Είναι δύσκολα, αλλά… ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ – όταν οργανωθούν οι αναγκαίοι αγώνες

Οι εξελίξεις είναι τόσο κρίσιμες, που αποκτά χαρακτήρα επείγουσας ανάγκης η συζήτηση για την οργάνωση των αγώνων και η άμεση πραγματοποίησή τους.Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών δίνουμε καθημερινά τη μάχη στα σωματεία που παρεμβαίνουμε.

Πρόσκληση σε πανελλαδική σύσκεψη των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών

Αλέξης Φυτσιλής – Πρόεδρος ΕΛΜΕ Καρδίτσας
Πάνος Χουντής – συνδικαλιστής ΕΛΜΕ Πειραιά

Ίσως είναι περιττή η αναλυτική περιγραφή της κατάστασης:
Μια κοινωνική, πολιτική και εργασιακή πραγματικότητα που, χωρίς καμία υπερβολή, μας πηγαίνει αιώνες πίσω. Με συμβάσεις «μηδενικού χρόνου», με 16ωρα και εξαήμερα, με δουλειά έως τα 74, με πλειστηριασμούς, με αναίρεση κάθε κοινωνικής παροχής. Με το φασισμό «με πολιτικά» του επίσημου συστήματος να φορτώνει με απειλές, ξύλο, απαγορεύσεις, δίκες και διώξεις όποιον και όποια αντιστέκεται, ρίχνοντας νερό στο μύλο του πούρου ανεπιτήδευτου φασισμού.

Και στο φόντο, η προετοιμασία στρατοπέδων για έναν νέο μεγάλο, αντιδραστικό, άδικο και καταστροφικό πόλεμο – για να βρει διέξοδο η κρίση του συστήματος και οι λυσσασμένοι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών. Σε αυτό το μαύρο περιβάλλον δεν θα μπορούσε να υστερεί η πολιτική του συστήματος στην εκπαίδευση. Το προχώρημα της αξιολόγησης, ταυτόχρονα με μια σειρά άλλα αντικεπαιδευτικά μέτρα, όπως οι ψευδεπίγραφες «αυτονομία» και «ελεύθερη» επιλογή σχολείου, η εμπέδωση της ΕΒΕ και της Τράπεζας Θεμάτων, η κατάργηση του ιστορικού άρθρου 16 και η νέα επίθεση στους αναπληρωτές μέσω των εξετάσεων ΑΣΕΠ, αλλά και η βιομηχανία συνδικαλιστικών και πολιτικών διώξεων, συμπληρώνουν το παζλ.

Είμαστε σίγουροι ότι ο χώρος της εκπαίδευσης θα βρεθεί και φέτος στο «μάτι» του συστήματος. Αποτελεί άλλωστε φανερή προτεραιότητα των δυνάμεων του. Ετσι κι αλλιώς, η επίθεση στον χώρο της εκπαίδευσης δεν είναι ένα εκπαιδευτικό –αυτό καθεαυτό- ζήτημα. Τελικός αποδέκτης των μέτρων και των αλλαγών που συντελούνται είναι το «παραγόμενο προϊόν» της, ο μαθητής-αυριανός εργαζόμενος. Αυτός θα πρέπει να προετοιμαστεί και να μάθει όλο το «μάθημα» του συστήματος: από την ταξική υποταγή στο αφεντικό, στο μίσος και τον εθνικισμό για να θυσιαστεί στους άδικους πολέμους του – έως την αποδοχή ότι οι σπουδές «δεν είναι για την φτωχολογιά». Τα ζητήματα της εκπαίδευσης αφορούν τελικά τα δικαιώματα του λαού και των παιδιών του μέσα σε αυτή και, γι’ αυτό, η υπόθεση της υπεράσπισης αυτών των δικαιωμάτων μπορεί και πρέπει να γίνει ευρύτερα λαϊκή υπόθεση. Φαίνονται (και είναι), πράγματι, δύσκολα τα πράγματα. Ο αντίπαλος αποτελεί μια ελάχιστη μειοψηφία, αλλά είναι οργανωμένος και με πεποίθηση τι είναι τι θέλει και πώς θα το πετύχει. Διαθέτει Αστυνομία, ΜΑΤ, την «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» και όλο τον Διοικητικό μηχανισμό. Έχει τον
απόλυτο έλεγχο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Βοηθιέται από συνδικαλιστικές ηγεσίες που καμία σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα και διαπραγματεύονται το δικό τους ρόλο ως μηχανισμοί αναπαραγωγής, διαμεσολάβησης και αποπροσανατολισμού ή και ανοιχτής εσωτερικής καταστολής της λαϊκής αγανάκτησης. Ο αντίπαλος μπορεί ακόμα να «πείθει» ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να πετύχουν τίποτα με τους αγώνες τους. Όμως, παρόλα αυτά, παραμένει αισχρή μειοψηφία στην κοινωνία. Και –το κυριότερο- δεν διαθέτει πια κανένα αφήγημα. Παραδέρνει στην βαθιά του κρίση και παρακμή, υπόσχεται κόλαση και καταστροφή. Και παρόλα αυτά που λέει, τρέμει την λαϊκή αντίσταση, γι’ αυτό και θωρακίζεται προληπτικά ενάντιά της, βγάζοντας στην παρανομία κάθε υγιή αγωνιστική δράση.

Δεν διαθέτουμε όλες τις απαντήσεις. Είμαστε πεισμένοι, όμως, ότι οι απαντήσεις θα δίνονται στον δρόμο όταν οι εργαζόμενοι βγουν μαζικά και όταν επιλέξουν το δρόμο του αγώνα αλλά και της οργανωμένης πάλης. Και σίγουρα όχι στους διαδρόμους των παζαριών και της συνδιαλλαγής. Δεν χωρά καμία απογοήτευση. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για κάτι τέτοιο. Οι εξελίξεις είναι τόσο κρίσιμες, που αποκτά χαρακτήρα επείγουσας ανάγκης η συζήτηση για την οργάνωση των αγώνων και η άμεση πραγματοποίησή τους.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών δίνουμε καθημερινά τη μάχη στα σωματεία που παρεμβαίνουμε. Δεν είναι τυχαία η χοντροκομμένη και απροσχημάτιστη στοχοποίησή μας. Στη σύσκεψη που οργανώνουμε, σκοπεύουμε να προσεγγίσουμε εποικοδομητικά τα ερωτήματα που έχουν ήδη προκύψει από την επίθεση του συστήματος αλλά και τις σοβαρές αντιστάσεις των εκπαιδευτικών. Και να υπηρετήσουμε το καθήκον της οργάνωσης των νέων πιο δυνατών, πιο ασυμβίβαστων, πιο επικίνδυνων για το σύστημα αγώνων.

Στη σύσκεψη θα συμμετέχουν ενδεικτικά συναγωνίστριες και συναγωνιστές από διάφορες ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ της χώρας. Η σύσκεψη είναι ανοιχτή σε κάθε αγωνιστή/στρια του κινήματος που επιθυμεί να την παρακολουθήσει ή να καταθέσει τους προβληματισμούς και τις απόψεις του. Για να συμβάλουμε όλες και όλοι να διευρυνθούν οι φωτεινές ρωγμές του συλλογικού αγώνα στο σκοτάδι της επίθεσης του συστήματος. Θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 2 Σεπτέμβρη (ώρα έναρξης 10 πμ), στο κτίριο του πρώην Δημαρχείου Υμηττού (Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου, Υμηττός, πίσω από το ΙΚΑ). Η σύσκεψη θα ξεκινήσει με ένα μικρό αφιέρωμα (πολύ μικρότερο από αυτό που της αξίζει) στη συντρόφισσα Αφροδίτη Κοτσυφάκη, την οποία χάσαμε πρόσφατα – τόσο πρόωρα.

Δημοσιεύτηκε στο https://thepressproject.gr