23 ΑΥΓ 2016
Ζούμε εμείς οι νηπιαγωγοί ως υποσύνολο του κλάδου των εκπαιδευτικών ως κομμάτι της εργαζόμενης πλειοψηφίας μία επίθεση πρωτοφανούς ιστορικής βαρβαρότητας σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό το νηπιαγωγείο, το σχολείο γενικότερα που το «κάνουμε δικό μας» μέσα από τη δουλειά μας και τη σχέση μας με τα παιδιά κόντρα στις αντίξοες συνθήκες που δημιουργούν για το εκπαιδευτικό έργο οι αντιδραστικές πολιτικές στην εκπαίδευση και στην κοινωνία γενικότερα … Αυτό το σχολείο που περιέχει κατακτήσεις κοινωνικής σημασίας μιας άλλης ιστορικής φάσης, όπου ο ταξικός συσχετισμός ήταν σε μεγάλο βαθμό υπέρ του λαού … Αυτό το σχολείο λοιπόν, συνεπώς και το νηπιαγωγείο δεν παύει να είναι το σχολείο της αστικής τάξης. Αυτής της αστικής τάξης της εξαρτημένης από τον ιμπεριαλισμό που τον αντιγράφει κακέκτυπα, χαρακτηριστικό παράδειγμα το ολοήμερο σχολείο γενικότερα και το πώς «εφαρμόστηκε» στην χώρα μας.
Ένα ακόμα πράγμα που δεν επιτρέπεται ούτε στιγμή να «ξεχνάμε» είναι ο διπλός μας ρόλος ως εργαζόμενοι και ως παιδαγωγοί -παρά και ενάντια στις αντιστάσεις μας που δημιουργούν πρόβλημα στις επιλογές του συστήματος γι αυτό θέλουν να περιορίσουν το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης μέσα στο σχολείο- παρόλα αυτά, του κυρίαρχου συστήματος.
Σε σχέση το παραπάνω δεν επιτρέπεται από μεριάς μας στις όποιες συνδικαλιστικές τοποθετήσεις μας να αγνοείται η διάσταση του εργαζόμενου υπέρ της όποιας παιδαγωγικής υπεράσπισης του ρόλου μας.
Δεν κάνω μάθημα πολιτικής… ορθότητας και επίσης είμαι σε θέση ως νηπιαγωγός να κατανοήσω την ανάγκη να πειστούν και να «κερδηθούν» οι γονείς απέναντι σε μια κυβερνητική επίθεση λίγο «διαφορετική» από αυτή που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια όπου μέτρα που θα έχουν αντιλαϊκή «απόδοση» στο προσεχές διάστημα -και αυτό θα φανεί!- «πακετάρονται» πολύ ύπουλα με ως μέτρα που έχουν ως στόχο να… ανακουφίσουν τον εργαζόμενο γονέα. Και ειδικά στο νηπιαγωγείο…
Δεν μπορώ όμως να συναινέσω γιατί θα πρέπει να κάνουμε πίσω από τη θέση που είχαμε ως κλάδος για τα ολοήμερα -παιδοφυλακτήρια. Γιατί άδικο είχαμε; Αν δεν ήταν έτσι οι γονείς δεν θα συνωθούνταν να μπουν στις διάφορες ζώνες αποχώρησης… Θα έκαναν… ουρά για να παραμείνουν τα νήπια μέχρι την τελική ώρα αποχώρησης.
Μην μπερδευόμαστε και μη συγχέουμε το γεγονός ότι ως νηπιαγωγοί απλά κάνοντας τη δουλειά μας και αρκετές φορές υπερβαίνοντας εαυτόν είτε σε εκτός πραγματικότητας απαιτήσεις των συμβούλων είτε με μηδέν συμπαράσταση διοικητική και υποδομής δώσαμε ένα νόημα σε αυτό το έρμο ολοήμερο νηπιαγωγείο που απόκτησε μία λειτουργικότητα ακόμα και μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες.
Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση; Γνωρίζοντας αυτές τις υπαρκτές αντινομίες και τα οφθαλμοφανή προβλήματα και αξιοποιώντας τες προχωράει σε κινήσεις που ο βασικός τους στόχος είναι να απαλλαγεί ακόμα και από αυτή την ιταμή υποχρέωση όπου η δουλειά μας έδωσε νόημα. Γιατί που αλλού παρά στη συρρίκνωση-συγχώνευση σχολικών μονάδων θα οδηγηθούμε υπό τις παρούσες στεγαστικές συνθήκες αν εφαρμοστεί το ενιαίο ολοήμερο πρόγραμμα για κάθε νηπιαγωγείο;
Αυτό το απλό πράγμα πρωτίστως πρέπει να εξηγούμε στους γονείς και να αφήσουμε τις βαρύγδουπες αναλύσεις για την παιδαγωγική διάσταση του ολοήμερου κλπ. Γιατί έτσι παίζουμε στο «γήπεδο» της κυβερνητικής προπαγάνδας το δήθεν «παιδαγωγικό». Κάποιοι ίσως να ακκίζονται με αυτές τις αναφορές ή και να έχουν την αυταπάτη ότι ακόμα και τώρα η κυβέρνηση μπορεί να «πειστεί» και να δει την… πλευρά μας. Συγνώμη αλλά δεν θα πάρω…
Επίσης δεν πρέπει να έχουμε κανένα μα κανένα ενδοιασμό να υπερασπίσουμε τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν σε αυτήν την περίπτωση και να προλάβουμε την… ανθρωποφαγία –την έντεχνα καλλιεργημένη από μία κυβέρνηση που… απορεί με αυτές τις απαιτήσεις- που θα προκύψει. Παράδειγμα ο σύλλογος αναπληρωτών που «έσπευσε»- μέσα στη γενικότερη απόγνωση της απόλυσης-ανεργίας.
Κατοχυρώθηκε και το ωράριο μας! Να το χαιρόμαστε. Έχουμε πια ολόκληρες 25 ώρες πλήρους απασχόλησης δηλαδή αύξηση του ωραρίου και να σκεφτεί κανείς ότι το ωράριο του νηπιαγωγού είναι πλήρες από κάθε έννοια αφού όλοι-όλες οι νηπιαγωγοί ασκούμε καθημερινή υπηρεσία-επιτήρηση αφού το διάλλειμα είναι κομμάτι του προγράμματος…
Πολύ ύποπτος και για πάσα χρήση είναι και ο διαχωρισμός ανάμεσα στον εκπαιδευτικό σχεδιαστή προγράμματος και στον εκπαιδευτικό… δημιουργικής απασχόλησης του μεταμεσημβρινού προγράμματος ενδεχομένως και νόμιμο -πια- τραπεζοκόμο. Όχι ότι και με τα ολοήμερο όπως λειτουργούσε μέχρι σήμερα είχαμε εκπαιδευτική… πανδαισία από τα διαλυμένα μετά το μεσημέρι νήπια αλλά αυτός ο διαχωρισμός –πέρα από το ότι ηθελημένα αγνοεί την ιδιαιτερότητα ακριβώς του… ενιαίου χαρακτήρα του προγράμματος του νηπιαγωγείου -για το οποίο δήθεν κόπτονται- είναι κάτι πολύ διαφορετικό.
Η περίπτωση του ωραρίου όπως και η περίπτωση της υποχρεωτικής φοίτησης των νηπίων που πάλι ενάντια στη συμφέροντα μας «θεσμοθετήθηκε» δείχνει ότι δεν είναι η θεσμική απόφαση μιας κυβέρνησης που εκπροσωπεί την αστική τάξη και τις δουλικές της υποχρεώσεις στον ιμπεριαλισμό που θα κατοχυρώσει τα εργασιακά μας δικαιώματα: Είναι η δική μας πάλη για τα δύο αυτονόητα αιτήματα που ενώνουν εργαζόμενους στην εκπαίδευση με κάθε εργαζόμενο γονέα. Σχολεία και μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών. Που μας ενώνει επίσης με τις στρατιές των αδιόριστων εκπαιδευτικών που με τα μέτρα αυτά οδηγούνται στην σχεδόν οριστική απόλυση του μεγαλύτερου κομματιού τους από την εκπαίδευση.
Βασικό σημείο η αντίθεση στην όποια συγχώνευση, κλείσιμο σχολικής μονάδας, τμήματος νηπιαγωγείου.
Έτσι απλά, λιγότερο «παιδαγωγικά» και από τη σκοπιά των κοινών συμφερόντων του κλάδου αλλά και των εργαζόμενων γονιών πρέπει να μιλήσουμε πρώτα στους… εαυτούς μας και έπειτα στους γονείς. Δηλαδή πολιτικά…
Αλλά και αυτά τα αιτήματα αν δεν τα παλέψουμε στην πράξη, αν δεν δημιουργήσουμε κίνημα διεκδίκησης και αντίστασης θα παραμείνουν «ένα κάποιο αίτημα». Παραφράζοντας τον ποιητή…
Δημήτρης Μάνος, νηπιαγωγός μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου