Μια βδομάδα ανοιχτών σχολείων ολοκληρώνεται με τον αριθμό των κενών τόσο στην Πρωτοβάθμια όσο και στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να είναι άνευ προηγουμένου, είτε αυτά αφορούν την γενική είτε την ειδική αγωγή. «Δομικό πρόβλημα» το χαρακτήρισε η Υπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη, προσπαθώντας να μας πείσει ότι πρόκειται για αντικειμενικό ζήτημα και όχι για πολιτική επιλογή. Τα υπάρχοντα κενά, τα οποία σαφώς γνωρίζει το υπουργείο, καλύφθηκαν σε ποσοστό 35 και 40% στις περισσότερες ειδικότητες στην Α΄ φάση προσλήψεων αναπληρωτών, με αποτέλεσμα μεγάλος αριθμός αναπληρωτών που περίμενε να προσληφθεί, καθώς βιοπορίζεται από αυτή τη δουλειά, να μένει εκτός. Από την πλευρά των μαθητών, δεν καίγεται καρφί στην κυβέρνηση των «αρίστων» και των ιδιωτικών πανεπιστημίων για τις ώρες μαθημάτων που χάνονται, στην πρωτοβάθμια δημιουργούνται προβλήματα ακόμα και φύλαξης των μαθητών, ενώ καινούργια εγκύκλιος του υπουργείου ορίζει κριτήρια για επιλογή (!) πλέον των μαθητών στο ολοήμερο.
Η «συνάδελφος» και «γυναίκα» Ζαχαράκη φρόντισε σε πρόσφατη συνέντευξή της να πετάξει για μία ακόμη φορά την ευθύνη στους εκπαιδευτικούς για την πολιτική της αδιοριστίας και της υποστελέχωσης των σχολείων. Τολμούν οι νεοδιόριστες μητέρες να παίρνουν άδειες κύησης και ανατροφής τέκνων και μένουν άδεια τα σχολεία! Η υποκρισία τους δεν έχει όρια! Την ίδια ώρα που το δημογραφικό παρουσιάζεται ως μείζον ζήτημα, οι εκπαιδευτικοί κατηγορούνται που… γεννούν παιδιά! Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι μιλάμε για 20.000 κενά και για 2.000 χιλιάδες άδειες νεοδιόριστων. Το πρόβλημα είναι οι 2.000 νεοδιόριστοι που μετά από χρόνια ανασφάλειας και μετακινήσεων κάνουν παιδιά…! Η υπουργός χρησιμοποιεί για ακόμη μία φορά την τακτική της συκοφάντησης του κλάδου για να κρύψει την αλήθεια: τα 20.000 κενά και τις εκατοντάδες χιλιάδες χαμένων εκπαιδευτικών ωρών.
Ο κόσμος της εκπαίδευσης όμως όχι μόνο γνωρίζει την πραγματικότητα, αλλά και την αντιμετωπίζει καθημερινά στα σχολεία. Υπάρχουν σχολεία που λειτουργούν αυτή τη στιγμή με έναν δάσκαλο για 4 τμήματα ή με μία φιλόλογο για 9 τμήματα. Να μην μιλήσουμε και για την ειδική αγωγή που οι ελλείψεις είναι τεράστιες, με τους γονείς να αναγκάζονται να πληρώνουν σε πολλές περιπτώσεις από την τσέπη τους για παράλληλη στήριξη. Αλλά η πραγματικότητα πλέον είναι τόσο αμείλικτη, που και ολόκληρη η κοινωνία μπορεί να αντιληφθεί τις ελλείψεις, καθώς είναι τόσο πολλές, που δεν αφορούν πλέον μόνο τις απομακρυσμένες περιοχές, αλλά και τον αστικό ιστό. Και αν οι φωνές ενωθούν, θα ‘χουν πολλά να πουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου