Σημεία απολογισμού στη -μέχρι τώρα- μάχη των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση ΠΩΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ

 

Οι εκτιμήσεις και η πρόταση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών

ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΜΑΧΗΤΕΣ

Η μάχη που δόθηκε και οι μάχες που έχουμε μπροστά μας

  

Σημεία απολογισμού

στη -μέχρι τώρα- μάχη των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση

ΠΩΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ

 

1.                  Όροι δυσφορίας, ανησυχίας και οργής συσσωρεύτηκαν σε μια ολόκληρη διαδρομή που «πύκνωσε» πολύ μέσα στην πανδημία, από το Μάρτη του 2020. Όροι με βάση τη γενικότερη κατάσταση και την πολιτική του συστήματος, αλλά κυρίως με βάση τις εξελίξεις μέσα στην Εκπαίδευση, την ολόπλευρη επίθεση του συστήματος σε μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς. Πρέπει να ξεχωρίσουμε το «μακρύ καψόνι της τηλε-εκπαίδευσης» σαν ιδιαίτερη αιτία της οργής που συσσωρεύτηκε. Και επίσης πρέπει να επισημάνουμε τη διαρκώς χειρότερη και από κάθε άποψη, κατάσταση στα σχολεία που γκρεμίζει τους μύθους του «λειτουργού», του «ελεύθερου παιδαγωγού» και η οποία φορτώνει με αδιέξοδα και εντάσεις την καθημερινότητα του νηπιαγωγού/δασκάλου/ καθηγητή.

Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να «φορτωθούν» και να «λύσουν» μια τεράστια γκάμα ζητημάτων. Από την μεταφορά των μαθητών, μέχρι το κτιριακό και από το διδακτικό υλικό των μαθημάτων (κορύφωση το «Πρόγραμμα Δεξιοτήτων») μέχρι την «τιθάσευση» των ολοένα πιο «άγριων- ατίθασων» μαθητών. Ειδικά στο ζήτημα της σχέσης εκπαιδευτικού-μαθητή, εκδηλώνεται πιο έντονα η διάψευση των μύθων που αναφέραμε (περί «ελεύθερου παιδαγωγού») καθώς οι μαθητές από τη μια φέρνουν στο σχολείο την πολλαπλή επιδείνωση της κοινωνικής κατάστασης που βιώνουν οι οικογένειές τους και από την άλλη το σύστημα απαιτεί τη μαζική τους απόρριψη από την εκπαιδευτική διαδικασία μετατρέποντας παράλληλα τους εκπαιδευτικούς ως μηχανισμού καταστολής και απεργοσπασίας των μαθητικών καταλήψεων κινητοποιήσεων κλπ). Την ίδια στιγμή οι εκπαιδευτικοί έχουν πνιγεί σε ένα καθημερινά ανανεούμενο πέλαγος ηλεκτρονικών προ(σ)κλήσεων από τις Διευθύνσεις και τις Περιφέρειες για σεμινάρια, πιστοποιήσεις, δεξιότητες, ενημερώσεις κοκ! Πριν από όλα οι αναπληρωτές αλλά ΟΧΙ μόνο αυτοί, βιώνουν μια καθημερινότητα ανασφάλειας για το αν και πόσο «επαρκείς» είναι, βιώνουν ένα καθεστώς ανασφάλειας για το αν δικαιούνται να συνεχίσουν να δουλεύουν. Για να «αποδείξουν» ότι δικαιούνται καλούνται καθημερινά να αποδέχονται ένα κλιμακούμενο σμπαράλιασμα των όρων της δουλειάς τους. 

Σε αυτή τη βάση η πλατιά μάζα των εκπαιδευτικών αντιλαμβάνεται ότι αυτό που φέρνει η αξιολόγηση είναι η θεσμοθέτηση, η εμβάθυνση, η επέκταση και η επιδείνωση όλων των αρνητικών που ζουν τα τελευταία χρόνια. Αυτό καθαυτό το διάγραμμα του εγχειρήματος με «τις 3 λειτουργίες, τους 9 άξονες και τους 32 δείκτες» δρα -δικαίως- απωθητικά και εκφοβιστικά στην πλατιά μάζα των εκπαιδευτικών. Αυτό είναι το φορτίο στο οποίο πάτησε και πατά η ΑΡΝΗΣΗ και το ΟΧΙ στην αξιολόγηση, φορτίο που τροφοδοτείται και θα τροφοδοτείται διαρκώς από την πολιτική του συστήματος που θα συνεχίζεται.

2.                   Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν δείξει δεκαετίες τώρα τον κυβερνητισμό και την υποταγή που τις διέπει, ιδιαίτερα μετά την επιλογή του ΥΠΑΙΘ για τον περιορισμό του ρόλου τους και των αρμοδιοτήτων τους στα κρατικά Υπηρεσιακά Συμβούλια (Υ.Σ.) χρειάστηκαν και επεδίωξαν μια διαπραγμάτευση για τη θέση τους. Ένας ολόκληρος «στρατός» στελεχών κλπ μένει μετέωρος και αχρείαστος και αναζητά θέσεις και ρόλο στα πλαίσια του συστήματος ενώ παράλληλα υπηρετούν ανοικτά την πολιτική που τους κάνει «αχρείαστους», με απανωτές δηλώσεις υποταγής! Η κήρυξη της απεργίας-αποχής ήρθε να απαντήσει στις πιέσεις που δέχονταν από τη βάση των εκπαιδευτικών για αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση αλλά και για απάντηση στο δικό τους πρόβλημα που αναφέραμε. Φυσικά από την πρώτη στιγμή έβαλαν πολιτική ασφαλιστική δικλείδα, πολιτικά όρια, για το τι «αγώνα» κάνουν. «Αγώνα» νομιμότητας και μόνο νομιμότητας! «Αγώνα» στον οποίο η μάζα των εκπαιδευτικών θα έχει ρόλο μοχλού πίεσης χωρίς κανέναν δικαίωμα να ορίσει η ίδια το γιατί με ποιον στόχο και με ποιες μορφές αγωνίζεται!

Η πραγματικότητα βέβαια έδειξε ότι υποτίμησαν το βάθος του προβλήματος που σκάλιζαν, βρέθηκαν προ εκπλήξεως με τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία- αποχή και μπροστά σε μεγάλο κίνδυνο μετά την απεργία της 11/10/21! Γι αυτό και με δεδομένη την σαφή γραμμή κράτους κυβέρνησης (αποφάσεις δικαστηρίων ΜΑΤ κλπ) σήμαναν συναγερμό επιστροφής στην υποταγή με κάθε πιθανό τρόπο και μορφή. Εκτέθηκαν μαζικά απέναντι στους εκπαιδευτικούς και τώρα βιώνουν το κλασσικό αδιέξοδο στην πιο έντονη μορφή του. Το μαζικό ΟΧΙ δεν σβήνει, δεν καταργείται. Παρόλη τη φθορά του «ζει» μέσα στην πλατιά μάζα των εκπαιδευτικών και αναζητά επανεμφάνιση με μαζικούς όρους. Αυτό πρέπει να το διαχειριστούν ενόψει εκλογών και Συνεδρίων και από την άλλη πρέπει οπωσδήποτε να αποδεχτούν και να συμμορφωθούν με τη νέα πολύ πιο στενή νομιμότητα. Ταυτόχρονα παραμένει για αυτούς το ζήτημα της διαπραγμάτευσης του ρόλου τους με την κυβέρνηση και το σύστημα σε ένα συνολικά νέο τοπίο αυτό που φτιάχνεται με την ήδη εξελισσόμενη και επερχόμενη εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη.

 

3.                  Τα προηγούμενα αφορούν πριν από όλα τις καθεστωτικές δυνάμεις (ΔΑΚΕ/ΣΥΝΕΚ/ ΕΡΑ/ΠΕΚ /ΑΕΕΚΑ) αλλά με μια έννοια και το ΠΑΜΕ. Σε ότι αφορά τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι φανερό ότι έπαιξαν τον βασικό διαλυτικό ρόλο στις συνειδήσεις του κόσμου αλλά και στην αποσάθρωση του μετώπου του αγώνα. Άλλωστε σε κάθε ευκαιρία τόνιζαν ότι είναι με ότι στις θέσεις τους ήταν υπέρ της αξιολόγησης συμβάλλοντας ανοιχτά στην κυβερνητική και συστημική προπαγάνδα για αναγκαιότητα της αξιολόγησης του «εκπαιδευτικού έργου». Όλο αυτό το διάστημα φρόντισαν είτε να καταπνίξουν είτε να ακυρώσουν κάθε διάθεση του κλάδου να κινηθεί σε διαφορετικά πλαίσια από αυτά τα οποία είχαν επιβάλλει. Πιο χαρακτηριστική η απαίτηση φέτος το καλοκαίρι προς την ΑΔΕΔΥ να εξαιρεθούν οι εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας από την απεργία της 10/6 ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη. Άλλωστε, με το που φάνηκε ότι η κυβέρνηση θα έβγαζε την απεργία αποχή παράνομες, πρώτα η ΔΑΚΕ, και στη συνέχεια οι ΣΥΝΕΚ/ ΕΡΑ/ΠΕΚ /ΑΕΕΚΑ δήλωναν ότι όχι μόνο δε θα υπερασπιστούν απεργιακά τις αποφάσεις του κλάδου αλλά ότι θα τον οδηγήσουν ανοικτά στην υποταγή στα κυβερνητικά σχέδια. Επιπλέον, ήταν και οι ενορχηστρωτές τόσο στο πραξικόπημα στην συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, όσο και στη απόφαση υποταγής του κλάδου στην αξιολόγηση με τα «ενιαία κείμενα» της ΔΟΕ. Έχουν δείξει επανειλημμένα ότι ρόλος τους είναι να νομιμοποιούν τις κυβερνητικές πολιτικές και επιδιώξεις στις συνειδήσεις του κλάδου. Είτε αυτό έγινε με την ΔΑΚΕ να παίζει ρόλο κυβερνητικού παραρτήματος στο ζήτημα της αξιολόγησης (υιοθετώντας όλους τους κυβερνητικούς εκβιασμούς και τις απειλές), είτε με τα ΣΥΝΕΚ που το μόνο που επεδίωξαν ήταν η δημοσκοπική φθορά της κυβέρνησης. Αυτό που επί της ουσίας «διεκδικούν» από το σύστημα είναι να συνεχίζουν να παίζουν με τον τρόπο τους τον ρόλο του ενδιάμεσου διαμεσολαβητή.

Φυσικά το ερώτημα -για αυτές τις δυνάμεις- ως για το πώς θα το καταφέρουν αυτό, στις συνθήκες όπου το σύστημα απαιτεί όλο και μεγαλύτερη υποταγή, και όλο και λιγότερους «ενδιάμεσους» παραμένει. Προφανώς θα αναζητήσουν ρόλους μέσα στον εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, θα αλλάξουν το κέντρο βάρους της δουλειάς τους (από το συνδικαλισμό που ασκούσαν θα πάνε πιο αμιγώς σε ρόλους διοίκησης, όπως ήδη κάνει η ΔΑΚΕ που έχει «φύγει» από τα σωματεία), χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν πλήττεται η ισχύς τους και η βαρύτητα τους και χωρίς να έχουν βρεθεί οι νέες μορφές και «ισορροπίες».

Αλλά για το ΠΑΜΕ τα πράγματα είναι χειρότερα αφού δεν θα μπορεί να κάνει ανάλογες μετατοπίσεις χωρίς να χάσει σημαντικό κομμάτι της διαμεσολάβησης που ασκούσε. Δεν μπορεί δηλαδή να εμφανιστεί κυρίως ως «οργανικό κομμάτι» της διοίκησης και δευτερευόντως ως συνδικαλιστική δύναμη και ταυτόχρονα να διατηρεί το προσωπείο της «ταξικής αγωνιστικής» δύναμης. Επιπλέον δεν θα μπορεί να έχει και σημαντική πρόσβαση (γιατί δεν θα του δίνουν) στη διοίκηση! Η πρόσφατη κεντρική εκδήλωση του ΚΚΕ για τα ΑΕΙ με καθηγητές σε αυτά ανέδειξε αρκετά καθαρά αυτή την αγωνία τους! Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ κινείται με καιροσκοπισμό, ψευτιές και απάτες! Για να αποφύγει την έκθεση του στη μάζα των εκπαιδευτικών κρύβεται πίσω από «καταγγελίες» στους κυρίαρχους και την ίδια ώρα παρουσιάζει ως «απάντηση» στο ζητούμενο της συνέχισης του αγώνα την καταφυγή σε αυτούς! «Ζητάει» από τις Ομοσπονδίες να κηρύξουν απεργία-αποχή (αλλά όχι απεργία) δηλαδή διακηρύσσει ότι δεν υπάρχει αγώνας χωρίς την πολιτική κηδεμονία και τη συμβολή των δυνάμεων του συστήματος! Προσδιορίζει την αντιπαλότητα του στην πολιτική του συστήματος από τη σκοπιά των «ολοκληρωμένων» (ρεφορμιστικών) προτάσεων του για το «σχολείο της ολόπλευρης μόρφωσης» για να κρύψει ότι δεν θέτει το στόχο της ανατροπής σήμερα κρίσιμων πλευρών και αιχμών της πολιτικής του συστήματος.  Ταυτόχρονα αξιοποιεί τα αδιέξοδα και την κρίση των Παρεμβάσεων για να «δικαιολογήσει» την πλήρη και ενεργητική αντίθεση του στην προσπάθεια συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων την οποία καταγγέλλει ως «ξέπλυμα» των Παρεμβάσεων, την ίδια ώρα που το ίδιο «ξεπλένει» τις καθεστωτικές δυνάμεις! Εξάλλου ήδη αποκαλύπτεται στηρίζοντας όπως φαίνεται ανοιχτά τα κείμενα της ΔΟΕ στους συλλόγους της Πρωτοβάθμιας ενώ δεν αποκλείεται αν πράγματι γίνει η ΓΣ των προέδρων στην ΟΛΜΕ να συνδράμει και εκεί ενεργητικά σε μια ανάλογη απόφαση για να αποφευχθούν οι «τυχοδιωκτισμοί» του αγώνα και για να δοθεί μια «γραμμή άμυνας» στους εκπαιδευτικούς. Με την ίδια υπευθυνότητα το προηγούμενο διάστημα (ιδιαίτερα στην απεργία της 11/10) κράτησε έξω από τον αγώνα φοιτητές και μαθητές που αποτελούν κρίσιμο παράγοντα για την ανάπτυξη του μετώπου πάλης που απαιτείται συνολικά στην Εκπαίδευση. Αυτή η τακτική του που προφανώς είναι ενάντια σε κάθε δυνατότητα συνέχισης του αγώνα, έχει ορίζοντα το πολύ ως τις εκλογές. Ακόμα και αν καταφέρει όμως να φτάσει σε αυτές χωρίς να χρεωθεί πλατιά τη γραμμή υποταγής που στην πραγματικότητα υπηρετεί, το αδιέξοδο θα είναι και πάλι μπροστά του μετά τις εκλογές.

 

4.                   Τα αδιέξοδα και η κρίση των Παρεμβάσεων (ανεξάρτητα του αν και πόσο πλατιά διαπιστώνεται αυτή) είναι εκδήλωση των ιδεολογικών και πολιτικών χαρακτηριστικών τους. Είναι έκφραση των θεωρημάτων-σχεδιασμών για το «άλλο σχολείο», για την ‘ανάγκη ουσιαστικής επιμόρφωσης», με όχημα τη συνδιοίκηση και τους «δημοκρατικούς συλλόγους διδασκόντων» που θα έχουν αυξημένες έως και καθοριστικές αρμοδιότητες. Έχουν δηλαδή στον πυρήνα τους τις αταξικές-ρεφορμιστικές θεωρήσεις και προσεγγίσεις που σε διάφορες εκδοχές και κλίμακες επικρατούν στις Παρεμβάσεις. Γι αυτό η στάση του στελέχους τους στη ΔΟΕ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία αλλά μια συνεπής εξέλιξη των αντιλήψεων αυτών που αναδεικνύει την «αξιολόγηση που απαιτείται» και είναι σε αρμονία με μεγάλα κομμάτια της βάσης τους. Ταυτόχρονα καθοριστικό ζήτημα είναι η πολιτική αντίληψη και γραμμή που για δεκαετίες έχουν διαμορφώσει για τις Ομοσπονδίες, τις αυταπάτες που θέλουν να τρέφουν για αυτές, την μόνιμη αναζήτηση πολιτικής στήριξης στις καθεστωτικές δυνάμεις (είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική η κριτική τους στο ΣΥΡΙΖΑ με χροιά έκπληξης αλλά και με παράπονα «προδοσίας»…) ως αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρξουν αποφάσεις αγώνα. Αυτές οι λογικές επίσης εκφράζονται και στο επίπεδο των πρωτοβάθμιων σωματείων, των όρων λειτουργίας τους (ΑΦΜ, ΜΠΔ, υπεράσπιση του νόμου 1264), τόσο στις συνεργασίες όσο και στα κοινά προεδρία που διαμορφώνουν ‘Όλα αυτά τροφοδοτούνται και τροφοδοτούν την έλλειψη εμπιστοσύνης στον κόσμο και στην πάλη του, που εκφράστηκε όλους τους προηγούμενους μήνες όταν όχι μόνο δεν τόλμησαν ούτε στιγμή να αντιταχτούν στα κηρύγματα περί «νόμιμου και χωρίς κόστος αγώνα» των κυρίαρχων, αλλά αντίθετα συνηγόρησαν και υπερθεμάτισαν στα κηρύγματα αυτά. Όλα αυτά αποτελούν και τη βάση συγγένειας τους με το ΠΑΜΕ τη συμμαχία με το οποίο θεωρούν ως αναγκαία προϋπόθεση για να «κερδηθούν οι Ομοσπονδίες στη γραμμή του αγώνα» όπως ακριβώς κάνουν τώρα με την από κοινού προσπάθεια τους για σύγκλιση ΓΣ προέδρων στην ΟΛΜΕ!

 

5.                   Ως Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών (ΑΚΕ) θυμίζουμε ξανά τι επισημαίναμε ήδη από τον περασμένο Φλεβάρη για τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση:

«Η γραμμή των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ με τα εξώδικα και την υποτιθέμενη «νομική θωράκιση» [...] υποτιμάει τον αντίπαλο και σπέρνει αυταπάτες για την ένταση της μάχης που πρέπει να δοθεί. Δεν δημιουργεί συνειδήσεις αλλά σύγχυση.»

«Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών θα είναι στην πρώτη γραμμή της υλοποίησης των αποφάσεων για ΑΠΟΧΗ από όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης. Αλλά όχι για να σταματήσουμε εκεί. Αλλά για να χρησιμοποιηθεί αυτή η μάχη ώστε να συγκροτηθεί κεντρικός αγώνα αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική, με Γενικές Συνελεύσεις, με συλλογική στάση, οργανώνοντας διαδηλώσεις και άμεσα ΑΠΕΡΓΙΑ!»

«[...] το μαστίγιο θα απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς μέσω πιέσεων, ιδεολογικής τρομοκρατίας που θα ενταθεί από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και καθαρών υπηρεσιακών απειλών και εκβιασμών.

Αναφέραμε και παραπάνω τη λογική των συνδικαλιστικών ηγεσιών περί νόμιμης και ακοστολόγητης στάσης. Πρέπει να είναι σαφές ότι ο αγώνας και μακρύς θα είναι και θα έχει τις θυσίες της πάλης που πρέπει να κάνει ο κλάδος. [...].Όταν το άδικο νομοθετείται, όταν οι μορφές οργάνωσης και πάλης (γενική συνέλευση, απεργία, διαδήλωση) κρίνονται παράνομες ή νομοθετούνται εμπόδια στην εφαρμογή τους πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η αντίσταση είναι καθήκον. Και η κυβέρνηση δε θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια αλλά θα επιχειρήσει να καταστήσει παράνομη και εκτός πλαισίου την «απεργία - αποχή».

Στη βάση αυτής της λογικής φτάσαμε στις προσπάθειες για ΓΣ των σωματείων του Σεπτέμβρη-Οκτώβρη, στην απεργία της 11/10 και στη ΓΣ των προέδρων της ΟΛΜΕ της 16/10, με το γνωστό πλαίσιο στόχων πάλης, με την επιδίωξη διεύρυνσης του αγώνα με μαθητές –φοιτητές και με κεντρικό ζήτημα αυτό του Συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων. Αυτό το τελευταίο γιατί είχαμε πολιτική επίγνωση των δεδομένων στις Ομοσπονδίες, γιατί δηλαδή θεωρούσαμε και θεωρούμε το Συντονισμό (και με το περιεχόμενο των στόχων πάλης που βάζαμε) αυτό ως τη μόνη πραγματική δυνατότητα να συνεχίσει και να πάρει κεντρικά χαρακτηριστικά ο αγώνας.

 

6.                  Θεωρούμε ότι αυτή η δική μας κατεύθυνση αλλά και η πίεση που ασκούνταν από την δυσαρέσκεια του κόσμου (και που απλωνόταν πολύ πέρα από τα όρια των δικών μας δυνάμεων) ήταν βασικοί παράγοντες για να γίνει το βήμα του Συντονισμού το βράδυ της 16/10 και το οποίο υπήρξε για πρώτη φορά. Ο βασικός μας σύμμαχος σε αυτή την επιτυχία δεν ήταν άλλος από τη μαζική πίεση και απαίτηση του κλάδου να συνεχιστεί ο αγώνας! Αυτή η πίεση και η απαίτηση δεν μπορούσε να προσπεραστεί από κανέναν! Είναι χαρακτηριστικό των ανησυχιών που προκάλεσε η ανακοίνωση των 18 ΕΛΜΕ της 16/10 ο πόλεμος που άμεσα δέχτηκε από ΟΛΜΕ/ΔΑΚΕ/ΣΥΝΕΚ ενώ το ΠΑΜΕ φρόνιμα ποιώντας δεν αντέδρασε και δεν βγήκε να καταγγείλει «τυχοδιωκτισμούς» όπως θα ήθελε!

Στη συνέχεια -ωστόσο- και από τις αμέσως επόμενες μέρες οι Παρεμβάσεις άρχισαν να αναδεικνύουν τα όρια τους, αλλά και τα χαρακτηριστικά τους που υπονόμευσαν και ακύρωσαν τα επόμενα βήματα που θα χρειαζόταν να κάνει αυτός ο Συντονισμός. Έτσι το πρώτο βήμα έμεινε μετέωρο καθώς 3 εβδομάδες μετά ο Συντονισμός δεν έχει να επιδείξει ούτε μια κινηματική πρωτοβουλία στην κατεύθυνση συνέχισης του αγώνα, στην κατεύθυνση συσπείρωσης και υπεράσπισης πολιτικά και κινηματικά ενός μέρους έστω του κόσμου που αρνείται την αξιολόγηση και αναζητά βήματα αντίστασης και πάλης. Εμείς φυσικά επιμείναμε και υπερασπίσαμε στα πλαίσια των διαδικτυακών συσκέψεων την κατεύθυνση αυτή και όσο καλύτερα μπορούσαμε στη βάση του συγκεκριμένου συσχετισμού που υπήρχε καταθέσαμε και παλέψαμε συγκεκριμένες προτάσεις στην κατεύθυνση αυτή. Προτάσεις που σε κάποιο βαθμό (και με μπόλικη δημιουργική ασάφεια) αποτυπώθηκαν στα δύο δελτία τύπου (19/10 και 26/10) αλλά έμειναν στα χαρτιά αφού κυριάρχησε και επικράτησε μια λογική που κατέληξε στην «προκήρυξη απεργίας-αποχής με εξώδικο» ως η αποκλειστική απάντηση στο πρόβλημα. «Απάντηση» που δόθηκε από 4-5 σωματεία όλα κι όλα μεταξύ των οποίων μόνο μια ΕΛΜΕ εκτός Λεκανοπεδίου! Μετά από αυτό ο Συντονισμός είναι και τυπικά άφαντος, σωματεία που συμμετείχαν σε αυτόν συνυπογράφουν την αίτηση των 30 τόσων σωματείων για σύγκλιση ΓΣ προέδρων στην ΟΛΜΕ και στελέχη- μέλη τάσεων στις Παρεμβάσεις που στήριζαν το Συντονισμό διακινούν κείμενο υπογραφών ενάντια στην αξιολόγηση!

 

7.                  Η πολιτική κατεύθυνση συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων ήταν και είναι σωστή και αναγκαία. Γιατί επιδιώκει να εκφράζει την ανάγκη να πάρει ο κόσμος την υπόθεση του αγώνα στα χέρια του. Γιατί απορρίπτει την απάτη ότι αυτό θα το κάνουν οι Ομοσπονδίες, η ΑΔΕΔΥ, … τα σχέδια νόμου στη Βουλή, ένας άλλος υπουργός ή μια άλλη κυβέρνηση. Απορρίπτει όλες αυτές τις διαφυγές που σερβίρονται με τον πιο αγωνιστικό στόμφο και δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά υποταγή στην επίθεση. Γιατί βάζει το πρόβλημα που πραγματικά υπάρχει: Αν δεν οργανωθεί ο εργαζόμενος κόσμος στα σωματεία του, αν δεν τα κάνει όργανα πάλης των δικών του συμφερόντων και δικαιωμάτων δεν μπορεί να αγωνιστεί και να νικήσει. Αυτό το πρόβλημα βάλαμε ευρύτερα με το πρώτο βήμα συγκρότησης του Συντονισμού στις 16/10, αυτό «ομολόγησαν» όσοι καταρχήν συμμετείχαν και απέσυραν την «ομολογία» τους αυτή στη συνέχεια για να επιστρέψουν στις γνωστές τους «απαντήσεις» αφού δεν είχαν την πολιτική επιλογή να αντιμετωπίσουν το πραγματικό πρόβλημα. Γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά ότι αυτό το πραγματικό πρόβλημα δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε εμείς μόνοι μας με τις δοσμένες δυνάμεις μας μέσα στο διάστημα αυτό.

 

8.                   Η αποσυγκρότηση των πρωτοβάθμιων σωματείων δεν προέκυψε σε αυτή τη φάση και συγκυρία αλλά μέσα από μια πορεία δεκαετιών. Η αποσυσπείρωση του εργαζόμενου κόσμου από τα σωματεία είναι ευθεία συνάρτηση των πολιτικών της ταξικής συνεργασίας και της ανάθεσης, των πολιτικών που αρχικά ανακάλυπταν ότι ο αντίπαλος μπορεί να συνεργαστεί για να καταλήξουν σήμερα ότι περίπου δεν υπάρχει αντίπαλος! Στο χώρο της Εκπαίδευσης αυτές οι πολιτικές ντύθηκαν με τα θεωρήματα της αταξικής παιδείας, με τις «δυνατότητες» να έχουν οι εκπαιδευτικοί ρόλο στο σχεδιασμό της εκπαιδευτικής πολιτικής, με την «ανάγκη» να έχουν προτάσεις για το «εκπαιδευτικό μοντέλο που χρειάζεται η χώρα» και συνεπώς με τις «ευθύνες» που έχει το κίνημα και ο κάθε εκπαιδευτικός τελικά για την κατάσταση στην Εκπαίδευση. Οπωσδήποτε οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων (όπως οι αυταπάτες που άνωθεν καλλιεργήθηκαν για το ΣΥΡΙΖΑ και μια «άλλη», «μεταβατική» κυβέρνηση και το πάγωμα που επικράτησε και στην Εκπαίδευση την περίοδο 2015-19, οι συνθήκες καραντίνας και lockdown των σωματείων που επιβλήθηκαν από τις … αγωνιστικές και ταξικές δυνάμεις τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια) επιτάχυναν και κλιμάκωσαν τις αρνητικές εξελίξεις στα σωματεία, αλλά το έδαφος για αυτό είχε στρωθεί δεκαετίες πριν. Συνεπώς το ζήτημα της συγκρότησης μαζικών και αγωνιστικών σωματείων είναι πριν από όλα ζήτημα πολιτικό, ζήτημα κατεύθυνσης και όχι ζήτημα οργανωτικό! Στην ίδια βάση η κατεύθυνση του Συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων δεν είναι μια «οργανωτική απάντηση» στο πρόβλημα του εκφυλισμού των Ομοσπονδιών που λειτουργούν ως υπηρέτες της πολιτικής του συστήματος. Αλλά είναι μια πολιτική κατεύθυνση που η προώθηση της έχει φυσικά οργανωτικές αλλά πριν από όλα πολιτικές προϋποθέσεις.

 

9.                  Οι συνθήκες αναβρασμού, εκτεταμένης οργής, δυσφορίας και αντίθεσης του κόσμου της Εκπαίδευσης απέναντι στην πολιτική του συστήματος, είναι προφανώς οι πιο κατάλληλες για να παλεύεται η υπόθεση της αγωνιστικής συγκρότησης των σωματείων και του Συντονισμού τους. Η πρόσφατη απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ για πραγματοποίηση νέου γύρου Γενικών Συνελεύσεων και νέα Συνέλευση Προέδρων στις 27/11 έχει δύο πλευρές ανάγνωσης: πρώτον εκφράζει τις πιέσεις που δέχεται από την βάση του κλάδου ο οποίος εξακολουθεί να θέλει να κινηθεί ενάντια στην αξιολόγηση. Δεύτερον εκφράζει την επιδίωξη των κυρίαρχων δυνάμεων να «ολοκληρώσουν» και να επικυρώσουν την πορεία υποταγής στην αξιολόγηση που έχουν ξεκινήσει. Όπως και να χει οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αδράξουν αυτή την ευκαιρία και να κινηθούν σε μια κατεύθυνση μαζικής έκφρασης της αντίθεσης τους στην αξιολόγηση. Να μαζικοποιήσουν δηλαδή της Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων τους. Σε αυτές να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις για συνέχιση του αγώνα, για οργάνωση κεντρικής μάχης με βασικούς άξονες την ανατροπή της αξιολόγησης, της τράπεζας Θεμάτων και της ΕΒΕ. Με αποφάσεις για συνέχιση της απεργίας αποχής, για νέα απεργιακή κινητοποίηση με επιτροπές αγώνα και απεργιακά ταμεία, με συντονισμό των σωματείων αλλά και των αγωνιστών που θέλουν να συνεχίσουν τον αγώνα! Που θα βρεθούν σε ανοικτές συνελεύσεις με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης που χτυπιούνται από τις πολιτικές αυτές (γονείς, μαθητές, φοιτητές)

Γνωρίζουμε ότι σε αυτές τις συνθήκες για τον πλατύ κόσμο η υπόθεση αυτή δεν είναι μια πολιτική κατεύθυνση που «δεν τον αφορά» αλλά μπορεί να είναι -και να κατανοηθεί ως- άμεση ανάγκη του για να μπορέσει να αγωνιστεί και να νικήσει! Σε αυτή τη βάση και σε αυτή τη λογική καλούμαστε να συνεχίσουμε ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ! Καλούμαστε δηλαδή να υπερασπιστούμε ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο δυναμικό που δεν πάει πίσω, να το συσπειρώσουμε και να το συγκροτήσουμε στη βάση μιας πρότασης άμεσων πρακτικών βημάτων αντίστασης στην αξιολόγηση αλλά και πέρα από αυτά για τη μάχη που ξεκίνησε και συνεχίζεται και έτσι ώστε να ενισχυθούν οι όροι που ευνοούν τον κεντρικό αγώνα!

 

10.              Πώς προχωράμε: Παρά το άδειασμα από τις ΔΟΕ – ΟΛΜΕ, εκτίμησή μας είναι ότι η ρωγμή που άνοιξε, όχι μόνο δεν έχει κλείσει αλλά θα διευρυνθεί κι άλλο. Άλλωστε, είναι για εμάς φανερό ότι αυτά που έχουν γίνει αποτελούν από τη μεριά της κυβέρνησης μόνο το «ορεκτικό πιάτο» και ακολουθούν ακόμα χειρότερα.

Δεν υποτιμάμε, ασφαλώς, το πολιτικό πρόβλημα, το γεγονός δηλαδή ότι αυτοί που θεωρητικά δίνουν στον εαυτό τους το ρόλο του πολιτικού κινητήρα, έχουν στην πραγματικότητα την κατεύθυνση που περιγράφηκε παραπάνω.

Από την άλλη, όμως, ίσως είναι η πρώτη φορά που μετά από ένα τέτοιας έκτασης ξεπούλημα, το κλίμα στα σχολεία παραμένει ανήσυχο. Και παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, με ευθύνη των αστικών και ρεφορμιστικών ηγεσιών, θα συρθεί σε κάποιου είδους συμμετοχή στις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης, η δυσαρέσκεια, η απροθυμία και η οργή είναι παρούσες.

Γι’ αυτό λοιπόν:

α) Αν οι ηγεσίες θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη συνέλευση προέδρων για να βάλουν ταφόπλακα στην αντίσταση του κλάδου, πρέπει να γίνει το ακριβώς αντίθετο!

Μαζικοποιούμε τις Γενικές Συνελεύσεις στις ΕΛΜΕ, παλεύουμε για να προκηρυχτούν Γενικές Συνελεύσεις στις ΣΕΠΕ.

Συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις σ’ αυτές να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις για συνέχιση του αγώνα, για οργάνωση κεντρικής μάχης με βασικούς άξονες την ανατροπή της αξιολόγησης, της τράπεζας Θεμάτων και της ΕΒΕ και με τις εξής κατευθύνσεις:

•          Συνέχιση της απεργίας – αποχής.

•          Δεν συμμετέχουμε σε ομάδες – δεν ψηφίζουμε κείμενα δεικτών, αποτίμησης, προγραμματισμού.

•          Νέα 24ωρη απεργία και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.

•          Δημιουργία επιτροπών αγώνα και απεργιακών ταμείων σε κάθε ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ.

•          Ακόμα κι αν στη συνέλευση προέδρων δεν επιτευχθεί η πλειοψηφία των δύο τρίτων, οι ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ που έχουν αγωνιστικές αποφάσεις να προχωρήσουν σε συντονισμό για τη συνέχιση του αγώνα. Να δημιουργηθεί κεντρικό συντονιστικό με εκπροσώπους από όλα τα σωματεία που θέλουν να προχωρήσουν αλλά και από τις επιτροπές αγώνα που έχουν δημιουργηθεί και στα υπόλοιπα σωματεία.

•          Να οργανωθούν ανοιχτές μαζικές συνελεύσεις αγώνα σε ανοιχτούς χώρους σε όλες τις πόλεις.

β) Ταυτόχρονα και για την καλύτερη και όσο το δυνατόν πιο καλή προετοιμασία των μαχών που έχουμε μπροστά μας, κινούμαστε στη κατεύθυνση συγκρότησης ενός ευρύτερου δυναμικού συναδέλφων μέσω μιας πιο πλατιάς κίνησης «Επιτροπές εκπαιδευτικών – Συνεχίζουμε», η οποία:

Ø  Θα δίνει με όσο το δυνατόν ενιαίο τρόπο τη μάχη να κρατηθεί ζωντανή η άρνηση – απονομιμοποίηση της διαδικασίας της αυτοαξιολόγησης μέσω μιας ενιαίας πρακτικής στάσης.

Ø  Θα συμβάλει στην ανάγκη να προετοιμαστεί ο κλάδος για μια κεντρική απεργιακή μάχη με βασικούς άξονες την ανατροπή της αξιολόγησης, της τράπεζας Θεμάτων και της ΕΒΕ.

Ø  Θα κινείται μέσα στα σχολεία για να υπάρξουν μαζικές γενικές συνελεύσεις κόντρα στην μακρόχρονη διαλυτική κατάσταση που έχει δημιουργήσει η κυριαρχία αστών και ρεφορμιστών.

Οι αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι – είναι δίκαιοι και αναγκαίοι!