ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΑ Δ.Σ. ΤΩΝ ΕΛΜΕ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Φανή Ζυμβρακάκη, μέλος των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ Ε’ ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

           

Δεκέμβρης 2013: Ένας ακόμη χρόνος φθάνει στο τέλος του. Θες να αναστοχαστείς και όχι απαραίτητα να απολογηθείς ως δάσκαλος αλλά κυρίως ως εργαζόμενη, ως άνθρωπος του κινήματος –όπως θέλεις να πιστεύεις για τον εαυτό σου- και ως συνδικαλίστρια –όπως σε αποκαλούν, εν όψει των εκλογών του σωματείου σου-. Χίλιες εικόνες, χιλιάδες πρόσωπα σου έρχονται στο νου και μέσα στην απόλυτη φτώχεια της κοινωνίας, ανάμεσα στους ανθρώπους που εξαθλιώνονται, που υποσιτίζονται και πεινούν, ανάμεσα στα παιδιά που καίγονται ή πνίγονται από τις αναθυμιάσεις, ανάμεσα στα χιλιάδες νοικοκυριά με κομμένο ρεύμα, στους γέροντες που δεν παίρνουν τα φάρμακά τους και πεθαίνουν, νιώθεις έναν πλούτο στην ψυχή και στο μυαλό, γιατί το 2013, εμείς οι εκπαιδευτικοί μαζί και με άλλους εργαζόμενους δώσαμε μεγαλειώδεις αγώνες, πρωτοστατήσαμε σε μάχες, που ανεξάρτητα από την έκβαση τους και από το ότι η ίδια η ανελέητη πραγματικότητα μας ανάγκασε να δώσουμε, μένουν άσβεστες μνήμες, πηγή ζωής και δύναμης για τις επόμενες που ‘ναι να ΄ρθουν και καλώς ή κακώς όπως φαίνονται, είναι πολύ κοντά.

Γυρίσαμε στα σχολειά μας –όχι όλοι μαζί όπως υποσχεθήκαμε είναι αλήθεια- κάπως όψιμα, μετά το τέλος μιας απεργίας διαρκείας, που δεν έγινε ποτέ διαρκείας μιας και κατέληξε μια 5μερη και μια 48ώρη-αλήθεια τι ωραία που ηχεί στ’ αυτιά ορισμένων «αριστερών» πολιτικών δυνάμεων αυτό το 48ωρη!-  Και με μια αίσθηση μουδιάσματος, με πολλά ερωτηματικά μέσα μας, παριστάναμε ότι η λήθη κυρίευε το νου μας και την καρδιά μας και ότι θα βυθιστούμε στη ρουτίνα μας. Όμως τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Σε πολλά σχολειά ήταν άδεια τα γραφεία των «διαθέσιμων»-τι φρικτός νεολογισμός αλήθεια! Ο αδερφός, ο συνάδερφος και η συναδέρφισσα, ο Κώστας, η Χρύσα, ο Δημήτρης, ο Πάνος έγιναν αριθμοί και «διαθέσιμοι»! Ήταν και το 2ωρο, που μας βάρυνε όλους, άλλους γιατί μας κούρασε και άλλους γιατί μας έκανε να περισσεύουμε και περνούσαν οι μέρες και καθόμασταν σε μια γωνιά ως παρείσακτοι και έξω από την τάξη. Ήταν και οι μαθητές και όχι μόνο των ΕΠΑΛ, που δεν είχαν δασκάλους, ήταν και ορισμένοι διευθυντές, που έχοντας κρυμμένο μέσα στο σακάκι τους το ΦΕΚ της αξιολόγησης, ανακοίνωναν τις αποφάσεις τους στους καθηγητές παρακάμπτοντας συνεδριάσεις και αποφάσεις συλλόγων.

Και γίνονται και πολλά άλλα μέσα στα σχολειά που σε κάνουν πάλι να κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα και να αναρωτιέσαι: «Έχω λόγο να ξεσηκωθώ; Να βγω στο δρόμο; Να φωνάξω ή να σωπάσω; Να σωπάσω ή να κλάψω;» Και συνάμα να απαντάς: «Έχω λόγο!» Γιατί το 2014 –και χωρίς να χρειάζονται αστρολογικές προβλέψεις- διαφαίνεται μαύρο και ζοφερό για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και το λαό.

1) «Έχω λόγο» να αγωνιστώ για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, μιας και η Τρόικα «συμβούλεψε» την κυβέρνηση να κάνει κοινωνική πολιτική ή δίνοντας επιδότηση ενοικίου σε όσους χάσουν τα σπίτια τους ή φτιάχνοντας καταλύματα αστέγων! Να αγωνιστώ για τα νοικοκυριά που δεν έχουν θέρμανση και ρεύμα, για τον ΕΟΠΠΥ που τον διαλύουν και να αγωνιστώ με μαζικά δυναμικά κινήματα αντίστασης που θα διεκδικούν «ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΡΕΥΜΑ ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΝΕΡΟ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΟ» και όχι να παρακολουθώ τα κοινοβουλευτικά τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ, που καταθέτει τροπολογίες στη βουλή, όχι γιατί θα ψηφιστούν αλλά γιατί θέλει να δείξει στο σύστημα ότι έχει «προτάσεις» που θα το προστατέψουν από τις κοινωνικές εκρήξεις. Άλλωστε η δουλειά της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να προειδοποιεί και όχι να απειλεί ή πολύ περισσότερο να συγκρούεται με την εξουσία. Αυτό είναι αναπόφευκτο για όποιον θέλει να κυβερνήσει στο υπάρχον σύστημα εξουσίας.

2) «Έχω λόγο», γιατί κοντοζυγώνει το τέλος της καταραμένης της διαθεσιμότητας και οι συνάδερφοί μας θα πεταχτούν στο δρόμο. Δεν με νοιάζει αν είναι 450, 925, 2200. Οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα. Έχουν όνομα και επώνυμο, ψυχή, αξιοπρέπεια και πάνω απ’ όλα δικαίωμα στη ζωή, στη δουλειά και δίκιο να παλέψουν για αυτά..

Δεν έχουν ανάγκη από το φιλικό χτύπημα στον ώμο ή από την κυνική ρήση: «Δεν πειράζει θα ξανακάνουμε απεργία με τις επόμενες απολύσεις». Ή με τα υπονοούμενα του τύπου: «Διόρθωσε την ψήφο σου! Βγάλε μια άλλη κυβέρνηση που μπορεί να σε ξαναπροσλάβει, εφόσον η χώρα μπει στην τροχιά της οικονομικής, -δηλαδή καταλαβαίνω εγώ- της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως δήλωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης». Ή «να φτιάξουμε μια άλλη ΕΛΜΕ ή ΟΛΜΕ, πιο αριστερή, πιο κινηματική» όπως υποστηρίζουν αριστερές, κινηματικές πολιτικοσυνδικαλιστικές παρατάξεις στις αφίσες τους και τις εκλογικές τους διακηρύξεις. Είναι σίγουρο ότι θα ακούσουμε στις επερχόμενες συνελεύσεις πολιτικές δυνάμεις-σειρήνες της ήττας να λένε στους απολυμένους συναδέλφους μας: «Τι να κάνουμε; Δεν τραβάει ο κόσμος. Μας έχουν ψεκάσει» και άλλα τέτοια, που θα ήταν φαιδρά, αν δεν διαλύονταν ανθρώπινες ζωές. Εγώ νομίζω ότι αυτό που οφείλουμε να πούμε στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση του σωματείου μας απέναντι στους απολυμένους συναδέρφους μας και ανάλογα με το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στον καθένα μας –εννοώ αυτών που συμμετέχουμε στις πολιτικοσυνδικαλιστικές παρατάξεις- είναι ένα συγνώμη γιατί γυρίσαμε στο σχολείο χωρίς να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας, χωρίς εκείνους και να αποδεχτούμε ότι το σωματείο, η συλλογικότητα δεν προστάτευσε τα μέλη του. Όμως οι εργαζόμενοι δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα και για την πλευρά των Αγωνιστικών Κινήσεων τουλάχιστον ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και να δοθεί.

3) «Έχω λόγο» να αγωνιστώ για τους χιλιάδες μαθητές μας που θα πεταχτούν έξω από το Γενικό Λύκειο –εξεταστικό κάτεργο, έξω από τα διαλυμένα ΕΠΑΛ και τις κατηργημένες ΕΠΑΣ, στον καιάδα των ΣΕΚ, της κατάρτισης, της μαθητείας, της απλήρωτης εργασίας.

4) «Έχω λόγο να αγωνιστώ γιατί από τις 8 Γενάρη στα σχολεία θέλουν να εφαρμόσουν το παρουσιολόγιο, το «μεγάλο αδερφό», το «my school” και φυσικά την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου σχολικής μονάδας. Θα κληθούμε ως σύλλογοι διδασκόντων να ορίσουμε ομάδες εκπαιδευτικών που θα συνδράμουν στην γενική εικόνα εκτίμησης του σχολείου, παίρνοντας υπόψη 15 παραμέτρους. Με άλλα λόγια θα κληθούμε να βάλουμε τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας. Για λόγους οικονομίας χώρου αναλυτικά για την αξιολόγηση ως Αγωνιστικές Κινήσεις έχουμε αναφερθεί σε άλλα κείμενα και θα ακολουθήσουν και άλλα επικαιροποιημένα.

Για μένα ο προβληματισμός μου σε αυτό το κείμενο είναι ο εξής: Εφόσον συμφωνούμε όλες οι αριστερές δυνάμεις τουλάχιστον –ακόμη και αυτοί που λίγα χρόνια πριν γαλουχούσαν τον κλάδο ότι υπάρχει ανάγκη για μια καλή αξιολόγηση (βλέπε ΣΥΝΕΚ)- εφόσον λοιπόν συμφωνούμε ότι η αξιολόγηση θα οδηγήσει σε κατηγοριοποίηση-κλείσιμο σχολείων και απολύσεις εκπαιδευτικών, ότι θα αλλάξει άρδην τις εργασιακές μας σχέσεις, ότι θα σημάνει το τέλος της όποιας παιδαγωγικής ελευθερίας υπήρχε, ότι θα βάλει στο στόχαστρο συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα, υπάρχει αμηχανία τούτη την ώρα για το πώς θα δοθεί η μάχη κατά της αξιολόγησης. Είναι δυνατόν να δοθεί η μάχη αυτή με χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων και διακηρύξεων της «επαναστατικής» ΟΛΜΕ που θα καλεί τους συλλόγους σε ανυπακοή και άρνηση να συμμετέχουν στην αξιολόγηση; Θα κηρύσσουν στάση εργασίας οι τοπικές ΕΛΜΕ εκτός ωραρίου (;), μιας και οι Σύλλογοι διδασκόντων θα συνεδριάζουν για την αξιολόγηση εκτός ωραρίου; Ή θα δοθεί μια κεντρική μάχη με αποφάσεις που θα παρθούν από τις Γενικές Συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, τις τοπικές ΕΛΜΕ;

Και αν κάποιους η μάχη της αξιολόγησης τους φέρνει αμηχανία, τις πιο κινηματικές δυνάμεις ίσως, που συμμετέχουν και στο προεδρείο της ΟΛΜΕ, για τις καθεστωτικές αριστερές δυνάμεις (ΣΥΝΕΚ και ΠΑΜΕ) είναι έκφραση της πολιτικής τους βούλησης και άποψης για το μη άνοιγμα αγώνων που δεν είναι αγώνες διαμαρτυρίας για να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη, που δεν είναι αγώνες ελέγξιμοι και με ημερομηνία λήξης αλλά είναι αγώνες σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής. Γιατί συνάδελφοι, οι δυνάμεις αυτές –και δεν εννοώ βέβαια τα μέλη, τους συναγωνιστές συλλήβδην  που δραστηριοποιούνται στους χώρους αυτούς αλλά τα στελέχη και τις ηγεσίες τους- απέδειξαν στα σωματεία μας αλλά και αλλού και το Μάη και το Σεπτέμβρη πού το πάνε .

