Για τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών στα γυμνάσια

Όχι στις νέες περικοπές θέσεων εργασίας!

Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών

Οι «αλλαγές» οδηγούν σε απολύσεις και στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων

Εδώ κι έξι χρόνια έχουν σταματήσει οι μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση. Οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό συνεχώς αυξάνονται. Την τρέχουσα χρονιά μόνο παράγοντες του ίδιου του υπουργείου τις υπολόγιζαν 26.000 κενά (σε όλες τις βαθμίδες). Στην πραγματικότητα, όταν μιλάμε για κενά στο σχολείο εννοούμε θέσεις εργασίας. 

Το Μάιο του 2013 η τότε κυβέρνηση της ΝΔ αποφάσισε να «αντιμετωπίσει» το πρόβλημα με έναν δραστικό τρόπο: αύξησε το ωράριο των καθηγητών κατά 2 ώρες. Οριζόντιο μέτρο που αφορούσε το σύνολο των καθηγητών κι είχε σαν πρώτο άμεσο αποτέλεσμα να χαθούν 11.000 θέσεις εργασίας.

Σήμερα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κινείται στην ίδια ρότα: αλλάζει το πρόγραμμα σπουδών στο γυμνάσιο –καταρχάς- κόβοντας 2 ώρες αρχαίων, 4 ώρες project, 1 ώρα βιολογίας, 1 ώρα γεωγραφίας και 2 ώρες οικιακής οικονομίας. Κατάργησε επίσης τις 3 ώρες για τον υπεύθυνο εργαστηρίου πληροφορικής και τις 3 ώρες για τον υπεύθυνο εργαστηρίου φυσικής σε όλη τη δευτεροβάθμια. Αποτέλεσμα: «εξοικονομούνται» 3.000 περίπου καθηγητές και μάλιστα από τις πιο μαζικές ειδικότητες, στις οποίες υπήρχαν οι περισσότερες ελλείψεις. Περικόπτονται δηλ. εκ νέου 3.000 θέσεις εργασίας.

Και μάλιστα όλα αυτά τώρα παρουσιάζονται ενδεδυμένα και μ’ ένα μανδύα δήθεν προοδευτικότητας: ποιος θα μπορούσε σοβαρά να υπερασπιστεί τη διδασκαλία αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο σε 13χρονα και ποιος δεν θα αναγνώριζε την κούραση των μαθητών μας με τα συνεχή 7ωρα; Ποιος τέλος δεν θα ικανοποιούνταν με την όποια χαλάρωση των εξεταστικών φραγμών (αν όντως γίνει);

Ας μην σταθούμε στα παιχνίδια του υπουργού («οι ώρες των αρχαίων να αντικατασταθούν από νέα ελληνικά»- διακήρυξη που «ξεχάστηκε» στην πορεία και περιορίστηκε μόνο στην Α Γυμνασίου). Ας μην σταθούμε στο ότι επαφή με την αρχαία ελληνική φιλολογία δεν σημαίνει παιδεμός με το συντακτικό και τη γραμματική των αρχαίων. Ας μην σταθούμε τέλος στην κοροϊδία της θέσπισης- ουσιαστικά πλήρους κατάργησης- μονόωρων μαθημάτων. 

Ας επικεντρώσουμε στη νέα απώλεια θέσεων εργασίας και στο παραπέρα χτύπημα των εργασιακών σχέσεων. Σε κάθε σχολείο χάνεται τουλάχιστον μία θέση εργασίας. Σε μια περίοδο που η ανεργία καλπάζει, που υπάρχουν πάνω από 100.000 αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, η απώλεια 3.000 θέσεων εργασίας δεν είναι μικρό, τυχαίο γεγονός. 

Την ίδια ώρα εντείνεται η ανασφάλεια των μόνιμων καθηγητών, οι οποίοι μέσα σε μια νύχτα βρίσκονται να «πλεονάζουν» στα σχολεία που δούλευαν. Το παράδειγμα των εργασιακών σχέσεων των αναπληρωτών που βλέπαμε δίπλα μας εδώ και χρόνια, οι οποίοι αναγκάζονταν να συμπληρώνουν ωράριο σε δύο και τρία σχολεία και να «κλείνουν» τρύπες, επεκτείνεται και στους μόνιμους. Ένα ακόμα δείγμα της κινητικότητας των εργαζομένων που ευαγγελίζεται και η σημερινή κυβέρνηση. Και βέβαια, απουσία κινήματος, οι εξελίξεις αυτές θα πυροδοτήσουν κλίμα αντιπαλότητας ανάμεσα στους συναδέλφους κάθε σχολείου, οι οποίοι, προκειμένου να συμπληρώσουν ωράριο, θα διαγκωνίζονται μεταξύ τους για την παλαιότητα και για τα μαθήματα πρώτης και δεύτερης ανάθεσης. 

Οι αλλαγές αυτές υπηρετούν την συνολικότερη κατεύθυνση που υπηρετεί το υπουργείο και η οποία υπαγορεύεται από τις εκθέσεις ΟΟΣΑ και τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, μια κατεύθυνση που υπηρετεί τα συμφέροντα ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και προωθεί την παραπέρα ελαστικοποίηση και εντατικοποίηση της δουλειάς των εκπαιδευτικών (όπως και των υπόλοιπων εργαζόμενων), τη δραστική μείωση του κόστους λειτουργίας του σχολείου για το κράτος και με τη μείωση των μισθολογικών δαπανών αλλά και μια συνολικότερη συρρίκνωση των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών. Το τελευταίο μπορεί να γίνει καλύτερα αντιληπτό ιδωμένο στο σύνολο των αλλαγών που προωθούνται σε όλες τις βαθμίδες (διετές λύκειο, σύστημα πρόσβασης σε ΑΕΙ-ΤΕΙ)

Πώς θα σταθούμε απέναντι στις νέες εξελίξεις;

«Να σκύψουμε το κεφάλι, να αποδεχτούμε την νέα κατάσταση, ανακουφισμένοι που εμείς τουλάχιστον έχουμε δουλειά». Η στάση αυτή δεν φέρνει αποτέλεσμα. Η ευκολία με την οποία κυβέρνηση, ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ιμπεριαλιστές περνούν και επιβάλλουν τα μέτρα, τους αποθρασύνει και τους ανοίγει την όρεξη για τη λήψη νέων χειρότερων. Δεν θα σταματήσουν την επίθεση από μόνοι τους. Ποτέ δεν θα πουν ότι αρκεί, φτάνει ως εδώ. Είναι ακόρεστη η διάθεσή τους για κέρδος. 

«Να εναποθέσουμε στις διάφορες επιστημονικές ενώσεις την ευθύνη της διαπραγμάτευσης. Αυτές εξάλλου μπορούν να αρθρώσουν κι έναν βαρύνοντα επιστημονικό λόγο και επιχειρηματολογία». Προσπερνώντας το ερώτημα στην υπηρεσία ποιανού τίθεται η επιστήμη, θα σχολιάζαμε ότι βρισκόμαστε στη φάση της αναμέτρησης κι όχι της διαπραγμάτευσης με τον αντίπαλο. Τα ωραία λόγια και οι φαεινές έχουν κοντά ποδάρια. 

Να συσπειρωθούμε, να οργανωθούμε γύρω από τα σωματεία μας, να μην δεχτούμε τις νέες περικοπές θέσεων εργασίας αλλά να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε Μαζικούς Μόνιμους Διορισμούς, να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς για όλους. Είναι η μόνη θέση που μπορεί να ενώσει και κινητοποιήσει τους εκπαιδευτικούς σε νικηφόρα κατεύθυνση. Ωστόσο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κωφεύουν μπροστά στις εξελίξεις. Αντίθετα καλλιεργούν κλίμα απογοήτευσης, αδράνειας, παραίτησης. Και δεν μιλάμε μόνο για τις παραδοσιακές συστημικές δυνάμεις (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ/ΠΕΚ) που εδώ και χρόνια υπηρέτησαν με συνέπεια τον κυβερνητικό συνδικαλισμό υπεράσπισης, δικαιολόγησης, προώθησης των αποφάσεων των αντίστοιχων κυβερνήσεων. Δυνάμεις που εδώ και χρόνια προωθούν τη λογική της συνεργασίας με τα αφεντικά, της συμμόρφωσης, των πελατειακών σχέσεων. 

Αλλά και για τις δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ που ήδη από το 2013 προετοίμαζαν τον κυβερνητικό τους ρόλο και το γοργό πέρασμά τους στην υπηρεσία του συστήματος (όλοι θυμόμαστε τον πραξικοπηματικό τους ρόλο στην ανατροπή της απόφασης για το σπάσιμο της επιστράτευσης και καλυμμένη απεργοσπασία στην απεργία διαρκείας τον Σεπτέμβρη του 2013). Σήμερα πλήρως συμμορφωμένες πια, υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο την προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών και στην εκπαίδευση μέσα από τις θέσεις και τη στάση τους σε ΟΛΜΕ- ΕΛΜΕ.

Αλλά και οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα και στους εργαζόμενους υπολείπονται κατά πολύ των περιστάσεων. Συντηρούν το κλίμα αποκλιμάκωσης που δηλώνει έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους εργαζόμενους και τις δυνατότητές τους (δεν υπάρχουν οι όροι, 48ωρες απεργίες η απάντηση στις απολύσεις), απαντούν στην επίθεση με προτάσεις νόμων ή με περιορισμένης απεύθυνσης ακτιβίστικες ενέργειες και σύμπλευση, παρά τις καταγγελίες τους, με την ΑΔΕΔΥ- ΓΣΕΕ (ΠΑΜΕ). 

Είτε αποπροσανατολίζουν τον κλάδο καλώντας τον, την ώρα της αναμέτρησης για την προάσπιση των κατακτήσεων του, να ονειρεύεται το …άλλο σχολείο.

Αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες καλούνται οι εκπαιδευτικοί να ξεπεράσουν και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια του. Ζητούμενό μας είναι η συσπείρωση πάνω στην υπεράσπιση και διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς. Είναι η συγκρότηση κοινού μετώπου εκπαιδευτικών, μαθητών και γονιών ενάντια στους ταξικούς φραγμούς, για δημόσια δωρεάν παιδεία. Αυτόν τον προσανατολισμό υπηρετούν και προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνται οι Αγωνιστικές Κινήσεις . Η βαρβαρότητα των μέτρων θα πυροδοτήσει σίγουρα ξεσπάσματα οργής και αγανάκτησης όλων μας. Στο χέρι μας είναι να παλέψουμε τα ξεσπάσματα αυτά να μην πάρουν αδιέξοδες και ανώδυνες κατευθύνσεις. Να ξεκινήσουμε από τώρα βάζοντας τις βάσεις, ώστε τον Σεπτέμβρη να οργανώσουμε αγώνες (συνελεύσεις, πορείες, απεργίες) που θα διεκδικούν νίκη!

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών