Γκεμπελική δημοσιογραφία στον καιρό του μνημονίου

Κρεσέντο επιθέσεων του υπουργείου και… γνωστών «δημοσιογράφων» στην ΕΛΜΕ ΠειραιάΤα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, που αυτοαναγορεύονται «κοινή γνώμη» και αναλαμβάνουν δήθεν με επαγγελματική και κοινωνική συνείδηση (!) να ενημερώνουν την κοινωνία, έπιασαν «δουλειά» συνδράμοντας στην επιβολή του μνημονίου και των βάρβαρων μέτρων (και) στην εκπαίδευση. Για να συμβάλουν στην προώθηση του «νέου» σχολείο της απόρριψης και των περικοπών που απαιτεί το ΔΝΤ, η ΕΕ και η κυβέρνηση.
Καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι (κάποιος από αυτούς σε ένα διάλειμμα του αγαπημένου του χόμπι της ρίψης μπουκαλιών σε γήπεδα) «τίμησαν» την ΕΛΜΕ Πειραιά με πλήθος άθλιων και λυσσασμένων αναφορών ανοίγοντας έτσι το δρόμο στην υφυπουργό να μιλήσει για «καθεστώς ανομίας» που χρεώνεται στην ΕΛΜΕ Πειραιά αφήνοντας και αιχμές για διώξεις!

Τι έγινε ρε παιδιά;
Τι ήθελε το υπουργείο, η περιφέρεια και η Διδε Πειραιά; Ήθελε να βγάλει κενά αφού έχει φτιάξει τμήματα 25 με 30 παιδιά και να κάνει τοποθετήσεις σε πολλούς γύρους διαιωνίζοντας το αίσχος να κρύβει η διοίκηση κενά και να τα αποκαλύπτει την κατάλληλη στιγμή για να τα δίνει στους κολλητούς της.
Και τι έκανε η ΕΛΜΕ Πειραιά; Μήπως ξεκίνησε κανένα θρυλικό κίνημα που μπήκε στο μάτι του συστήματος; Όχι, βέβαια (δυστυχώς). Έκανε την ευνόητη και απλή προσπάθεια -στηριγμένη στα μέλη του σωματείου- να αντισταθεί στα 30άρια τμήματα, στις συμπτύξεις τμημάτων και στις διοικητικές αυθαιρεσίες. Τόσο απλά! Αυτή η προσπάθεια ανταπόκρισης στο ευνόητο καθήκον ενός σωματείου βγαίνει εκτός νόμου από τα κυβερνητικά στελέχη και τα μεγαλοστελέχη των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης.

Γιατί τόση υστερία;
Γιατί, λοιπόν τόση υστερία της κυβέρνησης και των παραμηχανισμών της για μια σειρά κινητοποιήσεων χαμηλού προφίλ (πιο χαμηλού απ’ ό,τι θα έπρεπε); Μα γιατί, η κυβέρνηση ξέρει πως «ο κάμπος είναι ξερός». Και φοβάται πως οποιαδήποτε απλή αλλά επίμονη αντίσταση σε σχέδιά της ενάντια στους εργαζόμενους και τη νεολαία μπορεί να πυροδοτήσει αλυσιδωτές εκρήξεις στην οργισμένη ελληνική κοινωνία.
Όσο μας αφορά όχι μόνο δεν ανησυχούμε με τις επιθέσεις αλλά η «ποιότητα» αυτών που συκοφαντούν αποτελεί από μόνη της τίτλο τιμής για τους συκοφαντούμενους. Άλλωστε, δικοί μας σύμμαχοι είναι οι συνάδελφοι, οι εργαζόμενοι γονείς που στενάζουν κάτω από τη φτώχεια και την ανεργία και οι μαθητές μας. Αφήνουμε τα παπαγαλάκια της βαρβαρότητας του κεφαλαίου να έχουν τους δικούς τους συμμάχους στα σαλόνια της αμερικάνικης πρεσβείας, της ΕΕ και των βορείων προαστίων και στις δεξιώσεις που συγχρωτίζουν τις αθλιότητές τους.
Η κυρία υφυπουργός, πάντως, εξέφρασε τη συμπάθειά της στο… συνδικαλισμό. Εννοεί, βέβαια, τον υποταγμένο κρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό του σκυψίματος της μέσης και των πολλών υποσχέσεων για αυριανή ανέλιξη σε καμιά θέση γραμματέα κάποιου υπουργείου. Γιατί σε οποιαδήποτε προσπάθεια έχει έστω και ψήγματα πραγματικού συνδικαλισμού αντίστασης, τότε βρίσκει «ανομίες» και τρομοκρατεί.

Και η απάντησή μας
Ναι, δεν αποδεχόμαστε: τάξεις άνω των 25 μαθητών, συμπτύξεις σχολείων και τμημάτων, συγκάλυψη της αδιοριστίας και των περικοπών με «κάλυψη» κενών και με διπλές-τριπλές αναθέσεις. Δεν αποδεχόμαστε την «έγκαιρη τοποθέτηση συναδέλφων» (όπως κατηγορεί το «πάντα έγκαιρο» στη διάλυση υπουργείο!), αν είναι να γίνουν σε καθεστώς αδιαφάνειας και ρουσφετιών που κρατά σε ομηρία τους εκπαιδευτικούς.
Δεν αποδεχόμαστε τμήματα όπου στοιβάζονται 30 μαθητές λόγω «κτιριακών προβλημάτων», λες και τα κτιριακά προβλήματα είναι μια φυσική καταστροφή που δεν μπορεί να λυθεί.
Και ναι, υπερασπιζόμαστε τις κατακτήσεις μας! «Οι εκπαιδευτικοί μένουμε στο σχολείο για το εκπαιδευτικό μας ωράριο και για τη διεκπεραίωση εργασιών που μας έχουν ανατεθεί από το σύλλογο στην αρχή της χρονιάς» και όχι σε ανύπαρκτα «υποχρεωτικά ωράρια 8-2» ή και μεγαλύτερα. Και ναι «δε δεχόμαστε εφόδους προϊσταμένων και διευθυντών στην τάξη». Και ναι, θα δώσουμε τις μάχες μας…
Η καλύτερη απάντησή μας είναι η ακόμα μεγαλύτερη, η ακόμα πιο μαζική, η ακόμα πιο έντονη κινητοποίηση του σωματείου μαζί με τους εργαζόμενους γονείς και τους μαθητές μας.

Ας λυσσάξουν!