ΟΛΟΙ στην απεργία 19-20 Οκτώβρη

Να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο
Να εκφραστεί αγωνιστικά η οργή στους εκπαιδευτικούς

Καταιγιστική είναι και στους εκπαιδευτικούς η επιδείνωση της οικονομικής και εργασιακής τους κατάστασης. Αυτό που αποτελούσε τόσα χρόνια στόχο του συστήματος εφαρμόζεται με γρήγορους ρυθμούς. Η «περίληψη» της εργασιακής ζωής των εκπαιδευτικών διαμορφώνεται χωρίς υπερβολή φρικαλέα. Δίνει κάποιος ΑΣΕΠ για να έχει πιθανότητα 1% περίπου να περάσει, να τοποθετηθεί στα πιο δυσπρόσιτα μέρη της χώρας, χωρίς να ελπίζει ότι θα φύγει ποτέ από κει, με 660 ευρώ (για την ώρα) μισθό, με καταργημένη ουσιαστικά τη μονιμότητα και με μετακίνησή του οπουδήποτε στη χώρα όποτε το χρειάζεται η «υπηρεσία», με άγρια καθημερινή τρομοκρατία από τη διοίκηση. Και μπροστά στην καθημερινή εξαθλίωση των μαθητών που –ήδη- λιποθυμάνε από ασιτία!
Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει πραγματική οργή στους εκπαιδευτικούς. Μια οργή που περιλαμβάνει και την ίδια τη συνδικαλιστική ηγεσία, και που, κάποιες φορές, είναι τυφλή και στρέφεται και στην ίδια την έννοια του συνδικαλισμού – καθώς στα μάτια ενός κομματιού του κλάδου ο συνδικαλισμός ταυτίζεται (και προβοκάρεται έτσι) με τους εργατοπατέρες του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες πολιτικά τα «έχουν φτύσει». Ο διαμεσολαβητικός ρόλος που τους είχε αναθέσει το σύστημα τα προηγούμενα χρόνια στη βάση ενός άτυπου κομπρεμί «δε θα σας ισοπεδώσουμε και εσείς θα διαλύσετε πολιτικά και συνδικαλιστικά τον κλάδο» έχει ανατραπεί. Το σύστημα δεν τους χρειάζεται πια…
Η για πολλά χρόνια κίνηση (και της αριστεράς) πίσω από τις κεντρικές συμφωνίες σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ δείχνει τώρα τα αρνητικά του αποτελέσματα. Ο –θεωρητικά- ευνοϊκός συσχετισμός σε μια σειρά ΕΛΜΕ και διδασκαλικούς συλλόγους δε βρίσκει καθόλου εύκολα βήματα αγωνιστικής συσπείρωσης και συντονισμού έξω από τις ομοσπονδίες.
Κι ενώ από την προηγούμενη Παρασκευή που δημοσιοποιήθηκε το πολυνομοσχέδιο θα έπρεπε να μπει λουκέτο σε όλο το δημόσιο (και στα σχολεία), οι Ομοσπονδίες προτείνουν «κλιμάκωση» μετά την ψήφισή του! Η ΔΟΕ, συγκεκριμένα, προτείνει μετά τη 48/ωρη-και όχι αυτή τη βδομάδα που βρίσκονται σε συνεχείς κινητοποιήσεις άλλοι κλάδοι του δημοσίου- πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες μέσα από γενικές συνελεύσεις τις οποίες ,όμως, δεν προσδιορίζει χρονικά όπως ούτε και την ολομέλεια προέδρων που θα αποφασίσει τη συνέχεια ή όχι της απεργίας με βάση τις αποφάσεις των Γ.Σ.
Στο έδαφος των δυσκολιών αυτών κυκλοφορούν στον κλάδο των εκπαιδευτικών διάφορες απόψεις από τις οποίες κάποιες απαιτούν ανοιχτή συζήτηση και τοποθέτηση.

Είναι η απεργία «ξεπερασμένη» και αναποτελεσματική; Χρειάζονται εναλλακτικές μορφές και ποιες;

Η οικονομική δυσκολία του κλάδου αλλά, βασικά, (εκτιμάμε) ο ασύνδετος και διαλυτικός τρόπος με τον οποίο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καλούν τις απεργίες οδηγούν μεγάλο τμήμα των εκπαιδευτικών να αναζητούν άλλες εναλλακτικές μορφές πάλης. Όσο μας αφορά, είμαστε ανοιχτοί σε οποιαδήποτε μορφή πάλης ευνοεί τη μαζικότητα, την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση των εργαζομένων και έχει τη μέγιστη αποτελεσματικότητα. Θα θέλαμε, ωστόσο, να διευκρινίσουμε εδώ μερικά πράγματα:
- Οποιαδήποτε μορφή πάλης έχει στοιχειώδη αποτελεσματικότητα, θα είναι επώδυνη. Δεν πρόκειται να υπάρξει μορφή πάλης που θα βασίζεται σε μία «εκπληκτική φαεινή ιδέα», την οποία θα εφαρμόσουν οι εργαζόμενοι και χωρίς κόστος –οποιουδήποτε είδους- θα νικήσουν.
- Σοβαρές εναλλακτικές μορφές πάλης δεν μπορούν να προκύψουν έξω από αγώνες – έξω από μαζικές και συλλογικές διαδικασίες. Ο κόσμος που αγωνίζεται μπορεί να εμπνευστεί τρόπους μορφής του αγώνα του.
- Με την έννοια αυτή, προτάσεις όπως «λευκή απεργία» (που σημειωτέον, έχουν μειωθεί, γιατί η σοβαρότητα της κατάστασης έχει ανεβάσει το κριτήριο του κόσμου) δεν μπορούν να έχουν καμία σοβαρή εφαρμογή καθώς αναιρούν τη συλλογικότητα του αγώνα και το κεντρικό σημείο αναφοράς.
- Άλλες προτάσεις, που έχουν ιδιαίτερη αξία και πρέπει να δοκιμαστούν είναι οι καταλήψεις – αποκλεισμοί των διευθύνσεων εκπαίδευσης. Το ζήτημα είναι ότι και αυτό δεν μπορεί να γίνει έξω από απεργίες ή στάσεις εργασίας, γιατί τότε θα είναι κίνηση που θα αφορά μόνο διοικητικά συμβούλια, δηλαδή συμβολική κίνηση χωρίς πραγματική αξία. Επίσης, δεν πρέπει να αποκρύπτεται από τους εργαζόμενους το ενδεχόμενο από την κυβέρνηση να ενεργοποιήσει όλο το φάσμα ποινικοποίησης των καταλήψεων, φάσμα που φτάνει μέχρι τον τρομονόμο!

Αποψή μας είναι ότι η απεργία παραμένει η βασική μορφή πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος γύρω από την οποία μπορούν να ξεδιπλωθούν πλήθος άλλων υποστηρικτικών μορφών. Η απεργία συγκροτεί, δημιουργεί το έδαφος για συζήτηση, ζύμωση, διαδήλωση, κατάληψη. Είναι πραγματικό ζήτημα ότι πρέπει να γίνεται με τον καλύτερο τρόπο, να έχει διάρκεια, να ενεργοποιήσει απεργιακές φρουρές και απεργιακά ταμεία και είναι επικίνδυνος οπορτουνισμός για να γίνει κάποιος αρεστός να αφήνει να σπέρνεται η εντύπωση ότι μπορεί ένα άλλο, πρωτότυπο, ιδιόρρυθμο και φαντεζί μέσο πάλης να είναι ανώδυνο και αποτελεσματικό.

Να προχωρήσουμε σε συνελεύσεις, σε απεργίες με διάρκεια, με απεργιακό συντονισμό έξω από ΟΛΜΕ-ΔΟΕ. Να ανατραπεί το πολυνομοσχέδιο!

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να πάνε άλλο έτσι. Δεν μπορούνε να περιμένουν πότε οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ θα αποφασίσουν τις κατακερματισμένες, ασύνδετες απεργίες τους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών έθεσαν στους χώρους της εκπαίδευσης την πρότασή τους για άμεσες γενικές συνελεύσεις αυτή τη βομάδα που θα προωθήσουν αποφάσεις για απεργιακούς αγώνες με διάρκεια (ενδεικτικά, προτάθηκαν 48ωρες επαναλαμβανόμενες με συνελεύσεις κάθε δεύτερη μέρα), τις οποίες θα αναλάβουν απεργιακές επιτροπές και που θα συντονιστούν απεργιακά σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων. Σε ένα συντονισμό ανεξάρτητο από τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα. Σε ένα συντονισμό πραγματικό κι όχι εφαλτήριο για ποικίλα «καπέλα» στόχων και πλαισίων. Στο πλαίσιο αυτό προωθούν και αποφάσεις για καταλήψεις διευθύνσεων εκπαίδευσης.
Η απεργία στις 19-20 Οκτώβρη μπορεί να είναι ξεκίνημα γενικού απεργιακού ξεσηκωμού. Μπορεί και να είναι μια νέα φάση απεργιακών αγώνων με διάρκεια και μαχητικότητα.

Π.Χ.