Ίσως στο μυαλό κάποιου που διαβάζει τούτες τις γραμμές αρχίζει και τριγυρνά μια σκέψη που την άκουσα αρκετά αυτές τις μέρες στα σχολεία που κουβεντιάσαμε με συναδέλφους. «Γιατί δεν είστε όλοι μαζί εσείς τουλάχιστον οι αριστεροί, για να αναθαρρήσει ο κλάδος;» Θα προσπαθήσω λοιπόν να δώσω μια πρώτη απάντηση σε αυτό και μιλώντας από την πλευρά των Αγωνιστικών Κινήσεων. Νομίζω ότι στη δράση και στις κινηματικές διαδικασίες όσο μας αφορά είμαστε πάντοτε μαζί με το σωματείο μας. Στις διαδηλώσεις, στις απεργιακές επιτροπές, στις επιτροπές αγώνα, σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία και συλλογική διαδικασία που πάει μπροστά το κίνημα…

Το ζήτημα είναι ότι στις μαζικές διαδικασίες το Μάη, το καλοκαίρι αλλά και το Σεπτέμβρη φάνηκαν ότι υπήρχαν εκείνες οι αριστερές δυνάμεις που με τα λόγια αλλά και τις πράξεις τους διέσπασαν την ενότητα των εκπαιδευτικών και τους απογοήτευσαν και τους έκαναν να γυρίσουν από τους δρόμους του αγώνα πίσω. Ήταν αληθινά οδυνηρή εμπειρία για κάποιους από εμάς να έχουμε να αντιπαλέψουμε μέσα στις συνελεύσεις όχι με τις κυβερνητικές παρατάξεις, αυτές ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, αλλά με τα στελέχη του ΠΑΜΕ που εξαρχής τάχθηκαν ενάντια στην απεργία διαρκείας και στις δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ που το «διαρκείας» φάνηκαν πως το εννοούσαν ως ένα δυναμικό 5μερο διαμαρτυρίας προς την Κυβέρνηση. Είναι πια ξεκάθαρο πως αυτές οι δυνάμεις δεν πιστεύουν πως μπορούμε να έχουμε νίκες και αποτροπή των απολύσεων των συναδέλφων μας, εάν δεν έρθει η λαϊκή εξουσία (ΠΑΜΕ) ή αν δεν πέσει η Κυβέρνηση (ΣΥΝΕΚ).

Επομένως το κομβικό σημείο για μας είναι ποιες πολιτικοσυνδικαλιστικές δυνάμεις έχουν πραγματικά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις των εργαζομένων και θεωρούν ότι μπορούμε να έχουμε μικρές ή μεγάλες νίκες στο σήμερα, να αναχαιτίζουμε με την πάλη μας οι εργαζόμενοι τη βάρβαρη επίθεση του συστήματος και να διεκδικούμε νικηφόρα τα αυτονόητα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που λυσσαλέα μας παίρνουν πίσω.

Εμείς ως Αγωνιστικές Κινήσεις νομίζουμε ότι αυτό είναι το ιστορικό μας καθήκον στη συγκυρία, η συγκρότηση των εργαζομένων μέσα στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις ΕΛΜΕ και όχι στην ΟΛΜΕ ή την ΑΔΕΔΥ. Το υποστηρίζουμε και το εννοούμε ότι ο άταφος νεκρός συνδικαλισμός της ανάθεσης, της συνδιοίκησης και της συνδιαλλαγής πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί. Καταδικάζουμε αυτόν τον συνδικαλισμό που είναι υπεύθυνος για τη σημερινή κατάσταση του εργατικού και του εκπαιδευτικού κινήματος. Με όλες μας τις δυνάμεις παλεύουμε για να γίνει όλο και πιο πλατιά η πεποίθηση ότι μονόδρομος για τους εργαζόμενους είναι η προοπτική του ανυποχώρητου διαρκούς αγώνα που δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει και την απεργία, αυτό που αποδεδειγμένα φάνηκε και στο προηγούμενο διάστημα ότι φοβάται η εξουσία.

