ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΙΣ 20 ΙΟΥΝΗ 2013

της Ζυμβρακάκη Φανής

           

Τις τελευταίες μέρες σε χιλιάδες κόσμου ανάμεσα στα άλλα συμβαίνει και το εξής πρωτόγνωρο: από απλός παθητικός θεατής έχει μετατραπεί σε ενεργός συμμετέχων. Εκατοντάδες αλλά και χιλιάδες τις μέρες των συλλαλητηρίων μαζεύονται έξω από τα κτίρια της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και δίνουν δυναμικό παρών! Γιατί; Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς; Γιατί σοκαρίστηκε από το μαύρο που έπεσε στο δέκτη και συνειδητοποίησε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με φασισμό; Σοκαρίστηκε που εν μια νυκτί πετάχτηκαν στο δρόμο 2700 εργαζόμενοι και έσπευσε να συμπαρασταθεί; Σκέφτηκε ότι αν την ΕΤ την κλείνουν σε ένα απόγευμα ένα σχολείο, ένα νοσοκομείο ένα μαγαζί ή ένα εργοστάσιο δεν θα τους πάρει για να το κλείσουν ούτε πέντε λεπτά; (Ήδη πριν τρεις μέρες συγχωνεύτηκαν και καταργήθηκαν 132 σχολεία της πρωτοβάθμιας).

Και τελικά αναρωτιέται κανείς, αυτοί οι εργαζόμενοι της ΕΤ με τους δήθεν παχυλούς μισθούς, δεν είχαν την κοινωνία απέναντί τους; Δεν ήταν μόνοι τους; Γιατί δεν λειτούργησε ο κοινωνικός αυτοματισμός, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες της εξουσίας να ταυτίσει τους υπέρογκους μισθούς των Διοικήσεων της ΕΤ και των ορισμένων «επιφανών» δημοσιογράφων –παπαγάλων της κυρίαρχης πολιτικής με τους νορμάλ μισθούς των απλών χιλιάδων εργαζομένων.

Νομίζω ότι από τα προηγούμενα θα πρέπει να καταλήξουμε στο εξής βασικό: Ο αγώνας των εργαζομένων στην ΕΤ αναδεικνύει δύο βασικά χαρακτηριστικά της κυρίαρχης πολιτικής: 1)Στόχαστρο οι εργαζόμενοι και επιδιωκόμενος στόχος ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ 2) ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΖΩΗΣ. Παράλληλα όμως και κόντρα στη φασιστικοποίηση ο αγώνας στην ΕΤ και το κύμα συμπαράστασης αλλά και ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ  που ξεσήκωσε αναδεικνύει ότι ο κάθε αγωνιζόμενος κλάδος αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλους τους εργαζόμενους, συνιστά εν δυνάμει θρυαλλίδα για το ξέσπασμα ευρύτερων κοινωνικών αγώνων, δείχνει στην πραγματική ζωή και όχι σε επίπεδο θεωρητικής αναζήτησης ότι μόνο η αντίσταση και ο οργανωμένος αγώνας μπορεί να δώσει απαντήσεις και να ανατρέψει τη βάρβαρη πολιτική που χτυπάει ανελέητα τους εργαζόμενους. Ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΤ, οι χιλιάδες κόσμου που κατεβαίνει στα συλλαλητήρια, η πλατεία Ταχίρ και οι πλατείες στις άλλες τουρκικές πόλεις διαψεύδουν πανηγυρικά τις ιδεοληψίες που πλασάρει το σύστημα αλλά και ένα κομμάτι της συστημικής αριστεράς ότι «μας έχουν ψεκάσει, τίποτα δεν κουνιέται, κανείς δεν θα αντιδράσει, η κοινωνία είναι εναντίον μας».

Και για να μην είμαστε αιθεροβάμονες, Δεν ισχυριζόμαστε ότι τα πράγματα είναι εύκολα για τους εργαζόμενους ή ότι δεν υπάρχουν κρίσιμες φάσεις στον αγώνα τους ή πισωγυρίσματα ή ότι δεν είναι σημαντικό ζήτημα για το πώς αυτές οι δυσκολίες ξεπερνιούνται στην πράξη. Αλλά όταν είσαι σε ένα πόλεμο –γιατί αυτό αντιμετωπίζουμε σήμερα- η κάθε πλευρά χαράζει την τακτική της και τη στρατηγική της.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς γιατί σε μια συζήτηση για την εκπαίδευση αφιερώσαμε κάποιο χρόνο για τους εργαζόμενους στην ΕΤ. Γιατί αν πατούσαμε το κουμπί του χρόνου προς τα πίσω στις 15 με 17 Μάη τις μέρες των πρωτόγνωρα μαζικών μας συνελεύσεων θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση αυτών των εργαζομένων. Θα μπορούσαμε να δίναμε εμείς έναν μεγαλειώδη αγώνα που συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις με ονοματεπώνυμο δεν μας άφησαν να δώσουμε. Αλλά αν πατήσουμε το κουμπί του χρόνου στο άμεσο μέλλον μπορεί πάλι να είμαστε στη θέση των απολυμένων συναδέλφων όπως είναι οι συνάδελφοι μας στη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση!

Και για να έρθουμε στα δικά μας! Αφού πριν δυο μήνες περίπου την περίοδο του Πάσχα είδαμε την αύξηση του ωραρίου και το π.δ. για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις-απολύσεις, την εγκύκλιο για το κούρεμα των οργανικών θέσεων στην πρωτοβάθμια, το τελευταίο διάστημα με εγκυκλίους το Υπουργείο κατάργησε και συγχώνευσε 132 δημοτικά και νηπιαγωγεία και ο αριθμός αυτός μέρα με τη μέρα μεγαλώνει και με τη χρήση αλγορίθμων πέρασε στον υπολογισμό κενών και πλεονασμάτων και προχώρησε στην κατασκευή πλεοναζόντων στο σύνολο των ειδικοτήτων στην B/βάθμια. Υπάρχουν ειδικότητες που πλεονάζουν πανελλαδικά (γυμναστές, Πληροφορικής και Καλλιτεχνικών) και ο φόβος της υποχρεωτικής μετακίνησης (που ούτως ή άλλως θα μπορούσε να οδηγήσει σε παραίτηση μετατράπηκε σε τρόμο για απολύσεις. Και τις τελευταίες μέρες μετά την ανακοίνωση των μεταθέσεων των κανονικών (σχόλιο: 607 συνολικά! –ελάχιστες! εκ των οποίων 120 στην Α θες/νίκη και 48 στη Μεσσηνία (22 φιλόλογοι) να σας θυμίσω ποιος είναι από τη Μεσσηνία!) τα ΠΥΣΔΕ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟ ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΩΝ ΚΑΙ συνάδελφοι έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα, αφού προς το παρόν τους τέθηκε το ερώτημα (να ζητήσω ή όχι άρση της υπεραριθμίας;. (να εξηγήσουμε το ερώτημα, δηλαδή να βγάλω μόνος μου τα μάτια μου ή να αφήσω να μου τα βγάλουν οι άλλοι;-και όσον αφορά το πόσο κόσμο αφορά αυτή η διαδικασία ενδεικτικά τα νούμερα δυτ. Θες/νίκη: 903 (υπεράριθμοι και διάθεση) για 132 οργανικά κενά!

Επομένως είναι άμεσος στόχος της Κυβέρνησης και της Τρόικα οι απολύσεις στο δημόσιο. Και αν ίσως πριν από μια εβδομάδα χρειαζόταν μια επιχειρηματολογία ότι πρέπει να είμαστε κάθετοι και ενάντια σε οποιαδήποτε απόλυση, γιατί απόλυση σημαίνει χτύπημα του απαραβίαστου δικαιώματος στη δουλειά και δουλειά σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα σημαίνει δικαίωμα στην επιβίωση, τη ζωή και την ύπαρξη, σήμερα αυτή η επιχειρηματολογία φαίνεται να είναι περιττή γιατί οι συνάδελφοί μας είναι παγωμένοι  και σοκαρισμένοι από την κατάργηση οργανισμών, φορέων και οργανικών θέσεων με μια μόνο υπουργική υπογραφή.

Και αν ένα μήνα πριν λέγαμε ότι τα οχήματα για τις απολύσεις θα είναι η αξιολόγηση, το πλεονάζον προσωπικό, το αυταρχικό-φασιστικό πειθαρχικό δίκαιο, σήμερα μπορούμε να πούμε ότι μπορεί να είναι όλα τα προηγούμενα αλλά και οτιδήποτε άλλο γρήγορο και άμεσο όπως είναι το κλείσιμο μιας σχολικής μονάδας. Σήμερα αυτό που συζητιέται στα σχολεία είναι μήπως προχωρήσουν σε απολύσεις μέσα στο καλοκαίρι που είναι η χειρότερη περίοδος για μας με τα σχολεία κλειστά.

Κι επειδή στο πλαίσιο μιας εισήγησης δεν μπορούν να ειπωθούν όλα και με τον υπαρκτό κίνδυνο να γίνει και κουραστική θέλω στη συνέχεια να θέσω κάποιους προβληματισμούς που θα ανοίξουν και τη συζήτηση στη συνέχεια. Καταρχάς αυτό το πράγμα δεν θα σταματήσει; Δεν θα επανέλθουμε σε μια κατάσταση ισορροπίας όπως είπε χαρακτηριστικά μια συνάδελφος; Γίνεται στην Ελλάδα γιατί υπάρχει η κρίση χρέους, το μνημόνιο και η Τρόικα; 'Η πρόκειται για μια στρατηγικής φύσης επίθεση του συστήματος ενάντια στους εργαζόμενους; Φταίει η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας! Τι να κάνει το κράτος, πρέπει να διαχειριστεί το υπερδιογκωμένο δημόσιο! Ποια είναι όμως η χώρα τι είναι το κράτος και γιατί αυτό γίνεται κι αλλού; Παράδειγμα Δανίας! Ή άλλοι λένε ότι η λύση είναι εκλογές, να αλλάξει η κυβέρνηση και τι σημαίνει, σε μια φάση που οι εργαζόμενοι αγωνίζονται, εκλογές; Αποκλιμάκωση του αγώνα, ψευδαισθήσεις, κάθισμα του κινήματος όπως έγινε και την περίοδο από την κυβέρνηση Παπαδήμου και μετά! Ή άλλοι λένε να φύγει η Τρόικα! Ναι κι εγώ συμφωνώ, αλλά αυτό να ξέρει ο λαός και οι εργαζόμενοι ότι σημαίνει ότι πρέπει ο λαός με την πάλη του και μόνο με αυτή να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και του ιμπεριαλισμού!

Επιπλέον οφείλουμε να απαντήσουμε και στο ερώτημα που νομίζω ότι μας βασανίζει όλους μας! Επιτέλους σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή, θα απαντήσουμε οι εργαζόμενοι όλοι μαζί και δυναμικά; Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από το όλοι μαζί!

-Καταρχάς αν και είμαστε ο μαζικότερος κλάδος δημοσίων υπαλλήλων (περίπου 160000) δεν πρόκειται να απολυθούμε όλοι μαζί, βλ. ΕΡΤ, γιατί δεν πρόκειται να κλείσουν όλες οι σχολικές μονάδες. Γι αυτό και τα αντανακλαστικά μας πρέπει συλλογικά να είναι σε εγρήγορση γιατί δεν ξέρουμε ακριβώς ποιος πότε πού;

-Επίσης πρέπει να ξεπεράσουμε ένα βασικό εμπόδιο στη συστράτευση που είναι οι αυταπάτες και η τρομοκρατία που καλλιεργεί το ίδιο το σύστημα! Π.χ. Θα τη γλυτώσω ατομικά, αν και υπεράριθμος ή γιατί θα με βοηθήσει ο αιρετός ή γιατί θα καλύψω λειτουργικά κενά το Σεπτέμβριο ή γιατί είμαι με ΑΣΕΠ κλπ. ‘Η θα τη γλυτώσω γιατί θα πάρω α΄ ανάθεση την ιστορία, αν και ξενόγλωσσος ή τα μαθηματικά, αν και πληροφορικός κλπ.

 Μια κουβέντα εδώ για τις αναθέσεις! Η  συζήτηση για τις αναθέσεις προωθεί: 1) την Πολιτική του διαίρει και βασίλευε –οι εργαζόμενοι μια γροθιά και όχι αλληλοφαγωμάρα μεταξύ μας! 2) αποδυνάμωση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων που κατοχυρώνει το πτυχίο μας. 3) θα μας βγει μπουμεραγκ σε μια ενδεχόμενη αξιολόγηση!-βλέπε «επιστημονική ανεπάρκεια» 4) σιωπηρή αποδοχή ότι περισσεύουμε και όχι διεκδίκηση άλλων εργασιακών συνθηκών 5) όσο η επίθεση συνεχίζεται, τίποτα δεν μας διαβεβαιώνει ότι τα αναλυτικά προγράμματα δεν θα αλλάζουν και εκ νέου θα μειωθούν τα αντικείμενα διδασκαλίας και άρα και πάλι θα περισσεύουμε!

Επομένως, πρέπει να σπάσουμε το κλίμα του φόβου και της τρομοκρατίας που μας επιβάλλουν στην πράξη. Κανείς δεν θα γλυτώσει, επειδή θα κάθεται στο σχολείο, ενώ έχει διεκπεραιώσει τις εργασίες του περιμένοντας το ΟΚ  του διευθυντή ή επειδή πολύ περισσότερο υφίσταται τις αυθαιρεσίες και τον αυταρχισμό του προϊσταμένου του. Ήδη στα πολλαπλά κρούσματα που παρουσιάστηκαν τον τελευταίο μήνα ή με αφορμή την επιστράτευση και τα παρουσιολόγια ή τα φαντάσματα των ελεγκτών δημόσιας διοίκησης, σε κάποιους συλλόγους  απάντησαν με τη στάση τους οι εργαζόμενοι συλλογικά και με επιτυχία!

Τώρα όσον αφορά το όλοι μαζί σε επίπεδο σωματείου και συνδικαλιστικής οργάνωσης. Επιγραμματικά μόνο θα πω (στην επόμενη εισήγηση θα παρουσιαστούν αναλυτικότερα) μετά την εμπειρία  του Μαΐου και την υπερψήφιση αφενός της απεργίας από 20.000 συναδέλφους και την πραξικοπηματική ενέργεια στη συνέλευση των προέδρων στην ΟΛΜΕ που ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΝ την απεργία, οι μάσκες έπεσαν! Οι προδότες αποκαλύφθηκαν και μάλιστα με φανερή την πολιτική τους ταυτότητα. Ήταν η ΔΑΚΕ, η ΠΑΣΚΕ και ο ΣΥΡΡΙΖΑ αλλά και το ΠΑΜΕ που είχε εναντιωθεί εξαρχής σε οτιδήποτε μπορεί να ανοίξει κινηματικές διαδικασίες. Και γιατί αυτές οι δυνάμεις εκτέθηκαν σε τόσες χιλιάδες κόσμου. Και άντε οι δυνάμεις του λεγόμενου κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ), οι υπόλοιπες οι αριστερές; Γιατί αυτές οι αριστερές δυνάμεις υπηρετούν τις ανάγκες του συστήματος και όχι των εργαζομένων, κυρίως σε αυτές τις ώρες επιδιώκουν να καταθέσουν πιστοποιήσεις στο σύστημα ότι είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν χωρίς να κουνηθεί φύλλο και με το λαό υποταγμένο.

Αυτό σημαίνει, ότι για να αντιμετωπίσουμε να αναχαιτίσουμε την επίθεση και να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική οφείλουμε από τη μια να καταδικάσουμε τις πολιτικές δυνάμεις και παρατάξεις που διέλυσαν και διαλύουν τα σωματεία μας (αλλά να τις καταδικάσουμε όχι εκλογικά, αλλά μέσα στη δράση, τις πρωτοβουλίες και την εξαρχής οργάνωση μέσα στα σωματεία μας και από την άλλη να συμπαραταχθούμε με πολιτικές απόψεις που θα δώσουμε τις μάχες και τους αγώνες που απαιτούνται. Σε πολλές περιπτώσεις θα πρέπει ίσως να ξεπεράσουμε και το «ταμπού» της ταύτισης με πολιτικές παρατάξεις, συμφωνία όμως πολιτική και πολιτική κατεύθυνση δεν γίνεται να μην υπάρχει, δεν μπορούμε να συγκροτήσουμε με άλλο τρόπο ή μέσα από άλλους δρόμους τα σωματεία μας.

Ας κρατήσουμε δύο βασικούς στρατηγικούς στόχους της επίθεσης που ζούμε:

ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ –ΔΙΑΛΥΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΜΑΣ ΣΧΕΣΕΩΝ

ΔΙΑΛΥΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΩΡΕΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟΥ. Το δεύτερο δρομολογείται χρόνια και το τελευταίο διάστημα κορυφώνεται: (παράδειγμα τα θέματα των πανελλαδικών και το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν στις λαϊκές οικογένειες- τα τμήματα 25-27 και οι μετακινήσεις μαθητών-) έτσι ετοιμάζουν το εργατικό δυναμικό των 200-300 ευρώ. Και αυτοί οι μαθητές θα πρέπει να έχουν ανάλογο εργασιακό πρότυπο δασκάλου: Έναν δάσκαλο φτωχοποιημένο, εξαθλιωμένο, φοβισμένο υποταγμένο!

Θα ήθελα να τελειώσω με ένα κείμενο που γράψαμε πριν δυο χρόνια στο σχολείο μου με ορισμένους συναδέλφους!

«Επειδή δεν μπορούμε να παραμείνουμε στο ίδιο έργο θεατές, σε ένα έργο που μετεξελίσσεται σε ταινία τρόμου για τις ζωές μας, επειδή νιώθουμε νοήμονα όντα και δεν αντέχουμε την κατάπτυστη και θρασύδειλη κοροϊδία των κυβερνώντων προς την κοινωνία, επειδή νιώθουμε ξεπουλημένοι και προδομένοι από τις ηγεσίες των σωματείων μας  και τους «εκπροσώπους» μας, επειδή δεν αντέχουμε το οικονομικά εξαθλιωμένο παρόν μας και συνάμα γνωρίζουμε το μέλλον της φτώχειας, της απόλυσης και της ανεργίας που μας ετοιμάζουν και επειδή εμείς θέλουμε να δώσουμε μαθήματα αντίστασης και αξιοπρέπειας και όχι υποταγής και υποδούλωσης σαν αυτά των κυβερνώντων μας, γιατί τιμούμε την ιστορία του λαού μας και του τόπου μας, γι αυτό θέλουμε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.

Νιώθουμε ότι ως δάσκαλοι και παιδαγωγοί σε τούτες τις ιστορικές στιγμές που ζούμε μέγιστο χρέος απέναντι στα φυσικά και πνευματικά μας παιδιά είναι η οργάνωση της αντίστασης και της πάλης μας ενάντια στην πολιτική που οδηγεί στη διάλυση της δημόσιας παιδείας και των δικών μας εργασιακών σχέσεων. Αυτοί μιλούν για νούμερα, αριθμούς, χρέη και χρηματοπιστωτικά συστήματα κι εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές για το δικαίωμα της ύπαρξης και της σκέψης που είναι σύμφυτα με το δικαίωμα στη δουλειά και στην παιδεία.

Στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα με τα υποσιτισμένα παιδιά που οι δάσκαλοι τα μεταφέρουν λιπόθυμα στα νοσοκομεία, με τους εξαθλιωμένους και υπό απόλυση εκπαιδευτικούς, με τους στοιβαγμένους (25-30) μαθητές ανά τμήμα, με την έλλειψη βιβλίων, με την κρατική υποχρηματοδότηση που φθάνει φέτος το  60% σε σχέση με άλλες χρονιές, εμείς σε όλα αυτά λέμε όχι.

          Υπερασπιζόμαστε: τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά

          Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα μας στη μόνιμη και σταθερή εργασία, με αξιοπρεπείς οικονομικές απολαβές-όχι στη ληστρική επιδρομή στα εισοδήματά μας, όχι στις περικοπές και στις φοροεπιδρομές-όχι στις καταργήσεις σχολείων και οργανικών θέσεων.

ΔΕΝ ΓΥΡΝΑΜΕ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ ΠΙΣΩ-ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ»

Και εμείς; τι περιμένουμε;

Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν και

Οι αχόρταγοι κάτι θε να μας δώσουν;

Ότι οι λύκοι θα μας ταϊσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν;

Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλουμε τα δόντια; Τέτοια περιμένουμε;

Mπ. Μπρέχτ.