Αγώνας για να υπερασπίσουμε τα βασικά δικαιώματα της ζωής

Να τελειώνουμε με την ηττοπάθεια και την πολιτική της ταξικής «συνεργασίας»
"Υπάρχει ταξικός πόλεμος, αλλά είναι η δική μου τάξη που τον κερδίζει"
Γουόρεν Μπάφετ, αμερικάνος κεφαλαιοκράτης
Αυτό που συμβαίνειΗ κατάσταση για τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη είναι κρίσιμη. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πιο σκληρή ταξική επίθεση των τελευταίων δεκαετιών. Όλα τα δικαιώματα που είχε κατακτήσει η εργατική τάξη με πολύχρονους αγώνες ανατρέπονται. Το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός αποδείχνουν ωμά την καταστροφική τους φύση.

Τα απανωτά μνημόνια που προετοιμάζουν τα σφαγεία του ΔΝΤ και της ΕΕ τα σφίγγει πρόθυμα η κυβέρνηση –με τη στήριξη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ- σα θηλιά στους εργαζόμενους της χώρας ανατρέποντας τις πιο βασικές και θεμελιώδεις συνθήκες ζωής τους. Τα δικαιώματα στη δουλειά, στο ωράριο, στο εισόδημα, στην ασφάλιση, στην περίθαλψη, στο συνδικαλισμό, στις συλλογικές συμβάσεις, στην απεργία, στη διαδήλωση είναι όλα στον αέρα. Η χώρα και οι εργαζόμενοι παραδίδονται δεμένοι χειροπόδαρα στις πιο βάρβαρες επιδιώξεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού.

Περιμένουν να τελειώσουν με τις Καλλικράτειες εκλογές για να κλιμακώσουν κι άλλο την επίθεσή τους. Ετοιμάζονται για μαζικές απολύσεις στο δημόσιο και στην εκπαίδευση.

Την ίδια στιγμή διαλύουν το δημόσιο σχολείο που ασφυκτιά κάτω από τις περικοπές του μνημονίου του ΔΝΤ της ΕΕ και της κυβέρνησης. Οι ανατροπές που εξελίσσονται στις μέρες μας σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες αποτελούν το πιο συνολικό και αντιδραστικό πακέτο μέτρων από αυτά που κατά καιρούς έχουν προωθηθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δραματικό ιστορικό πισωγύρισμα που αλλάζει τους όρους και τις υποχρεώσεις του κράτους να παρέχουν ένα μίνιμουμ (γιατί πραγματικά δημόσια δωρεάν παιδεία ούτε υπήρξε ούτε και μπορεί να υπάρχει σε μια ταξική κοινωνία) όρων κρατικής παροχής στη νεολαία συνθηκών που να κάνουν εφικτή τη συμμετοχή της στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Και βέβαια αν η μία βασική πλευρά του συστήματος είναι η πλήρης διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, η άλλη είναι η όρθωση κάθε φύσης ταξικών φραγμών (τυπικών και ουσιαστικών) στη μόρφωση της νεολαίας.
Αν κάποιοι παρομοιάζουν το σχολείο του μέλλοντος με σχολείο – επιχείρηση, θα λέγαμε ότι εμείς θα επιλέγαμε να το περιγράψουμε ως «μη σχολείο» ή ίσως και σχολείο – φυλακή.

Οι αυταπάτες, πια, σε όλη την κοινωνία έχουν μειωθεί δραματικά. Κυριαρχεί ο τρόμος για το αύριο και οι εργαζόμενοι ασφυκτιούν από την απογοήτευση, πνίγονται από την οργή και την αγανάκτηση που δε βρίσκουν αγωνιστικούς δρόμους να εκφραστούν.

Το κίνημα: Το ξεπέρασμα παγιωμένων διαλυτικών αντιλήψεων και πρακτικών, ζωτικό καθήκον για να προχωρήσουμεΟι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες επιδεικνύουν εγκληματική και συνειδητή συνενοχή / σύμπραξη στο πέρασμα όλων αυτών των εφιαλτικών μέτρων. Τα ανέκδοτα των –ετήσιου βάθους- στρατηγημάτων των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ που γράφουν και σχεδιάζουν πολλά για να πράξουν το τίποτα δεν μπορεί να συνεχιστούν.

Για πολλά χρόνια ήταν (και είναι, ασφαλώς, ακόμα) κυρίαρχη στο κίνημα η λογική της ταξικής συνεργασίας. Που πάει παρέα:
- με τη λογική των «κοινών και διαταξικών προβλημάτων»,- με τη «συνδιαμόρφωση των λύσεων»,- με τη συμμετοχή σε διαλόγους-απάτη,- με τη συμμετοχή (με διάφορες επιφάσεις) σε όργανα συνδιοίκησης (ΠΥΣΠ-ΔΕ),
- με την υποταγή του συνδικαλισμού σε κρατικούς νόμους,
- με την υποταγή του πραγματικού κινήματος σε επικοινωνιακές λογικές.
Αποτελέσματα της παραπάνω κυρίαρχης αστικής λογικής, που υποβοηθήθηκε και από διάφορα «αριστερά» (αλλά ρεφορμιστικά) άλλοθι ήταν μια σειρά διαλυτικές πρακτικές που έγιναν κανόνας και στρέβλωσαν την πραγματική έννοια του κινήματος:
- υποκατάσταση της προσπάθειας δημιουργίας πραγματικών μαζικών αγώνων από την αστική λογική της ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων σε ηγεσίες και εκπροσώπους με διάφορους θετικούς –υποτίθεται- προσδιορισμούς (αγωνιστές, τίμιοι, γνώστες των προβλημάτων, ικανοί σε διαπραγματεύσεις κα.),
- αποθέωση του κυνηγιού εδρών σε ΔΣ πρωτοβάθμιων σωματείων και Ομοσπονδιών την ίδια ώρα που οι διαδικασίες του κινήματος απονεκρώνονταν (ενώ το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ακόμα και τμήματα της αριστεράς δείχνουν τη μεγαλύτερη ενεργητικότητα στις αντιδραστικές εκλογές για τα ΠΥΣΠ-ΔΕ!),
- αποθέωση της εκλογομανίας και των μαχών των διάφορων εκλογών που κάθε φορά αναγορεύονταν σε μητέρες των μαχών,
- υπονόμευση του μεγαλύτερου όπλου διαλόγου και οργάνωσης δράσης ενός σωματείου, των γενικών του συνελεύσεων και ουσιαστικό πέταγμα του κόσμου έξω από αυτές,
- μικροπαραταξιακές μικρότητες, πραγματική βιομηχανία από πολιτικές κομπίνες και καιροσκοπισμούς και απαιτήσεις να υποταχθεί όλο το κίνημα στις παραταξιακές και εκλογικές επιδιώξεις διάφορων.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες για χρόνια έκαναν ό,τι μπόρεσαν για να διαλύσουν πολιτικά τους εργαζόμενους και το κίνημα. Και πέρσι με τη γραμμή του «εικονικού κινήματος», των διάσπαρτων κινητοποιήσεων, της διάσπασης των εργαζομένων και της υποκατάστασης της πραγματικής κίνησης κόσμου από τηλεοπτικά σόου (όλα αυτά ακόμα και με «αριστερά» άλλοθι) βοήθησαν όσο μπόρεσαν την κυβέρνηση και το σύστημα…

Ολες οι παραπάνω διαστροφές και στρεβλώσεις έχουν και αυτές τις δικές τους κρίσεις την περίοδο της κρίσης. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με τον πραγματικό ταξικό συσχετισμό χωρίς καλλωπισμούς και στρογγυλέματα. Σήμερα οι αιρετοί των ΠΥΣΔΕ συμμετέχουν στη μετακίνηση συναδέλφων στην Πρωτοβάθμια («γιατί τι άλλο να κάνουμε, είναι νόμος», λένε – και όχι εντελώς άδικα). Απλές συσκέψεις (!) «υπηρεσιακών παραγόντων» του υπουργείου καθορίζουν το ωράριο των μετακινούμενων. Δικαστήρια βγάζουν τις απεργίες τη μία μετά την άλλη «παράνομες και καταχρηστικές». Δημόσιοι οργανισμοί χρωστάνε δεδουλευμένα χρόνων σε συμβασιούχους. Ακόμα και μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται σε διαδηλωτές και δολοφονημένοι από χημικά διαδηλωτές δε γίνονται ούτε είδηση τριών δευτερολέπτων στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Ολοι οι (πολυαγαπημένοι για τους κάθε απόχρωσης ρεφορμιστές) «θεσμοί» της κοινωνίας αυτής δείχνουν τα πραγματικά τους όρια και τον πραγματικό τους ρόλο.

Θα προχωρήσουμε! Δια πυρός και σιδήρου, αλλά θα προχωρήσουμε!Η γνωστή φράση ότι την ιστορία την παράγει η ταξική πάλη ακουγόταν πολύ ξύλινη πριν από λίγα χρόνια. Σήμερα, ο γνωστός αμερικάνος κεφαλαιοκράτης Γουόρεν Μπάφετ δηλώνει κυνικά: «Υπάρχει ταξικός πόλεμος, αλλά είναι η δική μου τάξη που τον κερδίζει»!
Μέσα σε αυτή την ωμότητα οι πολιτικές κομπίνες, τα «εικονικά» κινήματα και οι ψευδεπίγραφες αυτάρκειες δεν πιάνουν μία…
Απαισιόδοξο; Καθόλου! Ισα ίσα, η πρωτοφανής αντιδραστική επέλαση των δυνάμεων του συστήματος κάτω από την ομπρέλα του μνημονίου του ΔΝΤ, της ΕΕ και της κυβέρνησης θέτει στην πραγματικότητα στην «από δω όχθη» τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ο αγώνας για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες της ζωής, για ασφάλιση και περίθαλψη για όλους, για δημόσια και δωρεάν παιδεία, για δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, ο αγώνας δηλαδή, για τα βασικά δικαιώματα της ζωής, που αυτή η κοινωνία δε θέλει και δεν μπορεί να καλύψει, μπορεί να συσπειρώσει τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, των ανέργων, των εργατών, της νεολαίας.
Εκεί είναι η πραγματική δύναμη! Δεν είναι ούτε στα τραπέζια των «διαπραγματεύσεων» ούτε στην αηδία των δελτίων των οκτώ.
Σε αυτή την πραγματική δύναμη πρέπει να επενδύσουμε!

 Ανατροπή του μνημονίου – Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις – Ανατροπή όλων των αντιασφαλιστικών νόμων – Ασφάλιση και περίθαλψη για όλους – Δημόσια Δωρεάν παιδεία για όλους – Δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες
 Με σωματεία ζωντανά, ταξικά, αγωνιστικά - ενάντια στην κρατική κηδεμονία και στον κυβερνητικό συνδικαλισμό