Αντίσταση - οργάνωση – αγώνας

Μόνιμη και σταθερή δουλειά, μισθοί, ασφάλιση-περίθαλψη, σπουδές, ελευθερίες ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Με σωματεία όργανα αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στην υποταγή, τη συνδιαχείριση και το συμβιβασμό

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Εμείς λέμε: Η κεντρική μετωπική απεργιακή σύγκρουση είναι μονόδρομος!Η ΟΛΜΕ τι ακριβώς λέει;


1.    Φτώχεια, προετοιμασία για απολύσεις, κατάργηση της περίθαλψης, διάλυση των εργασιακών σχέσεων – αξιολόγηση κοκ.  Αυτός ο κλοιός σφίγγει ολοένα περισσότερο γύρω από τους εργαζόμενους. Απέναντι σε όλα αυτά, με «όπλο» μια διαλυτική, αποσυγκροτητική πολιτική εισήγηση, η ΟΛΜΕ καλεί σε ένα εξίσου αποσυγκροτητικό 5μερο… (από)δράσεων. Ένα 5μερο, που, ουσιαστικά είναι μια 24ωρη απεργία, διανθισμένη με διάφορες φιοριτούρες, άλλες πολιτικά ολισθηρές (η συλλογή τροφίμων) και άλλες χωρίς καμία απολύτως πολιτική αξία (πώς σκέφτονται τα στελέχη της ΟΛΜΕ ότι θα γίνουν οι αποκλεισμοί των Διευθύνσεων, χωρίς απεργία; Πάλι ανάθεση των «αγώνων» στα ΔΣ;)!

2.    Την ίδια στιγμή, φουντώνει σε δεκάδες εργασιακούς χώρους το απεργιακό κίνημα. Εργάτες εργοστασίων, εργαζόμενοι σε εταιρίες, εργαζόμενοι στον τύπο απεργούν για πολλές βδομάδες για να κερδίσουν το δίκιο τους. Για να ανασχεθούν οι απολύσεις, για να ανατρέψουν την εκ περιτροπής εργασία, για να διεκδικήσουν δεδουλευμένα μηνών, για να υπερασπίσουν τις συλλογικές συμβάσεις. Καμία από αυτές τις απεργίες δε γίνεται μέσα σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, σε καμία από τις απεργίες αυτές οι εργάτες και εργαζόμενοι δεν είναι άνετοι και με οικονομικές καβάντζες! Ούτε και τα σωματεία τους ήταν προετοιμασμένα για τέτοιας έκτασης απεργιακούς αγώνες.

3.    Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι 170.000 εκπαιδευτικοί –σε καθημερινή επαφή με τα παιδιά του λαού- μπορούμε να αποτελέσουμε τον καταλύτη για ένα μαζικό κίνημα ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής. Αρκεί να τελειώνουμε με τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια που έχουν επιβάλει οι ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, να τελειώνουμε με τις εικονικές «κινητοποιήσεις». Αρκεί να αποφασίσουμε ότι θα ξεκινήσουμε ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ που θα προσπαθήσει να είναι δίπλα με όλα τα κομμάτια που χτυπιούνται και αγωνίζονται.

4.    Στον κλάδο η μορφή αυτού του αγώνα δεν μπορεί παρά να είναι η απεργία. Παρά την μακρά συζήτηση για άλλες μορφές, δεν έχουμε υπόψη μας ως τώρα, κάποια άλλη που να μπορεί να συσπειρώνει πανελλαδικά τον κλάδο και να δημιουργεί πολιτικό ζήτημα στο σύστημα αλλά και (θετική) πίεση σε άλλους κλάδους και χώρους.

5.    Η αναφορά στην ανάγκη για «διακλαδικό» αγώνα, για «ευρύτερο ξεσηκωμό» (με ότι φαντάζεται κανείς με αυτό) είναι βέβαια σωστή. Στις δεδομένες συνθήκες και συσχετισμούς στον κλάδο, στο σ.κ., στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να παλευτεί μια τέτοια ανάγκη έμπρακτα: Να ξεκινήσουν κάποια αισθητά βήματα από έναν κλάδο! Αλλιώς η επίκληση της αναγκαιότητας του «ευρύτερου αγώνα» γίνεται άλλοθι για την αδράνεια του κάθε κλάδου –χώρου , άλλοθι για «γενικευμένη υποταγή». Ας σκεφτεί ο καθένας τι τοπίο θα διαμόρφωνε-στις σημερινές άγριες και εύφλεκτες συνθήκες- το ξεκίνημα (από έναν κλάδο των 170.000 εργαζομένων όπως οι Εκπαιδευτικοί) μιας απεργιακής πάλης που θα δηλώνει και θα δείχνει ότι πάει για να τραβήξει. Δεν θα πρόκειται βέβαια για μια προσπάθεια στρωμένη με «ρόδα», χωρίς πιέσεις, ζόρια και αμφιβολίες. Αλλά αν ξεκινάς μια προσπάθεια που θέλει να συγκρουστεί συνολικά με Μνημόνια και επίθεση, μπορεί να γίνει αλλιώς;

6.    Οι κάθε λογής ζυμώσεις-συζητήσεις σε σχολεία, συλλόγους διδασκόντων, επιτροπές, ΕΛΜΕ κλπ, θα εκφυλίζονται σε γκρίνια, άγχος και θα ανατροφοδοτούν την άνωθεν καλλιεργούμενη ηττοπάθεια και υποταγή, αν δε δένονται στην κατεύθυνση «απεργιακός αγώνας με διάρκεια τώρα». Οι πολλαπλές ταλαντεύσεις των συναδέλφων ποια άλλη (τελικά) πολιτική ερμηνεία έχουν από την έλλειψη μιας ισχυρής κεντρικής κατεύθυνσης μαζικής πάλης στον κλάδο και γενικότερα;

7.    Η ανασύνθεση του κινήματος, που είναι αναγκαία, είναι φανερό πως δεν πρόκειται να γίνει με γραμμικό και «κανονικό» τρόπο. Δεν θα γίνει χωρίς ρήξεις και συγκρούσεις εντός του σ.κ., των όρων λειτουργίας του, των «εθίμων» του. Το σύνθημα «οι εργαζόμενοι στο προσκήνιο», δεν θα γίνει με αποφάσεις των ΔΣ των Ομοσπονδιών, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Κι αν συγκυριακά αυτό κάποια στιγμή «προκύπτει», δεν θα «προκύψει» ποτέ η ταξική και αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος στη βάση τέτοιων αποφάσεων.

8.    Καλούμε, λοιπόν, τους συναδέλφους να αγνοήσουν την «απόδραση» της ΟΛΜΕ και να μαζικοποιήσουν τις γενικές συνελεύσεις οικοδομώντας την από τα κάτω πάλη μας. Και προτείνουμε συγκεκριμένα  να παλέψουμε ώστε οι  ΕΛΜΕ να αποφασίσουν  απεργιακό  αγώνα με διάρκεια. Με αυτή την απόφαση ως αδιαπραγμάτευτη και δεδομένη βάση, να προτείνεται-αναδεικνύεται η ανάγκη-κάλεσμα-στόχος διακλαδικού και ευρύτερου αγώνα. Το κύριο δεν είναι  η μορφή του ξεκινήματος, που θα μπορούσε να είναι πχ 48ωρη κάθε εβδομάδα. Αλλά είναι φανερό πως μια απόφαση απεργίας 1ή και 2 ημερών που δεν θα δηλώνει ταυτόχρονα απόφαση συνέχειας και προοπτικής δεν πρόκειται να συσπειρώσει, να τραβήξει κόσμο, να βάλει ισχυρά το πραγματικό δίλλημα «αγώνας ή μας ρημάζουν».

9.    Σε κάθε περίπτωση, πιστεύουμε ότι όσες ΕΛΜΕ υπάρξουν που θέλουν να κινηθούν σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει στη ΓΣ των προέδρων να  παλέψουν με κάθε τρόπο για να υπάρξει συνέχεια σε αυτή την προσπάθεια. Με απαίτηση να οριστεί από τις 4/2 νέα ΓΣ προέδρων. Να εκδοθεί κοινή τους ανακοίνωση-ανοιχτό γράμμα προς όλους τους συναδέλφους, αλλά και προς άλλους κλάδους και σωματεία.

Όπως διαβάσαμε και κάπου, «δε νικάει αυτός που έχει δίκιο, αλλά αυτός που αγωνίζεται γι’ αυτό»! Ο αντίπαλος έχει αλαζονεία αλλά και πολλές αντιφάσεις. Φυσικά θέλει να εμφανίζεται «πανίσχυρος». Θα τον διαψεύσουμε;

Φανή Ζυμβρακάκη, Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
Γεωργία Θάνου, ΕΛΜΕ Χανίων
Γιάννης Καταλαγαριαννάκης, ΕΛΜΕ Ηρακλείου
Γιάννης Κελεσίδης, πρόεδρος ΕΛΜΕ Σάμου
Αφροδίτη Κοτσυφάκη, Α’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
Κώστας Μιχαλάκης, ΕΛΜΕ Μαγνησίας
Νίκος Παπαβασιλείου, Γραμματέας ΕΛΜΕ Σάμου
Ουρανία Σταυρακάκη, Α’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής
Αλέξης Φυτσιλής, πρόεδρος ΕΛΜΕ Καρδίτσας
Παναγιώτης Χουντής, ΕΛΜΕ Πειραιά


Δεν υπάρχουν σχόλια: