Να γίνουν άμεσα συνελεύσεις – συμπαράταξη με τους φοιτητές

• Όχι σε όλες τις περικοπές και το νέο μισθολόγιο

• Όχι στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων – μόνιμοι μαζικοί διορισμοί

• Ενάντια στους ταξικούς φραγμούς και στην κατάργηση της δωρεάν διανομής βιβλίων

• Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη μαθητών – γονιών – εκπαιδευτικών για τη λειτουργία των σχολείων

• Ελευθερίες στην κοινωνία και στα σχολεία – όχι στην αξιολόγηση και στην τρομοκράτηση εκπαιδευτικών και μαθητών

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Η χρονιά που έρχεται θα είναι πολύ δύσκολη για μας τους εκπαιδευτικούς, για όλους τους εργαζόμενους, για κάθε λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της.

Η εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου των πολλαπλών εφαρμοστικών διατάξεων επιφέρει νέα δραματική μείωση στο εισόδημά μας (3% «υπέρ ανέργων» και «ταμείου πρόνοιας» επί του μεικτού, 50€ μείωση του κινήτρου απόδοσης και 40 περίπου € από την αλλαγή του αφορολόγητου κάνουν ένα σύνολο περίπου 140€ μείωση) και η αναδρομική εφαρμογή των νέων μέτρων αποτελούν μια πρόβα τζενεράλε για τη μόνιμη μείωση του μισθού πολύ κάτω από τα χίλια ευρώ. Στη γωνία περιμένει και το νέο μισθολόγιο με νέες μειώσεις

Ενώ, προετοιμάζονται νέες δραστικές περικοπές στις συντάξεις αλλά και στις παροχές υγείας – περίθαλψης.

Το χτύπημα του κουδουνιού θα βρει τους μαθητές χωρίς βιβλία(μόνο τα βασικά κατά την υπουργό) αλλά και χωρίς εκπαιδευτικούς. Η πολιτική της αδιοριστίας (600 διορισμοί για 10.000 συνταξιοδοτήσεις) και των συγχωνεύσεων που θα συνεχιστούν πιο μαζικές (όπως δηλώνει η ίδια η υφυπουργός παιδείας) ανατινάζει πλήρως τις όποιες εργασιακές κατακτήσεις είχαν απομείνει και οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί προσομοιάζουν όλο και περισσότερο με ελαστικά εργαζόμενους.

Οι ελλείψεις σχεδιάζονται να καλυφθούν με αναπληρωτές-ωρομίσθιους διαφόρων κατηγοριών (ΕΣΠΑ, μέσω συμπράξεων ΜΚΟ και δήμων κλπ ) αλλά και με τους μόνιμους να μετακινούνται σε διάφορα σχολεία για να συμπληρώσουν ωράριο (το οποίο επιδιώκεται να αυξηθεί) η να αποσπώνται παντού στην επικράτεια όπου εντέλει το υπουργείο. Μ’ άλλα λόγια οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις αποθεώνονται και η σταθερότητα-οργανικότητα και μονιμότητα που ο κλάδος των εκπαιδευτικών διατηρούσε χρόνια επιχειρείται να αποτελέσουν εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Αλλωστε, προετοιμάζονται και οι απολύσεις με βήμα ταχύ. Η πίεση θα ενταθεί και στα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ με συγχωνεύσεις – κλεισίματα μικρών τμημάτων, γεγονός που θα αποκλείσει από την εκπαιδευτική διαδικασία πολλούς μαθητές (καθώς θα πρέπει να μετακινούνται σε μακρινές περιοχές) και θα παράξει υπεραριθμίες εκπαιδευτικών.

Η επιβολή μέσα κλίματος πειθάρχησης και τρομοκρατίας μέσα και από την ανάθεση υπερεξουσιών στους νέους διευθυντές των σχολείων, με τους εκπαιδευτικούς να περιορίζονται στο ρόλο του υποταγμένου κρατικού υπαλλήλου που θα αναγκάζεται να υλοποιεί τις αντιδραστικές-αντιεκπαιδευτικές κατευθύνσεις του υπουργείου. Μαζί και η αξιολόγηση και η κατηγοριοποίηση των σχολείων, η επιβολή επιπλέον ειδικών εργασιών (πρότζεκτ στην Α’ Λυκείου) που με πρόσχημα την «πολύμορφη» γνώση ευνοούν τις ανισότητες και την εντατικοποίηση, οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών που προωθούν μεγαλύτερο εκπαιδευτικό κατακερματισμό και την αμάθεια, η λειτουργία του Τεχνολογικού Λυκείου που απαιτεί το βίαιο σπρώξιμο των μαθητών στην τεχνική εκπαίδευση.

Η μείωση κατά 60% των λειτουργικών δαπανών κάνει ασφυκτική τη λειτουργία των σχολείων. Οι ελλείψεις σε αναλώσιμα, τα προβλήματα με την θέρμανση που εμφανίστηκαν πέρσι, φέτος αναμένεται να οξυνθούν. Η αναζήτηση χορηγών στις διάφορες διαφημιστικές εταιρίες που θα νοικιάζουν σχολικούς χώρους για προβολή προϊόντων δεν μπορεί να αποτελέσει «λύση» και χορηγοί θα καλούνται να γίνουν οι γονείς βάζοντας βαθιά το χέρι στις (όλο και πιο άδειες) τσέπες τους.

Αυτό είναι το «νέο σχολείο» της κυβέρνησης και της ΝΔ, του κεφάλαιου και της τρόικα. Ο κοινωνικός εργασιακός και πολιτικός μεσαίωνας θέλει και τον αντίστοιχο μορφωτικό του. Μ’ άλλα λόγια «πόση», για ποιους και τι είδους παιδεία αντιστοιχεί στη νεολαία που την ετοιμάζουν είτε για μη δουλειά –ανεργία, είτε για δουλειά - δουλεία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε ότι αντίστοιχο πακέτο μέτρων (μέσω του χειρότερου νόμου πλαίσιο των τελευταίων δεκαετιών) ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι για την Γ’Βάθμια (συναινετικά, βέβαια) αλλά αυτό δε φαίνεται να λειτουργεί αποτρεπτικά για την έναρξη μεγάλων κινητοποιήσεων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ.


• Ένα σχολείο προσαρμοσμένο στις ανάγκες του κεφαλαίου για φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό.


• Ένα σχολείο γεμάτο εμπόδια και φραγμούς για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών.


• Ένα σχολείο στο οποίο το κράτος να αποσύρει τη χρηματοδότησή του και τους γονείς να πληρώνουν.


• Ένα σχολείο πιο ταξικό με μια εκπαιδευτική διαδικασία που θα οδηγεί στην αποθάρρυνση και την εγκατάλειψη όλο και μεγαλύτερου τμήματα των παιδιών.


• Σε ένα σχολείο που νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές θα κάνουν μια «άλλη» δουλειά από αυτή που ήξεραν.

Ο αγώνας ενάντια σε αυτό το «νέο» (αλλά πολύ παλιό) σχολείο είναι αγώνας συνολικά ενάντια στον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλειας και της καταστολής.

Συναδελφισσες, συνάδελφοι

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που μας πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω απαιτείται αντίστοιχα συνδικαλιστική κατάσταση έκτακτης αγωνιστικής ανάγκης. Ξέρουμε ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έχει τα προβλήματα και τις σοβαρές ευθύνες του. Ξέρουμε ότι εδώ και χρόνια τα σωματεία τα λυμαίνονται οι εργατοπατέρες εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων, ότι χρειάζεται ξεπέρασμα των ηγεσιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ που έχουν περάσει την γραμμή της υποταγής και της ταξικής συνεργασίας. Ξέρουμε, τέλος, ότι ουσιαστικά δεν υπάρχουν σωματεία και ότι πρέπει να στηθούν (όχι ως όνομα αλλά ουσιαστικά) από την αρχή.

Χρειάζονται κοινές πρωτοβουλίες συζήτησης- οργάνωσης- αντίστασης από τα κάτω, εμπλοκή και συσπείρωση όλου και μεγαλύτερου κομματιού εκπαιδευτικών -που αγωνιά και ασφυκτιά- στην οικοδόμηση των πολιτικών, σωματειακών, κινηματικών προϋποθέσεων για την ανασύσταση του συνδικαλιστικού κινήματος. Συζητήσεις σε κάθε σχολείο από την πρώτη μέρα, γενικές συνελεύσεις μέσα στη βδομάδα που έρχεται με αποφάσεις αγώνα και συντονισμό δασκάλων-καθηγητών-φοιτητών στην κατεύθυνση συγκρότησης μετώπου υπεράσπισης των μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ο αγώνας θα είναι δύσκολος και μακρύς. Κάθε μέρα που περνάει ο αντίπαλος θα γίνεται και πιο άγριος. Κάθε μέρα που περνάει η προοπτική ανατροπής της πολιτικής αυτής θα δένεται όλο και πιο πολύ με την προοπτική ανατροπής αυτής της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Χωρίς αυτόν τον αγώνα όμως η κατάσταση θα είναι ένας μονόδρομος προς την κοινωνική τραγωδία και την κοινωνική ερήμωση!