Ξεχείλισε η πίκρα και η στεναχώρια. Δεν είναι και μικρό πράγμα η σκληρή και σταθερή απόρριψη. Εννέα μήνες τώρα (αν μετρήσουμε μόνο από την αρχή της πρώτης καραντίνας) την έχουν γεμίσει ακριβά δώρα. Σε κάθε ευκαιρία. Σε κάθε περίπτωση. Από την πρώτη ( «για την επαφή με τους μαθητές») εφαρμογή της τηλε-«εκπαίδευσης» , την ψήφιση του νόμου 4692 και σε όλη τη συνέχεια. Στα καλοκαιρινά της χτυπήματα, στο φθινοπωρινό κρεσέντο της και στα τωρινά της. Σε όλα της στάθηκαν. Σαν αληθινοί συνεργάτες. Σαν οι πιο πιστοί σύμμαχοι.
Για να καταλάβετε πόσο χαλί γίνανε για χάρη της, στην απεργία της 15/10, στο κάλεσμα που έβγαλαν δεν είπαν ούτε μία λέξη για την απόφαση της να γίνουν οι εκπαιδευτικοί χαφιέδες και απεργοσπαστικός μηχανισμός των μαθητικών καταλήψεων. Κι ας γινόταν εκείνες τις μέρες χαμός με το ζήτημα αυτό !
Τόσες θυσίες, τόση ανταπόκριση σε κάθε απαίτηση (ρεζίλι γίνανε σε όλη την «εκπαιδευτική γειτονιά», βούιξε η χώρα όλη…) και αυτή τίποτα! Δεν θέλει ούτε να τους βλέπει! Τι «πείσμα» κι αυτό! Γιατί πια; Επειδή της είπαν πως δεν θέλουν να οργανώνει τη «δουλειά» στη διοίκηση μόνη της; Αφού της εξήγησαν. Η «δουλειά»- αλίμονο!- θα συνεχίσει να γίνεται όπως γινόταν χρόνια τώρα. Αλλά θέλουν να είναι και αυτοί κοντά, από την αρχή. Να μη στήνει μόνη της τα τραπέζια. Να έχουν και αυτοί ρόλο στη μοιρασιά. Τόσο σπουδαίο είναι αυτό; Τι φοβάται πια; Τόσα χρόνια δεν ξέφυγε η κατάσταση. Τι άλλαξε τώρα; Στο κάτω-κάτω όλοι μαζί πιο καλά το ελέγχουν το πράγμα. Δεν θυμάται τι έγινε το 2013;
Όπως και νάχει η πίκρα ξεχείλισε. Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ το είπε δημόσια. «Έχει χαθεί η επικοινωνία. Έχουμε να τη δούμε από τις 8 Οκτώβρη».
Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Το αδιέξοδο μεγάλο. Πρέπει να το καταλάβουμε. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ είναι πράγματι αξιοθρήνητη!
4/12/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου