27 Μαρ 2013
Οι εκτιμήσεις μας για τα δεινά που περιμένουν τον κυπριακό λαό διατυπώνονταν από τότε που μια σειρά δυνάμεις στη χώρα μας (της Αριστεράς μας μάλιστα) έβλεπαν στις κινήσεις εξισορρόπησης του Χριστόφια ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς το παράδειγμα που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει την «αριστερή» «φιλολαϊκή» διέξοδο και για τη χώρα μας. Δεν είναι τυχαία και η ανάλογη συζήτηση για τις ΑΟΖ και τον ορυκτό πλούτο, που από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Θεοδωράκη και φυσικά τον Καμμένο προτεινόταν ως το ισχυρό ατού μιας αντιμνημονιακής διαχείρισης πάντα με την αστική τάξη στο σβέρκο του λαού και με άθικτο αλλά με διαφοροποιήσεις το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Οι εξελίξεις έχουν ήδη τρέξει, τα δεινά είναι δεδομένα και για τον κυπριακό λαό όπως και για το λαό μας και για μια σειρά λαούς στο πλαίσιο της κρίσης και της επίθεσης του συστήματος που ρημάζει και καταστρέφει εξαρτημένες χώρες, πλούτο και τον κόσμο της δουλειάς παγκόσμια.
Έχουμε επίσης μιλήσει στην «Π.Σ.» για τις φονικές συμπυκνώσεις της κρίσης της ευρωζώνης και της παγκόσμιας κρίσης τόσο στην περίπτωση της Λιβύης αλλά και της συνεχιζόμενης σφαγής στη Συρία και τους κινδύνους για ολόκληρη την εύφλεκτη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ταυτόχρονα επιχειρηματολογούμε διαρκώς την πραγματικότητα της σύμπλεξης της κρίσης με τη διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων και τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που αλληλοτροφοδοτούνται διαρκώς, οξύνοντας τα αδιέξοδα του συστήματος μα και τους κινδύνους και τα δεινά για τους λαούς.
Η επιστροφή της Ρωσίας στη Μεσόγειο και η απάντηση της Δύσης
Συνεχίζοντας να βλέπουμε τα πράγματα με μια τέτοια οπτική, δεν μπορούμε παρά ν’ ανησυχούμε συνολικά για τις εξελίξεις στην περιοχή. Για τις κινήσεις ενεργειακού «ματ» της Ρωσίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπως χαρακτηρίστηκαν οι συμφωνίες της για εκμετάλλευση του ισραηλινού κοιτάσματος «Ταμάρ», που προβλέπει την κατασκευή πλωτού σταθμού (FLNG) που θα μπορεί να εξάγει υγροποιημένο αέριο από τη γύρω περιοχή της Λεβαντίνης. Υπολογίζουν οι έρευνες στην περιοχή της Λεβαντίνης μεταξύ Κύπρου-Συρίας-Λιβάνου–Ισραήλ και Λωρίδας της Γάζας 123 τρισ. κυβικά πόδια (tcf) φυσικού αερίου και 1,7 δισ. βαρέλια πετρελαίου. Η είσοδος της Ρωσίας στο Ταμάρ εκτιμάται ότι είναι το πρώτο βήμα για τη διεκδίκηση συμμετοχής και στο «Λεβιάθαν» και κατόπιν στα κυπριακά κοιτάσματα.
Αυτά λέγονταν και γράφονταν πριν από το ξέσπασμα της πρόσφατης κυπριακής κρίσης. Την ώρα που γραφόταν αυτό το άρθρο είχε ήδη γίνει γνωστό πως ο κύπριος υπουργός Οικονομικών Σαρής συζητά στη Μόσχα στήριξη από τη Ρωσία με αντάλλαγμα πρόσβαση στα κυπριακά κοιτάσματα. Παράλληλα, και ενώ η χρήση της βάσης της Ταρσούς καθίσταται προβληματική λόγω του πολέμου στη Συρία, οι Ρώσοι συζητάνε με την Κύπρο για παραχώρηση ναυτικής ευκολίας στην ειδική ομάδα δράσης (TASKFORCE) που θ’ αναλάβει την προάσπιση των ρώσικων συμφερόντων στη Μεσόγειο. Πρόκειται για την πιο σημαντική και ισχυρή εμφάνιση του ρώσικου στόλου στην περιοχή από την εποχή της 5ης Μεσογειακής Ναυτικής Μοίρας που εστάλη στη Μεσόγειο από το 1967 έως το 1992 ως αντίπαλο δέος του 6ου στόλου των ΗΠΑ.
Αυτές ακριβώς οι κινήσεις των Ρώσων και άλλες στην περιοχή, όπως η επίμονη επιδίωξη εξαγοράς των ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ, προκαλούν νευρικότητα και κινητοποιούν αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Σ’ αυτό το πλαίσιο απαιτούνταν από την Κύπρο εδώ και καιρό το ξεπέταγμα των Ρώσων. Να γιατί ρίσκαραν την εκδήλωση νέων συστημικών προβλημάτων στο ευάλωτο τραπεζικό σύστημα και στην ευρωζώνη με το πρωτοφανές και άγαρμπο κούρεμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Παράλληλα οι ΗΠΑ, που παρακολουθούν αυτές τις μέρες μέχρι στιγμής διακριτικά τη σφοδρή σύγκρουση για την κυριαρχία στο νησί μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, έχουν φροντίσει με στήριγμα τον Αναστασιάδη για την ένταξη της Κύπρου στο συνεταιρισμό για την ειρήνη. Τον γνωστό προθάλαμο ένταξης στο ΝΑΤΟ μιας σειράς χωρών της ανατολικής Ευρώπης κάποια χρόνια πριν.
Προφανώς και δεν είναι άσχετη με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή η επίσκεψη χαμηλών προσδοκιών, όπως χαρακτηρίστηκε, του Ομπάμα σε Ισραήλ-Παλαιστίνη-Ιορδανία. Οι εξελίξεις περιπλέκονται αλλά και τρέχουν και στη συριακή σφαγή, που πατρονάρεται από τους ιμπεριαλιστές και οδηγεί στην καταστροφή της χώρας, χωρίς να βρίσκεται εύκολα διάδοχη κατάσταση από καμιά μεριά. Παράλληλα με επιταχύνσεις αλλά και ανατροπές κινείται μέχρι τώρα το κρίσιμο για την περιοχή Κουρδικό, ενώ Σαμαράς και Ερντογάν με ανοιχτή υπαγόρευση από τις ΗΠΑ διατηρούν για την ώρα χαμηλούς τόνους στις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς των δύο αστικών τάξεων που εκπροσωπούν. Αντιθέσεις που αντικειμενικά πυροδοτούνται από τις συνολικότερες εξελίξεις τόσο στο Κυπριακό όσο και στις ΑΟΖ.
Κάπου εδώ με τις ΑΟΖ πριν καν εκδηλωθεί η κυπριακή κρίση ξαναεκδηλώνεται, πιο αναβαθμισμένη μάλιστα, η Βαβυλωνία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σταθάκης κρίνει ευφυή την κίνηση Σαμαρά να θέσει ζήτημα ευρωπαϊκής ΑΟΖ, ενώ ο Τσίπρας, έχοντας πλέον σταθερή σχέση με το διάολο, καταγγέλλει εκχώρηση του ορυκτού πλούτου της χώρας στους Ευρωπαίους και στη Μέρκελ.
Το άσχημο είναι ότι και από την υπόλοιπη Αριστερά και ενώ η κατάσταση γίνεται εξόφθαλμα επικίνδυνη δεν υπάρχει συμβολή στην ουσιαστική ταξική αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση του μαζικού κινήματος που είναι κρίσιμη απαίτηση πλέον για την πάλη του λαού μας.
Στον «Ριζοσπάστη» της Κυριακής 17 Μάρτη δημοσιεύεται ανακοίνωση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ σχετικά με την ΑΟΖ και την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Εκείνο που τη χαρακτηρίζει, πέρα από μια σειρά σωστές επισημάνσεις, είναι η ταύτιση με τις θέσεις της αστικής τάξης της Ελλάδας περί κυριαρχικών δικαιωμάτων, η καταγγελία για εκχώρησή τους στους επιχειρηματικούς ομίλους μέσω συνεκμετάλλευσης με την Τουρκία στο Αιγαίο, που θεωρείται δοσμένη και βασική προοπτική. Το χειρότερο όμως χαρακτηριστικό της τοποθέτησης του ΚΚΕ, όπως και σε όλα τα ζητήματα που θέτει η ταξική πάλη στη χώρα, είναι η αναχώρηση μέσω της λαϊκής εξουσίας. Λείπουν οι στόχοι για την υπεράσπιση της ειρήνης και της ζωής των λαών μέσα από την ανάπτυξη μαζικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σε κάθε χώρα. Λείπουν οι μάχιμοι στόχοι και η αντίληψη κοινής δράσης για τη συγκρότηση κινήματος ενάντια σε κάθε έκφραση ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ενάντια σε βάσεις, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., ΔΝΤ αλλά και σε ενδεχόμενες τυχοδιωκτικές πολιτικές για τις ΑΟΖ και εμπλοκής στον ενεργειακό πόλεμο για λογαριασμό των κάθε λογής ιμπεριαλιστών.
Για το παράδειγμα της κυβερνώσας κυπριακής Αριστεράς του ΑΚΕΛ καμάρωνε ανοικτά ο ΣΥΡΙΖΑ μα και το ΚΚΕ ήταν φειδωλό στις κριτικές του για το αδελφό κόμμα, ακόμη και όταν γινόταν βασικός πυλώνας της πολιτικής του σιωνιστικού Ισραήλ.
Για τους λαούς εύκολος δρόμος δεν υπάρχει
Από την πλευρά μας έχουμε ανάγκη να καταδείξουμε πρώτα πρώτα την πραγματικότητα των αρνητικών συσχετισμών για τους λαούς. Και αυτό γιατί οφείλουμε να έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας που θέλουμε να ανατρέψουμε. Η κυριαρχία των αστικών και αντιδραστικών απόψεων και η υποχώρηση του ταξικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος είναι πραγματικότητα σε κάθε χώρα. Στη βάση αυτή έχει υποχωρήσει και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και μια σειρά εκφράσεις της Αριστεράς της εποχής μας κινούνται σε ανοιχτά φιλο-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Αντίστοιχα έχουν υποχωρήσει οι δεσμοί φιλίας και αλληλεγγύης των λαών, ενώ ανησυχητική είναι η εμφάνιση αντιδραστικών εθνικιστικών και ρατσιστικών εκφράσεων σε μια σειρά χώρες.
Όλα αυτά είναι υπαρκτά. Όμως το κυρίαρχο στοιχείο που χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι η οργή των λαών σε κάθε χώρα απέναντι στην ανελέητη επίθεση που ξεδιπλώνει το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός σε βάρος τους. Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θέλουν το ξεπέταγμα των Ρώσων από την Κύπρο, την ίδια ώρα που οι τελευταίοι ψάχνουν ευκαιρία και τρόπους να ενισχύσουν την παρουσία τους στην περιοχή. Δεν ξέρουμε αυτή τη στιγμή ποιοι θα είναι οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι του σφοδρού ιμπεριαλιστικού διαγκωνισμού στην Κύπρο. Ο Πούτιν και οι ευρωπαίοι επίτροποι με επικεφαλής τον Μπαρόζο στη Μόσχα μπορεί να πετύχουν κάποιο συμβιβασμό για το νησί, μπορεί και όχι. Άλλωστε, όπως είπαμε, και ο ΗΠΑ παρακολουθούν διακριτικά και έχουν λόγο και ρόλο μέσω της ευρύτερης ισχυρής παρουσίας τους στην περιοχή.
Όλα αυτά δεν θ’ αργήσουν να φανούν. Όμως από την πρώτη μέρα της κυπριακής κρίσης όλοι θεωρούν δεδομένο πως ο κυπριακός λαός στην καλύτερη περίπτωση πρέπει να ξεχάσει αυτά που ήξερε. Συντάξεις, μισθοί, μεροκάματα γίνονται ήδη θυσία στο βωμό των μνημονίων σωτηρίας που ειδικά για την Κύπρο θα είναι μια δίνη, όπως έχουμε ξαναπεί, χωρίς επιστροφή. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγουν συνολικότεροι κίνδυνοι για την κρατική υπόσταση και την ειρήνη στο νησί. Γιατί στις εκτεταμένες ζώνες καταστροφής που απλώνει συνεχώς η βαθιά και αθεράπευτη κρίση του συστήματος τα έχουμε δει όλα. Και η απειλή τέτοιων καταστάσεων πέρα από τους Ελληνοκύπριους αφορά άμεσα και το λαό μας και τους Τουρκοκύπριους και το λαό της Τουρκίας.
Η σύμπλεξη της κρίσης με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό είναι πάντα παρούσα, τόσο στην περίπτωση της Κύπρου όσο και στην ευρύτερη περιοχή μας. Δεν είναι καθόλου έκπληξη για μας η πορεία από τους πανηγυρισμούς για το φυσικό αέριο μετά την οριοθέτηση ΑΟΖ με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών, στη σημερινή πραγματικότητα.
Ας αφήσουμε λοιπόν και στη χώρα μας τον Σταθάκη και τον Σαμαρά να υπηρετούν τάχα ευφυείς κινήσεις για την πλουτοκρατική ολιγαρχία. Ας αφήσουμε τον Τσίπρα με τον αμερικάνικο διάβολο και ας δούμε σοβαρά τη μόνη προοπτική που μένει για τη ζωή και το μέλλον του λαού μας. Την προοπτική της ταξικής αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης του μαζικού κινήματος. Να πούμε ξεκάθαρα στο λαό μας πως δεν έχει να ελπίζει τίποτα από τις ΑΟΖ και πως ο ορυκτός πλούτος απλώς θα λεηλατηθεί, όπως ήδη γίνεται στη Χαλκιδική. Μάλιστα, με την περίπτωση των ΑΟΖ και των υδρογονανθράκων υπάρχουν κίνδυνοι εμπλοκών είτε πάμε με τους Ευρωπαίους και διεκδικήσουμε ΑΟΖ στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ΑΟΖ, είτε πάμε με το διάβολο που είναι ισχυρότερος, είτε πάμε με τους Ρώσους, που δύσκολα άλλωστε θα τολμήσει κάτι τέτοιο η ελληνική αστική τάξη.
Να μην πάμε με κανέναν απ’ αυτούς στους οποίους η αστική τάξη ακουμπά τις τύχες της χώρας και δίνει τον κόσμο της δουλειάς, προσπαθώντας να τον δέσει χειροπόδαρα. Το σύνθημα «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες» είναι ανάγκη ν’ ακουστεί ξανά και δυνατά.
Είναι φανερό πως μια τέτοια αντίληψη λείπει από το κίνημα στην Κύπρο με ευθύνη της Αριστεράς του ΑΚΕΛ, και η απάντηση σ’ αυτή την έλλειψη θα έδινε άλλη υπόσταση στις αντιστάσεις του κυπριακού λαού.
Η δεύτερη επίσκεψη την περασμένη Τετάρτη μέσα σε οκτώ μέρες του επονομαζόμενου Mister Gazprom Αλεξέι Μίλερ, στενού συνεργάτη του Πούτιν, αποκαλύπτει τον έντονο διαγκωνισμό και στη χώρα μας για τη ΔΕΠΑ, με δεδομένες τις απαιτήσεις των ΗΠΑ. Το πράγμα περιπλέκεται και με την κυπριακή κρίση που έτσι κι αλλιώς θα επηρεάσει άμεσα και καθοριστικά τις εξελίξεις στη χώρα μας και ας ακούγονται πάλι τα περί θωράκισης...
Η πραγματικότητα, όπως είπαμε, δεν είναι ευχάριστη και έχουμε πλήρη επίγνωσή της και αυτό που προτείνουμε εμείς δεν είναι εύκολο, έχει απαιτήσεις και θέλει θυσίες. Όμως τα φαινομενικά εύκολα συχνά έχουν οδυνηρή κατάληξη για τους λαούς. Και σε κάθε περίπτωση εύκολη διέξοδος για τους λαούς από την καπιταλιστική ιμπεριαλιστική πραγματικότητα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου