαθητής δεν είναι ούτε παρών ούτε απών σε μία κίβδηλη διαδικασία.

ΑΜΕΣΗ δραστική μείωση της ύλης.

Καλούμε τα σωματεία και όλα τα συλλογικά όργανα να στηρίξουν αυτή την κατεύθυνση.

Να καλέσουν σε ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΧΗ από την τηλε-«εκπαίδευση»-από πλατφόρμες, προγράμματα, ύλη, απουσίες.

Παλεύουμε για δουλειά με δικαιώματα για τους εκπαιδευτικούς – ελευθερίες για όλους.

Κάτω οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση-Δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους.

Αντιστεκόμαστε - συσσωρεύουμε όρους ώστε να τεθεί με μαζικό τρόπο ο στόχος της ΑΠΟΧΗΣ από το τσίρκο της τηλε-«εκπαίδευσης»