Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να συγκροτήσουμε το επόμενο βήμα αγώνα

 

Έκφραση μαζικής δυσαρέσκειας των εκπαιδευτικών-
σοβαρές διαθέσεις αντίστασης

Μεγάλο ρήγμα στο κλίμα μοιρολατρίας-
ανέβασμα της αυτοπεποίθησης του κλάδου

Τη μάχη δεν μπορούν και δεν θέλουν να δώσουν
οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ήττας και της υποταγής 

Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να συγκροτήσουμε το επόμενο βήμα αγώνα

            Ολοκληρώθηκε τις προηγούμενες μέρες ένας πρώτος κύκλος αντιπαράθεσης ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και την κυβέρνηση με πεδίο την εφαρμογή των διαδικασιών αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων. Με συντριπτική πλειοψηφία (που ξεπερνά κατά μέσο όρο το 80%) δάσκαλοι και καθηγητές αρνήθηκαν να εφαρμόσουν το νομοθετικό πλαίσιο της αυτοαξιολόγησης, συμμετέχοντας στην «απεργία – αποχή» από τις διαδικασίες, την οποία προκήρυξαν οι ΟΛΜΕ-ΔΟΕ.

            Οι εκτιμήσεις για το γεγονός πρέπει να είναι νηφάλιες και ειλικρινείς. Πρέπει να αποφευχθεί τόσο μια υποτίμηση του σοβαρού γεγονότος όσο και ένας αναντίστοιχος και μονομερής ενθουσιασμός που παραβλέπει μια σειρά παραμέτρους που αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη του αγώνα.

Το εύφλεκτο πεδίο που οδήγησε στη μαζική αντίδραση των εκπαιδευτικών

            Το μαζικό αυτό μήνυμα δυσαρέσκειας αλλά και διάθεσης συλλογικής αντίστασης αποτελεί ένα ιδιαίτερα θετικό μήνυμα για τους εκπαιδευτικούς και το λαό και, ταυτόχρονα, ένα πρώτο χαστούκι για την κυβερνητική επίθεση.

            Το μήνυμα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία αν συνυπολογίσουμε ότι η μάχη δόθηκε με τους εκπαιδευτικούς «εκτός έδρας» και μάλιστα από τρεις απόψεις:

·    Η πρώτη είναι ότι μετά από τόσα χρόνια ασφυκτικής αξιολογικής περικύκλωσης, το σύστημα έχει κάνει σοβαρά βήματα νομιμοποίησής της στις συνειδήσεις των εκπαιδευτικών.

·    Η δεύτερη ότι η μάχη δόθηκε μέσα στα θεσμικά όργανα του αντιπάλου, στους συλλόγους διδασκόντων, όπου οι δυνατότητες άσκησης πιέσεων και εκβιασμών είναι μεγάλες και όπου η ίδια η φύση των οργάνων δεν επιτρέπει τον ανοιχτό και ειλικρινή πολιτικό διάλογο.

·    Η τρίτη είναι ότι πάνω από τα μισά σχολεία της χώρας είναι κλειστά με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δυνατότητα συζήτησης, συνελεύσεων και συνδικαλιστικών περιοδειών.

            Σε αρνητικό, λοιπόν, πλαίσιο συνθηκών, οι εκπαιδευτικοί απέρριψαν τους εκβιασμούς και είπαν «όχι». Εκτίμησή μας είναι ότι βάση αυτού του εντυπωσιακά σαρωτικού κύματος δεν είναι στενά η αντίθεση στην αυτοαξιολόγηση. Αλλά ότι συμπυκνώθηκε στη μάχη αυτή όλη η αγανάκτηση:

-  για τις ριπές αντιλαϊκών μέτρων στην εκπαίδευση (τράπεζα θεμάτων, μείωση εισακτέων, τηλε-«εκπαίδευση», νόμος για της επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση, πανεπιστημιακή αστυνομία),

- για την κυβερνητική ατιμία περάσματος μέτρων σε συνθήκες καραντίνας (αυτό, άλλωστε, είναι το ήθος του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης),

- για τη συνολική υστερία τρομοκρατίας και κρατικής καταστολής αλλά και

- για τις απανωτές και χρόνιες προσβολές της κυβέρνησης απέναντι στους εκπαιδευτικούς και στη μη δυνατότητά τους, υποτίθεται, να αντιστέκονται.

            Πάνω σε όλα αυτά επέδρασε (έως και με πρωτεύοντα, ας πούμε, τρόπο)  το συνολικό πολιτικό κλίμα, τα συνολικά αδιέξοδα του συστήματος και της κυβέρνησης.

             Η άθλια διαχείριση της πανδημίας πάνω στις πλάτες του λαού, η αδίστακτη κρατική καταστολή και περιστολή των ελευθεριών, η οικονομική κατάρρευση που έρχεται και το πλήρες αδιέξοδο στα λεγόμενα «εθνικά» ζητήματα όχι μόνο ανατροφοδοτούν την αγανάκτηση αλλά και παράγουν μια πραγματικότητα μιας κυβέρνησης (με μια δόση υπερβολής) στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, η οποία δύσκολα πια μπορεί να κρυφτεί από τη δικτατορία των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.

Η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών

Το εύφλεκτο αυτό πεδίο βρήκε την ευκαιρία να εκφραστεί μέσω της απεργίας – αποχής που κήρυξαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κάτω από τα δικά τους αδιέξοδα. Οι ΟΛΜΕ-ΔΟΕ (μέσω της πλατιάς και απρόσκοπτης συμπαράταξης ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ – ΠΕΚ/ΔΗΣΥ – ΠΑΜΕ και με την εξαίρεση - ξεδιάντροπη τοποθέτηση της ΔΑΚΕ ως γραφείο Τύπου της κυβέρνησης) αποφάσισαν να πράξουν το ελάχιστο καλώντας τον κλάδο «να συμμετέχει σε έναν αγώνα που είναι καθόλα νόμιμος και ο οποίος δεν έχει κανένα κόστος»!

            Σε αυτή την αποθέωση της «εξυπνάδας» της απεργίας – αποχής ως μορφή πάλης, συμπαρατάχθηκαν χωρίς επιφυλάξεις και οι Παρεμβάσεις, οι οποίες μόνο όπου δέχονταν σοβαρή πίεση από τη θέση των Αγωνιστικών Κινήσεων άνοιγαν τη συζήτηση της αναγκαιότητας «επόμενου βήματος». 

Ανεξάρτητα του γεγονότος ότι η τοποθέτηση αυτή αποπροσανατολίζει και δημιουργεί σύγχυση, ανεξάρτητα και του γεγονότος ότι η ανοησία αυτή δεν μειώνει τη σημασία του ηχηρού μηνύματος των εκπαιδευτικών, πρέπει να έχουμε καθαρό ότι η θεώρηση αυτή δεν αποτελούσε (μια έστω λαθεμένη) τακτική των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ-ΠΑΜΕ για να διευρυνθεί το μέτωπο της συμμετοχής στην απεργία – αποχή, αλλά δήλωση νομιμοφροσύνης απέναντι στο σύστημα. Όπως και νάχει όμως, η πολύ κακόφημη ηγεσία των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ-ΠΑΜΕ είπε ένα μικρό όχι.

Βάση αυτής της «πρωτοτυπίας» ήταν δύο παράγοντες:

- Η προσπάθειά της να ξεπλύνει στο «πλυντήριο» την ατιμωτική συνθηκολόγησή της όλη την προηγούμενη περίοδο, κατά την οποία για την ομοβροντία τηλε-«εκπαίδευση», τράπεζα θεμάτων – μείωση εισακτέων, νόμο για την επαγγελματική εκπαίδευση δεν έβγαλε ούτε κιχ.

- Η δυσαρέσκειά της για την άγαρμπη κίνηση της κυβέρνησης να την απαξιώσει εντελώς (ως μηχανισμό παζαριών και διαμεσολάβησης) όταν την… κούρεψε εντελώς στις εκλογές για τα συνδιοικητικά όργανα.

            Τα παραπάνω έχουν σημασία όχι στενά για την ακεραιότητα των εκτιμήσεων αλλά περισσότερο για να ξέρουμε τι μας περιμένει και για να προετοιμάσουμε τη δική μας «επόμενη μέρα» και τα μέτωπα που αυτή θα περιλαμβάνει.

Πού βρισκόμαστε

                Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση κατέγραψε ένα στραπάτσο. Το οποίο, μάλιστα, δεν περίμενε, όπως όλα δείχνουν. Από την άλλη, είναι σαφές ότι αυτό το στραπάτσο δεν ανέτρεψε το συσχετισμό που παραμένει ιδιαίτερα αρνητικός.

            Από δω και πέρα πρέπει να περιμένουμε μια κυβερνητική εκστρατεία μαστιγίου και καρότου. Μόνο που το καρότο θα απευθύνεται στις ηγεσίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ-ΠΑΜΕ (η συνάντηση της Δευτέρας θα δείξει διαθέσεις), μέσω ίσως, ενός συμβιβασμού για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια. Περιττό αν πούμε ότι εκτίμησή μας είναι ότι οι παραπάνω θα… αδράξουν την ευκαιρία… Το πολύ πολύ να κάνουν λίγο παραπάνω «νάζια» εκμεταλλευόμενες το χαρτί της μαζικής απεργίας – αποχής του κλάδου. Άλλωστε η στάση των ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ στη συζήτηση στη Βουλή για το νόμο για την πανεπιστημιακή Αστυνομία έδειξε το πραγματικό «εύρος» των (μη) διαφωνιών τους με την κυβέρνηση. Περιττό να πούμε πόσο συμφωνούν, στην πραγματικότητα, με αυτήν και στο πεδίο της αξιολόγησης.

            Από την άλλη, το μαστίγιο θα απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς μέσω πιέσεων, ιδεολογικής τρομοκρατίας που θα ενταθεί από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και καθαρών υπηρεσιακών απειλών και εκβιασμών. Ιδιαίτερη θα είναι η πίεση στο πιο εκβιαζόμενο τμήμα των εκπαιδευτικών, τις αναπληρώτριες και τους αναπληρωτές, των οποίων η στάση στον πρώτο γύρο της αντιπαράθεσης εξέπληξε αρνητικά την κυβέρνηση και θετικά εμάς. Τα αρχικά σημάδια ότι αυτό το τμήμα του κλάδου προσπαθούσε η κυβέρνηση να το χρησιμοποιήσει ως έναν από τους αδύναμους κρίκους διαψεύστηκαν πανηγυρικά από τη μαζική του συμμετοχή.

            Αυτός ο συνδυασμός θα χρησιμοποιηθεί από την κυβέρνηση για να αδυνατίσει και να διασπάσει το μέτωπο και να κλιμακώσει απρόσκοπτα την επίθεσή της, η οποία έχει, ακόμα, πολλά επεισόδια.

Δυο επισημάνσεις

            Αναφέραμε και παραπάνω τη λογική των συνδικαλιστικών ηγεσιών περί νόμιμης και ακοστολόγητης στάσης. Πρέπει να είναι σαφές ότι ο αγώνας και μακρύς θα είναι και θα έχει τις θυσίες της πάλης που πρέπει να κάνει ο κλάδος. Ούτε θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα. Όταν το άδικο νομοθετείται, όταν οι μορφές οργάνωσης και πάλης (γενική συνέλευση, απεργία, διαδήλωση) κρίνονται παράνομες ή νομοθετούνται εμπόδια στην εφαρμογή τους πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η αντίσταση είναι καθήκον. Και η κυβέρνηση δε θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια αλλά θα επιχειρήσει να καταστήσει παράνομη και εκτός πλαισίου την «απεργία - αποχή».

            Όργανα πάλης είναι τα σωματεία μας. Οι ΕΛΜΕ οι Σύλλογοι Α/θμιας. Η επιτυχία με την «απεργία-αποχή» δε πρέπει να αποπροσανατολίσει σχετικά με το πεδίο της οργάνωσης της πάλης και των επόμενων βημάτων που πρέπει να γίνουν. Να θυμίσουμε μάλιστα ότι πολλές φορές αποτέλεσαν τη διαφυγή, «το στρίβειν δια των συλλόγων διδασκόντων» από ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, μεταθέτοντας τις δικές τους ευθύνες της αδράνειας στους συλλόγους διδασκόντων. Καθήκον να ανασυγκροτήσουμε τα σωματεία μας, σε εργαλεία πάλης στα χέρια μας.

Τι κάνουμε

            Η, χωρίς επιφυλάξεις, ικανοποίησή μας για την εξέλιξη της μαζικής αποδοκιμασίας των εκπαιδευτικών στην κυβερνητική επίθεση είναι δεδομένη. Δεν πρέπει αυτό να μας παρασύρει σε ένα άγχος «ιστορικής ευκαιρίας» την οποία, αν χάσει το κίνημα, θα συμβεί κάτι τραγικό. Δυστυχώς έχουμε δρόμο μπροστά μας και τα βήματα που πρέπει να γίνουν είναι πολλά.

            Από την άλλη, είναι φανερό, ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εκμεταλλευτούμε το θετικό κλίμα που διαμόρφωσε η εξέλιξη αυτή. Να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι αν, από τη μία, μεγάλο τμήμα των συμμετεχόντων στην απεργία – αποχή έχει αυταπάτες μηδενικού κόστους συμμετοχής σε έναν αγώνα, από την άλλη, παρουσιάστηκε μια κρίσιμη μάζα (με τις δικές της αντιφάσεις κι αυτή) που πείσμωσε, που έγινε πιο αποφασισμένη να συζητήσει την αναγκαιότητα ενός μεγάλου αγώνα. Σε αυτό το δεύτερο τμήμα πρέπει να στηριχτούμε.

            Να συγκροτήσουμε  κεντρικό αγώνα αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική με Γενικές Συνελεύσεις,  με συλλογική στάση, οργανώνοντας διαδηλώσεις και άμεσα ΑΠΕΡΓΙΑ!

·        ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ- ΟΧΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

·        ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

·        ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΕΙΣΑΚΤΕΩΝ

·        ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΟΜΟΙ 4692 ΚΑΙ 4763.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ
ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