Ασκούμε κριτική όμως και σε εκείνες τις απόψεις που θεωρούν ότι η διάλυση του κινήματος οφείλεται μόνο στην επικράτηση του κυβερνητικού συνδικαλισμού τα 30 τελευταία χρόνια και όχι στη διάχυση απόψεων και αιτημάτων που έσπειραν αυταπάτες για τη συνδιοίκηση και τη συνδιαχείριση των εγγενών αντιθέσεων του συστήματος και της εκπαιδευτικής του πολιτικής. Αν ρίξουμε μια ματιά στα αιτήματα των εκλογικών διακηρύξεων των παρατάξεων από τη μια διαπιστώνεις πολλά κοινά και από την άλλη σου ΄ρχεται να σιγοψιθυρίσεις εκείνο το τραγούδι που λέει: «σαν να μην πέρασε μια μέρα». Εδώ και χρόνια τα ίδια αιτήματα από το ενιαίο 12χρονο σχολείο, διπλασιασμός του μισθού ή 1400 ευρώ στο νεοδιόριστο, αύξηση των δαπανών στο 5% του ΑΕΠ για την παιδεία και αλλά ατελείωτα που για το σύνολο τους θα μπορούσε ο καθένας να σκεφθεί τα εξής:

1) Τι σχέση με το σήμερα έχουν αυτά τα αιτήματα; Μήπως είναι ένας τρόπος διαφυγής για να μην πούμε ξεκάθαρα πώς οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε την ολομέτωπη επίθεση;

2) Σε ποιον απευθύνονται; Γιατί εάν τα απευθύνουμε στο κίνημα αυτό σημαίνει ότι θεωρούμε ότι ο λαός είναι έτοιμος να πάρει την εξουσία και άρα δεν μπορούμε να κατηγορούμε τον κόσμο, τους συναδέλφους μας ότι φταίει γιατί δεν τραβάει στον αγώνα. Εάν από την άλλη αυτά τα αιτήματα τα απευθύνουμε σε μια οποιασδήποτε απόχρωσης κυβέρνησης, τότε σπέρνουμε εκλογικές αυταπάτες και αναδεικνύουμε έναν κυβερνητισμό, ότι δηλαδή υπάρχει κυβερνητική λύση και αριστερή διαχείριση της επίθεσης, που εγώ τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι ότι αντιβαίνει στην οικοδόμηση κινήματος σύγκρουσης και ανατροπής, που είναι αναγκαίο.(παράβαλε Εφημερίδα των Συντακτών για το Συνέδριο του ΝΑΡ ότι θα ασκήσει αριστερή εργατική αντιπολίτευση σε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ! Μάλλον κριτική υποστήριξη θέλει να πει.)

3) Κατά την άποψη μας πρέπει όλοι να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους απέναντι στη συμμετοχή τους στη συνδιοίκηση και τα ΠΥΣΔΕ. Εμείς θεωρούμε ότι τα ΠΥΣΔΕ είναι μηχανισμός του κράτους και άρα διεκπεραιωτής της εκπαιδευτικής πολιτικής και κάνουν καλά τη δουλειά τους μόνο όταν λειτουργούν εις βάρος των εργαζομένων, ως συνέχεια κεντρικών πολιτικών επιλογών. Γι αυτό δεν αναλωνόμαστε στο κυνήγι του καλού ή του κακού αιρετού ή και των ηθικών ή ανήθικων μελών του ΠΥΣΔΕ. Απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί προς πρόσωπα δεν μας αφορούν, υπάρχουν μόνο θεσμικοί ρόλοι στους οποίους εναντιωνόμαστε. Άλλωστε από τη δεκαετία του 80 η συνδιοίκηση είναι αυτή που διέλυσε τα πρωτοβάθμια σωματεία και καλλιέργησε απατηλές ατομικές λύσεις και λογικές. Σήμερα ποια είναι ξεκάθαρος ο ρόλος τους και το ίδιο ξεκάθαρα αντίθετη πρέπει να είναι και η δική μας στάση ως εργαζόμενων.

Τέλος σχετικά με τις εκλογές για τα νέα Δ.Σ. των ΕΛΜΕ. Οι εκλογές δεν είναι το μείζον και επιπλέον είναι μια ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουν οι συνάδελφοι ποιος λέει τι και ποιος εννοεί αυτό που λέει και πώς το εννοεί. Επιπλέον η παράθεση και γιατί όχι και η αντιπαράθεση πολιτικών απόψεων είναι θεμιτή και πρέπει να υπάρχει στη σημερινή συγκυρία. Λέγεται σχεδόν απ’ όλες τις πλευρές ότι ο αγώνας μας, οι μάχες που δώσαμε και θα δώσουμε είναι πολιτικές με την έννοια ότι για να είναι νικηφόρες θα πρέπει να στοχεύουν αφενός στη μετατόπιση των αρνητικών για τους εργαζόμενους συσχετισμών στην αναμέτρησή τους με την εξουσία και αφετέρου και εν τέλει στην ανατροπή αυτής της πολιτικής. Επομένως πρέπει να πολιτικοποιηθούν και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα σε συνθήκες δράσης, κίνησης, πολυφωνίας και δημοκρατικού διαλόγου.

Για μας η 19 του Δεκέμβρη δεν θέλουμε να είναι ο πόλεμος της αφίσας ή το ποιος θα μοιράσει τις περισσότερες προκηρύξεις ή πολύ περισσότερο ποιος θα κάνει την καλύτερη εμφάνιση ή μια πρόβα τζενεράλε των επερχόμενων δημοτικών, ευρωεκλογών ή και εθνικών εκλογών. Δεν είναι ύψιστης σημασίας ζήτημα για το ποιος θα έχει το ψηφοδέλτιο με τα περισσότερα ονόματα. Όλα αυτά φαίνονται τόσο μικρά στο σήμερα! Εμείς θέλουμε να είναι μια μέρα ανάμεσα σε μύριες άλλες που θε να ‘ρθουν, μια μέρα που οι εργαζόμενοι θα δώσουν το παρόν στο σωματείο, που θα δηλώσουν ότι τη συλλογικότητά τους δεν την χαρίζουν σε κανένα, που θα δείξουν ότι τους αγώνες τους δεν θα τους καπηλευθεί κανένας και ότι όλοι μαζί μαχητικά και αποφασιστικά επιστρέφουν για να οργανώσουν και να προετοιμάσουν τον αγώνα όχι γενικά και αόριστα αλλά για τα επίμαχα θέματα που είναι μπροστά μας και προαναφέρθηκαν. Εμείς ως Αγωνιστικές Κινήσεις για το μόνο που μπορούμε να δεσμευθούμε είναι ότι στο βαθμό που μας αναλογεί και όσο μπορούμε θα είμαστε μπροστά στην οργάνωση του αγώνα με όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη μαχητική και αποφασιστική στάση.

Και επειδή είμαστε στο Δεκέμβρη του 2013 και αυτό το κείμενο προέκυψε ως ανάγκη αν θέλετε και προσωπική ενός απολογισμού, πιστεύω ότι αν και στον πρόσφατο αγώνα που δώσαμε κατά κύριο λόγο ηττηθήκαμε, ωστόσο είναι μερικές αξίες που τις μαθαίνει κανείς μόνο βιωματικά και η κατάκτηση αυτών των αξιών είναι το μεγάλο μας κέρδος. Και το Μάιο αλλά πολύ περισσότερο το καλοκαίρι και το Σεπτέμβριο κοιταχτήκαμε με τους συναδέλφους μας στα μάτια, νιώσαμε τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη στις διαδηλώσεις, όταν οι ντουντούκες και όλοι μαζί επαναλαμβάναμε τα ίδια συνθήματα, στις απεργιακές επιτροπές, που μιλούσαμε ο ένας μετά τον άλλο, στις συνελεύσεις με τα μαζικά χειροκροτήματα όσων υπερασπίζονταν την απεργία. Νιώσαμε ότι είναι κι άλλοι πολλοί σαν κι εμάς όταν συζητούσαμε και οργανώναμε το πώς θα συνεχίσουμε, χωρίς να το κάνουμε πάντοτε με τον καλύτερο τρόπο, νιώσαμε ότι η συντροφικότητα που αναπτύχθηκε μεταξύ μας στην απεργία, μας χάρισε καινούριους φίλους, συναδέλφους που ενώ δεν γνωριζόμασταν πιο παλιά, αποκτήσαμε μια οικειότητα που έμεινε μέχρι σήμερα. Και το κυριότερο για όλους εμάς που συμμετείχαμε και τα προηγούμενα χρόνια πιο ενεργά στις διαδικασίες του σωματείου, μας συντάραξε και μας συνταράσσει το γεγονός ότι έχουμε ανάμεσά μας απολυμένους συναδέλφους. Και αυτό είναι συγκλονιστικό!

                                                            Φανή Ζυμβρακάκη

                                    Αγωνιστικές κινήσεις Ε ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗς