Όταν οι Συνδικαλιστές αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων

Τον τελευταίο καιρό,ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας του,ακυρώνοντας με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο,μια απεργία,που όχι μόνο ήταν εντελώς ΑΝΑΓΚΑΙΑ για να απαντήσει στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης και των εντολέων της στον κλάδο ,αλλά και αποτελούσε τη μόνη απάντηση στην συγκυρία.Αυτή η ήττα που για κάποιο διάστημα πήγε πίσω την διάθεση των συναδέλφων να μπουν μπροστάρηδες και να παλέψουν στο δικαίωμα τους στη δουλειά,(τη στιγμή που το 1/5 των συναδέλφων τους απολύονται,μετακινούνται ή μπαίνουν σε διαθεσιμότητα) θα στιγματίζει σοβαρά τις εξελίξεις για ένα μεγάλο διάστημα.

Κι αυτό το "έγκλημα", έχει ονοματεπώνυμο,έχει ταυτότητα πολιτική,παραταξιακή.Κάποιοι κάνουν την πάπια,προσπαθώντας να ξεπεράσουν την κατακραυγή των συναδέλφων με αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά τόσα χρόνια διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος:να χρησιμοποιούν θεσμούς και θεσμικούς ρόλους για να μπλέκουν ξανά τους συναδέλφους σε νούμερα και αριθμούς που κατέχουν οι 'ειδικοί',(αλήθεια είναι απορίας άξιο που κάποιο ακόμα καμαρώνουν κάτω απο τα πανό τις ΟΛΜΕ και γυροφέρνουν κρατώντας τα πορτοκαλί σημαιάκια της!!!) και να τους κάνουν να νοιώθουν αδύναμοι και φοβισμένοι μπροστά σε αυτό που έρχεται, αντί  ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΝ ΔΙΕΞΟΔΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ.

Αποπροσανατολισμός λέγεται αυτό και είτε το κάνουν συνειδητά ,είτε το κάνουν από λάθος πολιτική εκτίμηση,το αποτέλεσμα είναι ίδιο.Οι εκπαιδευτικοί νοιώθουν αβοήθητοι να αντισταθούν.Γιατί  όταν τυλίγεις σε μια κόλλα χαρτί μια ολόκληρη συνέλευση που διατρανώνει την επιθυμία να συγκρουστεί με την επιστράτευση και να απεργήσει και βάζεις όρους και προϋποθέσεις, σημαίνει ότι ψηφίζεις ενάντια στην απεργία και εγκλωβίζεις και έναν κόσμο να σε ακολουθήσει στην παραίτηση από τους αγώνες.Και μετά ,πας και τους αντικρίζεις με θράσος ,λέγοντας ότι το ψήφισε η συνέλευση και χαίρεσαι με αυταρέσκεια που δεν σε καταλάβανε,πως τη γλίτωσες πάλι.Για να μπορείς να συνεχίζεις το "ανόσιο"έργο σου.

Και αφού ο κλάδος σου έχει υποστεί την ήττα,έρχεται ένας άλλος κλάδος ,αυτός της ΕΡΤ και χάνει  σε μια σφαγή 2650 εργαζόμενους,που απολύονται με ένα sms.Κι εκεί,κάποιοι σου θέτουν επί τάπητος το ζήτημα (βλ απόφαση Αγωνιστικών Κινήσεων  να απεργήσουμε παρά την επιστράτευση και  απαίτηση να βγει απόφαση της ΕΛΜΕ που να καλεί σε απεργία.Ας με διαψεύσουν τα μέλη του Δ.Σ.της ΕΛΜΕ Ελευσίνας,με τους οποίους μίλησα με καθένα ξεχωριστά)δεν σε εμποδίζει καμιά πολιτική ή συνδικαλιστική συνείδηση να κάνεις πάλι τον Πόντιο Πιλάτο και να "νίπτεις τας χείρας σου."Από τις 2μμ ως τις 10:30μμ που έστειλε με mail το Δ.Σ,της ΕΛΜΕ μήνυμα που δεν καλούσε σε απεργία κι άλλο ένα της ΑΔΕΔΥ,που δεν τοποθετούνταν για τους επιστρατευμένους,το τηλέφωνο του προέδρου δεν απαντούσε σε κλήσεις.Τα μισόλογα ΄θα δούμε¨'δεν απαντούσαν στους συναδέλφους.Πολύ περισσότερο,δεν τους έβγαζαν μπροστά στο να κάνουν απεργία.Εκτός απο μεμονωμένες περιπτώσεις (των Αγωνιστικών Κινήσεων που στάλθηκε σε όλα τα σχολεία και τους συναδέλφους και την ανάρτηση του ΠΑΜΕ στην κεντρική ιστοσελίδα του,όχι όμως και στα σχολεία), τίποτα άλλο δεν έφτασε στους συναδέλφους της Δυτικής Αττικής.

Και για άλλη μια φορά,ο σκοπός επετεύχθη. Ο φόβος και η σύγχυση κυριάρχησαν.

Και μετά,τάχα για λόγους τιμής ο πρόεδρος απέργησε,αλλά δε μπορούσε να πάρει και στο λαιμό του τους συναδέλφους!Έτσι εκτιμάει το να κάνεις απεργία όταν στέλνονται στο εκτελεστικό απόσπασμα 2650 εργαζόμενοι!Ότι το να προσπαθήσεις να σπάσεις τον τρόμο μες στον αγώνα και την απεργία θα σήμαινε" παίρνω στο λαιμό μου τους συναδέλφους."Και αρκετά μάλιστα μέλη του ΔΣ πήγαν κανονικά στο σχολείο.Κι αυτοί έχουν ονοματεπώνυμο!

Βέβαια θα μου πεις τώρα,απεργία σημαίνει απόλυση κι εμείς δε θέλουμε να θυσιάσουμε τον κόσμο μας!Ούτε εμείς θέλουμε ανθρωποθυσίες και κατασκευή ηρώων. Είναι όμως θέμα πολύ σοβαρό το πως εκτιμάς τα πράγματα,πως τα ερμηνεύεις και πως παλεύεις να τα πας μπροστά. Γιατί ,συνάδελφοι, συμβιβασμούς στους συμβιβασμούς,δεν χαράζεις άλλη προοπτική.Και είτε είσαι μικρή είτε μεγάλη δύναμη ,αν δεν έχεις τη λογική της σύγκρουσης με την αστική νομιμότητα δεν θα καταφέρεις να αλλάξεις τους καταθλιπτικούς συσχετισμούς μέσα στο κίνημα,αν ανήκεις σε αυτή την πλευρά και είναι αυτός ο στόχος σου. 

Κάποιοι μπορούν να το κάνουν ,όχι γιατί δεν φοβούνται,γιατί είναι αφελείς και δεν εκτιμούν τις συνέπειες,που μπορεί να υποστούν τόσο σε προσωπικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο,αλλά γιατί η θέση τους ήταν από την αρχή και παραμένει ξεκάθαρη :εμπιστευόμαστε το λαό,προσπαθούμε να συμβάλλουμε στη χειραφέτηση του ,τον αφουγκραζόμαστε και οικοδομούμε με τις αποφάσεις μας όρους που θα τον βάλουν μπροστά ,εκεί που πραγματικά αλλάζουν τα πράγματα :

                         ΣΤΟΥΣ ΛΑΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!!

Υ.Γ.Μια συντρόφισσα ,μου έγραφε προχθές:

"Θα ήθελα να αναφέρω αυτό που μου είπε ενας καλός συνάδελφος, προοδευτικός άνθρωπος που δεν ασχολιόταν και ιδιαίτερα με την πολιτική : «Είναι η πρώτη φορά που κάνω απεργία με τόσο φόβο, σήκωσα το χέρι μου και την ίδια...ώρα νομίζω ότι πήρα την πιο σοβαρή απόφαση στη ζωή μου». Ο κόσμος κρύβει δυνάμεις που θα μας εκπλήξουν στο μέλλον. Ήμουν 10 χρόνων στη μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών το 1988 στην οποία συμμετείχε ο πατέρας μου φιλόλογος , ένας έντιμος και ήσυχος δεξιός άνθρωπος ...να επιμένει και να απεργεί! Μετά από χρόνια κατάλαβα οτι ακόμα και οι ήσυχοι άνθρωποι, όταν έρθει η στιγμή μπορούν και δείχνουν το ανάστημα και το θάρρος να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα...!"

Ουρανία Σταυρακάκη

μέλους των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών