ΥΛΗ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ: ΟΙ ΙΕΡΕΣ ΑΓΕΛΑΔΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΑΦΙΣΑ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2020

Να βγει η ύλη ή η ψυχή;

Ξεκίνησε μέσα στην πρώτη καραντίνα προαιρετικά η Εξ Αποστάσεως «Εκπαίδευση», ασύγχρονη και σύγχρονη και στη δεύτερη καραντίνα έγινε υποχρεωτική. Η κυβέρνηση αποφάσισε την παράταση της περσινής σχολικής χρονιάς και ήταν στις προθέσεις της να ανοίξουν νωρίτερα τα σχολεία τον Σεπτέμβρη, αλλά δεν της το επέτρεψαν οι υγειονομικές συνθήκες. Όλα αυτά για να «ολοκληρωθεί» η ύλη των μαθημάτων. Ασφαλώς, τίποτα δεν ολοκληρώθηκε και η φετινή χρονιά ξεκίνησε σαν πέρσι να κύλησαν όλα ομαλά.

Παρόλες τις κωμικοτραγικές συνθήκες της υποχρεωτικής πλέον τηλε-«εκπαίδευσης», όχι μόνο δε μειώνεται η ύλη των μαθημάτων, αλλά πρέπει να κρατιούνται σχολαστικά βιβλία ύλης και απουσίες ακόμη και στην πρωτοβάθμια. Η Τράπεζα θεμάτων, οι εξετάσεις, τα τηλεδιαγωνίσματα και οι βαθμολογίες παραμένουν στη θέση τους. Ό,τι «διδαχτεί» στο πλαίσιο της  τηλε-«εκπαίδευσης» είναι εξεταστέα ύλη. Οι οδηγίες της κυβέρνησης για τη βαθμολογία των μαθητών και τις εξετάσεις τετραμήνου στη δευτεροβάθμια είναι πολύ επιθετικές μα οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες και οι παρατάξεις είτε σωπαίνουν είτε γενικολογούν.

Πολλοί διαπιστώνουν πως η τηλε-«εκπαίδευση» είναι πιο ταξική και πιο άδικη από τη δια ζώσης, ελάχιστοι όμως την απορρίπτουν ως εκπαιδευτική διαδικασία. Δεν λείπουν τοποθετήσεις για μια άλλη τηλε-«εκπαίδευση» με τους Συλλόγους Διδασκόντων να παίρνουν τα ηνία! Άλλοι πάλι, σε αυτές τις συνθήκες που απαξιώνεται η ζωή των μαθητών και γενικότερα του λαού, επιμένουν να προσπερνούν τη σκληρή πραγματικότητα και το εφιαλτικό αύριο που μας περιμένει και αποζητούν «ολόπλευρη μόρφωση και ολοκληρωμένη γνώση». Αυτές οι απόψεις, λόγω του συσχετισμού που διαθέτουν, επηρεάζουν την κίνηση ή πιο σωστά,την ακινησία των εκπαιδευτικών.

Δυστυχώς, οι συνθήκες καραντίνας δεν επιτρέπουν τη ζωντανή συζήτηση-αντιπαράθεση. Τα ζητήματα της ύλης, των εξετάσεων, της εξ αποστάσεως σχετίζονται με τις απόψεις που έχει κάποιος για το σχολείο και τον ρόλο του, για τη γνώση και τη μόρφωση, για τον ρόλο των εκπαιδευτικών μα κυρίως ενδιαφέρει σε ποιο δια ταύτα καταλήγουν.

 

Η τωρινή ύλη

ΑΦΙΣΑ ΑΠΡΙΛΗΣ 2020

Η ύλη όλων των μαθημάτων στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο είναι υπέρογκη. Σε κανονικές συνθήκες λειτουργίας δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί. Σε συνθήκες πανδημίας και τηλε-«εκπαίδευσης» για να βγει η ύλη πρέπει να βγει πρώτα η ψυχή μαθητών, εκπαιδευτικών αλλά και γονιών.

Στο Δημοτικό από το 2006 που έκαναν την είσοδό τους τα σχολικά βιβλία που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, έγινε μια τεράστια αύξηση της ύλης σε όλα τα μαθήματα. Θεματικές ενότητες του Γυμνασίου κατέβηκαν στο Δημοτικό. Ακολούθησε ένα ντόμινο όπου κάθε τάξη έσπρωχνε την ύλη της στην προηγούμενη. Η πίεση έφτασε μέχρι το Νηπιαγωγείο που θα έπρεπε να προετοιμάζει τα νήπια για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της Πρώτης τάξης του Δημοτικού. Τότε ακούστηκε ο όρος «σχολειοποίηση  Νηπιαγωγείου». Η ύλη των μαθημάτων στο Δημοτικό είναι μεγάλη, δύσκολη, ανερμάτιστη και το περιεχόμενό της βαθιά αντιδραστικό.

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση η ύλη θα πρέπει να εμπεδωθεί με πολλαπλά διαγωνίσματα που καθορίζουν την πρόοδο των μαθητών από τάξη σε τάξη αλλά και την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια. Υπέρογκη ύλη, με σπειροειδή διάταξη και μεγάλο χάσμα στο βαθμό δυσκολίας ανάμεσα στο γυμνάσιο και το Γενικό Λύκειο. Η ύλη ορισμένων μαθημάτων ειδικά των θετικών επιστημών αφορά σε θεματικές που σε χώρες του εξωτερικού διδάσκονται στα πρώτα πανεπιστημιακά έτη. Η διδασκαλία σχολικών εγχειριδίων  και μαθημάτων μεταπηδά από τη μία τάξη στην άλλη χωρίς να λαμβάνονται  υπόψη οι γνωστικές ικανότητες και το γνωστικό υπόβαθρο των παιδιών που ούτως ή άλλως βρίσκονται σε αναπτυξιακή νοητικά ηλικία.

Πρόσφατα, από την προηγούμενη Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιήθηκε μία «καινοτομία» στην ύλη των πανελλαδικώς εξεταζόμενων με το πρόσχημα της «εξάλειψης της παραπαιδείας». Αυξήθηκαν οι ώρες διδασκαλίας τους και επομένως είδαμε και μία αύξηση της ύλης της τάξης από 30%-70% ανάλογα με το μάθημα. Κανείς δεν είπε στους μαθητές και τους γονείς τους ότι ενώ αυξήθηκε η ύλη δεν αυξήθηκε ο φυσικός χρόνος της εμπέδωσης της, εφόσον πάντα το σχολικό έτος ήταν και είναι 9 μήνες. Ως εκ τούτου τα παιδιά καλούνται στο ίδιο χρονικό διάστημα να κατακτήσουν (;) μια υπέρογκη ύλη –πράγμα αδύνατο- γεγονός που οδηγεί σε φροντιστήρια από τη Β λυκείου, τώρα με την Τράπεζα θεμάτων κα από την Α λυκείου, εντατικοποίηση και ξεζούμισμα της νεολαίας και φυσικά όξυνση της ταξικότητας και μεγαλύτερο χτύπημα του δικαιώματος των σπουδών. Σ αυτό άλλωστε στόχευε η πολιτική και της προηγούμενης αλλά φυσικά και της τωρινής κυβέρνησης.

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα της Νεοελληνικής Γλώσσας που δεν είναι πλέον υλοκεντρικό μάθημα αλλά στοχοκεντρικό –σύμφωνα με τις εξαγγελίες του ΙΕΠ- και το αποτέλεσμα ήταν αφενός αχανής ύλη και αφετέρου απροσδόκητα θέματα στις Πανελλαδικές –που οδήγησαν στην «πρωτοφανή αποτυχία στο μάθημα» και που αποδεικνύει για το σύστημα και τα παπαγαλάκια του «πόσο άχρηστη είναι η νεολαία». Άλλωστε ήταν το μοναδικό μάθημα που δεν άλλαξε τίποτε στην ύλη ούτε εν όψει της πανδημίας.

Με βάση τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η έννοια της ύλης «αξιοποιείται» κάθε φορά από το σύστημα για να παράγει ιδεολογήματα για τη νεολαία, να βγάλει «αποτελέσματα» προς όφελος του και να προχωρά στην υλοποίηση των στρατηγικών του στόχων. 

 

ΠΟΙΑ ΥΛΗ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Διδακτέα, διδαχθείσα, εξεταστέα είναι μερικά από τα επίθετα που χαρακτηρίζουν την ύλη των μαθημάτων του σχολείου. Το περιεχόμενο και η ποσότητά της σε κάθε τάξη και βαθμίδα, καθορίζονται από εκείνον που ελέγχει την εκπαίδευση ως θεσμό, δηλαδή το αστικό κράτος. Η εκπαίδευση ήταν, είναι και θα είναι  μηχανισμός ταξικής επιλογής και ο βασικός ιδεολογικός μηχανισμός του συστήματος και αυτό δεν τροποποιείται όσο υπάρχει αστική κυριαρχία. Όταν μιλάμε για σχολείο, μιλάμε για αστικό σχολείο. Όταν μιλάμε για γνώση, μιλάμε για αστική γνώση.

Αυτό σημαίνει ότι το σχολείο παρέχει την εκπαίδευση που εξυπηρετεί την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής γενικά και προσαρμόζεται, όσο μπορεί, στις τρέχουσες ανάγκες της, χωρίς όμως άμεση πρόσδεση με επιχειρήσεις. Σημαίνει ότι το σχολείο, διδάσκει και αναπτύσσει όλες τις αξίες του συστήματος εκμετάλλευσης. Διαμορφώνει συνειδήσεις και νοοτροπίες.Όλα αυτά αποτυπώνονται στην ύλη των μαθημάτων. Ποια μαθήματα θα διδαχτούν και πόσες ώρες θα καταλάβει το καθένα μέσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου, δεν είναι καθαρά παιδαγωγικό ζήτημα.

ΑΦΙΣΑ ΜΑΙΟΣ 2020

Η εκπαίδευση, εκτός από τον βασικό της ρόλο στην υπηρεσία της αστικής τάξης, αντανακλά και εκπέμπει γενικότερες επιθυμίες του λαού που διεκδικεί το δικαίωμά του στη μόρφωση. Περιόδους που πετύχαινε νίκες και ο συσχετισμός ήταν πιο ευνοϊκός γι’ αυτόν, τα πολύ αντιδραστικά στοιχεία της εκπαίδευσης κάπως αμβλύνονταν και απλοποιούνταν η ύλη, χωρίς να αναιρούνται τα βασικά της χαρακτηριστικά. Τα τελευταία χρόνια που ο συσχετισμός είναι δυσμενής, βλέπουμε το σχολείο να γίνεται πιο σκληρό, πιο απαιτητικό, με πιο αντιδραστικό περιεχόμενο, την ύλη να αυξάνεται και να γίνεται πιο δύσκολη.

Η κυβέρνηση κόπτεται, τάχα, για τη μόρφωση των παιδιών και επιβάλλει την αναπλήρωση των μαθημάτων που χάνονται σε περίπτωση κατάληψης, αλλά δεν την απασχολούν οι ώρες που χάνονται λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών. Όχι μόνο δε συζητά μείωση της ύλης αλλά ασκεί πίεση για να ολοκληρωθεί. Όμως, δεν τέθηκε ποτέ θέμα αμορφωσιάς όταν μετά από κάποια καταστροφή πχ σεισμούς, είτε μειωνόταν η ύλη είτε υπήρχε ειδική μέριμνα για τους πληγέντες μαθητές στο  πλαίσιο των ενδοσχολικών ή πανελλαδικών εξετάσεων.

Η καραντίνα έχει κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη, η τηλε-«εκπαίδευση» εξοντώνει τους μαθητές, η τράπεζα θεμάτων απογειώνει τα προβλήματα. Είναι ολοκάθαρο πως τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών βρίσκονται αντιμέτωπα με μια βάρβαρη κατάσταση που τα σπρώχνει στο περιθώριο. Η μείωση της ύλης των μαθημάτων, η κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων αλλά και των τηλε- εξετάσεων, είναι τα ελάχιστα που πρέπει να γίνουν.

 

ΥΛΗ ΚΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΦΡΑΓΜΟΙ

Η αστική τάξη αγνοεί ηθελημένα την έννοια της κοινωνικής τάξης, την  αποκρύπτει. Δε γνωρίζει παρά μόνο άτομα με ατομικές ιδιότητες. Θέλει να πείσει πως κάθε άνθρωπος έχει στην κοινωνία τη θέση που του αξίζει. Έτσι, μπορεί να δικαιώσει την εκμετάλλευση στην οποία υποβάλλει τις υπόλοιπες τάξεις η αστική. Αυτό το πνεύμα διαπερνά όλη την εκπαίδευση και τα σχολικά βιβλία. Τα παιδιά των φτωχών πρέπει να εμπεδώσουν το ιδεολόγημα πως η κατάσταση που ζουν, της φτώχειας, τους αξίζει. Οι ταξικοί φραγμοί βαφτίζονται ανικανότητα!

Οι  ταξικοί φραγμοί είναι μια σύνθετη και  πολυπαραγοντική διαδικασία δημιουργημένη κυρίως εκτός αλλά κι εντός σχολείου. Οι εξετάσεις και η εντατικοποίηση των σπουδών είναι σαφώς ταξικοί φραγμοί.

Στις εξετάσεις, που υπάρχουν για να πετυχαίνουν τον κοινωνικό διαχωρισμό, η αποτυχία συνοδεύει τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, χωρίς να αποκλείεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις και κάποιο άλλο ενδεχόμενο. Σε συνθήκες ταξικού διαχωρισμού, δε μπορούμε να τις κάνουμε κοινωνικά δίκαιες, όπως δεν μπορούμε να μετατρέψουμε ένα όπλο σε γλειφιτζούρι. Σε αυτές βλέπουμε τη μανία για ταξινόμηση των ατόμων, τη λατρεία του ανταγωνισμού.

Γενικά, οι εξετάσεις  χαρακτηρίζονται από την αστική αντίληψη της γνώσης που αναγνωρίζει μία αλήθεια η οποία πρέπει να βρεθεί ή μάλλον να ξαναβρεθεί. Η γνώση είναι ατομική προσπάθεια και όχι ομαδικός αγώνας. Από δω πηγάζει η λογική που διέπει τη βαθμολογία στην εκπαίδευση (κι όχι μόνο σ’ αυτή) και προσφάτως της αριστείας.

Υπάρχουν και αποκρυσταλλώνονται στις εξετάσεις τόσα πολλά στοιχεία της αστικής ιδεολογίας, που αναρωτιέται κανείς τι θα απόμενε αν τα αφαιρούσαμε. Πάντως διαγωνίσματα που να ευνοούν προλετάριους εντός αστικού σχολείου, δεν μπορούν να προκύψουν.

Αν δεν υπήρχαν καθόλου εξετάσεις, πάλι η ύλη θα υψωνότανε φραγμός στο δρόμο των μαθητών εκείνων που έχουν να αντιμετωπίσουν τους εκτός σχολείου ταξικούς φραγμούς. Το περιεχόμενο της ύλης των μαθημάτων που φέρει την αστική ταξική σφραγίδα, δυσκολεύει αφάνταστα τις σπουδές των παιδιών των λαϊκών οικογενειών, τα οποία δε βλέπουν τον εαυτό τους πουθενά. Το σχολικό πλαίσιο είναι ξένο γι’ αυτά.

Σήμερα, που δυσκολεύουν οι συνθήκες ζωής, οι ταξικοί φραγμοί όλων των ειδών μεγαλώνουν, πολλαπλασιάζονται και σκληραίνουν. Οι τηλε-εξετάσεις που ζητά το υπουργείο σε τηλε-διδαγμένη ύλη τους απογειώνουν.

ΓΙΑ ΤΗ ΓΝΩΣΗ

Οι θεωρίες για τη λεγόμενη «κοινωνία της γνώσης» και της «δια βίου μάθησης» έντυσαν ιδεολογικά την επίθεση ενάντια στα εκπαιδευτικά και εργασιακά δικαιώματα του λαού. Μιλούν για «κοινωνία της γνώσης» αυτοί που θέλουν τον λαό και τη νεολαία αμόρφωτους και χωρίς πραγματική γνώση, που υμνούν τους ταξικούς φραγμούς και  αποκλεισμούς στην εκπαίδευση, που διδάσκουν τη δεισιδαιμονία, τον εθνικισμό και την προκατάληψη.  Για το σύστημα η «γνώση» δεν είναι παρά ένα ακόμη εμπόρευμα (όπως εμπόρευμα είναι για το σύστημα και ο άνθρωπος), ένα προϊόν που πρέπει να «ανανεώνεται» σύμφωνα με τις ανάγκες του κέρδους και της εκμετάλλευσης, ένα «πιστοποιημένο προνόμιο» που να δικαιολογεί την ταξική κυριαρχία απέναντι στους «μη καταρτισμένους». Διδάσκουν πως η γνώση προχωράει ασταμάτητα και ότι δια βίου θα πρέπει να την κυνηγάμε με αποκλειστικό σκοπό να αφανίσουν δικαιώματα και κατακτήσεις, να διαμορφώσουν συνθήκες εργασιακής σκλαβιάς.

ΑΦΙΣΑ ΙΟΥΝΙΟΣ 2020

Το σχολείο είναι θεσμός αναπαραγωγής της ιδεολογίας της αστικής τάξης και εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Η αστική αντίληψη παρουσιάζει τη γνώση ως προϊόν κάποιας μεγαλοφυΐας, σαν ένα είδος αποκάλυψης. Θεωρεί ότι οι αλήθειες είναι αιώνιες και μοναδικές. Αντιλαμβάνεται τη γνώση σε ατόφια μορφή, ότι υπάρχει ως υποκείμενο από μόνη της. Δεδομένου ότι η ατόφια μορφή είναι ανύπαρκτη, η αντίληψη αυτή δημιουργεί στρεβλώσεις. Φτάνει στο σημείο να αγνοεί τις συνθήκες μέσα στις οποίες δημιουργήθηκε. Η γνώση φαντάζει απόκοσμη, μυστηριώδης όπως όλα τα εκτός πραγματικότητας.

Όμως η γνώση δεν πέφτει από τον ουρανό με τη μορφή αποκάλυψης, ούτε είναι το καθαρό προϊόν μιας απομονωμένης μεγαλοφυΐας ούτε κρυμμένο μυστικό που πρέπει να ανακαλύψουμε. Η γνώση είναι ομαδική εργασία, ένα μέρος της εργασίας του ανθρώπου στην πάλη του για την κατάκτηση της φύσης. Κάθε γνώση τόσο στα περιεχόμενα όσο και στις μορφές της φέρει τη σφραγίδα των κοινωνικών συνθηκών μέσα στις οποίες αναπτύσσεται. Είναι συλλογικό κοινωνικό προϊόν το οποίο οικειοποιείται η αστική τάξη.

Η εκπαίδευση δεν μπορεί να παρέχει ολόπλευρη μόρφωση σε συνθήκες αστικής κυριαρχίας. Η αντίθεση πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, που είναι σύμφυτη με την ταξική κοινωνία, περνάει μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση και την αναπτύσσει μονόπλευρα. Η ταξική θέση του κάθε ανθρώπου καθορίζει τη συνείδησή του και η κυρίαρχη ιδεολογία παρεμβαίνει να αποδείξει πως ο καθένας έχει τη θέση που του αξίζει.Το σχολείο όχι μόνο δεν μπορεί να ξεπεράσει την αντίθεση χειρωνακτικής-πνευματικής εργασίας αλλά την αναπαράγει.Δεν μπορεί να πάψει να είναι ταξικό, δηλαδή να υψώνει εμπόδια στις λαϊκές μάζες.

Πρέπει να διαχωρίσουμε τις έννοιες  μόρφωση και εκπαίδευση. Εκπαίδευση εννοούμε τις γνώσεις που παρέχουν οι σχολικοί θεσμοί. Η μόρφωση είναι ευρύτερη της εκπαίδευσης. Η μόρφωση κατακτιέται με τη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, σε τρεις τύπους βασικής πρακτικής:

-την πρακτική υλικής παραγωγής και του μετασχηματισμού της πραγματικότητας, την πρακτική της εργασίας

-την πολιτική πρακτική της πάλης των τάξεων, την πρακτική δηλαδή που αφορά τις καθημερινές σχέσεις των ανθρώπων

-την επιστημονική πρακτική, την πρακτική του πειραματισμού

Αυτοί  είναι οι τρεις τύποι πρακτικής που γεννούν ιδέες.

Με απλά λόγια, για να μιλήσουμε για μόρφωση θα πρέπει να δούμε πέρα από το σχολικό πλαίσιο. Για να καλλιεργηθεί κριτική σκέψη στους μαθητές πρέπει να μπολιαστεί το μυαλό τους με την αμφισβήτηση των «αιώνιων αξιών» του συστήματος που δίνει η συμμετοχή στο κίνημα.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε και κάτι άλλο. Η «απαίτηση» της κάλυψης της ύλης χρησιμοποιείται και ως εκβιαστικό, απεργοσπαστικό εργαλείο των μαθητικών αλλά και των φοιτητικών αγώνων. Πρόκειται περί μιας απολύτως  συστημικής  διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Η πραγματική γνώση που αποκτά ο νέος που παλεύει, που συζητά, που αντιπαρατίθεται, που ξεχωρίζει φίλους και εχθρούς και κατανοεί τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, που μαθαίνει τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, να κάνει συνελεύσεις, που μαθαίνει να προστατεύει τον διπλανό του στην πορεία και να μην δίνει ονόματα «πρωταίτιων» στην αστυνομία, αυτή η γνώση είναι ανεκτίμητη. Και βέβαια ασύγκριτη σε σχέση με τις σελίδες των σχολικών βιβλίων που θα «χαθούν» κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι απαξιώνουμε το δικαίωμα της πρόσβασης των παιδιών του λαού στην αστική γνώση; Το αντίθετο. Ίσα ίσα, στο σύνολο της κίνησής μας και των αιτημάτων που προωθούμε, αποτελεί βασικό άξονα το δικαίωμα αυτό. Όμως δεν συμμορφωνόμαστε με την αστική αντίληψη (και την ρεφορμιστική που υποτάσσεται στην αστική), η οποία θεοποιεί την αστική γνώση, διαστρέφει τη σχέση της με την ανεργία των νέων και χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός στην κατεύθυνση της έντασης των ταξικών φραγμών αλλά και του χτυπήματος των αγώνων της νεολαίας.

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Όπως για τον αστό η κατάργηση της ταξικής ιδιοκτησίας σημαίνει την κατάργηση της ίδιας της παραγωγής, έτσι και η κατάργηση της ταξικής μόρφωσης είναι γι’ αυτόν ταυτόσημη με την κατάργηση της μόρφωσης γενικά. Η μόρφωση που κλαίει ο αστός για τον χαμό της, σημαίνει για την τεράστια πλειοψηφία τη μετατροπή της σε εξάρτημα της μηχανής».

 

 Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Συνοψίζοντας, η μόρφωση των παιδιών δεν είναι στις έγνοιες του συστήματος. Η αστική τάξη παρέχει μόνο τα απαραίτητα και τα αναγκαία για την ίδια, διαμορφώνει το περιεχόμενο της εκπαίδευσης όπως την εξυπηρετεί. Έτσι, στην τεχνική εκπαίδευση περιόρισαν ή εξαφάνισαν μαθήματα γενικής παιδείας, αφού τα θεωρούν άχρηστα για μαθητές που εκπαιδεύονται για να παρέχουν φτηνή εργασία. Γενικά, η ύλη των μαθημάτων είναι ένα εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδήσει ένας μαθητής για να προχωρήσει στην επόμενη βαθμίδα.

ΑΦΙΣΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Κάνουν λάθος όσοι ισχυρίζονται πως όσο καλύτερη και περισσότερη εκπαίδευση έχει κάποιος τόσο ανοίγουν οι πόρτες της εργασίας. Παρόλο που η πραγματικότητα διαψεύδει αυτήν την άποψη, όλοι γνωρίζουν για το φευγιό των μορφωμένων (braindrain),η αντίληψη είναι διαδεδομένη. Δεν είναι η λειψή εκπαίδευση η αιτία που οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά. Το σύστημα στην κρίση του καταστρέφει την εργασία για να επιβιώσει. Αυτό δε σημαίνει πως δεν διεκδικούμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση την εποχή μάλιστα που δέχεται εντεινόμενη επίθεση.

Πολλοί είναι οι μαθητές που δεν έχουν τα μέσα για τηλε-«εκπαίδευση». Αυτό από μόνο του είναι απαγορευτικό όχι μόνο στο να προχωρήσει η ύλη των μαθημάτων αλλά και στην αποδοχή της τηλε-«εκπαίδευσης» ως εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η  τηλε-«εκπαίδευση» από μόνη της είναι μια κίβδηλη διαδικασία που πολλαπλασιάζει τις μαθησιακές δυσκολίες, οξύνει όλα τα προβλήματα των μαθητών που ήδη υπάρχουν και δημιουργεί νέα. Το άνοιγμα και το κλείσιμο των σχολείων, οι δυσμενείς συνθήκες ζωής πολλών μαθητών που χειροτέρεψε η καραντίνα και η τηλε-«εκπαίδευση» απογειώνουν τους ταξικούς φραγμούς. 

Το Υπουργείο, με αναλυτική του εγκύκλιο, περιγράφει διαδικασίες τηλε-αξιολόγησης των μαθητών και των μαθητριών για να ολοκληρώσει την εικονική κανονικότητα της τηλε-«εκπαίδευσης». Έτσι, κλιμακώνει την επίθεσή του ενάντια στον μαθητικό πληθυσμό και κλείνει το μάτι σε μια λογική τηλε-αυταρχισμού και ηλεκτρονικού ελέγχου. Είναι μια εξευτελιστική διαδικασία για εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Η ύλη και οι εξετάσεις, οι δύο ιερές αγελάδες της  αστικής εκπαίδευσης, συμπυκνώνουν την κυρίαρχη ιδεολογία. Να βγει η ύλη και να γίνουν οι εξετάσεις, αυτό μόνο τους νοιάζει, με αυτό κλείνει κάθε δήλωση το υπουργείο Παιδείας. Σε αυτή τη συντηρητική τοποθέτηση παρασύρονται οι πάντες. Θεωρούν πως κρίνεται μέσα από αυτές η μόρφωση των μαθητών και το μέλλον τους. Η υπόκλιση στις «ιερές αγελάδες» οδηγεί χιλιάδες μαθητές λαϊκών οικογενειών στην έξοδο του σχολείου.

Ούτε οι φοιτητές θα βγουν λιγότερο μορφωμένοι,αν περάσουν το εξάμηνο χωρίς εξετάσεις ούτε θα καταστραφεί το μέλλον των μαθητών, αν μειωθεί δραστικά η ύλη ούτε θα πέσει το επίπεδο των Πανεπιστημίων, αν μπει σε αυτά κόσμος χωρίς να γράψει πανελλαδικές εξετάσεις. Απαιτείται να αποτινάξουμε από τους ώμους την σκουριά της αστικής  ιδεολογίας στο σύνολό της.  Στην προκειμένη περίπτωση να βρεθούμε απέναντι στην αστική αντίληψη για τα γνώση, την εκπαίδευση και την εργασία.

Οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς με κοινό αγώνα να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά.

Ιανουάριος 2021