Τι μου τη θύμισες αυτή την «ταμπακέρα»;

 

Υπάρχει ζωή πριν και μετά τις 9 Νοέμβρη;

 Η κυβερνητική επίθεση σε όλα τα μέτωπα όπως ιδιαίτερα εκφράστηκε με την εκδίκαση της αγωγής Κεραμέως ακόμη και για… «νόθευση πολιτεύματος», η απόφαση για την απεργία-αποχή που κρίθηκε παράνομη, η επιμονή παράλληλα με την προώθηση της «αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας» να προωθηθούν και «κομμάτια» της «αξιολόγησης», όλα αυτά και άλλα τόσα αποτελούν σαφή δείγματα για το τι θα αντιμετωπίσει ο κλάδος των εκπαιδευτικών και αυτή τη σχολική χρονιά.

Αλλά προφανώς όλα τα παραπάνω δεν είναι τα μόνο προβλήματα των εκπαιδευτικών: το κύμα της ακρίβειας και της κερδοσκοπίας τους θίγει επίσης άμεσα ως εργαζόμενους.

Το πόσο οι δυνάμεις που «επίσημα» συντάσσονται και εκφράζουν το σημερινό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα συνεργούν στο πέρασμα αυτής της πολιτικής φάνηκε πολύ έντονα και χαρακτηριστικά πέρυσι όταν η ΟΛΜΕ άμεσα και ανοιχτά υπονόμευσε της αποφάσεις του κλάδου και η ΔΟΕ επίσης κρυμμένη πίσω από τα λεγόμενα «ενιαία κείμενα» -που βαθμολογήθηκαν από τους συντονιστές!- ουσιαστικά «έβαλαν πλάτη» στη διάλυση του δυναμικού που εκφράστηκε με την μεγάλη απεργία του περσινού Οκτώβρη.

Βέβαια για την «ταμπακιέρα» δεν γίνεται λόγος. Όχι μόνο από τις συστημικές δυνάμεις αλλά και από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που αναφέρονται στην ποικιλώνυμη αριστερά.

Και ποια είναι αυτή η «ταμπακιέρα»;

Η «ταμπακέρα» είναι ο κεντρικός συνδικαλιστικός κλαδικός απεργιακός αγώνας. Η «κανονική» απεργία απλά!

Μία έννοια που έχει εδώ και καιρό εξοβελιστεί από το κυρίαρχο συνδικαλιστικό «ρεπερτόριο».

Και αν για τις δυνάμεις του Σύριζα (που συνέργησαν με τις υπόλοιπες καθεστωτικές δυνάμεις στα συνέδρια των δύο εκπαιδευτικών ομοσπονδιών είτε να αποσιωποιηθεί ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση (ΔΟΕ) είτε μπει ως αίτημα στο πρόγραμμα δράσης (ΟΛΜΕ) είναι σχετικά εύκολο να αναγνωρίσει κανείς την αγωνιστική «κωλοτούμπα» για λόγους αντιπολιτευτικούς, τι γίνεται για τους υπόλοιπους;

Ξεκινάει από τις αρχές του Σεπτέμβρη η νέα κυβερνητική επίθεση, αναμένεται νέα κλιμάκωση της τον Οκτώβρη (ενώ παράλληλα η φοιτητική νεολαία φαίνεται με αφορμή το άσυλο να κινητοποιείται) και πρέπει να περιμένουμε -σύμφωνα με το ΠΑΜΕ- να έρθει ο Νοέμβρης (ούτε ελαιοπαραγωγοί να ήμασταν!) για να απεργήσουμε στη γενική απεργία στις εννέα του ίδιου μήνα.

Ούτε λόγος βέβαια ότι θα πρέπει μία τέτοια απεργιακή κινητοποίηση -που πάλι και σαν γενική απεργία… άργησε !- να ενισχυθεί και να υποστηριχτεί…

Αλλά ότι αποτελεί την απάντηση στο συνδικαλιστικό «ζήτημα» του κλάδου μόνο κάποιος που δεν θέλει να ζυμώσει αλλά ενάμιση μήνα… κοσκινίζει μπορεί να το υποστηρίξει.

Μα δεν είναι… έτοιμος για απεργία ο κλάδος σιγο… ψιθυρίζεται υπογείως και κάποιες φορές και ανοιχτά.

Τότε πως έγινε η απεργιακή «έκπληξη» του περσινού Οκτώβρη;

Φυσικά και από όσους υποστηρίζεται η προοπτική του κεντρικού απεργιακού αγώνα είναι συνειδητοποιημένο πως κάτι τέτοιο απαιτεί μια προετοιμασία και ένα αγώνα παρατεταμένο.

Ας κάνουμε λοιπόν το δικό μας «imagine» και να φανταστούμε όλο αυτό το δυναμικό που κινείται στα κυρίως «διαμερίσματα» αλλά και στα … «περίχωρα» των συνδικαλιστικών δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά να κινείται ενωτικά για να υποστηρίξει μέσα στους συναδέλφους αυτή την προοπτική. Ένα δυναμικό που φάνηκε ότι υπερβαίνει την πολιτική επιρροή των δυνάμεων αυτών και αφορά πλατύτερα δημοκρατικά στρώματα συναδέλφων που αρνούνται να μπουν στην στρούγκα της Κεραμέως.

Τι ρεύμα και τις προϋποθέσεις, τι πιέσεις ακόμα στην καθεστωτική συνδικαλιστική ηγεσία θα προκαλούσε μια τέτοια -πραγματικά ενωτική!-κίνηση;

Επιπρόσθετα, τίθεται ένα απλό ερώτημα: Ας αποδεχτούμε ότι η μητέρα των μαχών είναι η 9^η Νοέμβρη η οποία και… δίνεται! Μετά;  

Ποια θα είναι τα επόμενα βήματα;

Καλοδεχούμενες οι αποφάσεις κάποιων συλλόγων που θα κηρύξουν απεργία-αποχή για να καλύψουν την άρνηση των συναδέλφων να γίνουν συντονιστές εκπαιδευτικού έργου και μέντορες. Αλλά αρκεί; Στην καλύτερη των περιπτώσεων η απεργία-αποχή δεν ανακόπτει τον οδοστρωτήρα της αξιολόγησης -είναι σίγουρο ότι θα αναζητηθούν οι «πρόθυμοι»- απλά διευκολύνει αυτόν που δεν θέλει να συμμετέχει!

Στη χειρότερη και πιο πιθανή περίπτωση συνάδελφοι θα μείνουν τελείως ακάλυπτοι.

Βέβαια καιρός ήταν αυτή η ιδιόμορφη συνδικαλιστική κάλυψη της ανυπακοής που υιοθετήθηκε τα τελευταία χρόνια από συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα. Και να βγουν τα συμπεράσματα τα αναγκαία. Όμως αυτό που παράγεται δεν είναι αντίσταση αλλά αδρανοποίηση. Και ας πανηγυρίζουν ορισμένοι (;) ότι βγήκαμε νικητές από την κόντρα της αυτοαξιολόγησης. 

Φυσικά μία συνδικαλιστική ηγεσία ή έστω ένα μέτωπο συνδικαλιστικών δυνάμεων που θα υποστηρίξει και θα εισηγηθεί κεντρική κλαδική απεργιακή κινητοποίηση (όχι μόνο για την αξιολόγηση αλλά και για την αύξηση των μισθών μας μπροστά στο φάσμα της εξαθλίωσης) θα έρθει αντιμέτωπο τόσο με την συνδικαλιστική αδράνεια χρόνων αλλά και με τον απεργοκτόνο νόμο Χατζηδάκη.

Θα πρέπει στα απλοελληνικά λοιπόν να συγκρουστεί με την κυβερνητική «νομιμότητα» της κατάργησης των απεργιακών αγώνων!

Καιρός για «τέτοια» είναι τώρα;

Α, ξεχάσαμε, υπάρχουν και οι εκλογές…