7 νέες πειθαρχικές διώξεις από τον ΔΔΕ Πειραιά - Θα σπάσουν τα μούτρα τους!

7 νέες πειθαρχικές διώξεις από τον ΔΔΕ Πειραιά για «ανάρμοστη ή αναξιοπρεπή συμπεριφορά» σε αγωνιστές συναδέλφους. Και δεν ξέρουμε τι έρχεται ακόμα…

Θα σπάσουν τα μούτρα τους!

Όλες και όλοι στην Παναττική κινητοποίηση που καλεί η ΕΛΜΕ Πειραιά την Παρασκευή 7/7 11.00 π.μ. στην ΔΔΕ Πειραιά

Οι  αγώνες του λαού για δημοκρατικά δικαιώματα ήταν πάντα «υπό διωγμόν». Με τον αέρα όμως της ισχυρής και χωρίς αντίπαλο εξουσίας, οι εκπρόσωποι του συστήματος δεν χρειάζεται πλέον να κρατούν κανένα πρόσχημα.  Μία μόλις μέρα πριν κλείσουν τα σχολεία,  7 συνάδελφοί μας, μέλη της ΕΛΜΕ Πειραιά, κλήθηκαν να παραλάβουν παραπεμπτικό σε πειθαρχικό. Οι 4 εξ’ αυτών για την συμμετοχή τους σε κινητοποίηση της ΕΛΜΕ ενάντια στις εξετάσεις Pisa που κατηγοριοποιούν ταξικά ακόμα περισσότερο, μαθητές και σχολεία: οι Γιώργος Καββαδίας, Ακρίτας Καλούσης, Δημήτρης Μητρόπουλος – μέλη των Παρεμβάσεων και της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής Πειραιά- και μία συναδέλφισσα μέλος της ΑΣΕ. Οι 2 για την συμμετοχή τους στην κινητοποίηση της 6^ης Δεκέμβρη 2020 για την επέτειο από την δολοφονία του 15χρονου Α. Γρηγορόπουλου: οι Ζήσης Γκέρτσος και Πάνος Χουντής μέλη των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών και της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής Πειραιά. Για την υπόθεση αυτή, η οποία πρόσφατα παραπέμφθηκε στο εφετείο,  βρίσκονται σε δικαστική ομηρία πάνω από δύο χρόνια τώρα. Τέλος,  ένας ακόμα συνάδελφος, ο Νεκτάριος Χ’’Ανδρέου, μέλος της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής Πειραιά, ελέγχεται πειθαρχικά επειδή σε ηλεκτρονικό μήνυμα προς τους συναδέλφους του «άσκησε κακόβουλη κριτική» στον πρώην Γ.Γ. του Υπουργείου Παιδείας.

Δεν πρόκειται για μαύρες μνήμες από την περίοδο της επταετίας. Το μπαράζ διώξεων που εξαπέλυσε ο ΔΔΕ Πειραιά στις 29 του Ιούνη, είναι μία μόνο εικόνα από το ζοφερό παρόν και το ακόμα πιο ζοφερό μέλλον που προδιαγράφεται για όσους αρνηθούν να υποταχθούν στη νέα κανονικότητα. Μια κανονικότητα που περιλαμβάνει την επιστροφή σε έναν βάρβαρο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, την φτωχοποίηση του λαού, την καταστολή, την τρομοκρατία και τον πόλεμο. Σε αυτό το ευρύ και απόλυτα αντιδραστικό πολιτικό πλαίσιο εντάσσονται οι διώξεις στους αγωνιστές συναδέλφους μας και με βάση αυτό καλούμαστε να τις ερμηνεύσουμε, να συνειδητοποιήσουμε με τι ακριβώς είμαστε αντιμέτωποι αλλά και να οργανώσουμε την αντίστασή μας.

Είμαστε αντιμέτωποι με διώξεις πολιτικές. Η πολιτική στόχευση είναι σαφής και ξεκάθαρη: Η τρομοκράτηση των συναδέλφων και η εμπέδωση του νέου τύπου υπάκουου (και ως εκ τούτου «άριστου») Δημοσίου Υπαλλήλου που θα είναι υποχρεωμένος να υποτάσσει κάθε πτυχή του εργασιακού, κοινωνικού ακόμα και προσωπικού βίου του στις επιταγές του αστικού κράτους. Η σιωπή, το σκυμμένο κεφάλι, η πιστή και άκριτη εφαρμογή νόμων και εγκυκλίων είναι οι νέες «αρετές» που προωθεί το σύστημα  και «επιβραβεύουν» οι παντός είδους και παντός καιρού αξιολογήσεις. Στόχος είναι η φίμωση κάθε αντίθετης φωνής και η επιβολή «σιγής νεκροταφείου» στο χώρο της εκπαίδευσης αλλά και σε όλο το Δημόσιο. Σε ένα τέτοιο εργασιακό και πολιτικό περιβάλλον όπου η παραμικρή απόκλιση από τα υπουργικά κελεύσματα μπορεί να ερμηνευθεί ως «ανάρμοστη συμπεριφορά» ακόμα και η σύλληψη ενός υπαλλήλου για την πολιτική του θέση και στάση δεν θα αποτελεί εξαίρεση αλλά θα επικρέμεται ως καθημερινή απειλή που θα ρυθμίζει τη ζωή μας. Και θα μας αφορά όλους. Δεν είμαστε όμως διατεθειμένοι να ζήσουμε μέσα στο φόβο. Δεν θα το επιτρέψουμε.   

Είμαστε αντιμέτωποι με διώξεις ενάντια στον μαχητικό συνδικαλισμό και το κίνημα. Στο αντιδραστικό τους λεξιλόγιο «ανάρμοστη συμπεριφορά» αποκαλούν την αγωνιστική συμπεριφορά. Τον αγώνα να κρατήσουμε τη μνήμη μας ζωντανή, τον αγώνα ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, τον αγώνα να μην χρησιμοποιηθεί η πανδημία ως ένα ακόμα πρόσχημα για την κατάργηση των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων. «Ανάρμοστη συμπεριφορά» αποκαλούν το αγωνιστικό ήθος που σε δύσκολους καιρούς δίνει κουράγιο στο λαό, στη νεολαία, στους εργαζόμενους και τους προτρέπει να κρατήσουν το κεφάλι ψηλά. Τους προτρέπει να συνεχίσουν να αναζητούν το δίκιο τους μαχητικά, εκεί που πάντα ο λαός έβρισκε το δίκιο του, στον δρόμο. Αυτό το παράδειγμα θέλουν με κάθε τρόπο να πατάξουν και να συκοφαντήσουν. Θέλουν έναν μόνο κατ’ όνομα συνδικαλισμό. Θέλουν σωματεία που συνεργάζονται με την εργοδοσία, που υποκύπτουν σε πιέσεις, που «κρατάνε ισορροπίες», που επιδίδονται σε εικονικούς αγώνες και αποφαίνονται πως «ο κόσμος δεν τραβάει» και πως «ο λαός έχει συντηρητικοποιηθεί». Έναν τέτοιο, «χρήσιμο» συνδικαλισμό που συμβάλλει στο σπάσιμο του αγωνιστικού φρονήματος, τον στηρίζουν ευχαρίστως. «Πρόθυμοι» να παίξουν αυτόν το ρόλο υπάρχουν και αναγνωρίζονται εύκολα από το γεγονός ότι τριγυρίζουν στα σαλόνια του συστήματος. Στην περίπτωση των διώξεων στον Πειραιά, το γεγονός ότι οι 6 στις 7 διώξεις αφορούν μέλη της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής (στην οποία συμμετέχουν οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών) αποτελεί σαφή, ιδιαίτερη στοχοποίηση του αγωνιστικού συνδικαλισμού.

Είμαστε αντιμέτωποι με την ποινικοποίηση της προσωπικής γνώμης. Ο πειθαρχικός έλεγχος συναδέλφου για την «κακόβουλη κριτική» που άσκησε σε Γ.Γ. Υπουργείου φανερώνει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι προκειμένου να επιβάλουν γρήγορα και άμεσα το καθεστώς τρομοκρατίας που οραματίζονται, δεν διστάζουν να ποινικοποιήσουν ακόμα και έναν ανεπίσημο, σε φιλικό επίπεδο, διάλογο με συναδέλφους. Πόσο απέχουμε άραγε από την ποινικοποίηση μιας διατυπωμένης σκέψης ή ενός αστείου; Το βέβαιο είναι ότι με τον αέρα της απόλυτης εξουσίας (που ως συνήθως βέβαια υποτιμά τις δυνάμεις του λαού) και με ένα έτοιμο από καιρό νομικό οπλοστάσιο, οι σχεδιασμοί τους ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της ΕΛΜΕ Πειραιά.

Είναι προφανές ότι πίσω από την «καλοστημένη» και κλιμακούμενη επιχείρηση διώξεων στον Πειραιά αλλά και σε άλλες ΕΛΜΕ, κρύβεται ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός με τον οποίον επιχειρούν να χτυπήσουν την πολιτική και συνδικαλιστική δράση σε κάθε επίπεδο, σε κάθε εργασιακό χώρο και σε κάθε γειτονιά. Η άγρια επίθεση που εξαπολύεται δεν αφορά μόνο τον Πειραιά, ούτε αποκλειστικά τον εκπαιδευτικό κλάδο. Πραγματικός στόχος είναι να παταχθεί κάθε μορφή λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης όπου κι αν εκδηλωθεί, πριν εκδηλωθεί. Αλλά ξεχνούν ότι, όταν η πραγματικότητα το απαιτεί,  οι λαϊκοί αγώνες θα βρουν τον τρόπο να ανθίσουν και στο πιο άγονο πολιτικό έδαφος. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, όσο μας αφορά, θα αναδείξουμε το θέμα ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα  που αφορά  κάθε δημοκρατικό και προοδευτικό άνθρωπο που αγωνιά αντιλαμβανόμενος το βαθύ πολιτικό σκοτάδι.  Άμεσα θα επιδιώξουμε κοινή και συντονισμένη δράση με άλλους αγωνιστές και θα παλέψουμε για την από κοινού οργάνωση πλατιών, μαζικών κινητοποιήσεων, έτσι ώστε συλλογικά και οργανωμένα να υπερασπιστούμε τους διωκόμενους συντρόφους μας αλλά και το δικαίωμά μας να ζούμε και να αγωνιζόμαστε. Η κινητοποίηση που έγινε στη ΔΔΕ Πειραιά, με κάλεσμα από την Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής την επομένη των πειθαρχικών παραπομπών, ήταν ένα πρώτο αλλά καθαρό δείγμα της οργής και της ανησυχίας των συναδέλφων για τις εξελίξεις, αλλά και της διάθεσής τους να σταθούν δίπλα στους διωκόμενους αγωνιστές και να αντισταθούν στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης. Ιδιαίτερα τώρα, που οι εκλογικές αυταπάτες κι οι κάθε είδους επίδοξοι «σωτήρες» μας τελείωσαν, η πραγματικότητα φανερώνεται πιο καθαρή από ποτέ: το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Το δίκιο μας θα το διεκδικήσουμε μαζί, αγωνιζόμενοι, στον δρόμο.

-         Επόμενο βήμα η Παναττική κινητοποίηση που καλεί η ΕΛΜΕ Πειραιά την Παρασκευή 7/7 στις 11.00 π.μ. στην ΔΔΕ Πειραιά!

-         Κάτω τα χέρια από τα σωματεία και τους αγωνιστές!

-         Να σταματήσουν τώρα όλες οι διώξεις!

Κοινή δράση και συντονισμός ενάντια στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης! 

Δεν πρόκειται για μαύρες μνήμες από την περίοδο της επταετίας. Το μπαράζ διώξεων που εξαπέλυσε ο ΔΔΕ Πειραιά στις 29 του Ιούνη, είναι μία μόνο εικόνα από το ζοφερό παρόν και το ακόμα πιο ζοφερό μέλλον που προδιαγράφεται για όσους αρνηθούν να υποταχθούν στη νέα κανονικότητα. Μια κανονικότητα που περιλαμβάνει την επιστροφή σε έναν βάρβαρο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, την φτωχοποίηση του λαού, την καταστολή, την τρομοκρατία και τον πόλεμο. Σε αυτό το ευρύ και απόλυτα αντιδραστικό πολιτικό πλαίσιο εντάσσονται οι διώξεις στους αγωνιστές συναδέλφους μας και με βάση αυτό καλούμαστε να τις ερμηνεύσουμε, να συνειδητοποιήσουμε με τι ακριβώς είμαστε αντιμέτωποι αλλά και να οργανώσουμε την αντίστασή μας.

Είμαστε αντιμέτωποι με διώξεις πολιτικές. Η πολιτική στόχευση είναι σαφής και ξεκάθαρη: Η τρομοκράτηση των συναδέλφων και η εμπέδωση του νέου τύπου υπάκουου (και ως εκ τούτου «άριστου») Δημοσίου Υπαλλήλου που θα είναι υποχρεωμένος να υποτάσσει κάθε πτυχή του εργασιακού, κοινωνικού ακόμα και προσωπικού βίου του στις επιταγές του αστικού κράτους. Η σιωπή, το σκυμμένο κεφάλι, η πιστή και άκριτη εφαρμογή νόμων και εγκυκλίων είναι οι νέες «αρετές» που προωθεί το σύστημα  και «επιβραβεύουν» οι παντός είδους και παντός καιρού αξιολογήσεις. Στόχος είναι η φίμωση κάθε αντίθετης φωνής και η επιβολή «σιγής νεκροταφείου» στο χώρο της εκπαίδευσης αλλά και σε όλο το Δημόσιο. Σε ένα τέτοιο εργασιακό και πολιτικό περιβάλλον όπου η παραμικρή απόκλιση από τα υπουργικά κελεύσματα μπορεί να ερμηνευθεί ως «ανάρμοστη συμπεριφορά» ακόμα και η σύλληψη ενός υπαλλήλου για την πολιτική του θέση και στάση δεν θα αποτελεί εξαίρεση αλλά θα επικρέμεται ως καθημερινή απειλή που θα ρυθμίζει τη ζωή μας. Και θα μας αφορά όλους. Δεν είμαστε όμως διατεθειμένοι να ζήσουμε μέσα στο φόβο. Δεν θα το επιτρέψουμε.   

Είμαστε αντιμέτωποι με διώξεις ενάντια στον μαχητικό συνδικαλισμό και το κίνημα. Στο αντιδραστικό τους λεξιλόγιο «ανάρμοστη συμπεριφορά» αποκαλούν την αγωνιστική συμπεριφορά. Τον αγώνα να κρατήσουμε τη μνήμη μας ζωντανή, τον αγώνα ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, τον αγώνα να μην χρησιμοποιηθεί η πανδημία ως ένα ακόμα πρόσχημα για την κατάργηση των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων. «Ανάρμοστη συμπεριφορά» αποκαλούν το αγωνιστικό ήθος που σε δύσκολους καιρούς δίνει κουράγιο στο λαό, στη νεολαία, στους εργαζόμενους και τους προτρέπει να κρατήσουν το κεφάλι ψηλά. Τους προτρέπει να συνεχίσουν να αναζητούν το δίκιο τους μαχητικά, εκεί που πάντα ο λαός έβρισκε το δίκιο του, στον δρόμο. Αυτό το παράδειγμα θέλουν με κάθε τρόπο να πατάξουν και να συκοφαντήσουν. Θέλουν έναν μόνο κατ’ όνομα συνδικαλισμό. Θέλουν σωματεία που συνεργάζονται με την εργοδοσία, που υποκύπτουν σε πιέσεις, που «κρατάνε ισορροπίες», που επιδίδονται σε εικονικούς αγώνες και αποφαίνονται πως «ο κόσμος δεν τραβάει» και πως «ο λαός έχει συντηρητικοποιηθεί». Έναν τέτοιο, «χρήσιμο» συνδικαλισμό που συμβάλλει στο σπάσιμο του αγωνιστικού φρονήματος, τον στηρίζουν ευχαρίστως. «Πρόθυμοι» να παίξουν αυτόν το ρόλο υπάρχουν και αναγνωρίζονται εύκολα από το γεγονός ότι τριγυρίζουν στα σαλόνια του συστήματος. Στην περίπτωση των διώξεων στον Πειραιά, το γεγονός ότι οι 6 στις 7 διώξεις αφορούν μέλη της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής (στην οποία συμμετέχουν οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών) αποτελεί σαφή, ιδιαίτερη στοχοποίηση του αγωνιστικού συνδικαλισμού.

Είμαστε αντιμέτωποι με την ποινικοποίηση της προσωπικής γνώμης. Ο πειθαρχικός έλεγχος συναδέλφου για την «κακόβουλη κριτική» που άσκησε σε Γ.Γ. Υπουργείου φανερώνει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι προκειμένου να επιβάλουν γρήγορα και άμεσα το καθεστώς τρομοκρατίας που οραματίζονται, δεν διστάζουν να ποινικοποιήσουν ακόμα και έναν ανεπίσημο, σε φιλικό επίπεδο, διάλογο με συναδέλφους. Πόσο απέχουμε άραγε από την ποινικοποίηση μιας διατυπωμένης σκέψης ή ενός αστείου; Το βέβαιο είναι ότι με τον αέρα της απόλυτης εξουσίας (που ως συνήθως βέβαια υποτιμά τις δυνάμεις του λαού) και με ένα έτοιμο από καιρό νομικό οπλοστάσιο, οι σχεδιασμοί τους ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της ΕΛΜΕ Πειραιά.

Είναι προφανές ότι πίσω από την «καλοστημένη» και κλιμακούμενη επιχείρηση διώξεων στον Πειραιά αλλά και σε άλλες ΕΛΜΕ, κρύβεται ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός με τον οποίον επιχειρούν να χτυπήσουν την πολιτική και συνδικαλιστική δράση σε κάθε επίπεδο, σε κάθε εργασιακό χώρο και σε κάθε γειτονιά. Η άγρια επίθεση που εξαπολύεται δεν αφορά μόνο τον Πειραιά, ούτε αποκλειστικά τον εκπαιδευτικό κλάδο. Πραγματικός στόχος είναι να παταχθεί κάθε μορφή λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης όπου κι αν εκδηλωθεί, πριν εκδηλωθεί. Αλλά ξεχνούν ότι, όταν η πραγματικότητα το απαιτεί,  οι λαϊκοί αγώνες θα βρουν τον τρόπο να ανθίσουν και στο πιο άγονο πολιτικό έδαφος. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, όσο μας αφορά, θα αναδείξουμε το θέμα ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα  που αφορά  κάθε δημοκρατικό και προοδευτικό άνθρωπο που αγωνιά αντιλαμβανόμενος το βαθύ πολιτικό σκοτάδι.  Άμεσα θα επιδιώξουμε κοινή και συντονισμένη δράση με άλλους αγωνιστές και θα παλέψουμε για την από κοινού οργάνωση πλατιών, μαζικών κινητοποιήσεων, έτσι ώστε συλλογικά και οργανωμένα να υπερασπιστούμε τους διωκόμενους συντρόφους μας αλλά και το δικαίωμά μας να ζούμε και να αγωνιζόμαστε. Η κινητοποίηση που έγινε στη ΔΔΕ Πειραιά την επομένη των πειθαρχικών παραπομπών (για την οποία είναι στενόχωρο ότι δεν την διοργάνωνε η ΕΛΜΕ Πειραιά, καθώς η πρόταση καταψηφίστηκε στο ΔΣ) ήταν ένα πρώτο αλλά καθαρό δείγμα της οργής και της ανησυχίας των συναδέλφων για τις εξελίξεις, αλλά και της διάθεσής τους να σταθούν δίπλα στους διωκόμενους αγωνιστές και να  αντισταθούν στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης. Ιδιαίτερα τώρα, που οι εκλογικές αυταπάτες κι οι κάθε είδους επίδοξοι «σωτήρες» μας τελείωσαν, η πραγματικότητα φανερώνεται πιο καθαρή από ποτέ: το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Το δίκιο μας θα το διεκδικήσουμε μαζί, αγωνιζόμενοι, στον δρόμο.

-         Κάτω τα χέρια από τα σωματεία και τους αγωνιστές!

-         Να σταματήσουν τώρα όλες οι διώξεις!

-         Κοινή δράση και συντονισμός ενάντια στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης!